Wygląda na to że 26-letni disbeliever traktuje Boga jako worek treningowy na swoją frustrację, a my go niańczymy bo taki biedny i nieszczęśliwy..
i niech się podpisze jako ateista czy antyteista a nie "chrześcijanin, protestantyzm"

Dzięki za przekonujące argumenty.


Tak się składa że ostatnio słuchałem wypowiedzi pewnego katolickiego zakonnika ..i miał w tej kwestii o wiele więcej do powiedzenia niż ty.
https://youtu.be/0rjjve2NqOI

To Twoja teza, że się wykluczają, więc zapraszam do jej wykazania. Ja nie muszę jej obalać.


Daj link do konkretnego momentu filmu oraz do przekładu na język polski.

Chociaż nie wiemy nic o głębi zranienia disbelievera ani jak długo to trwa.
Mogę mówić o sobie.
U mnie np. tym co spowodowało szatańską nienawiść do Boga, był,.. fragment Dzienniczka Faustyny, gdzie Bóg każe jej iść do zakonu
to była kropla, która przeciążyła
wcześniej było trunde doświadczenie, gdzie miałem wrażenie że Bóg mnie oszukał i winę tego zwala na mnie.
A potem usłyszałem potworne zdanie "że może moim krzyżem jest brak miłości" - życie straciło sens, w Bóg stal się bożkiem dominacji a nie Miłości

_______________________________________

Uff, widzę że już wyższy poziom (aż piaskownicy )
Więc odpowiadam, jeśli chodzi kto zaczął, to dnia we wtorek, 3 marca 2020, 15:04 to Ty napisałeś kłamliwie "Bóg traktuje nas przedmiotowo", ja podałem słuszną definicję/przykład traktowania przedmiotowo.

Wszystko co robimy nie robimy my tylko cały wszechświat.

Aby nie zakładać nowego wątku, tutaj
#studnia odc. 3 - KS. PIOTR PAWLUKIEWICZ - #CIERPIENIE
https://www.youtube.com/watch?v=nXn5cMQyp1Y


W każdym razie wszystko co robimy dotyka całego Koscioła, nie jest tak że sobie w kątku grzeszymy.

Krótko: Jeżeli łaska dotyczy każdego człowieka i Bóg nigdy nie odbiera mu wolności, nawet jeśli on ją odrzuca nie jest możliwe to, aby mógł odebrać mu życie w sposób bezpośredni tak jak czynił to w ST. Przeczyło by to temu, że te dary dane są każdemu człowiekowi, tak jak naucza KK.

Ja nie kłamałem, najwidoczniej jesteś za mało spostrzegawczy żeby to zauważyć. Gdybyś miał z tyłu pleców taki nakręcany kluczyk jak niektóre stare zabawki może byś zrozumiał. A tak to pewnie sobie myślisz że jak poszedłeś w prawo to ty podjąłeś decyzję. Wydaje ci się, że masz nad tym kontrolę więc tego nie widzisz. Ciekawe co byś pomyślał o Bogu gdybym powiedział Ci że ulegasz tylko iluzji, a wszystko co w życiu zrobiłeś było centralnie zaplanowane.

Mamy wolną wolę i jesteśmy odpowiedzialni za swoje decyzje.
Trzeba przyjąć na klatę ich konsekwencje. Mówi się "moja wina, moja bardzo wielka wina" a nie że zostałem zmuszony do wszystkiego.

disbeliever94
Centralnie zaplanowane jest tylko zaistnienie i finał tego istnienia, no bo wszystko przemija. Natomiast nasze zachowania choć determinowane przez okoliczności, są jednak wyborem co do chwili, czasu, nawet precyzyjnego miejsca, sposobu. Jest całkiem dużo zmiennych dla naszych wyborów, by mówić o centralnym zaplanowaniu. Inna sprawa że jeśli by przyjąć tylko samo zaplanowanie, to nikt z nas za nic nie odpowiada. A jednak odpowiadamy za życie, bo sami decydujemy. Przecząc temu, trzeba by było uznać, że nasza odpowiedzialność jest oszustwem. Co jest zwyczajnie absurdem. Bo żyjemy, co stanowi o odpowiedzialności. Tylko materia nieożywiona, za nic nie odpowiada, jest tylko masą. Sugerując tylko centralne zaplanowanie, odkrywamy prawdę o sobie, którą jest, ja nie chcę za nic co czynię być odpowiedzialny. A nie odpowiadamy za nasze zaistnienie i za sam nasz koniec życia. Nie za sposób tego końca życia. Nie da się nam wymigać, od odpowiedzialności za nasze działania jednak. Nie chodzi tu nawet o żadną karę za życie. Tylko o to że to co to nasze życie powodowało, będzie nam na zawsze przypisane. Nie uciekniemy temu przypisaniu, no bo niby jak? Każdy jest autorem tego co czyni. Nikt inny nie przyzna się do naszych czynów, bo ich nie zna. Tylko my je znamy. A sprawdza się to ostatecznie bardzo prosto. Każdy odkrywa swe czyny, a jeśli ktoś coś ukrywa, to po odkryciu przez pozostałych ich udziałów. Pozostaje coś do czego dana osoba się nie przyznała. To jest właśnie odkrywanie , nawet gdy ich autor je ukrywa.

A ten dalej swoje.. W takim razie przykład:
Stoję przed skrzyżowaniem dwóch dróg. Jedna prowadzi do szczęścia druga już nie jest taka szczęśliwa. Nie wiem która jest która. Czy twoim zdaniem mój wybór będzie wiązał się z wolną wolą?

Owszem, chyba że wybierzesz rzucając monetą ale i tak wybór tego (że rzucasz) to wolna wola. Chyba że nie zrozumiałem bo przykład zbyt ogólny.

Mam prośbę: Nie mów Bogu, co jest dla niego niemożliwe. Ok?

No i potwierdziło się że nie wiesz o czym piszesz. Jak już było tu wspomniane, wolna wolna to możliwość wyboru dobra lub zła, czyli podjęcia moralnej decyzji. A decyzja którą musiałeś podjąć w tym przypadku była obojętnia moralnie, więc wolna wola nie miała w niej udziału. Rozumiesz już dlaczego wybór tego że rzucam tak naprawdę nie był żadnym wyborem?


I to ma być odpowiedź na moje pytanie?


A co z wyglądem, miejscem i czasem urodzenia, pochodzeniem, inteligencja, jednym słowem wszystkim co było niezależne ode mnie a co musiałem na siebie przyjąć i być za to odpowiedzialny?


Nie no przecież odpowiadamy, szkoda tylko że w sposób taki jak przechodzień który mijał zawalający się nie z jego winy budynek i tylko dlatego że tam był zmusili go później aby to posprzątał. Albo jak osoba która niewinnie została wsadzona za kraty.


Tylko tego co moralne, na pewno nie jestem autorem moich życiowych decyzji.

Wolna wola jest na wielu poziomach: na biologicznym, zwierzęcym:możesz ruszyć albo jedną ręką albo drugą i jest to wprawdzie mikroskopijna ale zawsze wolna wola a nie działanie automatyczne.
Na drugim poziomie: wybory niezależne od moralności : albo kupisz akcje A albo B, nie wiedząc które lepiej, albo udasz sie na studia tu albo tam, co moze mieć wpływ na Twoje życie
i ostatni poziom: wiesz że jeden wybór jest grzeszny a drugi nie. Możesz wybrać grzech lub dobro.

Owszem, bo zamiast przyjąć Boga takim, jakim się objawił, Ty ciągle usiłujesz go dopasować do swoich przekonań. W efekcie nie pytasz o Boga prawdziwego, tylko tego stworzonego przez Ciebie samodzielnie ze swoich wizji i przekonań.