Pisałem o wierze niezbędnej i wystarczającej do zbawienia.
Ty piszesz o uczynkach wiary - to dwie różne kwestie.

Dlatego fragment dotyczący Abrahama [Jak.2.20-22] odnośnie ofiary z Izaaka jest chybiony, gdyż opisuje uczynek wiary, który miał miejsce kilkanaście lat po tym jak Abraham został usprawiedliwiony tylko na podstawie samej wiary:
[I Mojż.5.5-6]:5. Potem wyprowadził go na dwór i rzekł: Spójrz ku niebu i policz gwiazdy, jeśli możesz je policzyć! I rzekł do niego: Tak liczne będzie potomstwo twoje. 6.Wtedy uwierzył Panu, a On poczytał mu to ku usprawiedliwieniu.

Ten fakt przywołuje również Ap.Paweł
[Gal.3.6-8]:6 Tak Abraham uwierzył Bogu i poczytano mu to ku usprawiedliwieniu.7 Z tego możecie poznać, że ci, którzy są z wiary, są synami Abrahama.8 A Pismo, które przewidziało, że Bóg z wiary usprawiedliwia pogan, uprzednio zapowiedziało Abrahamowi: W tobie będą błogosławione wszystkie narody.

Ap. Paweł przytacza również tekst Dawida [Rzym.4.6]: Jak i Dawid nazywa błogosławionym człowieka, któremu Bóg udziela usprawiedliwienia, niezależnie od uczynków;



Niestety bardzo się pomyliłeś.

Najważniejszy fragment zawierający „sola fide”:

[Ef.2.8-9]: 8.Albowiem łaską zbawieni jesteście przez wiarę, i to nie z was: Boży to dar;9 Nie z uczynków, aby się kto nie chlubił.

Masz wybór - albo rzeczywiście Biblia i sola fide, która trwa od Abrahama, albo niebiblijna rzymskokatolicka teologia.

Możesz kręcić, ale nie przeskoczysz tego, że Jk 2,24 WPROST zaprzecza "sama wiara".
Luter miał zresztą tego świadomość - pisał o tym. Właśnie dlatego usiłował wyrzucić ten list z kanonu i pisał o św. Jakubie, iż:
"był w tej sprawie zbyt słaby pod względem umysłu, rozumienia i słów, toteż rozrywa Pismo i sprzeciwia się przez to Pawłowi i całemu Pismu.
Chce osiągnąć przez głoszenie prawa to, co apostołowie osiągają przez pobudzanie do miłości.
Dlatego nie chcę go mieć w swojej Biblii wśród właściwych głównych ksiąg(...)


Nie ma wyjścia, @Gregor - a właściwie są trzy:

• nie przyznajesz się do Listu św.Jakuba i zachowujesz "sama wiara"
• albo zachowujesz "sama wiara" i odrzucasz List św. Jakuba z Pisma, tak jak to uczynił Luter
• albo rżniesz głupa i udajesz, że Jakub nie napisał tego, co napisał

Gregor,



A jeżeli się ktoś nie godzi na to, a "wierzy" to nie zostanie zbawiony?

Na czym polega to "należenie"?
"Kto człowieka śmierci sprzedał"?
"Śmierć" jest osobą, że może mieć na własność?



Nie rozumiem.
Gregor: "Cierpienie nie jest celem samym w sobie. To koszt wynikający z przynależności do Jezusa."
Czyli każdy wierzący musi "przynależeć" (i w efekcie cierpieć) czy nie?



Jeżeli nie ma różnicy, to po co dawać się "wypróbowywać", jeżeli "wiara niewyprobowana" też da człowiekowi zbawienie?



Czyli nie jest możliwe wierzyć i mieć taką postawę?
Wiara PRZYMUSZA Ciebie do odpowiedniego zachowania?
Traci człowiek część wolnej woli w wyniku "uwierzenia"?



Teraz rozmawiam o Twoim poglądzie, Twoich definicjach, bo chcę zobaczyć czy jest "spójny".

Dlatego pytam Ciebie czy człowiek, który wierzy może się "zaprzeć" i czy pomimo to będzie zbawiony z samej wiary pomimo "zaparcia się"?

Czy też człowiek wierzący jest PRZYMUSZONY (traci wolną wolę?) do nie zaparcia się?



Można zdecydować o tym, że się nie ma pewności co do prawdy Ewangelii?
Jak?
Np.?
Jest poniedziałek, idzie sobie człowiek parkiem, myśli "Jestem pewny prawd Ewangelii."
Ale nagle staje i stwierdza sobie "wiesz co, od dzisiaj decyduję się nie wierzyć w prawdę Ewangelii".
No i w wyniku tej decyzji nagle przestaje wierzyć?
Jak to się dzieje?



Czyli "uwierzenie" dokłada nową "naturę" do kompletu?
Jakie "natury" ma człowiek przed uwierzeniem i po? (lista?)

Czy w wyniku uwierzenia stara natura jest usuwana?
A jeżeli nie to jestem PRZYMUSZONY (strata wolnej woli?) korzystać z tej nowej natury zamiast ze starej?
A nie mogę wierząc dostać nowej natury, wybierać i tak starą, która nie chce pełnić woli Boga i nadal być zbawionym?



Ale wierzący jest PRZYMUSZONY (strata wolnej woli?) do podążania wąską drogę?



To jak Bóg nie da łaski wiary (która jest darem, a nie zapłatą), to idziesz do Piekła?
A jak da to idziesz do Nieba z automatu?
Czyli Bóg decyduje odgórnie, kto pójdzie do Piekła (jak mu nie da tej łaski wiary?) i nie ma człowiek na to żadnego wpływu cokolwiek by nie zrobił?



Nie rozumiem.
W standardowym zrozumieniu jak 1) to chyba nie 2).
W końcu skoro zbawienie jest "natychmiast" to jak może być jednocześnie otrzymane później?
To "kiedy" jest ono dane?
Wyjaśnij proszę na czym ma to polegać "poza czasem".



Czy wierząc a nie dokonując uczynków wiary możesz być zbawiony?
Czy czlowiek wierzący jest PRZYMUSZONY do "uczynków wiary"? Traci wolną wolę?

====

A co z tym?

Rzymian 4
4 Otóż temu, który pracuje, poczytuje się zapłatę nie tytułem łaski, lecz należności.

Jan 5
45 Nie mniemajcie jednak, że to Ja was oskarżę przed Ojcem. Waszym oskarżycielem jest Mojżesz, w którym wy pokładacie nadzieję.

====

Czy Szatan "wierzy"?
Czy jest "zbawiony"?

Na tym etapie aby to poszło do przodu warto by spytać o Twoje definicje:
1) wierzyć
2) zbawienie

Bo nie potrafisz/nie chcesz (?) połączyć nauczania Jakuba z Pawłowym.
Tak Ci nauczanie Ap. Pawła nie leży, że położyłeś zupełnego bana na nie, gdyż teksty Pawłowe obalają to co twierdzisz.

To co pisze Jakub to tylko jeden z aspektów wiary - jej praktyczny wymiar.
Tekst Jakuba można właściwie zrozumieć w świetle [Ef.2.10]: Jego bowiem dziełem jesteśmy, stworzeni w Chrystusie Jezusie do dobrych uczynków, do których przeznaczył nas Bóg, abyśmy w nich chodzili.
Jak widzisz najpierw jest stworzenie w Chrystusie/zbawienie, które czyni Cię zdolnym do właściwych uczynków, a potem czynienie tych uczynków wiary. I własnie Jakub skupia się na tym drugim aspekcie: jeśli jesteś stworzony w Chrystusie to uczynki o tym świadczą.

To co Luter napisał to jego sprawa i odpowiedzialność - mnie to nie interesuje.
Wyciąganie Lutra jako argumentu, to jak wyciąganie starych,ruskich czołgów zza Uralu. Proszę Cię...

Jeśli chodzi o uczynki wiary, o których pisze Jakub to jak najbardziej się z nim zgadzam, gdyż to co opisał Jakub wynika z [Ef.2.10].
Jednak to zupełnie inna kwestia niż zbawienie z łaski na podstawie wiary.

Znamienne jest, że przemilczasz zupełnie to co Ap. Paweł napisał o usprawiedliwieniu Abrahama tylko z wiary i to na kilkanaście lat wcześniej nim miał ofiarować Izaaka i ten fakt wyjaśnia w [Gal.3.6-8], nawiązuje też [Rzym.4.6] i oczywiście nie pozostawia żadnych wątpliwości w [Ef 2.8-9]

Poza tym w Biblii jest przedstawiony konkretny - namacalny wręcz dowód na to, że zasada "sola fide" jest prawdziwa.

Moim zdanie jedno wyklucza drugie.

Na wspólnocie Ducha.
Jeśli należysz to wiesz - to duchowa kwestia nie do wytłumaczenia.

Człowiek - Masz opis w Ks. Rodzaju.

Nie zajmowałem się tym tematem - zapytaj teologów/filozofów.

Każdy wierzący chce przynależeć, bo po tej stronie jest życie.
Cierpienie nie jest efektem.

A jak do tego doszedłeś?

Tak uważam.

Nie.

Nie.

Zawsze masz możliwość wyboru.
[Mt.10.32-33]: 32. Każdego więc, który mię wyzna przed ludźmi, i Ja wyznam przed Ojcem moim, który jest w niebie;
33. Ale tego, kto by się mnie zaparł przed ludźmi, i Ja się zaprę przed Ojcem moim, który jest w niebie.
Ostatecznie Bóg zawsze patrzy na serce człowieka.

Kwestię wolnej woli już omówiliśmy.

Zapytaj tych co przestali wierzyć. Nie mam takiego doświadczenia.

Uwierzenia niczego nie dokłada - prowadzi do zmiany natury.
Są dwie natury: cielesna i duchowa.
Przed: obie są upadłe i i obarczone grzechem/śmiercią
Wiara prowadzi do zbawienia/odrodzenia/uświęcenia duchowej natury, a cielesna ma to zagwarantowane w przyszłości.

Nie w wyniku uwierzenia.

Kwestia przymusu jest błędnym podejście do tematu.
Czy jesteś przymuszony, aby kogoś kochać? Co najwyżej chcesz kochać.
Dostajesz więc nową naturę duchową, a cielesną masz tą samą.
[Rzym.7.14-25]

Żyjemy w czasie łaski i Bóg ma zbawienie z wiary dla każdego.
Czy wszyscy chcą z łaski skorzystać? - każdy podejmuje decyzję.

Nie wiadomo dlaczego jakiś człowiek nawrócił się dziś, a nie wczoraj. Moment,w którym człowiek doświadcza zbawienia jest znany tylko Panu Bogu, a On jest poza czasem.

Łotr na krzyżu raczej nie miał okazji dokonać czegokolwiek.
Człowiek na łożu śmierci gdy się nawraca podobnie.
I pewnie są jeszcze inne okoliczności.

A co ma być?

Co ma być przedmiotem jego wiary?

Nie.

Nie sądzisz, że decyzja o dalszym kontynuowaniu powinna być obopólna?

Raczej nie mam przekonania, aby dalej być w Twoim procesie przeglądu moich poglądów.
I na tym z moje strony zakończę.

Mam jednak propozycję:

Stwórz ankietę i wrzuć ją na forum, a chętni Ci odpowiedzą na te dziesiątki pytań?
pozdrawiam

Gregor,

Twierdzisz, że Kościół Katolicki jest w błędzie, a (któryś odłam?) Protestantów ma rację. Jednak jak się wypytać o detale to najwyraźniej nie jesteś "gotowi do obrony wobec każdego, kto domaga się od was uzasadnienia tej nadziei, która w was jest.". Uważasz, że jesteś w prawdzie, a Katolicy w błędzie, ale nie chcesz do tego przekonywać (zbyt dogłębnie), tylko po prostu stwierdzić, że "tak jest"? Czyli nie zależy Tobie na tym aby "wyprowadzić Katolików z błędu"?
Jest to dziwne, jeżeli nie zależy Ci na tym zbytnio by "uwolnić ludzi z kłamstwa Katolicyzmu".

Dla mnie na tą chwilę jak próbuję zrozumieć Twoją opinię, wydaje się taka:

Uważasz, że jak człowiek dostaje wiarę od Boga to ma "przymus chcenia" dokonywania "uczynków wiary".
Czyli wydaje się sugerujesz, że jeżeli ktoś dostanie "prawdziwą wiarę" to NA PEWNO będzie dokonywać "uczynki wiary" (i nic innego?), bo "musi chcieć". Jeżeli nie chce, tzn. że "nie wierzy naprawdę". (udaje?)
Czyli "uczynki wiary" są dla Ciebie jakby ZESPOLONE NIEROZŁĄCZNIE z "wiarą". Dlatego zastanawia mnie czy gdzieś tu nie jest naruszana wolna wola w tym światopoglądzie.
W tej sytuacji zastanawia mnie też jak w ogóle jest możliwe dla osoby "prawdziwie wierzącej" by to zbawienie stracić. Jeżeli "wiara" "przymusza do chcenia" czynienia "uczynków wiary", to jak ktoś kto "naprawdę wierzy" może robić cokolwiek innego jak tylko "uczynki wiary"?

Czym sie różni w praktyce podejście:
1) wiara + uczynki
2) wiara => (zawsze) uczynki (przymus chcenia?)
?

Dlatego właśnie jedną opcję jaką widzę by zrozumieć o co tu chodzi i dojść do porozumienia, to zbadać różnice w definicji "Protestanckiej" "wiary", a definicji Katolickiej "wiary". Bo to w tej definicji (wieloznacznej) może się znajdować rozwiązanie części nieporozumień. Ty jednak nie chcesz jej podać. Człowiek się od razu może zastanawiać DLACZEGO. Co/Kto stoi na przeszkodzie w szukaniu jedności zrozumienia?



A "decyzja" nie jest rodzajem "uczynku"?
Jaka może być "decyzja", jeżeli ktoś "musi chcieć"?



To nie "łaską"?
Jaka jest trzecia opcja pomijając:
1) z łaski
2) z uczynków
?

3) deterministycznie?
4) losowo?



Łukasz 23
39 Jeden ze złoczyńców, których [tam] powieszono, urągał Mu: «Czy Ty nie jesteś Mesjaszem? Wybaw więc siebie i nas».
40 Lecz drugi, karcąc go, rzekł: «Ty nawet Boga się nie boisz, chociaż tę samą karę ponosisz?
41 My przecież - sprawiedliwie, odbieramy bowiem słuszną karę za nasze uczynki, ale On nic złego nie uczynił».
42 I dodał: «Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa»

Np. Dokonał ustami "wyznania wiary" bezpośrednio mówiąc do Boga na oczach świadków (świadcząc), "nie mając już nic do stracenia" by coś udawać? (zaraz i tak umrze?)
Powiedział, że Jezus jest niewinny, a oni winni?
Poprosił o "wspomnienie", czyli wyraził chęć pójścia do Nieba?

To jest NIC?



Jakub 2
19 Wierzysz, że jest jeden Bóg? Słusznie czynisz - lecz także i złe duchy wierzą i drżą.

Wyrzucasz List Jakuba ze swojego kanonu Biblii?
Powiesz to wprost czy to Twoja tajemnica jaki masz kanon?

To Ty mi powiedz "co jest przedmiotem wiary" złych duchów.

Stąd chcę zrozumieć jak zbudowane jest Twoje pojęcie "wiara".

Bo "wiara Gregora" może to nie być to samo pojęcie definicja co "wiara Katolicka". Czy Tobie nie zależy na jedności (w tym zrozumienia) o którą Jezus Chrystus prosił bardzo wyraźnie?



Interesuje mnie Twój Światopogląd.
To Ty tu wojujesz przeciw Kościołowi Katolickiemu i próbujesz ludzi od Niego odsunąć. Więc pytam Ciebie.



Ja Ciebie nie zmuszam do odpowiadania.
Nawet Ciebie nie "zmuszam do chcenia".
Wolna Wola. Możesz mi już wcale nie odpisać, jak tak zdecydujesz. (czy może jak "uczynkiem wiary" będzie brak odpowiedzi?)

Przeciwnie. Tylko katolickie nauczanie nie jest sprzeczne z żadnym z tych nauczań. Twoje jest sprzeczne z Jakubowym, a także z częścią pawłowego.

Serio?
„Oto przez swoją zatwardziałość i serce nieskłonne do nawrócenia skarbisz sobie gniew na dzień gniewu i objawienia się sprawiedliwego sądu Boga, który odda każdemu według uczynków jego: tym, którzy przez wytrwałość w dobrych uczynkach szukają chwały, czci i nieśmiertelności - życie wieczne; tym zaś, którzy są przekorni, za prawdą pójść nie chcą, a oddają się nieprawości - gniew i oburzenie.”/Rz 2, 6-8/


Nie na temat.
Nie.
Zarówno Jakub, jak i Paweł w Liście do Rzymian WARUNKUJĄ zbawienie od uczynków.
Przecież powtarzasz po nim jak papuga, nie bacząc na to, co jest w Piśmie.

Przeciwnie. To to samo.
I Jakub wprost to zaznacza.

Żartujesz.
Wielokrotnie tu przytaczałem właśnie to, co napisał Paweł o Abrahamie. Nic bardziej nie pokazuje właśnie tego, co piszę - zwłaszcza, jeśli porówna się z tym, co napisał o Abrahamie Jakub i wierzy się, że obie księgi są natchnione:

„Chcesz zaś zrozumieć, nierozumny człowieku, że wiara bez uczynków jest bezowocna?
Czy Abraham, ojciec nasz, nie z powodu uczynków został usprawiedliwiony, kiedy złożył syna Izaaka na ołtarzu ofiarnym? Widzisz, że wiara współdziała z jego uczynkami i przez uczynki stała się doskonała.”/Jk 2,20-22/

Nie ma wiary chrześcijańskiej bez uczynków – co nie przeszkadza temu że gdyby Bóg miał brać pod uwagę wyłącznie nasze uczynki - bylibyśmy zgubieni. Niemniej „sama wiara” (tylko wiara, sola fide) w sensie chrześcijańskim nie istnieje. Jakub pisze, kontynuując temat Abrahama:

„Widzisz, że wiara współdziała z jego uczynkami i przez uczynki stała się doskonała.
I tak wypełniło się Pismo, które mówi: Uwierzył przeto Abraham Bogu i poczytano mu to za sprawiedliwość, i został nazwany przyjacielem Boga.
Widzicie, że człowiek dostępuje usprawiedliwienia na podstawie uczynków, a nie samej tylko wiary.”/Jak 2,22-24/

Jest tu (w wyróżnionych wersetach) zupełnie niesamowita definicja wiary: Jakub mówi mniej więcej „Abraham z powodu uczynków został usprawiedliwiony - innymi słowy uwierzył”.

Jak widzisz WIARA CHRZEŚCIJAŃSKA IMMANENTNIE ZAWIERA UCZYNKI.

Powtarzasz tę bzdurę, więc i ja powtórzę fakt: jedyny fragment biblijny, gdzie jest "zasada sola fide" (sama wiara) to ten:
"Widzicie, że człowiek dostępuje usprawiedliwienia na podstawie uczynków, a nie samej tylko wiary.”/Jk 2,24/

Potraktujmy to na koniec jako suplement do Twojej ankiety.


Nie jestem od jakiegokolwiek uwalniania i nie reprezentuję tu żadnego Kościoła protestanckiego.
Biorę udział czasami w dyskusjach na różne tematy - taka uroda forum. Skoro jakiś katolik to czyta, to niech wyrabia sobie własne zdanie o tym co piszę - nikomu nie bronię.

Nic takiego nie powiedziałem - wymyślasz.

Pisałem wyraźnie o wolnej woli - sprawdź jeszcze raz.

Przymus to Twoja koncepcja - nie moja.

Wg mnie nie - decyzja to akt woli.

Rozmawialiśmy w kontekście uczynku. Wyznanie wiary łotra to nie uczynek.

Właściwy - list Jakuba też tam jest.
Powyższy fragment jest bez związku z Twoim pytaniem odnośnie Szatana - czy wierzy?
Złe duchy, które wierzą to inaczej demony (gr. δαιμονια). Szatan nie jest określany jako demon i ma swoje własne imiona w Biblii.

Przytoczyłeś [Jak.2.19], który dla mnie wyjaśnia sprawę.
Poza tym pytałeś:

Dopytałem więc: co miałoby być przedmiotem jego wiary?

Moje pojęcie wiary jest przedstawione w tym fragmencie [Hebr.11.1]:A wiara jest pewnością tego, czego się spodziewamy, przeświadczeniem o tym, czego nie widzimy.

Poczytaj moje posty to się dowiesz.

Nie piszę w dziale katolickim tylko w dziale "Chrześcijaństwo, ateizm, religie, filozofie" - kto nie chce niech nie czyta.
To co tu napisałeś jest bez sensu.

Podsumowując:
Odpowiedziałem na Twoje ponad 50 pytań.
Dla mnie już wystarczy i to wszystko z mojej strony w temacie "ankiety".
Jeśli chcesz coś dodać to ok. jednak już bez pytań.

Pominę resztę Twojego postu, bo niczego tu nie wnosi.

Tak słabo znasz Biblię?
No to Ci przytoczę- kolejny raz - werset dotyczący sola fide:

[Ef.2.8-9]: 8 Albowiem łaską zbawieni jesteście przez wiarę, i to nie z was: Boży to dar;9 Nie z uczynków, aby się kto nie chlubił.

Nie pisałem o fakcie (chociaż stwierdza go Ef.2.8-9), ale o dowodzie, który potwierdza zasadę sola fide. Nawet gdyby nie było [Ef.2.8-9] ten dowód jest wystarczający.

Co jest tym dowodem?

Obrzezanie Abrahama, co wyjaśnia Ap. Paweł [Rzym.4.11]: I otrzymał znak obrzezania jako pieczęć usprawiedliwienia z wiary, którą miał przed obrzezaniem,

Rozumiesz?
Obrzezanie - pieczęć/nieusuwalne potwierdzenie - dowód usprawiedliwienia tylko z wiary. Abraham otrzymał to potwierdzenie kiedy nie było na świecie Izaaka.

Sam Pan Bóg obrzezanie uczynił pieczęcią dla sola fide.

- teraz możesz się spierać z Panem Bogiem...

Dalej Ap. Paweł pisze, że to co otrzymał Abraham jest udziałem nawróconych/ wierzących pogan:
aby był ojcem wszystkich wierzących nieobrzezanych i aby im to zostało poczytane za sprawiedliwość

Dziś na podstawie tylko wiary człowiek dostępuje usprawiedliwienia/zbawienia i obrzezania serca - obrzezanie Chrystusowe - duchowa pieczęć sola fide.

Takie są fakty i takie jest dowód.

Sensownie -Gregor piszesz. Ja tylko dodam słowa Jezusa Chrystusa. Gdybyś miał wiarę jak ziarnko gorczycy, góry byś przenosił.
Tu się objawia moc wiary. Niewielkie ziarnko, a jakie efekty.
W sumie to chodzi tu o nastawienie, inaczej wiarę. Chcesz to morzesz wiele. Czyny uczynki, to efekt tej wiary( coś wtórnego, następstwo ).
Tu inne elementy wiary Kościoła, typu obrzędowość, tradycja, studiowanie biblii. To to tylku środki do tego celu, końcowej silnej wiary.

Dar wiary z kolei, to wewnętrzne silne przekonanie o możliwościach. Mając go już w sobie, nie jest konieczna praca nad budowaniem swej wiary. Trzeba tylko zadbać, by nie dać sobie odebrać tego przeświadczenia. Co jest też możliwe poprzez uczestnictwo w kulcie Kościoła, choć nie tylko.
Zaznaczam, że nie neguję poprzez to sensu istnienia Kościoła. Informuję tylko o tym. Że mając dar wiary, możemy inaczej niż sam Kościół, podchodzić do powinności z bytności w nim wynikłych. Nie musimy już tak mocno o wiarę zabiegać. Oczywiście nadal Kościół jest tym, który autorytatywnie i bezstronnie, stwierdza kto ten dar silnej wiary posiada.
To moje uzupełnienie.

"Widzicie, że człowiek dostępuje usprawiedliwienia na podstawie uczynków, a nie samej tylko wiary.”/Jk 2,24/
Tyle Biblia na temat "sama wiara" (sola fide). A co @Gregor - widać powyżej.

A czy młodzieniec, który w Mk 10.17 pytał: Nauczycielu dobry, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne, posiadał wiarę, czy nie posiadał wiary?

Tu w zasadzie podzielam Twoje zdanie. Wiara ma jednak zawsze jakieś oparcie.
Jeśli jest nim Bóg/Jezus to faktycznie wystarczy wielkość ziarenka, a i tak przeniesiesz góry lub przejdziesz przez ciemną dolinę.
"Możliwości" człowieka, który oparł swą wiarę w Jezusie przedstawił sam Jezus [Jana 4.12]:12. Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Kto wierzy we mnie, ten także dokonywać będzie uczynków, które Ja czynię, i większe nad te czynić będzie; bo Ja idę do Ojca.


Osobiście odczytuję z Biblii naukę, że dar wiary nie do końca jest takim samograjem. Wiara podlega weryfikacji przez doświadczenia, aby mogła być coraz silniejsza. Trzeba ją też pielęgnować i uzupełniać innymi elementami w konkretnym celu, co wyjaśniał Ap.Piotr [I Piotra 1.5-8]:5. I właśnie dlatego dołóżcie wszelkich starań i uzupełniajcie waszą wiarę cnotą, cnotę poznaniem, 6. Poznanie powściągliwością, powściągliwość wytrwaniem, wytrwanie pobożnością, 7. Pobożność braterstwem, braterstwo miłością. 8. Jeśli je bowiem posiadacie i one się pomnażają, to nie dopuszczą do tego, abyście byli bezczynni i bezużyteczni w poznaniu Pana naszego Jezusa Chrystusa.


W pewnym sensie masz rację. Jeśli posiadamy dar wiary, to już nie musimy o niego zabiegać. Natomiast uważam, że powinniśmy wiarę wzmacniać i nad nią czuwać oraz pozwolić Bogu aby poprzez doświadczenia nasza wiara była w Jego oczach cenniejsza niż złoto wypróbowane w ogniu [I Piotra 1.6-7]. Choć wierzymy dzięki działaniu Bożej mocy w nas [Ef.1.19-20], to przecież Zły nie śpi i chce, aby każdy wierzący stał się rozbitkiem w wierze.

I tak poprzez wiarę można wrócić do tematu wątku.
Uważam bowiem, że wiara w procesie cierpienia odgrywa potężną rolę i daje moc, aby w dniach złych nie zachwiać się i nie odpaść od Boga żywego.
Taką właśnie wiarę praktykował Abraham:
[Rzym.4.19-19]:18. Abraham wbrew nadziei, żywiąc nadzieję, uwierzył, aby się stać ojcem wielu narodów zgodnie z tym, co powiedziano: Takie będzie potomstwo twoje. 19. I nie zachwiał się w wierze, choć widział obumarłe ciało swoje, mając około stu lat, oraz obumarłe łono Sary;
Życzmy sobie takiej niezachwianej wiary.

Na powtórzone te same tezy, powtarzam:
"Widzicie, że człowiek dostępuje usprawiedliwienia na podstawie uczynków, a nie samej tylko wiary.”/Jk 2,24/
Tyle Biblia na temat "sama wiara" (sola fide). A co @Gregor - widać powyżej.

Swoją wiarę poświadczamy świadectwem swojego życia.
Nie są to rytualne uczynki lecz czynienie dobra wobec bližnich.