Już chciałem prowadzić dyskusje na temat życia po śmierci, i pośrednio służył temu temat:Jeden czy, dwa sądy-osadzenia? Tam odnosiłem się do kilku kwestii i przytaczanych wersetów za istnieniem życia po śmierci. Niestety uciekliście od dyskusji. Proponuję powrót do tamtego tematu, i dalszej dyskusji na ten temat, pod tym tematem. Tutaj temat dotyczy czasu osądzenia ludzi. Dowody na rzecz tzw. osadzenia szczegółowego zaraz po śmierci, już tam były przytoczone, i niektóre z nich starałem się obalić. Według mojej oceny obaliłem. Tak to powrót do tamtego miejsca pozwoli na kontynuowanie dyskusji i niepowtarzania po raz kolejny wszystkiego.
W tym przypadku powtórzę tylko, że przypowieść to przypowieść. I potraktowanie dosłownie opisu z Łuk.16:19-31 sprawia pojawienie się nieusuwalnych problemów. Ja ukazałem ich kilka. Wy nie wyjaśniliście, jak je usunąć. Jeden zero dla mnie. Przy czym cierpliwie czekam na podanie rozwiązania. Ja nie występuję przeciw dosłownemu odczytywaniu oczywistych tekstów. Występuję niemniej przeciw traktowaniu przypowieści, jak sprawozdania. Jedno to jedno, drugie to drugie. Występuję przeciw wierze, że np. starożytny prorok, wstąpił do nieba. Np.że nie umarł, tylko wstąpił nie zaznawszy śmierci do nieba. I nic nie zmieni prawdy, że nasz nauczyciel w wielu podobieństwach zwiastował im słowo stosownie do tego, jak mogli słuchać. Na osobności zaś wykładał uczniom swoim wszystkoMk.4:33-34 tłum. W,Barclay. Jak czytamy w Mk.4:2 "uczył ich wiele w przypowieściach"B.T wyd.V. W.Barclay "nauczał ich wielu rzeczy w podobieństwach". I jak napisał:"Podobieństwo jest w istocie p o r ó w n a n i e m. Jest opowiedzeniem o sprawach ziemskich, mających niebiańskie znaczenie. Coś na ziemi zostaje porównane z czymś w niebie, po to, żeby niebiańska prawda mogła być lepiej zrozumiana w świetle ziemskiej ilustracji".
I co istotne w dyskusji obrana metoda :"pozwala przekładać pojęcia abstrakcyjne na konkrety". Takim abstrakcyjnym pojęciem jest obraz z Łuk.16:19-31. Przy czym jak napisał W.Barclay:"abstrakcyjne pojęcia są trudne do zrozumienia". Tak to nasz nauczyciel :"pojęciom nadawał konkretne kształty w opowiadaniach, przedstawiał je w różnych akcjach, aktualizował w żywych osobach".
I nie mamy prawa przypowieściom nadawać kształt rzeczywistości. Nie temu służyły przypowieści. I przypowieść "o żebraku" itp. to przypowieść, której literalny odczyt stwarza więcej problemów, niż potraktowanie przypowieści, jako przypowieści.
Nic nie mieni prawdy, że W Mt.17:1-8 ukazana jest wizja tzn.widzenie, którego wybrani uczniowie stali się uczestnikami. I nie znam wersetów, które ukazywałyby, podane tam osoby, jako żywe po swojej śmierci. Tak to na pewno przypowieść, to żaden dowód na istnienie życia po śmierci. Widzenie+wizja również.patrz.Mt.17:9. "Nikomu nie opowiadajcie tej wizji..."
Ja rozumiem, że przytoczony tekst z Łuk.16:19-31 cytujecie jako ukazanie stanu między śmiercią, a zmartwychwstaniem. Jednym z nich, jako dowód świadomej egzystencji po śmierci, jest podana przypowieść.
Niemniej jak podałem, jest dosłowne odczytanie, jest pogwałceniem odczytywania przypowieści, jako przypowieści. Ujawnia problemy, które ukazują absurd dosłownego odczytywania.
Rozumiem, że odwołujecie się do 2 Kopr.5:8 czy Fil.1:23 + Apok.14:13. Wydaje mi się jednak, że właściwiej jest powrócić do podanego tematu. Tam już wgryzaliśmy się podane wersety. Można się do nich odnieść, jak i do podanych rozwiązań, czy interpretacji itp.
A odnośnie tematu i odpowiedzi na pytanie:"Kiedy będzie sądzić?". To zapewne istnieje potrzeba ujęcia osądzenia z punktu widzenia jurydycznego, jak i naszej odpowiedzialności.
W kwestii czasu, to w 1 Pt.4:17 czytamy:czas bowiem, aby sad się rozpoczął od domu theos I jest to o tyle istotne, żejeżeli zaś najpierw od nas, to jaki będzie koniec tych, którzy nie są posłuszni ewangelii. Przy czym przede wszystkim przedstawiona jest wizja osadzenia ostatecznego.patrz Apok.20:11-12 Wydaje się, ze w Apok.11:18 czytamy o oczyszczeniu nieba, i po tym "nastanie czasu sądu" np. nad umarłymi. Pewne jest, jak czytamy w Heb.9:28 ofiarowany za grzechy, drugi raz ukaże się nie w związku z grzechem ale dla zbawienia tych, którzy go oczekują. Ukazana w natchnionym słowie jest też wizja wydania wyroku i wykonania go np.Apok.20:9, czy 20:10 i 14-15.
Jak czytamy w 1 Pt.3:7 i 13Ale teraźniejsze niebo i ziemia mocą samego słowa zachowane są dla ognia i utrzymane na dzień sądu i zagłady niezbożnych ludzi...Ale my oczekujemy nowych niebios i nowej ziemi według o b i e t n i c y, w których mieszka sprawiedliwość".

Robertson - czy Ty nie potrafisz napisać czegoś zwięźle i krótko?
O czym wg Ciebie mówił Jezus w przypowieści o bogaczu i Łazarzu?
O karze i nagrodzie dla ludzi którzy umarli, więc nie żyją??

Po co została opisana wizja - jako ułuda - spotkania przemienionego Chrystusa z Mojżeszem i Eliaszem? Czy w takim razie samo Przemienienie Chrystusa i głos z obłoku to nie jest także nierealna wizja - skoro jedno uważamy za ułudę to czemu i pozostałe rzeczy nie?

Nie potrafi - bo tak go nauczono. Gdy "argumentem" staje się co ktoś-tam-napisał (i to w dodatku wyrwane z kontekstu całości wypowiedzi tego ktosia, o nie mówiąc już o tym, ze piszących jest tylu, że zawsze znajdzie się jakiś ktoś, kto napisze to, co akurat jest potrzebne, chocby nawet pareset tysięcy innych ktosiów pisało coś akurat odwrotnego) - dyskusja przestaje mieć sens.

Robertson odchodzi od treści Pisma i przenieść dyskusję na to, co powiedział ów ktoś.
Bezsens czy taktyka?

Ciekawe, kiedy wreszcie zauważysz, że gdyby Chrystus wyznawał poglądy świadków Jehowy, to przypowieść o bogaczu i Łazarzu wyglądała by tak:

19 Żył pewien człowiek bogaty, który ubierał się w purpurę i bisior i dzień w dzień świetnie się bawił. 20 U bramy jego pałacu leżał żebrak okryty wrzodami, imieniem Łazarz. 21 Pragnął on nasycić się odpadkami ze stołu bogacza; nadto i psy przychodziły i lizały jego wrzody. 22 Umarł żebrak i umarł bogacz, i został pogrzebani w grobowcach pamięci, aby czekali na zmartwychwstanie. 23 A kiedy Syn Człowieczy przyjdzie i przywróci życie ludziom w grobowcach pamięci, bogacz zostanie zniszczony w gehennie, zaś Łazarz będzie żył po wsze czasy na ziemi.

Tylko zonk: Chrystus nic takiego nie powiedział.

Barney myśle,że taktyka.

Ja też.

Przypominam, że temat dotyczy czasu osądu, osądzenia, i w ostatnim swoim poście starałem się skierować na ten tor. Niestety się nie udało.

A p r z y p o w i e ś ć to przypowieść i nie ukazuje prawdy o życiu po śmierci. Jest tylko i wyłącznie użytym obrazem. I jak ukazuje np. Joachim Jeremias jednym z powszechnych w obiegu wyobrażeń o życiu pozagrobowym, zaczerpniętym z wyobrażeń egipskich. Poza tym przypominam, że jeśli już, to dotyczy losu zmarłego ukazanego w [h a d e s i e]. A to nawet w waszym wyjaśnieniu nie jest p i e k ł e m. Do tego przekonuje M.Piotrowski. Tak to już nawet z tej przyczyny, nie może być tam obrazu piekła [np.gehenny], ponieważ dotyczy szeolu tj. hadesu. A to nie to samo!
Nie może użyty w przypowieści o b r a z być rzeczywistością p i e k ł a, z dwóch powodów. Po pierwsze jest tylko o b r a z em, po drugie n i e dotyczy gehenny uważanej przez was za piekło, tylko i wyłącznie hadesu=szeolu. A to na pewno nie jest p i e k ł e m. Rozumiem, że niczym... uchwyciliście się tego obrazu. Niestety jak ukazuje to wasz uczony W.Hryniewicz, jest mu już narzucany obraz waszej i n t e r p r e t a c j i, i nic ponad to. Poza tym, jeśli dotyczy h a d e su, to na pewno nie p i e k ł a. np. gehenny. Jedno to nie drugie

A może jednak zajmiesz się faktem, że tej treść przypowieści nie zgadza się z nauczaniem ŚJ?

Omówiona przypowieść n i e zgadza się w wielu miejscach, z żydowskimi wyobrażeniami o życiu pozagrobowym. I przypominam nie dotyczy p i e k ł a, tylko szeolu [hadesu]. I jak przyznał znawca greki i hebrajskiego, znawca staro i nowotestamentowych zagadnień Miochał Wilk w serii "Od popiołu do ognia" . Ta przypowieść została przedstawiona jako opowieść ilustrująca"w prosty sposób zasady dotyczące mądrego życia. Sam o b r a z życia pozagrobowego nawiązuje tu do tradycyjnych wierzeń l u d o w y c h po to, by o p o w i e ś ć była bliska sercom słuchaczy. Ale nie można powiedzieć, że zamiarem autora ewangelii było w tym miejscu rozwiniecie o życiu pozagrobowym - to nie jest intencja opowiadania. Zresztą cała opowieść jest w y m y ś l o n a jako p r z y k ł a d. Po drugie, ani piekło ani niebo rozumiane w takim stopniu jak jest ukazane [w katolicyzmie], nie mogą być utożsamiane z otchłanią, łonem [patriarchy], znanymi nam z wierzeń żydowskich. Dla izraelitów czym innym jest [szeol, a gehenna]. I tak według wyobrażeń żydowskich otchłań, użyty w przypowieści obraz [hadesu], "to świat cieni, stan pasywności, poczucie braku witalności".
Tak to co oczywiste, "przestawiacie do góry nogami", tylko po to, żeby znaleźć dowody życia pozagrobowego i kary pośmiertnej w piekle. Nie macie jednak prawa z oczywistych powodów przedstawiania otchłani jako miejsca pasywności, i poczucia braku witalności, z jednej strony. z drugiej jako miejsca katuszy. Jak jedno to nie drugie. I jeśli nawet pewne judaistyczne w y o b r a ż e n i a odbiegały od starotestamentowych. Nikt nie ma prawa przedkładać ludowe wyobrażenia nad obraz stanu umarłych ukazany w starotestamentowych podaniach. I jak zauważył Michał ?Wilk jeśli nawet pewne ilustracje ukazują stan grzeszników jako gorszy od pobożnych. to niemniej:"nie ma sensu przekładanie tych[ukazanych w przypowieści Łuk.16:19-3] idei na nasze kategorie piekła i nieba. Jest to o tyle n i e m o ż l i w e, że doktryna judaistyczna mówiąca o życiu pozagrobowym w czasach rozwoju apokaliptyki uległa znacznym m o d y f i k a c j o m, a poza tym różne grupy religijne judaizmu wyobrażały sobie [ co? wyobrażały]w odmienny sposób. I jeśli nawet pojecie piekła znajduje oparcie w judaistycznych wyobrażeniach. Pewne jest, ze były one odmienne. Jak i były wyobrażeniami, zaczerpniętymi z hellenizmu itp.
Tak to to nie ja, jako "świadek" potrzebuję podeptać prawdy odnośnie przypowieści. Tego, że Łuk.16:19-31 to nie sprawozdanie, tylko przypowieść. Tego, że nie ukazuje prawdy o stanie pośmiertnym, nawet zaczerpniętych z wyobrażeń żydowskich. Nigdy nie może dotyczyć stanu kary po śmierci, ponieważ dotyczy szeolu tj.hadesu. Hadesu tj. szeolu

A pytanie brzmi:

A może jednak zajmiesz się faktem, że treść tej przypowieści nie zgadza się z nauczaniem ŚJ?

Przypominam, że ponieważ postanowiłem nie rozmawiać z takimi, jak ty z powodu nie uczestniczenia w rozmowie. Zawsze rozdeptujesz zasady rozmowy. Nie, nigdy w niej nie uczestniczysz. Nie zamierzam odpowiadać na twoje pytania, ponieważ sam n i g d y nie odpowiadasz na moje i i wielokrotnie innych.

Przypominam, iż nawet zgodnie z wypowiedzią egzegety Tomasz Wilka, przypowieść ta nie zgadza się nawet z żydowskimi wyobrażeniami n a temat losu zmarłych. Tak też prawdą jest, że nie zgadza się z naszym nauczaniem. Nie zgadza się z wieloma żydowskimi. Nie zgadza się z naszym opartym na ukazującym śmierć zgodnie z nauczaniem staro i nowotestamentowym jako "snu". Ukazany tam obraz na pewno nie zgadza się z tymi z żydowskich, który odmawiał zasadności wiary w nieśmiertelność duszy. Nawet z niektórymi popierającymi wiarę w nieśmiertelność. Jak czytamy w Mądr.8:17 w zażyłości z nią leży nieśmiertelność.
I tak np.Mądr.8:19-20 czytamyByłem dzieckiem dorodnym i dusza przypadła mi dobra, a raczej : będąc dobrym w s z e d ł e m do ciała nieskalanegoB.T wyd.II"wszedłem w ciało bez skazy" R.Popowski.
To jedno z wyobrażeń ukazanych w księgach protokanonicznych. Wydaje się tu widoczny wpływ nauki pitagorejsko-platońskiej, nie podzielany przez pierwszych chrześcijan.
Podobnie w ks. Mądr.15:8 czytamy o duszy, jakby wypożyczonej człowiekowi. Dosł. że człowiek jestwezwany do spłacenia d ł u g u duszy
Zaprzestań człowieku pisać o tym, że ukazany obraz w Łuk.16:19-31 nie jest zgodny z naszym obrazem życia po śmierci. Nasz w dużym stopniu zgodny jest z ukazanym w natchnionym słowie. Jak pisał T.Wilk starotestamentowy obraz stanu zmarłych to jakby stan letargu itp. I co istotne istniały wyobrażenia ukazane w ks. protokanonicznych, które nigdy nie weszły do kanonu żydowskiego, o losach sprawiedliwych i niesprawiedliwych w życiu i po śmierci. patrz. Mądr.3:1-12 + 5:1-5
I w tym ostatnim, mamy obraz podobny[nie identyczny] do ukazanego w przypowieści z Łuk.16:19-31
Wtedy sprawiedliwy stanie z wielką śmiałością przed tymi , co go uciskali i mieli w pogardzie jego trudy. Gdy ujrzą, wielki przestrach ich ogarnie i osłupieją n a widok nieoczekiwanego zbawienia. Powiedzą pełni żalu do samych siebie, będą jęczeli w utrapieniu ducha. To ten, co dla nas - głupich - niegdyś był pośmiewiskiem i przedmiotem szyderstwa: jego życie mieliśmy za szaleństwo, śmierć jego za hańbę. Jakże więc policzono go między synów Bożych Mądr.5:1-5 B.T wyd. II
Tak to pisanie o niezgodnym z naszym wyobrażeniem o stanie zmarłych ukazanym w przypowieści o "żebraku", jest prawdziwe. Nasz jest zgodny ze starotestamentowym przyrównującym stan zmarłych do snu. patrz. Kazn.9:5-10 itp. Niezgodny z podanymi przez ze mnie, a ukazanymi w ks. protokanonicznych. Jeszcze inny mamy w ks.czysto apokryficznych patrz. Hen VIII 27-29
Przypowieść z Łuk.16:19-31 oparta jest na schemacie kontrastu. Na pewno ma budowę antytetyczną. Przy czym istnieje w niej podkreślenie jednej rzeczy, której nie uchodzi nikt. Nikogo nie pomija śmierć. Tylko, że mowa o tym jest już w Ps.49:1-21. Wer.11 "mędrcy umierają, tak samo jednakowo jak głupi". itp. I pewne jest, że w przypowieści użyto istnienie natchnionego słowa[prawa itp] wystarczy do właściwego życia, i nie ma potrzeby przyjścia kogoś z zaświatów, czy potrzeby zmartwychwstania. patrz. Pwt. 30:11-14
Przestań pisać o niezgodności podanego powiadania.
"Z W Y Ś L O N E J OPOWIEŚCI" T.Wilk, z naszymi wyjaśnieniami stanu po śmierci. Jest on niezgodny z wieloma żydowskimi z czasów pierwszych chrześcijan. Tymi prawowiernymi i nie. Tylko, że o tym pisałem, pisał T.Wilk.

Naprawdę jest mi was szkoda, gdy z przypowieści czynicie reportaż. Odmawiacie przypowieści bycia przypowieścią. Jej roli i zadania do spełnienia. Wygodne wam na poparcie tezy o cierpieniu po śmierci interpretujecie dosłownie. Niewygodne już w tym samym opowiadaniu już nie. Z "wymyślonej jako przykład" opowieści czynicie sprawozdanie, ponieważ nie ma dosłownych i pewnych miejsc w natchnionym słowie ukazujących świadomego życia po śmierci i zaznawania zaraz po śmierci szczęścia, czy katuszy. Wiara w życie zaraz po śmierci ma niewielkie poparcie. Jak bardzo, już starałem się udowodnić, i jeszcze raz mogę to uczynić. I nie idzie o to, żeby występować przeciw prawdzie. Idzie mi o to, żeby pozostawać z nią w zgodzie.

Ale wiesz o tym że Jezus był przez część owych żydów potępiany, ba.. nawet go ukrzyżowali? Pewnie jeszcze stwierdzisz że słusznie, bo mówił o rzeczach z którymi się niezgadzali..?

No dobra.. Idźmy Twoim (durnym) stylem wypowiedzi...

Jezus mówi, że śmierć jednych i drugich nie jest kresem ich życia. Uczy o trwaniu po śmierci. Ukazuje też, że los jednych i drugich nie jest jednakowy. Aniołowie „zanieśli Łazarza na łono Abrahama”; bogacz natomiast trafił do otchłani, gdzie został „pogrążony w mękach”. Jednak nawet tutaj los obydwu przedziwnie się splata. Tyle, że teraz bogacz cierpi, a Łazarz jest szczęśliwy. Bóg zaś stanął pomiędzy jednym i drugim jako ten, do którego należy sąd. KS. ZBIGNIEW SOBOLEWSKI

Pan Jezus posługuje się pewnymi kategoriami znanymi w judaizmie jego czasów, aby wytłumaczyć co się stanie z bogaczem i ubogim Łazarzem po śmierci. Opowiadanie wydaje się nie mieć na celu opisanie przyszłego świata, ale podkreślenie dwóch rzeczy: nieśmiertelności duszy i sprawiedliwe wynagrodzenie ze strony Boga za nasze czyny. Bogacz kończy źle i zostaje skazany na przebywanie w Otchłani. Pośród cierpień prosi Abrahama, aby ostrzegł jego braci o karze jaka na nich czeka poprzez bardziej znaczący znak niż same Pisma. Bogacz ukazuje w swoim zachowaniu postawę tych, którzy proszą o cuda, aby wierzyć, i w ostateczności obwiniają Boga za swoją obojętność religijną i za swój sposób postępowania. komentarz do Ewangelii

Stawiamy pytanie: jakie jest przesłanie tej przypowieści dla nas? Po pierwsze: Tylko czas ziemskiego życia jest okresem podejmowania decyzji i wyborów moralnych; tylko podczas ziemskiego życia można się nawracać, poprawiać, tylko tu, na ziemi, można korygować swoje postępowanie, można zarzucić czynienie zła i podjąć dobre czyny; można wiele zmienić na lepsze swoją silną wolą, wspartą łaską Bożą. Natomiast po śmierci człowiek już sam sobie nie może pomóc, nie może się nawrócić. Jest już wtedy za późno. Dlatego tak ważne jest nasze nawracanie się tu, na ziemi. Ważne jest, by go nie odkładać, by nie było na nie za późno. Kościół posyła kapłanów do chorych, do ludzi, w których gaśnie życie; posyła kapłanów, aby w imieniu Chrystusa nie tylko jednali ich z Bogiem, ale także pomogli im wybrać Boga na wieczność. Krewni, bliscy powinni tym odchodzącym z tego świata pomóc wybrać Boga. z oprac. ks. Łukasza Ziemskiego

I zaczynają się wymówki, aby tylko nie odnieść się do problemu, że nauczanie Chrystusa na temat losów ludzi po śmierci zawarte w przypowieści o bogaczu i Łazarzu, jest całkowicie odmienne od tego, co nauczają Świadkowie Jehowy, a co podobno objawił Bóg.


To teraz wyjaśnij, świadku Jehowy, dlaczego Chrystus przedstawił niezgodny z rzeczywistością obraz losów ludzi po śmierci.


Nie zaprzestanę, ponieważ to fakt. To, że jest on dla Ciebie niewygodny, bo wskazuje na rozbieżność między naukami Chrystusa i Ciała Kierowniczego, to nie mój problem. Prawda jest taka, że gdyby Chrystus wyznawał nauczanie głoszone przez Świadków Jehowy, to ta przypowieść powinna brzmieć tak:

19 Żył pewien człowiek bogaty, który ubierał się w purpurę i bisior i dzień w dzień świetnie się bawił. 20 U bramy jego pałacu leżał żebrak okryty wrzodami, imieniem Łazarz. 21 Pragnął on nasycić się odpadkami ze stołu bogacza; nadto i psy przychodziły i lizały jego wrzody. 22 Umarł żebrak i umarł bogacz, i został pogrzebani w grobowcach pamięci, aby czekali na zmartwychwstanie. 23 A kiedy Syn Człowieczy przyjdzie i przywróci życie ludziom w grobowcach pamięci, bogacz zostanie zniszczony w gehennie, zaś Łazarz będzie żył po wsze czasy na ziemi.

Obaj zaś dobrze wiemy, że Chrystus w przypowieści zawarł naukę, że śmierć człowieka nie jest końcem jego istnienia, tylko od razu następuje nagroda lub kara. Co, pechowo dla Ciebie, dowodzi, że Chrystus nie wyznawał nauk, które wy głosicie.



Aha... Lanie wody, zmiany tematu, pseudonaukowe traktaty sobie odpuść i inne podobne zagrywki sobie daruj, bo taka metoda "dyskusji" działa na tych, którzy łapią się na wasze sztuczki erystyczne.

To nieprawda.
Ale mi jest Ciebie szkoda, że uważasz, że Jezus mógł posługiwać się przypowieściami zawierającymi fałsz w opisie rzeczywistości.
A jedyną obroną przed konkretnymi argumentami jest obrażanie się na Yarpena i deklarowanie, że nie będziesz z nim rozmawiał.

Nie dziwi mnie to jednak: kiedyś podeszły do mnie dwie sympatyczne, starsze "świadkinie". Gdy zorientowały się, że znam Pismo i przedstawiłem im fragmenty Biblii przeczące temu co mówiły, z rozbrajającą szczerością powiedziały mi, ze przepraszają, ale ich przełożeni w zborze nie pozwalają im rozpatrywać argumentów współrozmówców: to one mają mówić albo przerwać rozmowę. Co też uczyniły.

Nie udawaj, że przypowieść to nie przypowieść . Jak i czynienie z niej reportażu z zaświatów jest niedorzecznością i szukaniem dowodów istnienie życia po śmierci i spotykanej niektórych po życiu kary. Nigdy nie ma potrzeby dosłownego rozumienia miejsca, wydarzeń, czy postaci ukazanych w przypowieściach. Ja nie obrażam się na nikogo, tylko unikam rozmów nie na temat, czy rozmów z tymi, którzy nie umieją rozmawiać. I nic ponad to. Jeśli zechce uszanować zasady rozmowy, czy dyskusji porozmawiam.
Wracając do tematu ty sam przekonujesz, że szeol= hades, i to miejsce nie jest piekłem. Przeczytaj sam swoje wywody. Przekonujesz, że np. hades nie jest piekłem. A miejscem do którego udali się wspomniani z Łuk.16:19-31 jest hades[otchłań] o którym sam pisałeś, że nie powinno być utożsamiane z piekłem. Hades=szeol="kraina wszystkich zmarłych bez rozróżnienia czy doznają szczęścia, czy kary". Uczycie, że jest tym samym co szeol, przy czym wbrew oczywistemu oświadczeniu czym jest i nie jest szeol, uczycie, że jest tym samym i nie tym samym, ponieważ piszecie, że "niekiedy oznacza miejsce potępienia wiecznego". Tak to pisząc, że przypowieść jest opisem rzeczywistości, piszesz nieprawdę. Przypowieść nie jest opisem rzeczywistości, chociaż może się posłużyć rzeczywistymi wydarzeniami. Wtedy jednak nie rzeczywiste wydarzenie jest podstawą sensu, tylko podstawą jego odszukania. I nic nie zmieni prawdy, że jak powiedział uznany biblista Tomasz Wilk użyty tutaj:"o b r a z życia pozagrobowego nawiązuje do tradycyjnych wierzeń l u d o w y c h". I nie ma podstaw do wiary, że chodziło o:"rozwinięciu nauki o życiu pozagrobowym, to nie intencja o p o w i a d a n i a". I co istotne:"cała opowieść jest w y m y ś l o n a jako przykład". Tak to nie pozostało wam nic jak z wymyślonej opowieści uczynić rzeczywiste miejsce, którego dosłowne odczytanie stwarza zdecydowanie większe problemy, niż potraktowanie przypowieści, jako przypowieści. Nie ma żadnych dowodów wiary pierwszych chrześcijan w życie pozagrobowe zaraz po śmierci. I w niczym nie pomaga ukazany w analizowanej przypowieści obraz. Tak uważam, że odwołał się do znanych słuchaczom wyobrażeń o życiu po śmierci. Tak naprawdę:"nawiązał do tradycyjnych wierzeń ludowych po to, by powieść była bliska ich sercu".M.Wilk. I pewne jest, że użyty tu obraz nie może być utożsamiany z piekłem w ujęciu katolickim, jak i żydowskim. W tym przypadku mamy do czynienia z wydarzeniem mającymi niby miejsce w hadesie="świat cieni, stan pasywności, poczucie braku witalności"M.Wilk. Podobnie hades jako takie miejsce ukazywałeś je i ty. A świat cieni, pasywności, nieodczuwania witalności, nie może być miejscem odczuwania mąk. Nie może, jeśli jest miejscem, gdzie przebywający w nim :"nie doznają szczęścia, czy kary". Jeśli w istocie hades jest odpowiednikiem szeolu, to nie ma możliwości by przebywający w nim byłpogrążony w mękach...czy strasznie cierpiał w tych płomieniachŁuk.16:23 i 24 B.T wyd.II Jest to możliwe tylko w sensie symbolicznym. Ja mam świadomość, że w przypadku omawianej przypowieści zostało w niej użyte powszechnie znane wyobrażenie ludowe o...Niektórzy wyobrażali je sobie jako miejsce oczekiwania zmarłych na ukaranie... Tylko, że jeśli już, to wyobrażano sobie to miejsce, jako miejsce oczekiwania na ukaranie. Tutaj mamy o jego doświadczaniu. Jak napisałem użyty tu obraz nie jest w pełni równoznaczny z ukazanym obrazem piekła w katolicyzmie, jak i żydowskich wyobrażeniach. Wszystkie one to jednak wyobrażenia, które mogły stanowić tło przypowieści. Wykorzystana historia posłużyła do ukazania moralnej odpowiedzialności człowieka, zanim jego życie zostanie ostatecznie pochłonięte przez śmierć. O tym pisał m.in ks.prof.zwycz.Wacław Hryniewicz.