Spokojnie, chyba mnie z kimś mylisz. Nie poruszałem tematu chrztu dzieci, ale nowonarodzenia. Dlatego:


to z Dz 8

Ale co miałoby znaczyć to pytanie?
Co to ma do rzeczy?

Napisałem pod zastanowienie. Nie chcę niczego udowadniać. Chodzi o moment nowonarodzenia.

Zależy co rozumiesz przez tę nagrodę. Bezinteresowność nie polega na tym, że nie jesteśmy w ogóle nagrodzeni za czynienie/osiąganie dobra. Bezinteresowność to sytuacja, gdy samo czynione / osiągnięte dobro jest nagrodą - czujemy przyjemność i radość z niego. Bezinteresowność wymaga miłości.

Jak się kocha czekoladę to się ją je bezinteresownie - dla niej samej, dla przyjemności z jedzenia. Jak się kocha książki, to się je czyta dla przyjemności. Jak się kocha drugiego człowieka, to się z nim przebywa dla przyjemności, obserwowanie jego szczęścia jest naszym szczęściem etc.

Przeciwieństwem bezinteresowności jest czynienie czegoś ze względu na inne dobro, jako środek do celu. Mamy interes, który leży poza tym dobrem. Wielu ludzi faktycznie tak postrzega nagrodę w niebie. Oto tutaj sobie odmawiam "czekolady" (czy co tam kto kocha), znoszę ten łez padół, ale Bóg mi to wynagrodzi.

Łącznikiem pomiędzy tym ziemskim dobrem i niebieskim jest to, że w niebie pewnie będziemy maksymalnie szczęśliwi ciesząc się Bogiem. Tu na ziemi realizuje się to niedoskonale w każdym "małym szczęściu", gdy coś/kogoś kochamy i przezywamy jako dobre dla nas, przyjemne, dające radość. Takie uczynki stanowią zasługę na życie wieczne.

Nikodem powinien się nawrócić z wody i DŚ. To wskazówka dana mu przez Pana Jezusa.
Chodzi o prostą rzecz: o nawrócenie. Chodzi o nowe spojrzenie na tę rzeczywistość.
Użyto w filmiku metafory gąsiennicy (nastawiona tylko na żer), która w wyniku przeobrażenia staje się motylem i daje innym dobro (zapyla kwiaty roślin pozwalając im na owocowanie).

Człowiek jednak, jak wspomniałam wyżej - poprzez swoje wybory - staje się. To jest proces dynamiczny na co wskazał Jezus opowiadając o Samarytaninie. Tymczasem pytający Jezusa faryzeusz używał logiki statycznej: kto jest moim bliźnim? Pytał więc o granice tego co jest. To odmienna logika. Stajemy się poprzez dokonywane wybory idąc w kierunku życia lub śmierci.


Na czym polega narodzenie na nowo?
Najbardziej popularnym świętym w Kościele jest św. Spokój, którego pilnują dwie zasady:
1. Przecież nigdy tak nie było
2. Przecież zawsze tak było.
Ludzie boży są otwarci na różne zmiany akcji, bo Pan Bóg jest aranżerem i On tym wszystkim rządzi.

A ja tak sobie czytam rozne wypowiedzi o nowym narodzeniu, chrzcie przed osmym dniem lub po osmym dniu i mieszkaniu w Bogu. nawroceniu, wierze i uczynkach.
I tak sobie mysle o tych miliardach ludzi dla ktorych te wszystkie slowa to czarna magia. Ale do ktorych odnosi sie: "Słowo to bowiem jest bardzo blisko ciebie: w twych ustach i w twoim sercu, byś je mógł wypełnić".
I mieszka w nich samarytanin(Jezus) ktory kaze im wcielac w zycie MILOSC.
A milosc uwidacznia sie wlasnie we wspolzyciu z innymi - czyli uczynkach.
A nie samozadowoleniu jaki to ja jestem wierzacy i nowonarodzony.

To jest życie w fałszu, bo Jezus wprowadził wiarę dynamiczną. Z najwyższego konia można spaść. Luteranie nie mogą jednak spaść, bo człowiek należy do życia wewnętrznego Boga i pociągnąłby Boga za sobą co jest absurdem. Poza tym należąc do wewnętrznego świata Boga jest pozbawiony wolnej woli. A mądrość Syracha swoje... Dał im wolną wolę, język i oczy, (Syr17, 6).
Wola ludzka jest więc pod tym względem zniewolona, gdyż człowiek nie może samodzielnie decydować o swoim postępowaniu. (O zniewolonej woli - M.Luter). Poruszamy się więc w zupełnie innej przestrzeni.
Jezus nawoływał: nawracajcie się a nie nawróćcie się.

Pod wplywem Twojego "Stajemy się poprzez dokonywane wybory idąc w kierunku życia lub śmierci." pomyslalem sobie o tych pracownikach korporacji ktorzy nie zastanawiaja sie czy sa nowonarodzeni czy nie ale ich codzienne wybory sa dokladnie takie jakich dokonywal by Chrystus. No moze nie wszyscy.

Samarytanin myślał o stawaniu się bliźnim? Skorzystał z podpowiedzi sumienia. Ten GPS mają wszyscy, ale jego był sprawny. Sprowadzając to do etyki: jego zmysł rzeczywistości prawidłowo działał. Wiedział jakie najwyższe dobro może zrealizować w konkretnej sytuacji etycznej.
Uważam np, że w stosunku do Irbisola należy unikać pochlebstw. Tu liczy się tylko naturalne zachowanie. I nie jest logiczny w sprawach dla niego ważnych. Jego logika kończy się na przedmiotach obserwowanych bez zaangażowania emocjonalnego. Poza tym logika poza szukaniem prawdy to droga donikąd. Inaczej analizujemy, inaczej będą wyglądać uczynki. Błąd jednak pozwala się czegoś nauczyć (jeśli to obserwuję), niedziałanie usypia.

Jest zupełnie odwrotnie. To co opisujesz to czysta interesowność.

Wiem, wiem. Jest to wybitne osiągnięcie naszej katolickiej kultury, by odczuwanie przyjemności z czynienia dobra uznać za przejaw interesowności. Podobno jednak to przyszło od protestantów, a konkretnie Andersa Nygrena i jego analiz miłości agape. Podejrzewam, że współczesna polska recepcja to wychowanie oazowe i to "posiadanie siebie w dawaniu siebie" i podobne do Nygrenowskiego rozumienie miłości agape.

Odczuwanie przyjemności z pomocowości jest wpisane w ludzką naturę. odpowiedzialne są za to neurony lustrzane*. Kilkumiesięczne niemowlęta pomagały temu, kto jest dobry. To badanie Blooma. Ogromna część naszych zachowań społecznych stanowi standardowe wyposażenie fabryczne. Już niemowlęta rozumieją, że są podobne do innych ludzi i ich naśladują, ale nie naśladują przedmiotów. To dlatego, że istnieją w mózgu specjalne obwody neuronalne odpowiedzialne za wychwytywanie ruchu biologicznego i ruchu obiektów nieożywionych a także obwody służące do rozpoznawania twarzy i ruchów twarzy.
Już niemowleta (6-9 mies.) oceniaja innych na podstawie ich zachowań społecznych.
Dzieci oglądały film, w którym anonimowy trójkat z oczami próbował wejść na szczyt wzgórza, w czym pomagało mu koło (popychając go w górę) albo przeszkadzał kwadrat (spychając go w dół). Po projekcji filmu przed każdym z niemowląt położono tacę, na której znajdowały się koło i kwadrat. Dzieci brały do ręki 'pomocne koło'.


Tak więc wyposażenie fabryczne i wychowanie wzmacniające to pozwala na osiągnięcie stanu powinności. Dziecko wychowywane w trybie tresury (nawet ku dobrym zachowaniom) próbuje szukać gotowców zachowań, brakuje mu owej elastyczności. Przyjmuje zasady/ formacja religijna w kierunku prawa: jestem nowonarodzony zamiast odczytać głos sumienia informujący o dobrej robocie. Sumienie powinno przekazywać prawdę o naszych działaniach, ale to wymaga formacji w duchu wolności.
Taki przykład z kręgu kultury Korei Pd. W prestiżowej i drogiej szkole był w klasie biedny uczeń, który pracował by móc uczyć się w tej szkole. Zadano dzieciom jako prace domową wykonanie doświadczenia, które wymagało czasu i pieniędzy. Nauczyciel zaczął sprawdzać wyniki pracy. Sąsiad z ławki tego chłopca zauważył u swego pracującego kolegi (tylko on wiedział o jego pozaszkolejnej pracy) pustą kartkę i przerażenie w oczach. Gdy nauczyciel doszedł do nich to chłopak zaczął zagadywać nauczyciela, dopytywać o to interesujące doświadczenie tak długo aż skończyła się lekcja. Uratował kolegę.
_____________________
* Potem dojdzie do tego sumienie. Mamy więc biologiczny układ nagrody i psychiczne poczucie winy oraz głos sumienia. Wyposażenie fabryczne i ukształtowane w wyniku wychowania - ego (nie rób, nie wolno, jak mogłeś, Bozia zobaczy i ukarze -> wewnętrzny rodzic) oraz sumienie.

no i jak tu ma być dobrze, jak ludzie odczuwanie przyjemności z jedzenia czekolady czy przebywania z ukochaną osobą uznają za przejaw interesowności.

Wtedy nie dziwota, że w praktyce mają wyrzuty sumienia, gdy tej przyjemności się oddają. A jak mawiał Leibniz: Kochać znaczy doznawać przyjemności wobec doskonałości, dobra lub szczęścia przedmiotu kochanego.

św. Tomasz pisał, że Bogu nie wystarczy, by tylko zewnętrzne przejawy uczynku były zgodne z normą. Bóg patrzy w serce, nagradza tego, który czyni dobro z przyjemnością i radością, a nie ze smutkiem i wbrew sobie.

Jest czym innym robienie czegoś i w wyniku tego odczuwa się przyjemność, a robieniem tego czegoś żeby odczuć tą przyjemność.

Jest czymś innym gdy na skutek pomocy bliźniemu, ten w wyrazie wdzięczności przyniesie flachę, czekoladę, kwiatka, lub po prostu się szczerze uśmiechnie i podziękuje, a czymś innym udzielenie tej pomocy w nadziei że ten bliźni się odwdzięczy.

Dokładnie tak. Może Anawim źle się wyraził, ale w swojej definicji bezinteresowności przedstawił tę drugą ewentualność.