na pewno nie jest to wyścig szczurów, ani bieg po trupach, a przypomina: niesienie ukojenia rannym, nakarmienia głodnych, wzmocnienia słabych...

1antyk, skoro tak się składa, że jesteś protestantem może wyjaśnisz po co nagle mówisz o uczynkach skoro wy wyznajecie wiarę bez uczynków. To przekorne pytanie.
Te uczynki o których mówisz to naturalnie czynią ludzie, którzy mają współczucie ogólnie na biedę innych, tacy jak Samarytanin z przypowieści Jezusa czy św. Paweł i ludzie wierzący czynią ze względu na przykazania Jezusa czyli na Niego samego albo z jednej i drugiej przyczyny.
Mnie bardziej chodziło o to, skoro Bóg kocha każdego człowieka to tak go prowadzi nie żeby brał udział tu na ziemi w jakichś igrzyskach kto więcej uczynków zrobi czy więcej miłości okaże, ale w ten sposób aby na swojej drodze życiowej czynił to wszystko tym z którymi w przyszłym życiu będą go łączyć silne więzy miłości, tak jakby na zaś żeby potem było już tylko wzajemne szczęście a nie rozczarowanie. Czyli droga życiowa człowieka nie jest przypadkiem tak samo ludzie na tej drodze, tylko planem bożym a przykazania nie służą do rywalizacji tylko do zmuszenia ludzi aby okazali sobie miłość która ich już tu na ziemi połączy a po tamtej stronie najpierw się nam ukaże a potem przyniesie szczęście które może być tylko z wzajemności. Wtedy to ma sens jeśli jest planem Bożym i pod Jego subtelnym kierunkiem. Najgorszym nieszczęściem byłyby pomyłki tego rodzaju że ktoś się poświęca a dostaje za to brak wzajemności, to jest właśnie porażka i bezsens wiary. Stąd św. Paweł mówi że wiara jest poręką tych dóbr których się spodziewamy. Tylko taka wiara ma sens.

To nie tak. Przecież wiara bez uczynków jest martwa.

Oczywiście, że tak. Można też spojrzeć na to od strony Ducha, czyli np głoszenie ewangelii.

Myślę, że dobrze zrozumiałem, dlatego tak napisałem

Z punktu widzenia protestanta jest oczywistym, że uczynki wypływają z wiary. On jednak sam porządkuje je wobec wiary, bo jest wewnętrzną częścią życia Boga, więc mylić się nie może. To porządkowanie może być wzorcowe i biblijne, ale może też być całkiem światowe. W drugim przypadku przyjmuje się ewolucję Boga. On był inny 2000 lat temu. Dzięki człowiekowi mógł jednak ewoluować i teraz uważa, że podział np na kilkaset płci to przejaw owej dojrzałości. Biblia traci więc swą moc. Jest wykorzystywana wedle uznania i mamy tego dowody na forum, bo jeśli fragmenty biblijne nie pasują do poglądów użytkownika to je po prostu ignoruje a poglądy pozostają niezmienne.

Jak widać, jest coś nie z woli człowieka co przesłania ludziom oczy.

Inna założenia skutkują innym myśleniem. A mamy inną koncepcję Boga u Lutra i w katolicyzmie. Bóg Lutra należy do tego świata i ma postać ciastka tortowego. Bóg katolików jest poza światem i nie jest podzielony.

To Bóg Abrahama, nie katolików.

Merss zwróciła uwagę że dla protestantów Bóg przeszedł ewolucję ze sprawiedliwego na już tylko miłosiernego. To bardzo złudne.
Wydaje mi się że jeśli wiarę potraktować poważnie i plan Boga żeby miłość była odwzajemniona, a nie doznała zawodu co dzieje się często w ziemskim życiu, to nie można już tak bezmyślnie sobie grzeszyć i upajać się miłosierdziem bo wtedy właśnie samemu wszystko się niszczy i zaburza. Może nie tyle trzeba analizować Boga jaki jest co dbać o swoją postawę skoro wierzymy na poważnie, że Bóg zadba aby nasze wysiłki i nasza miłość nie poszła na marne, ale na pewno była odwzajemniona zawczasu, wcześniej, to my nie możemy tego tak po prostu psuć.

Pisałam o koncepcji Boga Lutra. Są stenopisy rozmów z hierarchami katolickimi. Bóg Abrahama to tylko pojęcie, które należy zdefiniować. Podałam jak wyglądają koncepcje Boga. Są w chrześcijaństwie zróżnicowane, więc należy to uszczegóławiać. Kiedy dochodzi do różnicy rozumienia pojęć, cofamy się do fundamentów, potem spoglądamy na zmiany. Protestancka koncepcja Boga nie wymaga sakramentów, więc zostały wyrzucone. Nie potrzebuje kapłaństwa, więc pozostała też tylko nazwa. Doktryny są spójne, każda w innej koncepcji Boga. Nie może to jednak być ten sam Bóg skoro jeden jest światem a drugi należy do innej rzeczywistości. Z tego wynikają inne antropologie. To co dla protestanta jasne, że pomodlenie się do DŚ skutkuje jego przybyciem i bezbłędnymi podpowiedziami (jakoś nie ma to jedności z Mową Arcykapłańską Jezusa, by zachować jedność), dla katolika jest sprawą długiej nauki rozezawania głosów wewnętrznych i na własną rękę nie ma mowy o bezbłędnym czytaniu. Mamy przykład u św. Faustyny, która opowiedziała o. M.Sopoćce, że zniszczyła zapiski w Dzienniczku, bo taki usłyszała głos Jezusa. Spowiednik zmienił ten głos i nakazał odtworzyć zapiski. Katolik powinien zachowywać w tej sprawie czujność. Tu nie może być porozumienia.
To samo z uczynkami. Powiedzenie Lutra: grzesz mocno, ale wierz. Uczynki wypływające z wiary. On miał dzieci niepokalanie poczęte. Widzisz jak silna była to wiara?

Nie znam nauk Lutra i nie mam zamiaru znać.
Cóż... Wierzę w Boga, Syna, i Ducha Jezusa Chrystusa. To jest Bóg Abrahama. Nie żaden koncept. Nie potrzeba nic więcej.

Gregor. Jeśli chcę zrozumieć myślenie innego człowieka, jego interpretację PŚ, muszę sięgnąć do podstaw tego myślenia. Co pozwala mu na swobodną interpretację Pism? On twierdzi, że DŚ...bo to bardzo wygodne. Natomiast ty sugerujesz, bym traktowała to po łebkach. Od razu trafiam na głębię myślenia. Jaka głębia myślenia, takie i uczynki. Ludzka wola musi czynić dobro i miłość, bo taki ma program. Jeśli jednak zmienia ich znaczenie, należy tego szukać w rozumie. A potem przyczyn tego, że rozum musi kombinować. I wszystko jasne. Jeśli więc człowiek jest częścią wewnętrznego życia Boga (u protestantów) to nie ma dylematów dotyczących trzech głosów wewnętrznych i przypisuje każdy głos DŚ, z automatu biologicznego przyczynowo - skutkowego. Realizuje więc program biologiczny a nie żaden duchowy (to wymaga formacji). Nie przyjmuje do wiadomości, że sam może tworzyć te głosy i podlega pokusom. Jest przy tym człowiek najlepszym oszustem samego siebie, więc zatrzyma się przy tym DŚ. Mechanizmy obronne będą scalały w całość, by nie doszło do rozdarcia wewnętrznego. Musi więc ignorować pewne myśli lub je oswoić. Pozostaje więc na uczynki na poziomie intencjonalnym jako ślepy i głuchy. Przybliżyłam argumentację. I żaden nie katolik nie miał dotąd nic, poza twierdzeniem jak Luter: ale ja tak myślę. Z tym nie da się dyskutować. Dlaczego mam zostawić więc Lutra? Nie napisałam, że każdy protestant to luteranin, ale jego myślenie jest wspólne wszystkim protestantom - wybiera sobie z PŚ teksty, które uważa za natchnione i sam wie jak je interpretować. I nie odpowie na pytanie dotyczące zasadności poza tym co twierdził Luter: ja tak myślę, więc tak jest. Po owocach poznacie. To najlepszy sprawdzian. Należało więc w takiej sytuacji przeinterpretować i pojęcie Kościoła. Czasem Kościołem to jestem sam dla siebie. Uznałem siebie za nowonarodzonego, czyli stanowiącego wewnętrzną część życia Boga. Mylić się nie mogę.
Takie drobiazgi jak głos sumienia i ego mnie nie interesują. Ego to sumienie, czyli głos Boga we mnie. Niestety, ale to tylko wyobrażenie.

Za mało, by znać cytaty biblijne i dobrze czynić. Za mało, by intelektualnie z wiary wyprowadzać uczynki. Rozum potrafi wszystko przeinterpretować i podać w formie, która nakarmi niewidzialną dla człowieka pychę.
To doskonale wiedzą współcześni od manipulowania myśleniem człowieka. Zmieniają mu znaczenie pojęć metodą gotowania żaby. Człowiek się nie zorientuje. Nie manipulują DŚ, ale czlowiekiem a protestant to naiwnie odrzuca. Już Katarzyna II w pewnym liście informowała jak z Polaków (wolnych mentalnie) uczynić zniewolonych poddanych, jak zmienić ich myślenie, jak ich zniszczyć (za ks. prof. T. Guzem).
Bez punktu odniesienia człowiek nie wie kim jest. Trafi dobrze lub gorzej. W Kościele też powinien dokonywać takich wyborów. Nie każdy ksiądz mu powie prawdę*, stąd czas oczyszczania się Kościoła. W tym czasie zaczyna być widoczne jak w soczewce dobro i zło, prawda i fałsz, miłosierdzie i jego podróbka w postaci litości. Należy więc pomagać przede wszystkim zagubionym katolikom. Tylko oni szukają pomocy.

________________
* Ewangelie wprost mówią o dobrych i fałszywych pasterzach. Kościół podaje jak ich różnicować. Wypracował to przez wieki.

Jak myślisz, czy Oblubieniec chce Oblubienicę z rozsądku czy z Miłości? Nie ma tu żadnego ale.

Gregor, piękny ten list Boga Wszechmogącego i chciałoby się widzieć tylko to i wierzyć w to co tam jest napisane, niestety to tylko wybrane fragmenty z całej Biblii i pomijają całą dramaturgię walki z grzechem, piekła, potępienia, zbawienia za cenę cierpienia. Choćby taki przykład z twoim pytaniem i odpowiem Ci, że chciałabym sąd wg miłosierdzia tylko nie wiem czy spełniam jego kryteria, dlatego że trzeba być najpierw miłosiernym aby miłosierdzia dostąpić, trzeba darować innym mały dług skoro mnie darowano duży dług, a ja nie widzę tego ile mi darowano, może to ślepota duchowa, ale uważam że nikogo za bardzo nie skrzywdziłam nie okradłam, nie zdradziłam, staram się nie mieć wrogów. Kolejne kryterium to darować urazy, krzywdy cierpliwie znosić i czynić uczynki miłosierdzia a ja raczej mało z tego robię i nie mam do nikogo ani urazów ani miłosierdzia może obojętność. Mocniejsze więzy mam tylko z najbliższymi rodziną i paroma osobami spoza rodziny. Jestem miłą uprzejma więcej daję dzieciom jamłużnę w tramwajach niż odmawiam bo mi ich akurat szkoda. Karmię tylko rodzinę jak są głodni i żadnych obcych ludzi, w więzieniu odwiedziła bym tylko rodzinę i prawdziwych przyjaciół jakbym ich miała i podobnie w szpitalu. Jak teraz Bóg odniesie się do mnie w kontekście tego listu i jaki sąd mnie czeka skoro nie spełniam dwu najważniejszych przykazań ani kryteriów do sądu z miłosierdzia?

1antyk, bardzo dobrze, że masz taką wiarę, nie pozwól jej sobie odebrać, bo potrzeba dużego wysiłku aby szatan nie zasiał tutaj wątpliwości albo z drugiej strony nie wpędził w zbytnią pewność siebie, że można grzeszyć, bo Oblubieniec i tak wybaczy.

Pieśń nad Pieśniami jest poematem miłosnym, wyrażonym dialogami pomiędzy Oblubieńcem a Oblubienicą. Oboje siebie pragną i tęsknią za sobą. OBOJE. Jakby Oblubienica okazała się ladacznicą, to niestety - nie wpisze się w ten poemat. Oblubieniec z wielkim smutkiem odejdzie...