Witam, od pewnego czasu zastanawiam się nad wystąpieniem formalnym z szeregów Kościoła Katolickiego. Jednak, chociaż moja wiara upadła, wciąż czekam na kogoś, kto pomoże mi znowu uwierzyć w Boga, bo z wiarą łatwiej się żyje. Mijają lata i nic się nie dzieje, moje argumenty są zbywane przez księży i ludzi wierzących, którzy zasłaniają się tajemnicą, wyrokami Boskimi itp. Przyznam jest to trochę irytujące. Ponieważ formalnie już nie wieżę (chociaż nie wiem czy w 100% jestem ateistą, myślę,że raczej w 99,99%), zaczęłam się zastanawiać nad wystąpieniem z Kościoła. Wiem jak to się odbywa, interesuje mnie jedynie co trzeba by było zrobić, gdyby zechciało mi się wrócić, na łono Kościoła Katolickiego, bo a nuż widelec komuś uda się mnie nawrócić.

O Apostazji są całe osobne fora w internecie, więc nie sądzę, żeby dodatkowe informacje na naszym forum były Ci potrzebne.

A powrót? Z tego co wiem, common praxis jest publiczna deklaracja w kościele, podczas mszy, zwieńczona odmówieniem Credo przed wspólnotą. Oczywiście przedtem trzeba się do proboszcza udać i tak dalej, niemniej o takiej praktyce zawsze słyszałem.

(BTW: Także apostazja powinna być zasadniczo aktem publicznym, stąd wymagania dwóch świadków itd, chociaż właśnie tutaj środowiska pro-apostazyjne próbują wymusić apostazję "telegraficzną" czy coś w tym stylu)

Przykre. Bez wiary nie można podobać się Bogu. Człowiek bowiem musi uwierzyć, że Bóg jest i wynagradza tych którzy Go szukają

Zacznij czytać Nowy Testament z tym założeniem, że Jezus jest tym za kogo się podaje, i wróć do Kościoła

Z Łaski swojej nawrócisz się ?

Przed śmiercią ?

A zdążysz ?

Pomyśl, twoje życie może skończyć się w każdej chwili. Pomyśl co byś zrobiła gdyby twoje życie miało zakończyć się dzisiaj. Jak wykorzystasz ten czas ?

Elismo, piszę to jako ateistka i apostatka:

Jeśli nie jesteś zdecydowana na skutki apostazji, to się jej nie podejmuj. Procedura może być mniej lub bardziej upierdliwa, ale skutki są zawsze takie same. Przemyśl swoją motywację. Nie ma czegoś takiego jak "formalnie nie wierzę", bo tego się nie formalizuje. Wszystko jest w twojej głowie: chcesz być członkiem KK (z tego konsekwencjami) albo nie chcesz (z tego konsekwencjami). Postawy pół na pół (niby jestem, ale mnie nie ma, niby wystąpię, ale może wrócę) nikt nie pochwali ani na forum ateistycznym, ani na katolickim. Zatem jeśli nie jesteś zdecydowana i pewna, to nic nie rób.

Wrócić do Kościoła można, poczytaj choćby tu (pierwszy link, jaki mi wyskoczył po wpisaniu "powrót do Kościoła po apostazji"):
http://kosciol.blox.pl/2009/10/Powrot-d ... tazji.html

Z natury jestem osobą, która musi znać wszystkie drogi nim podejmie jakąś decyzje. Jednakże gdy podejmuję jakąś decyzję już się jej trzymam. Na razie w mojej głowie zakwitła myśl o apostazji. Rozważam wszystkie za i przeciw i czy warto to zrobić. Nigdy nie wiadomo co nam przyniesie życie, dlatego chciałam się dowiedzieć, czy jest to akt ostateczny i czy można wrócić.
Nie wiem czy jestem 100% ateistą- według mnie Boga, bogów nie ma, ale czasami mam przebłyski myśli (co osobiście zwalam na wychowanie),że może jest? Wiem jedno że bliżej mi do ateisty niż agnostyka.

Nie wiem czy takie przykre. Jak się nie wierzy to się tak tego nie odbiera. Widzę tylko,że ludzie wierzący małą łatwiejsze życie, bo nawet jak nic nie dzieje się w ich życiu co mogłoby wskazywać na istnienie istoty wyższej to i tak w to wierzą.

Modlitwa nie jest mi potrzebna by zakończyć życie. Gdyby wiedziała że zakończy się dzisiaj spędziłabym ten czas na spotkaniu z rodziną, robieniu tego co lubię. Nie lubię ludzi, którzy wierzą w Boga tylko dlatego,że boją się śmierci. Według mnie to nie jest prawdziwa wiara.

Wrócić można. Po powrocie można też znowu wystąpić. W Polsce obowiązuje, o czym nie wszyscy wiedzą, zapis w ustawie o wolności wstępowania i występowania z kościołów i związków wyznaniowych kiedy się ma ochotę



Bycie (100%) ateistą nie jest wymogiem apostazji. Apostazja jest odejściem z instytucjonalnego Kościoła (związku wyznaniowego), a nie certyfikatem ateizmu. Występują także ludzie zmieniający wyznanie na inne albo heretycy.

Nie do końca. "Heretycy", czyli osoby przechodzące na jakąś nie-katolicką chrześcijańską konfesję, najczęściej przysyłają tylko jakąś formę zawiadomienia, że od dnia X są członkami wspólnoty / Kościoła / gminy Y. Tekst apostazji katolickiej zawiera bowiem takie sformułowania, które nawet w tej nowej wspólnocie / Kościele / gminie są interpretowane jako grzech.

Podobnego tricku próbowali jakiś czas temu "fani apostazji", przysyłając oświadczenia o członkostwie w jakiejś organizacji anty-kościelnej. Skutkiem tego (ja w powyższym przykładzie) jest "tylko" ekskomunika. Ale nie apostazja. Dla niektórych to już wystarczy, a ominięcie procedur dwóch świadków było ważniejsze, niż jakaś 100%-owa formalizacja.

Tekst apostazji katolickiej...? To istnieje jakiś obowiązujący tekst, który trzeba napisać/wygłosić?



No bo trzeba rozgraniczyć dwie rzeczy: ekskomunika jest procedurą religijną, a apostazja - administracyjną. Apostazja wiąże się automatycznie z ekskomuniką, ale ekskomunika nie wiąże się automatycznie z apostazją.

Skutkiem czego można publicznie napluć na tabernakulum i być ekskomunikowanym członkiem Kościoła Katolickiego. Lub podreptać do parafii z oświadczeniem woli i zostać ekskomunikowanym ex-członkiem Kościoła Katolickiego. Your life, your choice, your jeans

Ten wątek wygląda mi na prowokację, sorry. Nie wierzę w jego autentyczność.

Piękne zdanie

A dlaczego? Czy powrót do kościoła jest jakiś kontrowersyjny?

Sam powrót nie, ale to, co ona napisała, że planuje wystąpić, ale się boi, bo może zachce powrócić i się pyta, czy będzie taka możliwość, to po prostu groteska jakaś.
Wygląda na żart wierzącego.

Skoro tak się boi, to po co w ogóle występuje?

Ja nie występowałem, bo mi się nie chciało nigdzie łazić, a jakoś nie uważam się przez to za gorszego ateistę...

Szalone ludzkie wymyslone dyrdymały.
Apostazja formalna jest zwykłą głupotą.
Bóg nie ma względu na zapisy w smiesznych parafialnych książkach, podobnie jak ma "w nosie" opowieści o Babie Jadze.

Tak sobie zdałem sprawę, że formalne potwierdzenie tego co człowiek myśli/wierzy/nie wierzy jest w ogóle bez sensu. Jak się z kimś wymieniam moimi myślami to mu to po prostu mówię, a nie wymachuję papierkiem przed nosem...

Niestety najczęściej papierek ma większą siłę przebicia, niż to, co mówisz.

Podobnie, jeżeli chcesz wygłosić jakąś swoją własną niepopularną teorię, to żeby ciebie potraktowano poważnie, a nie zbyto od razu śmiechem lub ignorem, lepiej nie mów, że ty ją wymyśliłeś, tylko przypisz te same słowa jakiemuś znanemu filozofowi. Wtedy będą cię słuchać z uwagą.
Ja często tak robię i zauważam, że o wiele częściej ludzie przyznają mi rację, gdy powiem, że wygłaszany przeze mnie pogląd pochodzi od filozofa X, niż gdy powiem, że pochodzi ode mnie.

Albowiem dla zdecydowanej większości ludzi nie jest ważne co kto mówi, tylko kto to mówi.

Dlatego jeśli cie nie słuchają, to spróbuj przypisać swoje słowa jakiemuś autorytetowi, wtedy postrzeganie tych samych słów przez twoich odbiorców zmieni się diametralnie.

A co robiłaś w kierunku aby tego Boga poznać?
Skoro tu piszesz to znaczy że w pewien sposób Go odczuwasz.

Bez twojej chęci i otwartości serca nikt nie zdoła cię nawrócić. Nawet gdyby się działy cuda wokół ciebie ty ich nie zauważysz bo nie chcesz. My ludzie jesteśmy z natury niestety ślepi i widzimy to co chcemy. Trzeba nam wołać ze ślepcem krzyczącym pod Jerychem "Jezusie Synu Dawida ulituj się nade mną", a także "Panie spraw abym przejrzał." Wtedy dopiero zauważysz zmiany w swoim życiu. Niczego nie oczekuj pozwól Bogu działać a ty zdaj się na Jego wolę. On cię poprowadzi nie tam gdzie ty chcesz, ale po ścieżkach nieznanych! Musisz zaufać.

Pozwól Mu się odkryć i prowadzić.

Niech Ci Bóg błogosławi!