Czyli zostawiasz kropki, by to co ma być powiedziane, dopowiedział sobie czytający te słowa. By to co one będą znaczyć, było czytającego a nie twoim słowem do końca. Czyli tu widać że niepokój który jako uw opisałem. Jest niepokojem wynikłym z tego że. Wiedzieć, mieć świętość, to wyzwanie. Dające niepokój jak to wszystko zrozumiale innym przekazać.

W seminariach w najlepsze myśl Arystotelesa jest podstawą do nauki teologii.



Wiara, badania naukowe, przekonania wyrażane są przy pomocy określonej „metody”. Kościół przyjął do teologii myśl św. Tomasza. Tak jak wyżej pisałem, w seminariach naucza się teologii wg Akwinaty. Na studiach drugiego stopnia można już przyjąć inne „metody” do wyrażenia nauki kościoła np. ks. Tiszner uprawiał fenomenologię, biskup Józef Życiński uprawiał filozofię procesu, czy papież Jan Paweł II personalizm.

Kościół mocno stoi na stanowisku realistycznym, że to co realne nie dotyczy świata nas otaczającego. A wszelkie odstępstwa od realizmu a więc konceptualizmy, nominalizmy, irracjonalizmy itd. są podejrzane, bo nie koniecznie przyjmują stanowisko realistyczne. W tym sensie depozytem wiary wg kościoła jest to co dotyczy stanowiska realistycznego a jeszcze lepiej wg św. Tomasza



Kościół nie ma wyjścia, musi stać na stanowisku realistycznym, w przeciwnym wypadku sam sobie zaprzeczy W tym znaczeniu stanowisko kościoła nie ulega zmianie. Gdyby jeszcze kościół tłumaczył swój realizm również przy pomocy fenomenalizmu, personalizmu itd. może byłby bardziej otwarty.

Tylko stanie na stanowisku realistycznym powoduje niekiedy konieczność rewizji i próbę znalezienia wyjaśnienia dla zmiany nauczanej treści. Łatwo to zrozumieć na przykładzie nieszczęsnego Galileusza, który głosił eksperymentalnie słabo uzasadnione tezy kosmologiczne.
Dziś możemy oczywiście twierdzić, że Kościół nigdy nie podniósł do rangi nieomylnej doktryny biblijnego obrazu świata; choć to jest pewien anachronizm. Kiedy kard. Bellarmin tłumaczy credo i zstąpienie do Piekieł, to nie ma problemu by napisać, że chodzi o ruch w dół, pod ziemię, bo tam są Piekła. To pokazuje z jakim problemem musiał się wtedy zmierzyć Kościół i czego chciał uniknąć - konfrontacji, konieczności niuansowania biblijnych opisów powszechnie przyjmowanych za odpowiadające rzeczywistości.

Ale to się działo w czasach powszechnego analfabetyzmu. Bardziej współcześnie obserwujemy to w kontekście różnych teorii ewolucji - jej wpływ na już nieanalfabetów jest ateizujący. Niektórzy to widzą i próbują atakować te teorie jako li tylko hipotezy (tak, jak atakowano w XVII wieku teorie heliocentryczne), bo to przekłada się na utratę wiary. Ludzie przestają ufać Kościołowi, zaczynają dostrzegać arbitralny dobór treści nieomylnych i omylnych, trwałych i zmiennych - lub przynajmniej są zmuszeni do tego, by zacząć definiować, co jest nieomylne, a co jest omylne. To samo się dokonuje, gdy nagle widzą, że do Komunii idą rozwodnicy, że dyskutuje się dopuszczalność związków homoseksualnych itd. A niektórzy to przeżyli, gdy pomimo zaleceń soboru nagle wprowadzono języki narodowe do liturgii, albo gdy sobie porównali treść deklaracji o wolności religijnej z syllabusami czy encyklikami sprzed soboru. Każdy gdzieś indziej ma ten próg bulu i nadzieji

Moja teza jest dwojaka:
1. Katolicyzm jest otwarty; zakres uzgodnienia i wyjaśnienia zmian w Kościele bez naruszenia spójności jest nieograniczony, można się choćby odwołać do teologii apofatycznej, niuansowania, arbitralnego określenia tego, co było nieomylne i takich tam.
2. Katolicy są różni; niektórych cechuje ogólnie większa sztywność poglądów i zachowań, innych mniejsza; pierwsi są nośnikami tożsamości przez pokolenia i ograniczeniem ryzyka nagłej wywrotki, drudzy pozwalają na jakiekolwiek dostosowanie do zmieniających się warunków.
3. W zadzie trojaka: istnieje Opatrzność, która nami kieruje. Choć podobno jej drogi są nie do wyśledzenia.

Teoria geocentryczna obowiązywała 1500 lat a w siedemnastym wieku nowa teoria heliocentryczna nie była jeszcze pewna. Zresztą podobnie obecnie od kilkuset lat panuje i powszechnie używana jest fizyka Newtona, chociaż przed kilkudziesięciu laty Einstein podał teorie fizyczną odmienną od Newtona i lepiej tłumaczącą procesy fizyczne.
Łatwo krytykować mając za sobą kilkaset lat doświadczeń. Pewnie za jakiś czas pojawią się krytycy tych ludzi mających na wyciągnięcie ręki fizykę Einsteina. Jednak z uporem korzystających z fizyki Newtona



Teorie, dogmaty, zasady nie są umieszczone w próżni. Jest jeszcze praktyka, doświadczenie, życie, zmysły a np. teoria z np. doświadczeniem nie zawsze idą w parze. Trzeba zdecydować czy dopasować dogmaty do praktyki, czy praktykę do dogmatów. Albo w ogóle zmienić dogmaty. Doskonała jedność dogmatu i praktyki nie jest możliwa.



Pisząc, że katolicy są różni. Przed różnicowaniem katolików, że np. mają różne zachowania. Wcześniej piszesz o katolikach,że istnieją ludzie którzy mają jakiejś cechy powodujące, że są katolikami. Może więc prócz różnic wymienionych mają coś jeszcze.

Kościele, dlaczego mówisz do mnie po chińsku?



Bardzo ciekawy artykuł

Faktycznie ciekawy. Pokazuje roszczeniową postawę kogoś, kto nie rozumie własnego języka i czeka, aż wszyscy za niego odwalą całą robotę związaną z poznawaniem wiary i nauczania Kościoła.

A dlaczego miałby rozumieć, skoro wychował się na innym znaczeniu pojęć?
To naturalne, że jak słyszymy jakieś pojęcia, to rozumiemy je w takim sensie, w jakim się ich powszechnie używa, chyba że mamy podstawy do tego, by zanegować to powszechnie obowiązujące znaczenie.

I tych podstaw powinny dostarczać autorytety, ten artykuł akurat dotyczy Kościoła, ale tego samego można oczekiwać od wszystkich rodzajów autorytetów.

Póki się komuś nie uświadomi, że pojęcia można rozumieć inaczej niż to się powszechnie przyjęło, ten ktoś nie będzie miał motywacji do zgłębiania właściwego słownika.

Tak to wygląda w realiach pluralistycznych, kiedy ludzie mówią różnymi językami i kiedy nasz język jest językiem mniejszości.

Wobec tego pretensje powinien skierować do rodziców, a nie Kościoła, że wychowali egoistę, który np. nie wie czym jest miłość.

Rodzice są częścią tego samego świata co on. Poza tym, człowieka nie wychowują tylko rodzice, ale też otoczenie. W pewnym momencie, wpływ rodziców jest już marginalny.

Czym skorupka za młodu nasiąknie, tym na starość trąci. Podstaw uczymy się w domu. Jeżeli są złe lub ich w ogóle nie ma, to wtedy dziecko ukształtuje najbliższe otoczenie. Pretensje w tekście, jak pisałem, są skierowane w złą stronę.

Podobało mi się stwierdzenie śp. ks. P.Pelanowskiego. Miłość ma najwięcej podróbek, bo jest najcenniejsza. Nikt nie podrabia papieru toaletowego; każdy wie co to jest.
Milość podrabia nam nawet własna natura i to od razu w dwie strony. Odbierana jest jako poczucie bezpieczeństwa i pęd mający na celu przedłużenie gatunku. Nawet definicja czynienia komuś dobra może zostać wypaczona, bo ktoś odbiera to jako poświęcanie się dla innych kosztem siebie a inni roszczeniowo mogą od takiej zagubionej osoby tego wymagać.
Nie zawsze można mówić 'moim' językiem. Swój język należy poddać certyfikacji a więc mieć świadomość istnienia wzorca. Zwykle mamy do czynienia z podróbką, gdy ktoś pisuje miłość wielką literą i próbuje innych nauczać miłości. Widać jak się gubi, odlatuje w przestworza. Nie da się wytłumaczyć. Jezus nie definiował miłości, On ją czynił i pokazywał wiele jej odsłon; od przytulenia i wskrzeszenia po wywracanie stołów. Intencje czyniącego miłość mogą być też interesowne o czym on nie wie. Katolicyzm otwarty infantylizuje to pojęcie a w stosunku do Boga wypacza zapominając o Bożej sprawiedliwości. Zbliża to do powiedzenia Lutra: grzesz mocno, ale wierz.

Z tego co piszesz wynika, że Kościół jako autorytet aktywnie nauczający jest niepotrzebny, bo i tak wszystko zależy od rodziców.

Wybacz, ale nie mam czasu na Twoje udawanie Greka.

Zwyczajnie nie umiesz zmierzysz sie z argumentami, wiec spierniczasz. To juz tradycja Ale nie bede Cie dobijac

Ależ nie. Po prostu widzę, że nie przyjmujesz przedstawionych wyjaśnień do wiadomości i dalej tworzysz szopkę. Co sprawia, że taka rozmowa nie ma sensu, bo przyszedłeś z góry przyjętą tezą i zignorujesz to, co jej zaprzecza.