Skoro tak twierdzisz... . Tokary to wieś oddalona od mojej rodzinnej wsi ok. 20 km, a ludzie stamtąd przyjeżdżali do kuźni mojego dziadka i jakoś nie widać było tęsknoty za Rosją.

Nie wiem w jaki sposób miała by się objawiać "tęsknota za Rosją" żeby była widoczna dla nastolatki to raz, a dwa to czy w ogóle ktoś z tych 7 rodzin prawosławnych co zostały w Tokarach i korzystały z usług Twojego dziadka demonstrowały swą "tęsknotę za Rosją" ( to nie było wcale tak popularne zaraz po wojnie bycie prawosławnym na tamtych terenach ).

Chyba się nie zrozumieliście, jeśli dobrze czytam.

Małgosia twierdzi, że trudno mówić tam o jakiejś tęsknocie za Rosją, Smokepsv mówi to samo.

Wyobraź sobie, że mój dziadek nie zważał ani na to kto go słucha, ani co wygłasza politycznie. Jakkolwiek miał pretensje o swój los do Rosji, ale zwykłych Rosjan szanował i wyrażał się z wdzięcznością o tych, wśród których przebywał w czasie zsyłki.

Akuat u nas (i w okolicy, o której rozmawiamy) nie było problemu kto jest kim.

Smokepsv twierdzi, że tęsknili w ukryciu . Ja twierdzę, że nie mieli powodu schodzić do podziemi.

Ee, wydaje mi się, że chodzi o to, że za oswobodzicielską Rosją tęsknili żyjący w międzywojniu pradziadowie pamiętający Rosję carską. Ci, którzy przeszli na stronę białoruską po wojnie stwierdzili, że tam jest ich białoruska ojczyzna, nawet jeśli ma jęczeć pod butem radzieckim. A cholewa tego trepa deptała krzyże równo. Teraz zaś obecni mieszkańcy nie pamiętają już cara, młodzi nie pamiętają nawet ZSRR, więc tych sentymentów też raczej nie ma.

Tak przynajmniej ja odczytałem Smokepsv i Ciebie, tylko oboje na co innego kładliście nacisk i przez to się nie zrozumieliście.

Z tym się zgodzę.

Może ja napisałem to nie zrozumiale, ale chodziło mi o to że "tęsknota do Rosji" była, a nawet u najstarszych "babuszek" nadal jest, tylko się publicznie nikt z tym nie obnosił i nie obnosi. Ponieważ tak czy siak trzeba było tam żyć i przeżyć.




Bo nie musiał na to zważać, był tym "dobrym". Ci "źli" musieli na to uważać.




"U nas i w okolicy o której rozmawiamy" z mojego doświadczenia wynika inaczej.

Czas, czas, mój drogi, zaciera wiele rzeczy.

Gdyby doniesiono do władz jego poglady ..., ech. Jakoś ani prawosławni ani katolicy... nikt nie donosił, a do kuźni przyjeżdżali nie tylko znajomi..

Smokepsv

Z tym że trzeba też pamiętać o słowie kluczowym - "część". Jednak przytłaczająca większość ruskich czuła więzi państwowe z katolami i w momencie formowania się państwowości polskiej współtworzyła z nimi oddziały wojskowe.

W międzywojniu polskim, które w kwestiach tolerancji się nie popisywało, również potrafiono to przełknąć i w latach II wojny światowej walczyć za wspólną ojczyznę, jaka ona by tam nie była.

Tęsknota za carem jest sporadyczna i raczej idealistyczna - za dawno minionymi czasami z przeszłości, w których standardowo zawsze "było lepiej".

Mało tego, 17 września też walczyli po jednej stronie (część). jakie by te walki nie były, zwazywszy na rozkaz, aby z Rosjanami nie walczyć, bo na dwa fronty nie damy rady. Opór jednak był.

Ano. Musimy pamiętać, że rozmawiamy tak naprawdę o Bałkanach Wschodu, czyli polskich kresach wschodnich. Mamy tożsamości religijną, państwową, etniczną, kulturową, ideową i językową nakładających się na siebie w tak nieschematycznych konfiguracjach, że bez pół litra na łeb pod rękaw po prostu nie da rady tego pojąć.

A po choinke rozbierać? Nie lepiej żyć w symbiozie jak do tej pory?

No Stalin wyhodował właśnie mono-etniczne państwo polskie...

Sztandarowym przykładem zjawiska mentalności kresowej jest tu A. Mickiewicz TW "Wieszcz", który był litewskim Polakiem i swoje więzi odczuwał z Pogonią, z Orłem miał je na kompletnie innej, choć równoległej, płaszczyźnie.

Nie wspominając o jego białoruskim wychowaniu unicko-ortodoksyjnym, równolegle z łacińskim kształceniem - co jest widoczne w jego twórczości, która na pewnym poziomie staje się nie do przetrawienia dla żyjącego w łacińskim świecie Poznaniaka ("Dziady" bez dobrego komentarza są w znacznej mierze czarną magią dla współczesnych Polaków) niemniej niż dla człowieka z Bobrujska.

To wszystko rzutuje na sposób myślenia człowieka. Takie uroki kultury pogranicza. Podejrzewam, że przed wojną łatwiej było to pojąć niektórym, po stalinowskich czystkach etnicznych (eksterminacje i relokacje ludności) jednak to zrozumienie jakby trochę zardzewiało.

Jak mam to rozumieć



Tylko jakoś za samo przyznanie się do tego ze jest się prawosławnym, a w tamtych okolicach oznaczało to kacap już groził siarczysty "kop w pierdol". Dochodziło do kuriozalnych sytuacji, że ludzie musieli się posługiwać polsko brzmiącym imieniem żeby prace znaleźć i tak zamiast Witka mieliśmy Jacka, zamiast Tolka mieliśmy Zbyszka. Więc nie ma co się dziwić ze ludność prawosławna sympatyzowała z Rosjanami. Swoją wiarę można było ukryć przed "Towarzyszami partyjnymi" i żyć w spokoju, u sąsiada ( bo nie lubił ruskich ) do końca miało się przewalone.

Tu nawet nie chodzi o tęsknotę za carem, a o święty spokój. To nie wina prawosławnych że żyli tam od pokoleń, to nie wina prawosławnych że granice ktoś narysował jak narysował, wina prawosławnych była tylko w tym że byli prawosławni i znaleźli się w kraju który ludzie nienawidzili Rosjan i za Rosjan uważali każdego kto nie był katolikiem.