Witam po dłuższej przerwie. Chciałam tutaj postawić tezę bo doszłam do tego wniosku już jakiś czas temu, ale może ktoś to sensownie podważy.
Otóż dla przyszłej chwały człowieka uczynki mają największe znaczenie. Zacznę od najważniejszego przykładu tj. Pana Jezusa. Cóż warte byłoby Jego nauczanie bez uczynku jaki zaczął się w Ogrójcu a skończył na krzyżu. To już nie było nauczanie a czyn. I bez tego czynu na koniec cała nauka byłaby szybko zapomniana. Człowiek po śmierci nie będzie podziwiany za to co powiedział czy za wygląd ale za to co takiego zrobił. Np. będziemy podziwiać świętych za to jak zmagali się że sobą jak pokutowali. Nawet zwykłych ludzi będziemy podziwiać za poświęcenie i cierpienie oraz wszelkie wysiłki na rzecz dobra ale nie za piękne przemowy i puste słowa. A za co będziemy podziwiać grzeszników!? Otóż za nic. Nikt o nich nie będzie miał nic do powiedzenia. Np. taki grzesznik Kowalski czy Iksiński o ile nie będzie wzbudzał już zgorszenia - czym teraz jeszcze zwraca na siebie uwagę, o tyle będzie w zupełnym zapomnieniu u innych. W sumie grzesznik jeśli cierpiał w dzieciństwie wzbudzi tym jakieś pozytywne uczucia ale późniejsze jego życie to nie temat do podziwiania a raczej w chwale będą ci ludzie którzy takiego grzesznika musieli znosić.
No sorry ale grzesznik i jego czyny to nie będzie ciekawy i pociągający temat dla nikogo po prostu jak teraz ktoś strasznie nudny i nieciekawy tak że nie pamięta się nawet jego nazwiska no siłą rzeczy takich osób się nie zapamiętuje. Co innego ludzie którzy wycierpieli coś, coś poświęcili to do nich będą wszyscy lgnęli i ich podziwiali a nawet powiem że będą ich ludzie prawdzie kochali właśnie za te ich czyny i nikt tu nikogo nie zmusi do podziwiania grzesznika. Największy podziw chwałę i miłość zbierze oczywiście Pan Jezus i wiadomo że za ten czyn którego dokonał a nie za samą naukę bo czyn Jego właśnie uświęcił całą resztę życia. Co nie oznacza że zwykli ludzie którzy przez życie przeszli zwyczajnie ale jednak przyzwoicie nie dokonali czynu. Na tym tle najgorzej wypadnie niestety grzesznik który używał życia i dogadzał sobie. Jedyną pociechą dla takiego grzesznika będzie miłosierdzie no bo w końcu Jezus będzie kochał grzeszników przez co zbierze jeszcze większą chwałę (bo poświęcić się za takich to już faktycznie wyczyn na miarę Boga i świętych)ale to Jezus będzie w chwale a grzesznika nikt nie będzie kojarzył ani nawet chciał go znać w takim sensie żeby o nim mówić bo nie będzie o czym, po prostu. Tak więc miłosierdzie dla grzeszników tak, ale żadna chwała i pochwała za życie bez uczynków i tu nikt nikogo do chwalenia grzeszników nie zmusi i będą musieli się z tym pogodzić. Musi starczyć im tylko miłosierdzie i zapomnienie od innych którzy chwalić podziwiać i kochać w wyjątkowy sposób będą tylko Boga Jezusa i świętych. Co niektórzy wtedy dopiero docenią cierpienie które przeszli bo będzie ono jak piękna szata od której nie można oderwać wzroku.

Przepraszam, ale pomieszałaś kilka różnych tez. Na przykład tezę "liczą się tylko uczynki" i tezę "uczynki mają największe znaczenie".
To bardzo różne tezy.

Chciałam uściślić że dla przyszłej chwały człowieka liczą się uczynki ale nie wyklucza to że ktoś bez uczynków będzie z tego powodu zbawiony zamiast potępiony. Oczywiście doświadczy miłosierdzia Jezusa bo nawet jak zobaczy swoje marne położenie to już z tego powodu pożałuje swojego życia i otrzyma przebaczenie. Tylko że nie mając żadnych uczynków nie będzie nic znaczył w przyszłym życiu. Na tym tle jeszcze bardziej zajaśnieją uczynki Jezusa który pokochał takiego i Jezus będzie podziwiany a tamten zapomniany co nie powinno mu w takiej sytuacji przeszkadzać jeśli nie ma większych aspiracji żeby być kimś i coś znaczyć. Oczywiście to tylko teza oparta na rozumowaniu i logice ludzkiej oraz na tym jak zazwyczaj postępuje człowiek więc można ją zawsze podważyć.

Na czym bedzie polegala "przyszla chwala czlowieka"?

Istnieje w Bożych planach wzorzec Adama M. W życiu jednak masz wybór podążania jedną z dwóch dróg: odnajdziesz drogę ku temu wzorcowi i zaczniesz 'stawać się' lub podążysz za własną koncepcją życia. Ten wzorzec Adama to człowiek, który ma być szczęśliwy. Ow wzorzec był planowany na wzór i podobieństwo Boga, więc szczęśliwy będzie tylko wówczas, gdy będzie realizował w swych wyborach stawanie się. Będzie pasował do Boga lub uzna, że za ciasny gorset i wybierze nadal życie wg własnego pomysłu.
Przyszła chwała to przeznaczenie do życia w spełnieniu. Ludzie jednak wyczuwają lub nie ów ziemski niedosyt. Czegoś nieuchwytnego im brakuje i czasem nie potrafią nawet tego nazwać. Gonitwa jednak za tym może okazać się złudzeniem. Człowiekowi refleksyjnemu za ciasno w tej rzeczywistości, więc zaczyna szukać.

Czy cierpienie może być zasługą? Mam sporo grzechów, nie za wiele szczerych dobrych uczynków, jedynie cierpienia mam więcej niż bym chciał.

Naprawde Merss ten wzorzec Adama M. byl planowany "na wzor i podobienstwo" katolickiego antropomorficznego Boga? Samo mowienie o czlowieku stworzonym "na wzor i podobienstwo" Boga to dla mnie piramidalna bzdura, tak zreszta jak wiele innych twierdzen katolicyzmu wymyslonych przez ludzi w innych czasach i z innym rozumieniem otaczajacej rzeczywistosci.
Zeszta twoj post dalej nie odpowiada na moje pytanie do Lubczyk, tylko jest twoja impresja na moj temat, wiec moze poczekajmy az Lubczyk odpowie.

Od razu tez nasuwa mi sie takie nastepne pytanie a'propos tych uczynkow i "przyszlej chwaly czlowieka", czy wiekszej chwaly doswiadczyl zolnierz radziecki zastawiajacy wlasnym cialem otwor strzelniczy bunkra z ktorego strzelal ckm i ratujacy atakujacych kolegow, zolnierz niemiecki strzelajacy z tego karabinu i przykuty do niego ( wierny przysiedze ze za zadna cene nie opusci stanowiska ktore mu powierzono, bo broni ojczyzny ), czy samotna matka wychowujace przez cale swoje zycie niepelnosprawne umyslowo dziecko i wiedzaca ze z momentem odejscia jej, los tego dziecka zostawionego na lasce panstwowych instytucji bedzie jaki bedzie, czyli nie do pozazdroszczenia?

Dlaczego bzdura? Skoro wysuwasz taką tezę to może należałoby ją jakoś uzasadnić? Czemu jest bzdurą twierdzenie że człowiek ma w sobie pierwiastek Boski?
Znajdź inne "cokolwiek" potrafiące myśleć (abstrakcyjnie), mieć samoświadomość, umiejętność tworzenia sztuki, badającego bliższe i (przede wszystkim) dalsze otoczenie, zdolne do zachowań wbrew swojej naturze (coś tam pisałeś o poświęceniu się), łamiących jeden z najsilniejszych instynktów (instynkt samozachowawczy) w imię wyższych celów. Znajdź w przyrodzie takie osobniki, ale postaraj się jednocześnie o powstrzymanie się od antropomorfizacji..

Nie ma słowa na twój temat. Każdy człowiek jest przez Boga tak samo postrzegany i znany zanim się urodził.
Pan skierował do mnie następujące słowo:
Zanim ukształtowałem cię w łonie matki, znałem cię, (Jr 1, 4-5)

--------------

A dobre uczynki mogą człowiekowi pomagać w drodze do Boga lub stanowić zaporę. Ks. Blachnicki tę drugą postawę nazywał sytą cnotą. Modlący się faryzeusz tych uczynków dobrych miął ponad wymagania Prawa a jego modlitwa nie została wysłuchana. Nie więc o uczynki idzie a postawę wobec Boga. Abp Ryś to podał w kategoriach liczenia za dobre uczynki na: nagrodę lub łaskę. Nie uczynki więc należy prześwietlać, ale swoją postawę wobec Boga i motywacje. Chce sobie ktoś zasłużyć na miłość? Jeśli tak to człowiek myli to z poczuciem bezpieczeństwa. Miłości nie da się kupić, jest zawsze darem. Poczucie bezpieczeństwa się kupuje zasługami.

Nie zagłębiając się w szczegóły bo nie znamy wszystkich szczegółów z życia osób a więc nie możemy ocenić czy matka niepełnosprawnego dziecka się bardziej poświęciła w życiu czy żołnierz bo są przecież różne takie matki i różni żołnierze. Chodzi o ogólną zasadę że najwięcej chwały otrzymają ci co jak Bóg się poświęcili dobrowolnie i przyjęli cierpienie za przyjaciół bądź jeszcze lepiej za nieprzyjaciół następnie stracili życie przez innych czy to dosłownie czy po prostu zmarnowali je męcząc się z grzesznikami (różnego rodzaju grzesznikami nie tylko tymi jawnogrzesznikami). A po drugiej stronie są ci co byli sprawcami tej straty życia, męki i ogólnie są przyczyną i obiektem tej trudnej miłości. Ci nie otrzymają żadnej chwały bo otrzymają miłość i musi im wystarczyć. Nie potrzeba im chwały zresztą nie miało by to sensu chwalenie grzesznika.
Andy oczywiście że cierpienie to uczynek. Patrz na Pana Jezusa. To cierpienie zniesione w pokorze przyniesie ci kiedyś szczerych wyznawców i zwolenników Twojej osoby na wzór Jezusa. Zależy którą drogą pójdziesz i w którym kierunku to albo będziesz sam jak Bóg albo będziesz obiektem miłości Boga Jezusa jako marny grzesznik takie małe niepełnosprawne w miłości dziecko. To oczywiście skrajności ale pośrodku jest dużo miejsca na wybory pośrednie. Bóg to pięknie poukładał wszystko że każda droga zakończy się szczęściem. A Jezus umie się podzielić chwałą z tymi co Go naśladują

Ty patrz, a mi się wydawało, że to jest w Biblii zapisane. Czekaj moment, sprawdzę... A tak, mam:

Rdz 1,26-27
26 A wreszcie rzekł Bóg: «Uczyńmy człowieka na Nasz obraz, podobnego Nam. (...)
27 Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz,
na obraz Boży go stworzył:
stworzył mężczyznę i niewiastę.

Czyli mamy zapis w Słowie Bożym, a nie "wymysł ludzki".

Po prostu Adam M. nie rozumie, o jakie podobieństwo chodzi ani na czym polega. Co nie przeszkadza mu tokować na ten temat.

Zobaczymy co nam odpisze Adam M.

Hm, "na wzor i podobienstwo" to dla mnie troche wiecej niz sam "boski pierwiastek", ale OK.
Dlaczego cechy ktore wymieniles i ktore odrozniaja nas od zwierzat uznajesz za boskie? Przeciez nie wiemy o Bogu nic ( zakladajac ze istnieje ) oprocz tego co masz zapisane w swoim podpisie?
Owszem w naszej przyrodzie i naszym swiecie nic takiego jak czlowiek nie ma, ale skad wiesz czy inteligentne zycie konczy sie na naszym swiecie?

O Bogu jednak co nieco wiemy - owszem - niewiele, ale jednak. To co zostało nam objawione i poprzez Jego dzieła.
Bóg jest Istnieniem (tak sam się nazwał). Stworzył Świat z miłości - czyli bezinteresownie (nie miał/ma żadnego interesu w tym stworzeniu). Ludzie mają potencjał twórczy (sztuka, filozofia), potrafią być też bezinteresowni (aczkolwiek czasem jest to bardzo trudne). Inne stworzenia (czy ożywione, czy nieożywione) działają tylko na podstawie ustanowionych praw (fizycznych, biologicznych) - nie potrafią się nim przeciwstawić.


Co masz na myśli mówiąc "nasz świat"? Ziemię, czy Wszechświat?
Czy istnieją "ufoludki" w naszym Wszechświecie? Nie wiemy i chyba się nigdy nie dowiemy. Sama nasza Galaktyka to drobne 100000 lat świetlnych średnicy i 1000 lat świetlnych grubości, a to jedna z miliardów galaktyk (wcale nie największa) rozproszonych w odległościach setek tysięcy, milionów lat świetlnych. Odległości olbrzymie, możliwości spotkania się - prawie żadne.
Czy istnieją inne Wszechświaty? To już kompletnie nie wiemy i (bez chyba) się nie dowiemy.