Wiem, że to nie ma znaczenia i jest mało ważne. Bardziej traktuję to jako ciekawostkę.
Znalazłem dwa źródła, które mówią dwie różne rzeczy co do daty Zmartwychwstania Chrystusa. Która według Was jest słuszna tak na Wasze oko i Waszą wiedzę?

Tutaj pokażę te dwie opcje:

Opcja 1.
Mając podstawowe informacje o umiejscowieniu w czasie śmierci Jezusa, możemy postarać się o wyznaczenie konkretnej dziennej daty według kalendarza gregoriańskiego. C. J. Humphreys i W. G. Waddington zdołali zrekonstruować żydowski kalendarz i okazało się, że 14. dzień miesiąca nisan między rokiem 26 a 36 wypadał w piątek: 11 kwietnia 27 r., 7 kwietnia 30 r. lub 3 kwietnia 33 roku.

Ukrzyżowanie nie miało miejsca w roku 27, ponieważ Jan Chrzciciel - jak wynika z ewangelii św. Łukasza - rozpoczął nauczanie dopiero w 28 lub 29 roku. Pozostają więc jedynie dwie daty: rok 30 lub 33. Data wcześniejsza jest jednak mało prawdopodobna, ponieważ po chrzcie Chrystusa do jego śmierci minęły trzy Paschy. Pozostaje jedynie data 3 kwietnia 33 roku.

Jak podkreślają pisma Nowego Testamentu, w momencie śmierci Jezusa miało miejsce również zaćmienie księżyca. Ówczesne źródła wspominają o jednym takim zjawisku w tamtym okresie - wydarzyło się ono dokładnie 3 kwietnia 33 roku i miało trwać od 30 do 40 minut.

Sama data miałaby również wymiar symboliczny. Liczba "3" to symbol boskiej doskonałości, natomiast numer miesiąca kwietnia ("4") odnosi się do ludzkości, jest znakiem człowieka.

Za pomoc dziękuję księdzu doktorowi Marcinowi Kowalskiemu. Korzystałem z następujących książek i artykułów:

Joseph Ratzinger, Jezus z Nazaretu, Wydawnictwo m, Kraków 2007
C. J. Humphreys, W. G. Waddington: Dating the Crucifixion. Nature 1983; 306: 743
Klemens Brentano Żywot i bolesna męka Pana naszego Jezusa Chrystusa według widzeń świątobliwej Anny Katarzyny Emmerich, tłum. ks. prof. dr Wojciech Galant, Wydawnictwo Dębogóra, Kraków 2014
Biblia Tysiąclecia Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu, Poznań 2000
Pismo Święte Nowego Testamentu i Psalmy. Najnowszy przekład z języków oryginalnych z komentarzem". Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2005
Z. Ziółkowski, Spór o Całun Turyński. Relikwia Męki Pańskiej w świetle najnowszych badań, Warszawa 1993


Opcja 2.
Ponieważ zmartwychwstanie odkryto w niedzielę, każda niedziela była dniem świątecznym chrześcijan. Żeby corocznie wspominać ukrzyżowanie w piątek, a zmartwychwstanie w niedzielę, w IV wieku ustalono dzień Wielkanocy na pierwszą niedzielę po pierwszej wiosennej pełni księżyca.



Można tę datę określić, ale nie z absolutną pewnością. Ewangelie same nie podają bliższych dat, choć dostarczają kilku wskazówek. Są one następujące.

Zacznijmy od daty narodzin, gdyż pośrednio wskazuje ona, kiedy Jezus mógł działać publicznie. „Rok pierwszy” naszego kalendarza, czyli 1 rok po Chrystusie bądź 1 rok naszej ery, został w VI wieku utożsamiony z rokiem 754 rachuby „od założenia Rzymu”. Od średniowiecza chrześcijanie liczą już lata od narodzenia Chrystusa.

Jednak obliczenie to było przybliżone. Uczeni uważają dziś, że Jezus urodził się faktycznie w 8-6 roku przed naszą erą. A w którym umarł? Raczej nie w 33 roku, jak tradycyjnie uważano.

Według Ewangelii św. Łukasza, gdy Jezus rozpoczynał działalność publiczną, miał około trzydziestu lat. Ta sama Ewangelia podaje, że Jan Chrzciciel wystąpił w piętnastym roku panowania rzymskiego cesarza Tyberiusza. Objął on rządy po śmierci Augusta, zmarłego 19 sierpnia 14 roku. Zależnie od przyjętej daty początku roku (w Rzymie przypadającej na 1 stycznia, na Wschodzie zaś jesienią), rok piętnasty odpowiadałby rokowi 28 lub latom 27/28.

Wkrótce Jezus zaczął nauczać. Skoro za jego życia przypadły, według Ewangelii św. Jana, dwa święta Paschy, a przed trzecim Jezus został ukrzyżowany, to działał niecałe trzy lata. Ukrzyżowanie mogło zatem nastąpić w roku 30 albo 31.

Ponadto, jak podaje Ewangelia św. Jana, na początku nauczania Jezusa, przed Paschą, Żydzi powiedzieli mu, że świątynię jerozolimską budowano 46 lat. Budowę rozpoczęto na przełomie lat 20/19 przed naszą erą (co wynika ze starożytnych dzieł historycznych Józefa Flawiusza i Kasjusza Diona). 46 lat wypadło pod koniec roku 27 (uwzględniamy, że nie było „roku zerowego”). Chodziło więc o Paschę roku 28. Druga Pascha to rok 29. Ukrzyżowanie wypadłoby więc w roku 30, przed kolejną Paschą.

Można do tej daty dojść jeszcze inaczej. Ewangelia św. Jana podaje, że Jezusa ukrzyżowano w piątek, zwanym wtedy dniem przygotowania, Pascha zaś, wielkie święto, przypadła w szabat, dnia następnego. Święto żydowskie Paschy miało datę stałą, dnia 15 miesiąca Nisan, a więc tylko czasami wypadało ono w sobotę.

Jezus nauczał, gdy Judeą zarządzał rzymski prefekt Poncjusz Piłat. Za jego czasów (lata 26-36 naszej ery) Pascha przypadła w sobotę trzy razy: w latach 27, 30 i 33. Rok 27 to za wcześnie, bo nie byłoby czasu na działalność Jezusa. Rok 33 – za późno, ponieważ wtedy Jezus musiałby działać pięć lat, nie trzy. Pozostaje rok 30.

Wiemy więc, że Jezus umarł na krzyżu w piątek przed świętem Paschy w roku 30. Według naszego kalendarza było to 7 kwietnia 30 roku. Paschę obchodzono 8 kwietnia. W niedzielę 9 kwietnia o świcie Jezusa już w grobie nie było. Tego też dnia po raz pierwszy ukazał się kobietom przy grobie, a potem uczniom. Mówimy, że trzeciego dnia zmartwychwstał, gdyż wtedy dni liczono od zachodu do zachodu, wliczając pierwszy i ostatni, w tym przypadku piątek i niedzielę.

Ponieważ zmartwychwstanie odkryto w niedzielę, każda niedziela była dniem świątecznym chrześcijan. Żeby corocznie wspominać ukrzyżowanie w piątek, a zmartwychwstanie w niedzielę, w 325 roku ustalono dzień Wielkanocy na pierwszą niedzielę po pierwszej wiosennej pełni księżyca. Tak się liczy i dziś – i dlatego data Wielkanocy jest zmienna.


A więc 05.IV.33r. czy 09.IV.30r. ?

Bardzo ciekawe rozważania.To było zaćmienie SŁońca:
"Słońce się zaćmiło i zasłona przybytku rozdarła się przez środek."/Łk 23,45/
Z tym, że to raczej nie zaćmienie - takowe jest niemożliwe podczas pełni Księżyca.

https://www.edukacja.edux.pl/p-14788-go ... ystusa.php

Pod tym linkiem jest bardzo fajny tekst kogoś kto udowadnia, że Zmartwychwstanie nastąpiło o 7:00 rano. Tylko coś mi się tu nie zgadza.

Chrystus zmartwychwstał osiemnastego dnia wiosny, czyli 9 kwietnia. W tamtych czasach wiosna zaczynała się w okolicach 23 marca. W tej chwili zaczyna się w okolicach 21 marca, bo kalendarz gregoriański skasował tylko 10 dni zamiast 12. Nastąpiła więc niepełna reforma. Zatem w tej chwili osiemnastym dniem wiosny jest 7 a nie 9 kwietnia. Musimy więc spojrzeć, o której godzinie w Jerozolimie następuje w obecnych czasach wschód Słońca 7 kwietnia.

https://dateandtime.info/pl/citysunrise ... ?id=281184

Powyższy link pokazujący tabelę (trzeba zjechać trochę niżej) pokazuje nam, że 7 kwietnia w Jerozolimie Słońce wschodzi o 6:19. Trzeba jednak pamiętać, że to godzina w czasie letnim, który nie był stosowany w czasach Chrystusa. Tak więc wschód Słońca w dniu zmartwychwstania miał miejsce o godzinie 5:19. Jak to się ma do tego, że Chrystus zmartwychwstał o 7:00, skoro wschód Słońca nastąpił o 5:19, a Biblia mówi, że kobiety poszły do grobu kiedy było jeszcze ciemno?

Oczywiście nie znamy godziny zmartwychwstania, jednak gdyby to było już po wschodzie Słońca, to byłby już 4 dzień...
Może CIę zainteresują kalendarze tych dni, które zamieściłem w tym tekście http://analizy.biz/marek1962/3dni.pdf

Sprawdzilem lokalizacje wszystkich zacmien slonca miedzy 30 a 33 rokiem i zadnego nie bylo na bliskim wschodzie.
Ale pamietajcie, jak cos sie nie zgadza to znaczy ze to tylko taka metafora byla.

Przecież pisałem, że nie było to zaćmienie, bo zaćmienie nie jest możliwe w pełni. Nie czytasz wątków, które komentujesz?
Głupia, nic nie wnosząca złośliwostka. Co Cię dręczy?
Wszyscy już chyba znamy to, co prezentujesz jako swoje poglądy. Ale w Twoim podejściu jest coś więcej; widac wyraźnie kompulsywny przymus wtrynienia się w każde miejsce by wykrzyczeć to Twoje "nie".
To wygląda tak, jakbyś chciał zakrzyczeć swoje własne wątpliwości, że może jednak "tak". I stąd ta widoczna agresja - ona w gruncie rzeczy nie jest przeznaczona ani dla nas, ani dla naszej wiary - próbujesz w ten sposób umocnić siebie.
Wygląda na to, ze sam walczysz ze sobą. Jeśli - oczywiście nie w tym wątku - napiszesz, co CIę naprawdę dręczy, chętnie pomożemy. Ale najpierw musisz zrozumieć swoje własne motywacje.

Dziękuję Mam książkę Już to czytałem. Ale czemu po wschodzie Słońca nastąpiłby już czwarty dzień? Przecież u Żydów dzień (doba) zaczyna się o zachodzie Słońca a nie o jego wschodzie. Tak więc czwarty dzień nastąpiłby raczej w niedzielę po zachodzie Słońca.

Chrystus zmarł pierwszego dnia w piątek ok. godziny 15:00, czyli 9:00 czasu żydowskiego. A więc jeszcze przed zachodem Słońca. Ok. godziny 18:00, czyli 12:00 czasu żydowskiego nastąpił zachód Słońca i nastąpił drugi dzień, który trwał do zachodu Słońca w sobotę. O zachodzie Słońca w sobotę nastąpiła niedziela. Zaczęła się Wielka Noc, czyli noc Zmartwychwstania. Dlatego już po zachodzie Słońca msza święta w Wielką Sobotę jest już mszą niedzielną. Ksiądz śpiewa Alleluja, kończy się post. Następuje to o zachodzie Słońca w sobotę, a nie o północy z soboty na niedzielę, ani nie o świcie w niedzielę. Ale o świcie nie kończy się żydowski dzień (doba), tylko noc. Dzień i ogólnie cała doba kończy się o zachodzie Słońca w niedzielę. Tak więc Jezus miał czas Zmartwychwstać od zachodu Słońca w sobotę do zachodu Słońca w niedzielę. To ciągle ten sam, trzeci dzień. Mówiąc najprościej Jezus zmarł pierwszej doby, w Otchłani był w drugiej dobie, a zmartwychwstał w trzeciej dobie. Dlatego mówimy, że Jezus był trzy dni w grobie, bo Żydzi nawet najmniejszy kawałek dnia liczą jako cały dzień. Więc trzy dni nie musi u nich oznaczać dokładnie 72 godzin. Może, ale nie musi. Może oznaczać również 49 godzin. 48 godzin to już musi być dwa dni.

Rachuba dni wynika nie tylko z żydowskiego podziału dni (dzień od zachodu jednego dnia do zachodu drugiego), ale także z inkluzywnej miary czasu (jak masz książkę, to czytałeś czemu kto ciekaw, niech zajrzy do linku.

Jeszcze o ciemności w chwili śmierci Jezusa - jest potwierdzona źródłami pogańskimi.
Flegon z Tralles (grecki pogański historyk, żyjący w II wieku) pisał o niej, dziwiąc się:
„W czasach cesarza Tyberiusza doszło do zaćmienia słońca podczas pełni księżyca."

Wiemy, że jako o "zaćmieniu" pisał tez o tej ciemności historyk z I wieku, Tallus. Jego wypowiedź znamy z polemiki chrześcijanina Juliusza Afrykańczyka:
„Ciemność tę Tallus w trzeciej księdze swojej Historii nazywa (jak mi się wydaje, bez racji) zaćmieniem słońca (rzecz jasna, że zaćmienie nie mogło mieć miejsca podczas pełni księżyca, Chrystus umarł podczas paschalnej pełni księżyca)." (Chronography 18,1)

Akurat w tym przypadku nie ma raczej innego wytlumaczenia niz to, ze ten opis to metafora jakies burzy piaskowej/magnetycznej. No chyba ze masz wiedze o jakims innym zjawisku o ktorym nikt nie wie.

Rozumiem, że wg. Ciebie Bóg nie jest wstanie dokonać zaćmienia Słońca bez wykorzystania do tego Księżyca w odpowiednim położeniu względem Ziemi?

Nie wierze w dzialanie nadprzyrodzonych sil w swiecie natury. Jezeliby do czegos takiego zaszlo to powinno dac sie to naukowo wytlumaczyc.

To Zmartwychwstanie i wskrzeszenia też się nie dzieją w świecie natury?

Przecież raz po raz z rynku jest wycofywany jakiś lek ze wzgledu na toksyczność, który ileś lat wstecz lub nawet dekad stwierdzono "naukowo", że jest dobry.

No właśnie. Oznajmiłeś nam to już wielokrotnie.
Stąd moje pytanie o przyczyny kompulsywnego zaznaczania tej swojej niewiary w kazdym temacie (który nie mówi o wierze disbelievera, tylko o różnych innych rzeczach).
Naprawdę juz wiemy że nie wierzysz i nie mamy ochoty o tym dyskutować.

Jego śmierć i Zmartwychwstanie mają głównie wymiar duchowy i dla ogromnej rzeszy ludzi na całym świecie stanowią do dziś podstawę ich wiary. Jednak nawet osoby niewierzące muszą przyznać, Zmartwychwstanie było też najważniejszym wydarzeniem w historii świata. Na tym wydarzeniu oparta była przecież przez wieki historia Europy i znacznej części świata, który w przeszłości uległ europejskiej dominacji.

Dlatego martwi fakt, że tego tak ważnego wydarzenia nie możemy dokładnie ulokować w czasie.

Niestety żaden z zachowanych dokumentów historycznych nie daje do tego pewnych i niezawodnych podstaw. Dlatego historycy ograniczają się do stwierdzenia, że musiało to być w przedziale czasowym od 26 do 36 roku naszej ery, bo w tym okresie mamy poświadczone dokumentami pełnienie funkcji rzymskiego prokuratora Judei przez Poncjusza Piłata. Zapisy Biblii nie pozostawiają też wątpliwości co do tego, jaki to był dzień tygodnia: Ukrzyżowanie miało miejsce w piątek przed świętem Paschy, które przypada zawsze w pierwszą sobotę po wiosennym zrównaniu dnia z nocą przy pełni księżyca.

Niepewność co do dokładnej daty Ukrzyżowania i Zmartwychwstania nie dawała jednak spokoju naukowcom od lat. Ilość uczonych traktatów, jakie na ten temat napisali historycy jest wręcz nieprawdopodobna, ale wnioski, jakie z tych uczonych rozważań wynikają są zasmucające: nadal nie wiadomo!

Dlatego dobrze się stało, że do problemu zabrali się ... astronomowie. Rozwiązanie podali Brytyjczycy, naukowcy z Oksfordu,
Humphreys i Waddington. Wyniki ich badań zostały opublikowane w najbardziej renomowanym czasopiśmie naukowym Nature. Dla Czytelników chcących sprawdzić przytaczane tu dane wskazuję, że był to numer 306 tego czasopisma, datowany December 22/29, 1983, zaś odpowiedni artykuł Humphreysa i Waddingtona znaleźć można na stronicach 743-746.

Astronomowie oparli się na stwierdzeniu, że w momencie śmierci Chrystusa „Słońce się zaćmiło i zasłona przybytku rozdarła się przez środek” (Ewangelia wg św. Łukasza, rozdział 23, werset 45).

Nie ulega wątpliwości, że Ewangelista popełnił w tym miejscu nieścisłość, ponieważ w przededniu Paschy zaćmienia słońca być nie mogło. Zaćmienie takie powstaje bowiem wtedy, gdy księżyc znajdzie się pomiędzy słońcem a Ziemią.

A księżyc w pełni jest zawsze po przeciwnej stronie Ziemi, niż słońce!

W dniu Ukrzyżowania księżyc był w pełni, bo po pierwsze datę Paschy ustalano w powiązaniu właśnie z pełnią księżyca, a po drugie wiadomo, że w czasach gdy Chrystus przemierzał drogi Judei i Galilei nauczając i nawracając ludzi -Żydzi obchodzili w każdym roku Paschę w 14 dniu miesiąca Nisan. Humphreys i Waddington odtworzyli kalendarz żydowski z początków naszej ery i sprawdzili, że w możliwym do przyjęcia okresie czasu 14 Nisan zawsze zbiegał się z pełnią księżyca.

Wersji z zaćmieniem słońca przeczy także – pozornie ją podtrzymująca! – Ewangelia Świętego Marka. Otóż napisano w niej: „A gdy nadeszła godzina szósta, mrok ogarnął całą ziemię aż do godziny dziewiątej.” (Rozdział 15 werset 33). Godziny liczono wtedy wprawdzie inaczej niż dzisiaj, ale ewidentnie nie mogło to być zaćmienie słońca, bowiem najdłuższe możliwe całkowite zaćmienie słońca trwa siedem minut i 33 sekundy.

Dramatowi na Golgocie towarzyszyło więc zapewne potężne zachmurzenie blokujące dostęp promieni słońca – ale nie zaćmienie.

Coś niezwykłego musiało jednak zaistnieć na niebie, skoro skrupulatny Ewangelista wspomina o tym zjawisku.

Dokładne obliczenia astronomiczne pokazują, że dramatyczne zjawisko astronomiczne istotnie dało się obserwować w starożytnej Jerozolimie. Było to jednak zaćmienie księżyca, a nie słońca. Takie zaćmienie jest możliwe tylko podczas pełni księżyca, gdy znajduje się on po przeciwnej stronie ziemi niż słońce.

Zjawisko to było widoczne w momencie wchodu księżyca, a przypomnijmy, że księżyc był wtedy ważnym elementem wyznaczającym Paschę, czyli wielu ludzi szukało go wzrokiem na nieboskłonie.

Humphreys i Waddington obliczyli, że zaćmienie to zaczęło się o godzinie 15:40. Ale księżyc był wtedy poniżej horyzontu w Jerozolimie, więc Żydzi go nie widzieli. Następnie cień Ziemi przesuwał się po (wciąż niewidocznej) tarczy księżyca zasłaniając ją maksymalnie o godzinie 17:15. Jednocześnie przefiltrowane przez atmosferę Ziemi promienie słońca zabarwiały pozostałe fragmenty tarczy księżyca na czerwono. I taki właśnie krwawo czerwony i okaleczony zaćmieniem wyłonił się księżyc nad horyzontem pogrążonej w mroku Jerozolimy o godzinie 18:20.

Było to straszne widowisko, nic dziwnego, że zostało zapamiętane i zapisane potem w Ewangelii.

Dzięki temu można jednak dokładnie wyznaczyć datę, kiedy to się działo. Według naszej obecnej rachuby czasu był to 3 kwietnia 33 roku. Taką datę tego doniosłego wydarzenia wyznacza współczesna nauka.

Oczywiście można mieć wątpliwości co do prawidłowości rozumowania Humphreysa i Waddingtona, więc to, co opisałem, jest zaledwie naukową hipotezą, a nie naukowym pewnikiem. Ale okazuje się, że taką samą datę znajdujemy też analizując zapisy w starotestamentowej księdze Daniela. W księdze tej przepowiedziano, kiedy nastąpi śmierć Mesjasza. Datę tę wskazano w dość skomplikowany sposób podając, ile czasu upłynie do tego wydarzenia licząc od miesiąca Nisan roku 444 p.n.e. Jednak odpowiednie przeliczenia znowu wskazują na 33 rok naszej ery.

A piątek poprzedzający Paschę w tym pamiętnym roku na pewno przypadał właśnie 3 kwietnia!

https://natemat.pl/blogi/ryszardtadeusi ... jerozolima


Czyli historia wskazuje na dni śmierci i zmartwychwstania na odpowiednio 7 i 9 kwietnia 30 roku, a astronomia na odpowiednio 3 i 5 kwietnia 33 roku.