To wiem już z katechizmu dla szkoły podstawowej Teraz interesuje mnie co te zdania oznaczają. Jaka jest definicja osoby w teologii katolickiej?

Najczęściej dochodzi się jednak do siebie. Sam i dla siebie ustanawiasz procedury dochodzenia. Modlitwa to też gadanie ze sobą, analizowanie siebie z dopowiedzeniem: pomóż mi Boże lub bez dopowiedzenia. To też piękna liturgia i chowanie się za scenografią, oprawą muzyczną.
Można więc iść do Boga i można iść do siebie sądząc, że jest się blisko Boga. Mamy świat kontra Bóg i owemu światu przypisano atrybuty Boga. Dochodzimy do wiary w siebie. Nazwiemy tę wiare wiarą w Boga lub niewiarą w niego. Co do zasady mamy to samo. Dlatego tak łatwo rozmawiasz ze światem i zupełnie nie rozumiesz ducha. I nie wiesz dlaczego nie rozumiesz.

Wystarczy dotknąć chorej tkanki a pojawi się wrzask: tabu, nie wolno ruszać! Tego kamienia nie wolno nikomu odsunąć, bo tam śmierdzi, tam jest trup. To czytania poprzedniej niedzieli. Jeremiasz o trupie i ewangelia prowadzi nas do trupa Łazarza. Odkryjesz w sobie tę część najważniejszą, gdy odsuniesz ten kamień. Inaczej bujasz w obłokach i zachwycasz się samym sobą.
Możesz swoje marzenia nazwać duchowością. Tyle, że to puste, bo nie prowadzi do Boga, ale siebie. Bóg nas prowadzi do tego trupa, dopiero wowczas spotka się Chrystusa, gdy staniesz w prawdzie o sobie i zobaczysz tego swego trupa. Każdy go ma, każdy ma w sobie tego Łazarza. Wyrzuciwszy go za bramę widzisz tylko bogacza. Jego duchowość jest sponiewierana za bramą palacu . Masz piękne szaty a prawdziwego siebie wyrzuciłeś na bruk. Jeśli nie odnajdziesz Łazarza*, nigdy nie spotkasz Boga i pozostaniesz człowiekiem świata.
__________________
*Dopowiadam, że chodzi o dwóch Łazarzy. Pisząc tekst nie róznicowałam tych postaci i wyszła jedna a nie dwie jak być powinno.

Jak każdy, przyjęcie procedur, które ktoś nam podsuwa jest w równym stopniu samodzielnym podjęciem decyzji. Taki sposób zwalnia nas jedynie z myślenia, a przecież myślenie jest nieprzyjemne, więc większość osób woli wierzyć w to, co jest dla nich emocjonalnie korzystne.

Zgadzam się z tymi słowami, ale to trochę ironiczne, że akurat Ty piszesz je do mnie a nie na odwrót. Ja każde swoje przekonanie poddaję w wątpliwość i zostawiam jedynie te, którym zaprzeczyć się nie da. Widzę bardzo wiele trupów i dosyć otwarcie się do nich przyznaję. Nie chowam ich do szafy, bo wiem, że tylko wyciągając je na widok, jestem w stanie się ich pozbyć. Ty swoje przekonania zabunkrowałaś do tego stopnia, że fakty i argumenty nie mają na nie większego wpływu. Ja już wiele razy prosiłem zarówno Ciebie jak i Jockeya o pogranie w otwarte karty i wskazanie mi moich trupów. Zawsze kończy się tak samo i tak samo skończy się także teraz.

Debata Petersona: mówi o dorastaniu mężczyzn.
https://www.youtube.com/watch?v=ZdnqFA-mdnI
Tylko że dla mnie dorastanie jest baaaardzo trudne: w wieku 7 lat byłem takim dorosłym "profesorkiem" (Asperger?) z dorosłymi było bezpiecznie, z rówieśńikami nie. Potem by nie stać się cyborgiem poszedłem w stronę dzieciństwa stając się niedojrzały. Powoli dojrzewam.

Łatwo mi teraz zachwycić się sobą, gdy porównuję sie z sobą wczoraj, choć zostało wiele wad, to najbardziej przygnębiająca na razie odeszła (choć to bardzo krótki okres, bywały dłuższe)

Tyle, że to jałowe myślenie. Co mi daje informacja, że większość to funkcjonalni analfabeci? Jak mnie to 'podnosi'? Mnie interesuje to, czy moje myślenie jest światowe czy Boże. Prowadzą w przeciwnych kierunkach a ja mam założony cel: zbawienie. Lud miał wybrać Jezusa lub Barabasza. To samo imię, tylko inaczej ukierunkowane wektory miłości. Piłat wymyślił ten przewrotny spektakl i pozostał za sceną. To za mało sceptycyzm, on może prowadzić do pożarcia swego ogona. Kręcę się w kółko i tego nie widzę.

Zainteresował mnie tekst a nie osoba. Czasem myli konwencja, bo pisze do osoby, jakbym ją punktowala. Napisałam jednak, że chodzi o każdego z nas, mnie też.

To za mało. Potrzeba innej miary, zewnętrznej. Nasze metry mają wzorzec, mamy też w świecie i inne matryce. Nawet klocki Lego je mają. W sprawach najważniejszych pozostaje nie rozum, ale 'mój rozum' i 'moje' sumienie. To moje sumienie to może być to wilcze, które obliczyło, że krowa z cielakiem załapują się w granicach. Jaką procedurą różnicujesz ten fakt, że nie jesteś wilkiem?

Tu zawsze nam pomagają inni. Inni też mają różne wzorce. A autorytety znów ustalamy sami. I znów wracamy do siebie.
Takim autorytetem jest Kościół, ale czasy mamy ciekawe, więc i tu należy szukać właściwych miar. Rozum dotrzeć powienien do prawdy pod warunkiem, że towarzyszy temu łaska, tej z kolei pokora. Ona daje dopiero mądrość. A ludzka pycha świetnie markuje pokorę. I ćwiczenie w tej ostatniej wydaje mi się najważniejsze. Mamy wówczas azymut w kierunku prawdy.

Zgadza się. Istnieją jednak pewne obiektywne wyznaczniki tego czy jest się na właściwej drodze, jak i tego, że jest się na drodze niewłaściwej. Do tych pierwszych należą według mnie życie w harmonii z innymi oraz z samym sobą, miłość, trwałe wewnętrzne szczęście, spokój ducha oraz wolność od lęku. Do tych drugich należą gierki ego, mechanizmy obronne świadczące o tym, że nie stoi się w prawdzie przed samym sobą, strach oraz nienawiść. Myślenie, które zbliża nas we właściwą stronę, jest Boże. Podobnie warto jest słuchać ludzi, którzy żyją w prawdzie i harmonii, są spokojni i pełni miłości, a nie warto ludzi pysznych i pełnych gniewu, choćby posiadali nie wiadomo jaki autorytet i byli wysoko sytuowanymi hierarchami.

Oczywiście, że potrzeba zewnętrznej miary i podałem taką w poprzednim akapicie. Potrzeba też innych osób i otwartości na to co mówią. Każdy człowiek czuje potrzebę spójności ze swoimi dotychczasowymi postawami, więc trzeba mieć w sobie wiele siły aby odrzucić ciepłe emocjonalne gniazdko, w którym wypracowaliśmy sobie wysoki status i zaakceptować przykrą prawdę o tym, że tkwiło się w błędzie. Królestwo Boże zdobywa się jednak gwałtem i tylko ludzie gwałtowni je zdobędą.

Czym jest pokora jeśli nie umiejętnością przyznania się do błędu, nawet jeśli tkwiliśmy w nim przez lata, i skorygowania swojej postawy? Pokora to także umiejętność przyjęcia trudnej prawdy od kogoś, od kogo uważamy się lepsi.

No, chciałbym coś odpisać, ale brakuje treści z którymi mógłbym diametralnie sie nie zgodzić.
Czy to już koniec dyskusji?
Może Harpunniku przejdziesz bardziej z ogółu do szczegółów?

Znam to uczucie

A co dokładnie byś chciał żebym rozwinął?

Może któryś z tych trzech akapitów o bardziej kontrowersyjne przemyślenia...
Moze przesadzam z tym forum, ale poza czytaniem Petersona przy kompie nie mam co robić.

Peterson poślubił Tammy Roberts w 1989 roku[23]. Mają jedną córkę i jednego syna[19][23].
Jest filozoficznym pragmatykiem[53]. W wywiadzie w 2017 r. zapytano Petersona, czy jest chrześcijaninem, odpowiedział: „Przypuszczam, że najprostszą odpowiedzią na to jest tak”[129][10]. W 2018 r. Peterson podkreślił, że jego koncepcja chrześcijaństwa różni się od terminu, który jest powszechnie rozumiany. Dla Petersona etyczną odpowiedzialnością chrześcijanina jest naśladowanie Chrystusa: wierzy, że oznacza to „coś takiego, że trzeba wziąć odpowiedzialność za zło na świecie, tak jakbyś był za to odpowiedzialny… aby zrozumieć, że określasz kierunek świata, czy to w kierunku nieba, czy piekła”. Zapytany, czy wierzy w Boga, Peterson odpowiedział: „Myślę, że właściwą odpowiedzią jest„ Nie ”, ale obawiam się, że mógłby istnieć”. Tim Lott w The Spectator, napisał, że Peterson czerpie inspirację z filozofii religii Junga i ma poglądy podobne do chrześcijańskiego egzystencjalizmu Sørena Kierkegaarda i Paula Tillicha. Lott twierdzi również, że Peterson ma szacunek dla taoizmu, ponieważ postrzega przyrodę jako walkę między porządkiem a chaosem i uważa, że życie bez tego dwoistości byłoby pozbawione sensu[26].


A to ciekawe, zwłaszcza ten Jung, dla mnie Jung był synonimem zła, zwłaszcza jak usłyszałem o jego "odpowiedzi Hiobowi".
W każdym razie Petereson dobrze mówi, nie robiąć z niego idola, polecam go.

Właśnie przeczytałem książkę Petersona - naprostowała parę rzeczy.
Czy chcemy być po stronie Istnienia czy nihilizmu?

Postępy postępu techniki (aby nie tworzyc nowego watku)
Postęp techniczny przyspiesza i nic nie jest w stanie go zatrzymać. Jeśli jakieś państwo chciało by wprowadzić prawodawstwo zatrzymujące go, zostało by wyprzedzone przez inne państwa. A z drugiej strony jedno państwo światowe to droga do tyranii.
Można powiedzieć że technika osiągnęła optymalny rozwój w latach 50-tych 20 wieku na Zachodzie. Produkowano masowo samochody, pralki, lodówki.
Obecna technika odczłowiecza. Internet sprawia że więcej czasu spędzamy w wirtualnym świecie, w matrixie niż w realnym. Najgorszy jest deep learning. Można obecnie na podstawie kilku zdjęć I urywka audio skonstruować filmik np. o Trumpie mówiącym to czego nie powiedział.
Można mieć nadzieję że koniec świata będzie wcześniej niż sztuczna inteligencja osiągnie poziom, w którym mozna by powiedzieć że komputery myślą.
Z drugiej strony:
mimo wad internetu , obecnie w czasach zarazy byłoby o wiele ciężej gdyby nie kontakt internetowy bez kontatku realnego.
Oraz
więcej ludzi zabito maczetą niż bombą atomową.
Czyli może większym zagrożeniem niż technika są nauki społeczne?
Te różne nowożytne filozofie.
O ile upadek Rzymu, można powiedzieć rozpoczął się od Juliuszsa Cezara, to upadek Zachodu od Williama Ockhama?
https://www.youtube.com/watch?v=ajkzveHtZy8

______________________________


Na jednym z sąsiednich forów apologeci z wielkim zaangażowaniem lansują solipsyzm w walce z "bezbożnym" materializmem ateistów, podczas gdy sam materializm jest bardzo niewinny w porównaniu z solipsyzmem.