No właśnie uczynki. A uczynkiem jest głosić Chrystusa, lecz też i obrona swego dobrego imienia. Jedno i drugie ma miejsce i jest oczywistym zachowaniem. Tylko że, to co wyróżnia głoszącego Chrystusa za pomocą Chrystusowej metody to to. Że Chrystus ogołocił siebie, by uczyć ludzi jak żyć. Nie bronił więc swego dobrego imienia. Więc by w pełni zasłużyć na miano głosiciela Chrystusowej nauki. Konieczne jest skupienie się tylko na głoszeniu Chrystusa. A pominięciu obrony własnego dobrego imienia. Dlatego chodzi tu nie o samo głoszenie, a chodzi o uczynki w tym głoszeniu. To jest istotne i prawdziwe do końca.

Nie powinno się stawiać takich granic, ale widzieć sytuacje etyczną i swoją powinność. Czasem należy bronić swego imienia (dlaczego mnie bijesz powiedział Jezus) a czasem uznać, że to tylko miłość własna i sobie to odpuścić. Próbować dojrzeć czy krytyka ma sens w istocie a nie tylko odbierać formę. Jeśli pozwalasz komuś innemu jeździć po sobie jak po łysym koniu to okazujesz swą słabość i pozwalasz innemu grzeszyć. Jeśli siebie mądrze kochasz to nie pozwolisz też na to, by ktoś inny cię krzywdził. Brak reakcji to oznaka słabości. Krzywdzenie jednak należy umieć czytać inaczej niż w obszarze kompleksów. To już oznaka dojrzałości.
Cierpienie może mieć moc zbawczą lub być drogą do piekła. Chrześcijanin powinien uczyć się wyboru właściwej drogi. Wybierając uczy się też siebie. Najprotszy test na miłość własną to wkurzyć kogoś. Wyjdzie z niego poza, odrzuci maskę. To widzi ktoś inny. A dla siebie? Jak tę krytykę przyjmuję? Tu też można wrzucić na fałsz wewnętrzny, bo nie chce się stracić twarzy wobec siebie samego.
Można więc żyć w iluzji o sobie i cały świat postrzegać przez urazy, ale chrześcijaństwo uczy inaczej.
Iluzjonista to kiepski świadek Chrystusa, bo ludzie wyczuwają co w kim siedzi.

W jednej części - merss zgoda. Natomiast jeśli ktoś nie umie walczyć, jest zbyt łagodny. To lepiej na siłę nie być gieroj. Bo wyjdzie jeszcze gorzej. Każdy powinien znać swe siły i tak nimi dysponować, mierząc siły na zamiary. Tego z boku nikt nie zauważy, przynajmniej nie szybko. Dlatego ważne jest znanie siebie. Ogólnie stawianie twardo na swoim, gdy się nie jest mocnym także w wierze, jest niezbyt dobrym postawieniem sprawy. Chrystus przeciwstawiał się, lecz do czasu. Zapomniałaś jak umarł? Tak więc nie każde przykłady Chrystusa, są do danej sytuacji adekwatne.
Mogę poprzeć to o czym wcześniej pisałem przykładami. Oczywiście w dyskretny sposób podanymi. A mianowicie, czym kończy się sytuacja, gdy nie reagujemy z dowolnych powodów, na zło otrzymywane. A kończy się taka sytuacja tym. Że wcześniej aniżeli by to wynikało z kondycji danego mocarza, zło nam wyrządzającego. Zostanie powołany przez Boga do wieczności. Wielu, zbyt wiele osób tego dostąpiło z mojego otoczenia, czyniąc zło nie tylko mnie. Lecz to swe, znam dobrze i o tym świadczę. Tak jak zło Judasza, skończyło się dla niego źle, za to co zrobił Chrystusowi.
Przestrzegam więc tym samym, by nikt nie lekceważył osób cichych i spokojnych. Gdy nie reagują na otrzymywane zło. Tu jeśli ktoś na takim słabeuszu sobie używa, szykuje sobie wczesny grób. To nie straszenie, lecz niestety dla lekkoduchów, jest to brutalna konsekwencja prawdy. O której nigdy bym nie napisał, gdybym tego nie wiedział z całą pewnością. Na wielu przykładach, bliskich, nawet bardzo bliskich, czy dalszych osób. Jak napisałem wielu, zbyt wielu się na tym przejechało niestety. Bo wcale im tego nie życzyłem.
By coś pisać w takim temacie, nie wystarczy być światłym człowiekiem. Trzeba się jeszcze w swym życiu wiarą poświęcić. By wiedzieć co z czego wynika. A dopiero wtedy przestrzegać i kierować innymi. Życie prawdą Boga to nie podręcznik, to nawet nie Biblia. Owszem jest istotna i pomocna. Cieszę się że dałaś mi powód, do właściwego ukazania tego zagadnienia.

To na czym skończyłeś ja rozpoczęłam swoją wypowiedź: rozpoznać sytuację i swoją powinność w niej. Co ja mogę? Czasem to mogę sprowadza się do wieloletniej modlitwy, bo działania nie przyniosły nic. Dziełami miłosierdzia są: modlitwa, jałmużna (nie tylko chodzi o pieniądze), post i świadectwo.

Tę delikatność też należy rozpoznać. Ona nie oznacza bowiem tchórzostwa. Mamy ludzi wyposażonych w zdolności dyplomatyczne, empatycznych. Są skuteczni a nie używają siły. Potrafią jednak być asertywni.
Osoby bardzo silne też ukrywają swoją siłę, nie tylko fizyczną; używają w ostateczności. Chełpienie się siłą w celu dodania sobie powagi i znaczenia to już porażka człowieka.
Bajki dla dzieci zawierały morał, że poznanie drugiego człowieka odbywa się pozycji słabości a nie siły: królewicz przebierał się za żebraka i tak poznawał kto kim jest.