Np. żyję, bo nie mam odwagi się zabić; żyję ponieważ mam dziecko i muszę się nim opiekować; żyję, bo chcę.

Innymi słowy nie pytam o jakieś zewnętrzne (obiektywne wyjaśnienie) tylko wewnętrze (subiektywne), ponieważ zewnętrzne wyjaśnienie (pomijając jakieś skrajne przypadki) nie jest ostatecznym wyjaśnieniem, np. na odpowiedź "żyję, bo mam instynkt samozachowawczy" mogę odeprzeć "wielu osobom udało się przezwyciężyć instynkt samozachowawczy. Nadal nie rozumiem, dlaczego żyjesz".

Dlaczego to pytanie o przyczynę lub cel (który też w zasadzie jest rodzajem przyczyny).

Dlatego oni nie żyją, a ty tak.
Masz geny, które przetrwały, bo stworzyły umysł, który chce żyć i się rozmnażać. Ew. gatunek, który lubił popełniać samobójstwa, nie przekazał dalej swoich genów.

Krysia w wieku 23 lat próbowała się zabić, ale jej się nie udało, bo połknęła zbyt małą dawkę leku. Nieprzytomną znalazła ją jej matka i wezwała pogotowie. Krysia wyszła z tego cało, uczęszczała na psychoterapię. Dzisiaj Krysia ma 36 lat, ma dwoje dzieci i cieszy się, że żyje.

Wytłumacz, jak to możliwe, że Krysia nie chciała żyć, a potem chciała, skoro ma cały czas te same geny.

A jeśli odpowiem, że mam instynkt samozachowawczy i chwilowy brak motywacji aby go przezwyciężać?

To zapytam: Czemu więc się do tego nie zmotywujesz?

A dlaczego miałbym się motywować? To takie pytanie trochę w stylu "dlaczego pan nie przyjmie naszej wspaniałej oferty?" zadawane przez telemarketerów. Po prostu nie mam żadnego powodu żeby ją przyjmować / zabijać się. Moja motywacja nie jest dostateczna żeby wydawać pieniądze i pozbawiać się możliwości wydania ich na coś innego, lub żeby się zabić i pozbawić się możliwości doświadczenia jeszcze wielu rzeczy.

Po prostu nie chcesz, nie masz ochoty się zabić, prawda? Nie chodzi o żadne geny, żadne instynkty, ani brak motywacji, tylko zwyczajnie w świecie - chcesz żyć?

No tak. Ale ta moja chęć życie skądś wynika i tutaj wchodzą geny, instynkty etc.
Do czego zmierzasz?

Do tego, żeby udowodnić, że uzasadnienie tego, że żyjemy (uznajemy, że warto żyć) nie jest racjonalne.

Nie jesteśmy ani trochę racjonalni trwając przy takim przekonaniu.

Ustalmy najpierw na potrzeby dyskusji co to znaczy racjonalne. Nie chcę się czepiać, ale doszliśmy do punktu w którym to pojęcie się trochę rozmywa.

Sugeruję, żeby zdefiniować racjonalność tak jak Swan, bo do tego się cały czas odnosiłam.

Tak jak rozumiem, zdaniem Swana nieracjonalne jest przyjmowanie przekonań, których słuszności (zgodności z prawdą obiektywną) nie da się zweryfikować, takim bytem jest niewidzialny, wszechmocny troll.

Zatem racjonalne przekonanie to takie, które jest weryfikowalne.

Myślę, że Swan miał jednak na myśli coś innego. Nieracjonalnie jest wierzyć w coś czego nie można zweryfikować i dodatkowo nie mamy żadnych sensownych przesłanek aby w to wierzyć.

Poza tym chęć życia to kwestia postawy a nie wiary, że życie ma sens. Czym innym jest lubienie truskawek mimo, że nie potrafię wyjaśnić jaki ma to sens, a czym innym wiara, że jedzenie truskawek daje supermoce, które polegają np. na tym, że kiedy nikt na nas nie patrzy, to stajemy się na chwilę niewidzialni.
Wiara w coś takiego byłaby nieracjonalna ale samo lubienie truskawek w ogóle nie podlega takiej ocenie. To nie przekonanie tylko preferencja.

To samo dotyczy życia. Mój brak chęci zabicie się nie wynika z przekonania, że warto jest żyć, tylko z tego, że taka jest moja preferencja.

Jeśli tak, to przykład Swana nie odnosi się do wiary religijnej, bo ludzie religijni mają takie sensowne przesłanki, np. przeróżne świadectwa, osobiste doświadczenia, święte księgi, objawienia, Kościół etc.

Oczywiście, tak samo u podstaw każdej wiary religijnej jest preferencja. Wierzę, że Bóg istnieje, bo preferuję, żeby istniał.

Myślę, że to jedna z głównych różnic pomiędzy teistami i ateistami. Jedni uważają, że owe przesłanki są realne i wystarczające, a drudzy uważają że nie.

Niestety często tak jest, ale nie tak powinno być. Jest to typowe myślenie życzeniowe.

To jest już trochę inna kwestia. Ja np. mogę uważać, że te przesłanki nie są wystarczające dla mnie, żeby uznać, że Bóg istnieje, ale wciąż przyznać teistom, że mają sensowne przesłanki. Ateizm nie implikuje przypisywania teizmowi totalnej irracjonalności.

Obawiam się, że od tego nie da się uciec. Np. ktoś może uważać, że najwyższą wartością jest wolność i to przekonanie będzie motywowane li tylko myśleniem życzeniowym. Jak się przyjrzeć naszym poglądom, to jesteśmy skazani na myślenie życzeniowe. Choć, może wcale to nie jest tak źle - bo właśnie w tym myśleniu życzeniowym tkwi nasza jedyna wolność.