No fajnie. Mówisz jak to sie nie znam na neuronauce (owszem i nie twierdziłem nigdy że się znam) ale nie przedstawiasz argumentów dlaczego niby się nie znam, ani nie komentujesz tego co ja piszę

Napisałem kilkukrotnie: współczesna nauka (A przynajmniej większość naukowców w tej dziedzinie ) twierdzi że świadomość czy uczucia pochodzą z mózgu a nie są władzami duchowymi jak uważali święci. A skoro nie są to znikają wraz ze śmiercią mózgu. Możesz się do tego odnieść czy będzie dalej zarzucać mi ignorancję?

Władze duchowe u człowieka to rozum (poznaje prawdę) i wola (tu zawieszam definicje skoro fizykom kwantowym się to nie podoba i chcą ustaleń teologicznych. Nie oznacza to jednak eliminacji woli jako władzy duchowej, ale doprecyzowanie jej funkcji). Wola może być zniewolona, więc czasem zanosimy sprawę wyboru Boga na drugi świat. W zasadzie największą wolność mamy w stosunku do wyboru/odrzucenia Boga, ale dotyczy to ludzi zdrowych, czyli nie podejmują decyzji w oparciu o lęk.

Podałam przykłady z zakresu duchowości, których neuronauki nie tkną. Do sfalsyfikowania wystarczy jeden przykład. Nie można wywołać zdarzeń mistycznych poprzez drażnienie mózgu, np prorokowania, które się sprawdzi. Gdzie mamy najwięcej proroków? W psychiatrykach. Jak im to wychodzi? Są też w przestrzeni internetowej.

Nie wyklucza się jednak, że te same obszary mózgu, które dają objawy wytwórcze pozwalają na przekazywanie zdarzeń mistycznych. To teoria, bo sprawdzić się nie da. Bóg nie poddaje się eksperymentom. Nawrócić się też nie można samemu, bo ludzka natura to natura zwierzęcia: leci wg programu dwustopniowego. Na trzeci stopień wprowadzić może tylko łaską, więc wiara jest łaską.
Ten program natury to toczenie się po określonym torze. Możesz spaść z drugiego piętra, ale bez udziału łaski z zewnątrz tam nie wejdziesz. Tę łaskę można oczywiście odrzucić i w rozmowach z etycznymi niewierzącymi to widać. Zamknięcie i brak zainteresowania.

Nie wiem czy to jasne. Jeśli nie a będziesz zainteresowany, dopytaj. Będę potrafiła to się ustosunkuję. Nie używaj terminów statystycznych (większość naukowców), gdy poszukujesz prawdy. Prawda umierała samotnie na krzyżu.

Edit
Mam utytułowanego kolegę ze studiów, który bada fizjologię mózgu (kiedyś wyguglałam). Pracuje daleko poza Polską. Uczyliśmy się razem kilka lat do egzaminów, więc zdążyłam go poznać. Gdybym dostała do ręki jego pracę naukową to wrzuciłabym ją pod mikroskop i prześwietliła na wylot dostępnymi promieniami. Nie oszczędziłabym przeglądu literatury. W swym życiorysie potrafił podać skończenie innej uczelni niż ukończył. To jego wizytówka naukowa.

Fascynujesz się nauką, a kompletnie pomijasz naukę zwaną epistemologią (czyli teorię poznania). Jest to częsty błąd konsumentów nauki w formie popularnej.
Otóż podstawową zasadą jest Zasada kompetencji nauk.

Biolog, kognitywista i każdy inny naukowiec nie może się - przynajmniej jako naukowiec właśnie - wypowiadać o aspektach duchowych jaźni człowieka, bo wyszedłby poza swoje kompetencje.
Podobnie, jak teolog nie może się wypowiadać o aspektach biologicznych.
Jeśli któryś z nich to czyni, kompromituje się jako naukowiec (czasem - wbrew pozorom - dotyczy to wielkich nazwisk).

Człowiek nie jest ani tylko materią, ani tylko duchem. Prawdy przyrodnicze nie tłumaczą aspektów duchowych, ani prawdy teologiczne aspektów przyrodniczych natury ludzkiej.

Owszem, były próby rozpatrywanie człowieka jako automatu skończonego (automat skończony to układ, w którym jest skończona liczba stanów - może być wielka, ale policzalna). Było to w XIX wieku, na bazie mechanistycznego przekonania, że w ogóle cały Wszechświat jest automatem skończonym i - jeżeli znalibyśmy dokładnie jego stan w chwili T1, to - mając odpowiednie "moce obliczeniowe" moglibyśmy obliczyć jego stan w dowolnej późniejszej (wcześniejszej też!) chwili T2.
Oczywiście tego rodzaju rozumowanie jest nieaktualne od co najmniej 70 lat.

Nadal się ma to nijak do co napisałem o mózgu i świadomości

Wiem co to epistemologia



Przecież nie twierdzę że jest. Tylko patrząc przez pryzmat dzisiejszej nauki duch albo nie istnieje, albo nie objawia się w żaden sposób

Znam kilka definicji świadomości, każda jest definicją na potrzeby określonej działalności naukowej. W teologicznej definicji człowieka używa się określenia: świadomość odrębności. Nie ma mowy o żadnym mózgu.
W związku z tym, że pojęcie świadomości w teologii opisano przed fizyką kwantową, teologią musi pochylić się na doprecyzowaniem tego pojęcia. Pisałam o tym. To są właśnie te wody żywe, które wytryskują ze skały. Kościół został zaplanowany przez Boga jako taka właśnie całość i w PŚ symbolicznie przedstawia się go jako skałę, z której wytryskują wody życia. Świadomość nie została zdefiniowana w Biblii, ale po śmierci czeka nas sąd. Jeśli to negujesz to negujesz też to, że jest Sędzia, który za dobre wynagradza a za złe karze. Negujesz więc istnienie dobra i zła. Negujesz je w postaci podanej w Biblii. Nie stawimy się tam z naszymi zapisami pamięciowymi zlokalizowanymi w mózgu, bo one są skażone naszą naturą. O tym wie policjant śledczy i nie karze za złą pamięć, ale przesłuchuje największą liczbę świadków jakiegoś zdarzenia.

Człowiek odbiera przekaz o sobie w postaci Bożych natchnień i jest to zupełnie inny obraz niż sądził. Pomyślałeś skąd to przyszło? Nadal może wybierać i pozostać przy utorowanych szlakach neuronowych lub całkowicie zmienić swe postępowanie. Terapie psychologiczne idą utorowanymi doświadczeniami i nie zmieniają świata wartości człowieka, one go przystosowują do funkcjonowania w społeczeństwie. Nawrócenie może wiązać się z utrudnieniami i to znacznymi, z odrzuceniem przez najbliższych a jednak ludzie to czynią. Nawrócenie to nic innego niż zmiana myślenia i czasem na takie o którym człowiek nie miał pojęcia.

Nie wiesz czym jest metodologia, bo znać to umieć zastosować. Tymczasem używasz pojęcia świadomość nie wiedząc, że ma wiele definicji. To pojęcie niedookreślone, podobnie jak człowiek. A ty chcesz udowodnić Boga korzystając z teorii jakiegoś naukowca, czy też grupy. Człowiek należy do tego świata i nie należy. Jego pielgrzymiej natury nie udowodnisz metodami eksperymentalnymi.
Spojrzałam, że jest inny wątek o mózgu i duszy. Wypowiadasz się tam podając niekompletną definicję teologiczną człowieka. Z tego wychodzi ci, że człowieka i zwierzę różnią tylko cechy ilościowe. Tymczasem i ty, i twój rozmówca używacie tej samej definicji dla duszy przypisując jej jedną tylko definicję dla wszystkich organizmów żywych. W samej więc definicji popełniliście dwa błędy, a tak nie jest. (Akwinata). I brakuje jednego elementu człowiekowi. To nie jest jednak temat antropologiczny.
Teraz kolejny błąd dotyczący świadomości. Nauka przyjmuje definicję (zawężoną) dla swych potrzeb i pod tym kątem prowadzi się badania. Nie interesuje jej teologia.
Nie otrzymujemy w ten sposób bezpośredniego wglądu w procesy kognitywne, ale tylko neurofizjologiczne.

Przeciwnie. Robisz podstawowy błąd metodologiczny.
quote="Suzuja"]Wiem co to epistemologia [/quote]Ja też wiem, czym jest pilotowanie samolotu. Ani trochę nie zmienia to mojej kompetencji w tej dziedzinie
Przykro mi, ale nadal nic nie wczytałeś.
Przez pryzmat nauk przyrodniczych duch nigdy się nie objawiał, nie objawia się i nie będzie się objawiał. Równie dobrze - a raczej równie absurdalnie - mógłbyś się zżymać, że "przez pryzmat słuchu nie istnieje malarstwo".

Przecież napisałem że np. według św. Tomasza zdolność do miłości czy rozumowania jest władzą duszy. Dziś nauka ma wyjaśniać te zdolności beż odwołanie się do duszy tylko do mózgu

Czy jest tu ktoś, kto @Suzui to wyjaśni, tak, by wczytał?
Bo grochem o ścianę i jak dziad do obrazu... cztery łapy opadają.

Nie da rady. On nie potrafi odczepić się od nauki, ale nie rozumie jej ograniczeń. Ateiście wszystko pasuje, bo operuje inną antropologią i człowiek wygodnie sobie siedzi jako zwierzę. Przyswoił sobie biologiczną definicję człowieka. Dlatego zerknęłam na jego inne wypowiedzi i w pojęciu człowieka odczytałam, że Suzuja go lokuje w ssakach.
Zaprzecza, że ma wielki bałagan w głowie.

Jest jeszcze parę możliwości. Świadomość jaką znamy wymaga posiadania mózgu, po prostu. Jak stworzymy samoświadome komputery, to będą potrzebowały procesorów i pamięci. "Świadomość po śmierci" (w sensie przed zmartwychwstaniem) nie jest świadomością ludzką, bo dusza odłączona nie jest człowiekiem - człowiek jest ucieleśniony. Św. Tomasz wskazywał, że poznanie po śmierci wymaga cudownych interwencji Bożych (oczywiście w jego antropologii, gdzie nie ma niczego w umyśle, czego wcześniej nie było w zmyśle).

Żeby sobie unaocznić problem, zastanów się, co jest treścią świadomości poronionego płodu po śmierci.

No ale mówił że władzą duszy jest intelekt/rozum itd. Nie znalazłem żadnego opracowania ma ten temat (poza tymi nielicznymi po angielsku). Jeżeli powstałby taki organizm który rozumuję to znaczy że forma nie nadaje własności materii

Musi być w sferze duchowej mechanizm pamięci kodującej w systemie dobra i zła skoro o takich retrospekcjach mówią ci, którzy wrócili ze stanu, gdy aparatura rejestrująca funkcje życiowej stała się linią prostą. Pisałam o takim właśnie przypadku. Oni wrócili z konkretnym programem naprawy swego życia i z determinacją realizowali. Czasem chcieli wrócić, tak było w przywołanym przeze mnie przypadku. Jeśli nie wszyscy naprawiali życie, nie widzieli potrzeby to by oznaczało, że to była tylko śmierć kliniczna. Urządzenia rejestrujące funkcje życiowe rejestrowały to samo, ale stan tych ludzi był inny.

Że niby co?

Zna ktoś jakieś opracowania na temat reakcji dusza - mózg? Aż żyć się odechciewa jak się czyta że miłość powstaje w mózgu, że mózg tworzy doświadczenie mistyczne, że uszkodzenie mózgu może zmień osobowość itd.

Miłość to pojęcie złożone, osobowość to kolejne pojęcie złożone. Kiedy masz elementy różne, w tym biologiczne i różnie usytuowane w mózgu (np rozproszone) to zaczynasz widzieć tajemnicę. Po wylewie może zmienić się osobowość. Zmienia się w wyniku procesów degeneracyjnych w mózgu i to w kolejności ewolucyjnego powstawania (najpierw najdelikatniejsze korowe szlaki neuronowe). Anatomia i fizjologia mózgu nie przypomina budowy i funkcjonowania kończyny: nie boli, zniszczenie stawu nie unieruchamia mózgu.
Przez analogię. tak pytają skrupulanci. Uważają, że jeśli ktoś im odpowie na konkretne pytanie to oni złapią zasadę. Kolejność jest inna. Poznajesz funkcjonowanie organizmu a potem mając wiedzę dość dobrze ugruntowaną wprowadzasz w to definicje dotyczące duchowości. Potrzeba jeszcze filozofii. Studia trwają pięć, sześć lat, kolejne pięć to złapanie całości. A ty prosisz o książkę. Nie złożysz tej układanki, bo cały czas pozostajesz na etapie skrupulanta lub osoby, która łapie schemat kończyny i przenosi to na mózg.
Kiedy wkraczasz na teren filozofii to napotykasz na różne poglądy filozoficzne, np takie, że część psychiczna posiada pamięć i część duchowa posiada pamięć. Jedna ma charakter zapisu kreatywnego i zmieniającego się w czasie a pamięć duchowa to zapis nas w kategoriach dobra i zła. Tymczasem człowiek to jednocześnie nie matrioszka, ale płynna całość.

Myślenie sercem czytamy w Biblii. Tyle, że ma żadnej lokalizacji tego serca. Z drugiej to transplantolodzy pracujący z sercem zauważają zmiany osobowości.
Nauka to takie coś, że stawiając sobie pytania i znajdując odpowiedź otrzymuje jednocześnie jeszcze więcej pytań o człowieka. Z teologią i filozofią jeszcze gorzej. Kiedy to wiesz to godzisz się na odpowiedzi cząstkowe i niepełne.