Przykładowa historia: dziewczynka przyjaźni się z córką służącej swej matki.
Tamta mówi: ale masz fajne loki, daj mi jednego i nożycami obcina,
Potem tej pierwszej, nigdy w życiu już się włosy nie chciały kręcić.
Jakiś odprawiony obrzęd? Wygląda to na wprawkę nauki czarów.
Albo inny przykład:
magia seksualna: dziewczyna bierze od ofiary jakiś przedmiot, na przykład jego zdjęcie, potem ma ona dla niego nieodparty urok, któremu w żaden sposób nie może się oprzeć.

Ktoś może powiedzieć: mamy 21 wiek! "oj dana dana nie ma szatana"?

Pisarz Paulo Coelho , autor Alchemika, był kiedyś satanistą, i miał zamiar napisać biografię, ale odwiodła go od tego żona, mówiąc .że opis zła i magii może być nieodparcie atrakcyjny dla kogoś. I chwała mu za to że był odpowiedzialny i wolał nie pisać niż zarobić na książce miliony.

I jakie z tego wnioski?

Chcę zacząć wątek. Domyślam się że znajdzie się trochę dyskutantów kwestionujących realność magii.

Magii jako byt twórczy nie ma. Natomiast sugestywność zagadnień jest tym czynnikiem, że mówimy o magii. W magii, poprzez zagadnienie z nazwą magia. Następuje sugestia, co oznacza. Że jak chcesz to masz. Samo zainteresowanie magią oznacza że. Delikwent nie odpuści w tym czego chce. Więc niezależnie od okoliczności, dopnie swego. Magia to wyłączenie rozumu na żecz celu. Tak to wygląda. Dlatego jest to uznane jako dewiacja człowieka, jako niepożądane działanie. Jest taki stan możliwy, z uwagi bezgranicznej wyobraźni. W wyobraźni można wszystko. Nie liczy się realizm, a to że można wszystko.

To, że Bóg nie daje się naukowcom złapać w eksperymentach, to jest nawet zrozumiałe.
Ale z magią jest niestety podobnie - że nie da się jej zarejestrować a nie z tym, że to zrozumiałe.

Magia ma się najlepiej wśród niewierzących. Króluje w tym Francja. To nowa religia, bo człowiek z natury jest duchowy i jeśli nie odnajdzie prawdy o sobie to zastępuje ja byle czym. Poważne decyzje zawodowe konsultuje wielu niewierzących z wróżkami, to ich wypowiedzi. W Korei Pd chodzi się do wróżek, by pomogły wybrać dzieciom imiona, bo wierzą, że imię przekłada się na powodzenie w życiu. To przejęli od Chińczyków. Jeśli się nie sprawdza to zmieniają imiona i wróżka znów staje się pomocna.

Świadkowie - Wyznania okultysty [odc. 1 z 3]
https://www.youtube.com/watch?v=CQKJ_Caouw8
pierwszy odcinek, 10 minut
Tekieli m.in. o metodzie Silvy.

Płaskoziemcy mają świadków, że Antarktyda to tak naprawdę pierścień lodu dookoła naleśnika.
No ale u teistów świadek to podstawa.

U chrześcijan –świadek- pełni inną rolę niż w świecie widzialnym. Taki świadek bardziej pokazuje czyste niebo idei a ludzki świat jako teren zamętu i ułudy.

Niezupełnie albo inaczej widzimy ową ułudę. Wiara nie jest zbiorem metafizycznych przekonań, ale wyraża się w naszej relacji do całej rzeczywistości. Znakiem rozpoznawczym wiary w chrześcijańskim znaczeniu jest postawa wobec 'tego świata'. Jeśli jest on dla nas wszystkim; jesteśmy ludźmi zsekularyzowanymi. Jeśli jest dla nas woalem ułudy; należymy do wyznawców duchowości platońskiej lub dalekowschodniej. Jeśli ludzkie istnienie przeżywamy jako paradoks bycia 'w świecie', ale nie dla świata; trwamy w tradycji chrześcijańskiej.

Kiedy na wsi zmarł bliski mi człowiek i jeszcze był w domu przyszli sąsiedzi. Wierzący, katolicy. Poprzewracali krzesła w pokoju gdzie było ciało. Dopilnowali aby trumnę ze zmarłym wynosić przez okno - w żadnym wypadku nie drzwiami. Mieszkałem kiedyś w tym domu więc kiedy zauważyłem "bałagan" odruchowo podniosłem 1-wsze krzesło. Drugiego już nie zdążyłem. Sąsiedzi nie pozwolili.

Przesądy wiecznie żywe. Niestety, są one wbijane w podświadomość w tak młodym wieku, że czasem ich wołami nie wyorze.

Trudno nie dostrzec pewnych analogii.

Na potrzeby chrześcijaństwa św. Augustyn na długie wieki znakomicie zaadoptował duchowość platońską. A i obecnie duchowość ta w chrześcijaństwie jest kultywowana.

Raz, inny watek. Dwa: wlaśnie ta duchowość była powodem że Pawłowi na Aeropagu powiedziano: posłuchamy cię innym razem; inaczej mówiąc...gadasz od rzeczy.