Lekarstwo. Napisałam jedynie o kluczu porządkującym relacje między ludźmi i tak należy to czytać. Miłość nie ma nic wspólnego ze sztywnością. Za sztywnością bowiem ukrywa się lęk i maski. Tworzą fałszywą tożsamość.
Tak mam, różnie jestem odczytywana.

Cholera wie. Nie wiem, nie znam się. Większość słów ma dużą pojemność, więc można pod każde słowo dużo podstawić.
Np. mogę Ci zacytować taką myśl o wiedzy, może to słyszałeś:
Miłość nigdy nie ustaje,
[nie jest] jak proroctwa, które się skończą,
albo jak dar języków, który zniknie,
lub jak wiedza, której zabraknie.
Po części bowiem tylko poznajemy,
po części prorokujemy.
Gdy zaś przyjdzie to, co jest doskonałe,
zniknie to, co jest tylko częściowe.

Jaka wiedza będzie wtedy już niepotrzebna?

Abstrahując.
Myślę, że możliwości grzeszenia w niebie może nie być tylko pod warunkiem rezygnacji z własnej wolnej woli człowieka, rezygnacji z wolności, z niezależności stanowienia o sobie.
I nawet nie rezygnacji, co w ogóle z pojawienia się stanu świadomości (lub jej zatracenia), gdy nie pojawi się myśl o samym sobie, o odrębności siebie, o jakiejś opcji wyboru i wolności. Powracamy bowiem do kwestii dobra i zła, która związana jest z wolną wolą. Jeżeli w niebie ma być tylko dobro, to chęć wolnego wyboru musi przestać istnieć.

Inteligencja i wiedza nabyta tworzą fałszywe ja. Mogę być obdarowana wysokim potencjałem intelektualnym, posiadać ogromną wiedzę i podejmować głupie decyzje. Darem DŚ jest wiedza tworzaca mądrość, czyli nastawiona na realizację celu ostatecznego. To powinna być zasada porządkująca dążenia człowieka. Inne dobra są mu podporządkowane. Nie wszystkie dobra są szczęściotwórczymi. Jeśli zachodzi między nimi relacja niezgodności to są pozornie szczęściotwórcze. Rozum to ma analizować i podawać woli do wykonania.
I jeszcze jedno. Zło nie może być przedmiotem ludzkiego działania. Jeśli więc człowiek obiera sobie za cel przedmiot zły, to jest to możliwe o tyle, o ile w jego przedstawieniu przybiera on cechy dobra i jako taki staje się dlań przedmiotem dążenia. Natura woli jest taka, że z konieczności dąży do jakiegoś dobra. Dlatego czegokolwiek pragnie to zawsze pragnie tego jako dobra. Obiektywnie może to być zło.
To rozum musi się nagimnastykować w tym życiu, by pokazać woli złe dążenie jako dobre. I pomogają w tym mechanizmy obronne, które mogą przyjąć formę patologiczną. To nasza konstrukcja duchowa: jesteśmy ukierunkowani na dobro. Tyle, że potrafimy je widzieć zniekształcone. To pęknięcie zniknie, więc wola nadal będzie chciała dobra, ale poznanie nie będzie obciążone błędem. Człowiek bedzie rozwijał się pernamentnie.

Grzech związany jest ściśle ze świadomością i wolnością. Człowiek nieświadomy dobra i zła nie popełnia grzechu pomimo, że jego czyn z moralnego punktu widzenia jest naganny/zły..