"To ze ich sposob zycia odbiega od tego ktore znamy w Europie nie swiadczy o tym ze jest to zle, sa zwiazani z innymi zwyczajami z inna religia. Jesli wymagamy od innych tolerancji, musimy sami ja najpierw wykazac. Jako z wpisow zagorzalych katolikow trudno dostrzec ta tolerancje. Skad tyle niecheci do innych religii wsrod katolikow. Potrafimy widziec innych zle zachowania, jakos nie dostrzegamy tego ze mowimy i czynimy rzeczy w sposob odbiegajacy od przyjetych norm etycznych. Doskonale z pewnoscia zdajesz sobie sprawe, ze wiekszosc spraw kontrowersyjnych ktore tocza sie w krajach muzulmanskich ma bardziej podloze polityczne niz religijne - wiec moze pora aby wreszcie ludzie zaczeli to dostrzegac. To ze jest zakaz wstepu dla turystow do Mekki - taki jest wybor ludzi ktorzy wierza w Allacha. To ze Watykan ma ochote zarabiac na zwiedzajaych to wybor Watykanu.. Jedni i drudzy maja swoje powody. Jako ateistka nie jestem w stanie zrozumiec takiej wzajamnej nienawisci osob podobno gleboko wierzacych. Chrzescijan powinna cechowac milosc do blizniego, zrozumienie, wybaczenie - hmmm jakos trudno to dostrzec."

Niedopuszczalnym jest wrzucanie głęboko wierzących chrześcijan i innych wierzących do jednego wora z świrami nie potrafiącymi odróżnić tego co jest światopoglądem, czyli poglądów na zagadnienia świata i życia wraz z emocjonalnym odniesieniem do nich, od tego co religijne, tzn. odnoszeniem się do tego co święte i ma charakter sakralny. Każdy światopogląd przekształca się w ideologię (nie w religię), jeśli tłumaczy historię. A staje się obłąkaną ideologią, jeśli zawiera plan w jaki sposób poprawić świat.
Owszem, miłość blizniego winna cechować chrześcijanina, z tym że łącznie z pierwszym przykazaniem, kochaj Boga z całych sił, całą swoją mocą. Biorąc pod uwagę tylko przykazanie o miłości blizniego popada się w zwykłe bałwochwalstwo. Człowiek nie wierzący w Boga szuka nieraz jakiegoś bytu, który mógłby go zastąpić. Nadaje temu bytowi np. ludzkość, naród cechy boskie, uwielbia go i służy mu. Można się wtedy spytać w jaki sposób bez pierwszego przykazania powinno się miłować blizniego, tak jak chrześcijanin to robi, czy jak muzułmanin, lub jako ateista, albo agnostyk, czyli ostatecznie należy być tolerancyjnym tzn. w istocie obojętnym ?

Ale światopogląd obejmuje też to co religijne i sakralne. Więc nieważne czy mówisz o religii czy o ideologii, to będzie światopogląd. Czyli pogląd na świat, czy "duchowy" czy "fizyczny" to bez różnicy, bo często, gęsto się to przenika i wierzenia określają jednocześnie sposób patrzenia na świat fizyczny. Ja to tak określam i uważam za prawidłowe określanie światopoglądu jako tej podstawy, wykładni przeżywania życia.

"Ale światopogląd obejmuje też to co religijne i sakralne. Więc nieważne czy mówisz o religii czy o ideologii, to będzie światopogląd. Czyli pogląd na świat, czy "duchowy" czy "fizyczny" to bez różnicy, bo często, gęsto się to przenika i wierzenia określają jednocześnie sposób patrzenia na świat fizyczny. Ja to tak określam i uważam za prawidłowe określanie światopoglądu jako tej podstawy, wykładni przeżywania życia."

Inaczej, religia jest światopoglądem, ale światopogląd nie jest Religą. Religia prócz światopoglądu, czyli poglądu na zagadnienia świata i życia wnosi coś nowego, specyficznego, co nie przysługuje żadnemu światopoglądowi. Mianowicie odnoszenie się do świętości, czyli ma charakter sakralny. Ten element nie należy do światopoglądu. Podobnie ideologia jest światopoglądem, bo zawiera pewne zagadnienia na świat i życie, ale również zawiera coś specyficznego, odmiennego od światopoglądu. Ideologia tłumaczy historię lub zawiera plan, jak poprawić świat. Te elementy również nie należą do światopoglądu. Światopoglądów może być tyle ile jest ludzi na świecie, jak tutaj prawidłowo określić światopogląd ? za pomocą innego światopoglądu, a z kolei ten inny światopogląd w jaki sposób uznać za prawidłowy ? za pomocą jeszcze innego światpoglądu i tak bez końca, no chyba że w zanadrzu ma się ideologię, ale komunizm, faszyzm i podobne idiotyzmy były już ćwiczone. Bardzo ważnym jest zwracanie uwagi, kiedy ktoś mówi o światopoglądzie, religii a kiedy głosi ideologie, żeby nie nabrać się na mowy wygłaszane przez najprzeróżniejszych nawiedzonych świrów, bo po prostu szkoda czasu.

Ja włączam i religię i ideologię do światopoglądu. Jak zauważyłeś religia i ideologia to nie są analogie, chociaż na upartego można by uznać, że ideologia to religia, bo idee są przecież myślami, poglądami. Najważniejsze, że oba określenia pasują jako opis poglądów człowieka na świat taki i owaki. Stąd moje włączanie ich do światopoglądu. Może stąd ta różnica zdań.

Np czy da się odróżnić ideologię terrorystów muzułmańskich od religii, w której tej ideologii zasady spoczywają tak głęboko, że praktycznie interpretując zapisy religijne, tworzy się ideologię. Z kolei ideologia bez sakralnych motywów to ateizm, komunizm, konserwatyzm, monarchizm, lub inne. Z kolei nazizm miał motywy sakralne, duchowe. Nie bez przyczyny mamiono lud przepychem sztandarów i symboliki odnoszącej się w zamyśle do duchowości pragermanów. Bajeczka dla ludu spragnionego czegoś więcej niż tylko jedzenia, snu, mieszkania, pracy. W ogólności światopogląd uważam za osobisty sposób pojmowania, interpretacji i prezentacji tego wszystkiego z czym się stykamy.

Uważam, że ideologia traktuje też świętości w odpowiedni sposób, np ateizm depczący największą świętość chrześcijan, czy muzułmanów, to znaczy depczący ideę Boga jako stwórcy. W zamian proponując ideę Boga stworzonego.

Świętość czym jest? No właśnie tylko specyficznym ideologicznym poglądem, w stosunku do pewnej rzeczy lub idei. Myślę, że to stawia znak równości między religią i ideologią. Ideologia w której niektóre sprawy traktuje się szczególnie, w innej zaś one są komuś obojętne. Można by mnożyć tak religie i ideologie w nieskończoność, ja określam je jako światopogląd.

Cały czas mylisz religię z ideologią. Ktoś powie, że oto teraz będzie mówił o religii i następnie za pomocą przyjętej ideologii tłumaczy historię, albo co gorsza zacznie podawać recepty na naprawienie świata, to już nie mówi o religii, ale o ideologii (w religii jest sacrum w ideologii nie), chociaż jednocześnie cały czas zapewnia, że mówi o religii. Chcesz zrozumieć znaczenie słowa „religia”, popatrz w jaki sposób się je się stosuje. To że ktoś posługuje się słowem „religia”, wcale nie znaczy, że mówi o religii, czy żyje religijnie. Komuniści na ten przykład posługiwali się często i gęsto słowem „równość”, że wszyscy ludzie są równi, a jednocześnie aparatczycy komunistyczni pławili się w luksusach i jednocześnie mordowali , zamęczali miliony ludzi w gułagach na Syberii. Powtarzam jeszcze raz. Religia odwołuje się do świętości jako do sacrum nie ma tu mowy o tłumaczeniu historii, czy naprawianiu świata, więc nie jest żadnym ideologicznym poglądem. Ideologicznymi poglądami są wszystkie te, które głoszą ideę lepszego, szczęśliwszego świata a już obłąkańcze są te ideologie podające recepty, jak naprawiać świat. Nie ma równości między religijnością a ideologią. W nieskończoność można mnożyć światopoglądy, bo każdy ma jakiś pogląd na podstawowe zagadnienia świata i życia. Ideologii jest ograniczona ilość, bo nie każdy „wie” jak zaradzić wszelkiemu złu na świecie, co zrobić żeby świat był lepszy a religii odwołującej do sacrum, zapewne trzeba by ze świecą szukać.

Nikt nie wie jak zaradzić wszelkiemu złu na świecie, bo to niemożliwe, to utopijne myślenie, ideologia opierająca się na tym nie różni się pod tym względem od religii. Religia i ideologia często proponuje stosowanie praktyk takich, żeby świat był lepszy, przemianę człowieka, określony system. Niegdyś kiedy religia była synonimem kultury człowieka, nikt nie mówił o ideologii, dla każdego było oczywiste, co robić, czego nie, bo wszystko było tłumaczone, skąd wzięło się dobro i zło przede wszystkim. Rozróżnić mogę kulturę od światopoglądu, kultura jako zbiór ogólny praktyk, praw do których należy się stosować, światopogląd jako osobisty pogląd na te i inne praktyki. Wolność jednostki w praktyce, przeciwstawiona rygorowi życia społecznego. Ale religii od ideologii nie mogę odróżnić, bo sacrum dla mnie to też idea. Zauważ, że to światopogląd określa co jest sacrum dla człowieka, a co nie. Nie pismo, nie prawo, bo te jest przez człowieka dane człowiekowi. Prawo naturalne za to, z którego wynika to które mamy, zasadzało się na jednym, to nic innego jak naturalna tendencja człowieka do szukania akceptacji w grupie, przy możliwej jak najlepszej realizacji swoich popędów i oczekiwań.

Zawężasz religię do zespołu poglądów na świat i życie, owszem religia jest światopoglądem, ale światopogląd nie jest religią. Taka religia odwołująca się wyłącznie do jakiś tam praktyk jest zwykłym zabobonem i bałwochwalstwem np. stosuje się jakiejś praktyki, aby nie uderzył piorun, alby żeby spadł deszcz. Albo nawet niewierzący przed jakimś dla niego ważnym wydarzeniem np. żegna się, to już jest magia za pomocą której chce się Bogu rozkazywać. Tak, światopogląd określa co jest sacrum dla człowieka, a co nie, ale wyłącznie pod warunkiem, że zakłada się, iż zwykłe pochodzące z oświecenia prostackie zabobony sprowadzają religię do jednego składnika, mianowicie kolejnego światopoglądu, podobnie jak człowieka sprowadza do li tylko do wytworu ewolucji, a miłość wyłącznie do chemicznego składnika wydzielanego przez organizm. Religia prócz światopoglądu zawiera wiele innych składników. A to kolejny oświeceniowy prostacki zabobon, sprowadzający prawo naturalne do szukania akceptacji w grupie, przy możliwej jak najlepszej realizacji swoich popędów i oczekiwań. Prawo naturalne jest wieloaspektowe np. Szukanie akceptacji w grupie może być wyrazem tego co pisał Julian Green „Wiedziałem, że znaczymy niewiele w porównaniu z wszechświatem, wiedziałem, ze jesteśmy niczym; lecz to, ze jesteśmy czymś tak niezmiernie małym, wydaje sie nas zarazem przytłaczając. Te liczby, te wymiary przekraczające zasięg myśli ludzkiej przygniatają nas całkowicie. Czy nie istnieje nic, do czego moglibyśmy przylgnąć ?”
Przeciętny, normalny człowiek nie doświadcza jednak tego ostrego poczucia izolacji i niemocy, jakiemu daje wyraz wspomniany pisarz. Zanadto by go to przerażało. Kryje to przed nim codzienna rutyna jego zajęć, oparcie i uznanie czerpane z prywatnych albo społecznych powiązań, sukces w interesach, rożne rozrywki, zabawa, nawiązywanie znajomości, odwiedzanie itd.

To o czym piszesz to popędy, wartości z jakimi pracuje umysł człowieka, nie można się od tego uwolnić, bo oznacza to jedno - śmierć. Od kiedy rodzisz się, masz opiekę, są ci przekazywane schematy zachowania, masz wbudowaną sieć neuronalną, uczysz się wszystkiego, "zapisujesz książki w swojej głowie i układasz je tematycznie". Wszystko wpasuje się w obszary umysłu, które następnie będą czerpały informacje o tym i o tamtym. Zachowania, słowa, uczucia. Wszystko musi mieć swoje miejsce. Jeśli nie ma, rzucamy się na pożarcie lwom, lub innym ludziom. Światopogląd ma swoje korzenie w świadomości własnej odrębności. Wolności umysłu jednostki, wolności która może być zbawienna lub zgubna. Dojrzałości, która ma odwagę lub głupotę obalać interpretacje. To jest ten "grzech pierworodny" o którym piszecie w Biblii. Sposób w jaki pracuje twój umysł.

„To o czym piszesz to popędy, wartości z jakimi pracuje umysł człowieka, nie można się od tego uwolnić, bo oznacza to jedno - śmierć…”

Teraz to już głupoty Barbarus piszesz. Skoro nie można się uwolnić od popędów, to skąd wiadomo, że uwolnienie od nich oznacza śmierć.

Śmierć czeka każdego, kto nie czuje strachu, kto nie czuje się samotny. Wyobrażasz sobie dziecko które odchodzi od mamy i pożerają je wilki, albo rozjeżdża samochód? No właśnie, o takie popędy mi chodziło, popędy które powodują strach i samotność, kiedy brakuje matki. Zdarzają się osobniki którym natura oszczędziła popędów, one po prostu mają mniejsze szanse przeżycia, śmierć ich dotyka częściej. Człowiek bez drugiego człowieka staje się podatny na ataki z każdej strony. Tylko silne jednostki, bardzo doświadczone, mogą przetrwać same, bez pomocy innych. Popędy są potrzebne, umożliwiają sukces mniejszym kosztem.

Jeśli pominąć stany chorobowe, obawa przed śmiercią nie różni się od innego strachu. Kto śmierci naprawdę zajrzał w oczy (np. ludzie na przeróżnych wojnach), ci wiedzą, że w chwili, gdy życie jest zagrożone, człowiek boi się przede wszystkim nie samej śmierci, ale ran, cierpienia. Śmierć jako popęd, jest zabobonem, strach przed śmiercią również, bo gdyby faktycznie ktokolwiek chciał żyć wg tego przykazania, doszedłby do paraliżu swojej woli.

Nie, śmierć nie jest popędem, jest przecież ustaniem popędów. Obawy przed śmiercią wiążą się z wizją braku realizacji siebie po śmierci, stąd ucieczka w życie po śmierci i strach przed nicością, czy nie smutno ci było kiedy pomyślałeś po raz pierwszy, że to wszystko kiedyś się może skończyć? Kiedyś uświadomiono goryla jak wygląda śmierć i że po śmierci jest nicość. O dziwo zrozumiał, ale był tak smutny, że zmienił się nie do poznania.

Owszem obawy przed śmiercią mogą wiązać się z wizją braku realizacji siebie, jeśli jak piszesz polegają na tym, że życie człowieka ma tylko sens wtedy kiedy realizuje siebie, i że owa realizacja stanowi jeden jedyny łańcuch dążeń. A że ten łańcuch jest w końcu przerwany przez śmierć, to pojawia się strach przed nicością. Rozumowanie to jednak jest błędne, bo życie nie jest jedynym szeregiem dążeń i celów do realizowania siebie, ale wiązką różnych łańcuszków. To samo życie ma sens nie tylko, gdy człowiek siebie realizuje, ale wtedy gdy czegoś zażywa np. Słońca na plaży, lub zadowolenia z dokonanego czynu. Więc owszem może być komuś smutno, że wszystko się kiedyś skończy, ale wyłącznie pod warunkiem, że błądzi rozumując w sposób przez ciebie pokazany. A z tym gorylem to już stanowczo przesadziłeś, obecnie wśród ludzi o niepospolitych umysłach nie ma zgody czym jest nicość, a tu proszę, uświadomiono goryla, czym jest nicość. Po za tym posmutnieć mógł po prostu dlatego, że podczas gdy go usilnie ”uświadamiano” czym jest nicość, zapomniano mu regularnie napełniać jego michę, dlatego w końcu posmutniał, bo jego micha od dłuższego czasu była pusta.

To też jest samorealizacja, kiedy człowiek zażywa życia w ten sposób. Słońce, plaża, sukcesy w pracy, przecież to marzenie każdego Polaka.