Duch Święty (promienie) niesie światło i ciepło. Światło oznacza wiedzę i poznanie a ciepło łączące nas z Bogiem relacje rodzinne.
Ojcowie Kościoła porównywali Kościół z księżycem. Kościół oświeca ludzi duchowym światłem w ciemnościach doczesnego świata. Nie jest to jego własne światło. Odbija światło pochodzące od słońca, które jest wyobrażeniem Chrystusa.

Do księżyca można też porównać człowieka zjednoczonego z Bogiem. Odbija on sobą Jego świętość i piękno. Jest ikoną Boga. Jego obecność wprowadza człowieka w trzy rodzaje doświadczeń księżyca w: nowiu, pełni i ubywającego (od pełni do nowiu).
Księżyc w nowiu
To wyobrażenie duszy poprzez którą Jezus chce bardziej udzielać się innym, chce oświetlać nią coraz większe obszary życia innych ludzi. Nie chodzi o wielość słów, bo księżyc jest bezgłośny. Chodzi o światło przykładu, cierpliwość, prostotę, szczerość i prawość codziennego życia.
Z wielką prostatą tłumaczył to Bóg Jonaszowi uciekającemu przed obowiązkiem prorokowania.
Rzekł Pan: Tobie żal krzewu, którego nie uprawiałeś i nie wyhodowałeś, który w nocy wyrósł i w nocy zginął. A czyż Ja nie powinienem mieć litości nad Niniwą, wielkim miastem, gdzie znajduje się więcej niż sto dwadzieścia tysięcy ludzi, którzy nie odróżniają swej prawej ręki od lewej, a nadto mnóstwo zwierząt? (Jon4, 10-11)
Księżyc w pełni
Całą możliwą powierzchnię oddał padającym na niego promieniom słońca. Wygląda jakby był źródłem światła. To wyobrażenie duszy, która pomocą DŚ żyje w swoim wnętrzu możliwą dla niej pełnią przekazywanych jej tajemnic Bożego życia. Życie pełnią łask nie tylko przemienia duszę od wnętrza, ale w tajemniczy sposób pociąga do Boga innych, jak księżyc w pełni przyciąga do siebie morze powodując jego przypływ.
Księżyc ubywający
Na naszych oczach staje się coraz mniejszy, jakby obumierał. Promieniować miłością to nic innego jak obumierać, zapominać o sobie służąc innym.

Realizacja tych trzech postaw wymaga darów DŚ. Są to te uzdolnienia bez których nie ma prawdziwego zjednoczenia z Bogiem.
Cnoty to nie to samo co dary. Cnotę zdobywamy poprzez czynności, którymi kieruje nasz rozum. To on podaje duszy światło. W świetle rozumu, jego przemyśleń, po przeanalizowaniu jakieś sytuacji, człowiek podejmuje decyzje, wypowiada słowa, angażuje się w odpowiednie prace.
W życiu są jednak sytuacje, których człowiek nie potrafi prześwietlić odwołując się do rozumu. W takich okolicznościach, które znamionuje duża trudność potrzebne jest światło DŚ. Podsuwa DŚ to światło w miejsce światła rozumu, nie niszcząc jednak woli. Dary wypełniają duszę umiejętnościami i wiedzą, które przewyższają jej osobiste możliwości. Owe siedem darów wskazuje na pełnię, doskonałość.

Przykład negatywny pobożności
To pobożność fałszywa. Osoby takie zachowują zewnętrzne praktyki, ale w sercu mają pokłady nieczułości. Sprawia to, ze są surowe dla innych, nieustannie oburzone zachowaniem innych, zawsze gotowe osądzać i potępiać.