Epikur powiedział: Śmierć wcale nas nie dotyczy. Bo gdy my istniejemy, śmierć jest nieobecna, a gdy tylko śmierć się pojawi, wtedy nas już nie ma.

Logiczne, ale z tego wynika coś więcej niż tylko że śmierć nas nie dotyczy, więc można odetchnąć z ulgą, z tego wynika, że śmierć w ogóle dla nas nie istnieje. Tak naprawdę wszyscy żyjemy wiecznie, bo żeby umrzeć, musielibyśmy być obecni przy naszej śmierci, doświadczyć końca życia. Jednak my nigdy nie doświadczamy końca, do ostatniego tchnienia żyjemy, a kiedy umieramy, to nas już nie ma. Dla siebie nigdy nie przestajemy żyć i nigdy żyć nie zaczęliśmy. Tak jak nie doświadczamy końca, tak nie doświadczyliśmy początku. Jesteśmy odkąd pamiętamy. Zawsze żyliśmy, bo jak nas nie było, to nie było żadnego życia.

Czemu się tak my ludzie lękamy śmierci? Bo rozważamy swoją sytuację egzystencjalna z tzw. obiektywnej perspektywy. Oceniamy siebie oczyma innych ludzi. „Z pewnością umrzemy” – myślimy, „Nasze dni są policzone”. O czym tak naprawdę wtedy myślimy? O nas jako bytach doświadczanych przez innych ludzi, a więc o nas jako przedmiotach, obiektach. Jeśli jednak nie utożsamiamy się z naszymi ciałami, jeśli postrzegamy się jako byty duchowe (dusze), to taka perspektywa nie ma żadnego uzasadnienia. Co mnie interesuje, co się stanie ze mną jako przedmiotem, skoro sama dla siebie jestem podmiotem? Ja jestem, więc śmierć nie istnieje.

Mawia się, ze po śmierci udajemy się na tamten świat i rozumie się go przestrzennie coś jak ten świat, tylko że lepszy i samo życie wieczne rozumie się czasowo, takie życie jak teraz, tylko nieskończenie długie, ale rzekł Chrystus:
18 Gdy Jezus zobaczył tłum dokoła siebie, kazał odpłynąć na drugą stronę6. 19 Wtem przystąpił pewien uczony w Piśmie i rzekł do Niego: «Nauczycielu, pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz». 20 Jezus mu odpowiedział: «Lisy mają nory i ptaki powietrzne - gniazda, lecz Syn Człowieczy7 nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł oprzeć». 21 Ktoś inny spośród uczniów rzekł do Niego: «Panie, pozwól mi najpierw pójść i pogrzebać mojego ojca!». 22 Lecz Jezus mu odpowiedział: «Pójdź za Mną, a zostaw umarłym grzebanie ich umarłych!»8
- Mt 8 -

Co z tego wynika:
1. Królestwo Boże nie jest przestrzenne, jest absolutnym zaprzeczeniem przestrzeni (jego wrota to ucho igielne)
2. Dla tego, kto naprawdę żyje (a więc żyje wiecznie) śmierć nie istnieje, ci "umarli" nigdy nie umarli dla siebie, umarli tylko dla świata; wieczność jest absolutnym zaprzeczeniem czasowości, życie wieczne nie jest żadnym istnieniem w nieskończoność, jest istnieniem nieuwikłanym w czas

Zapraszam do dyskusji. Jak rozumiecie życie wieczne? Czy uważacie, że już żyjemy wiecznie, czy może, że wieczność zaczyna się po śmierci? Jak sobie wyobrażacie życie wieczne i Królestwo Boże? Czy śmierć istnieje?

Dobry kierunek myślenia obierasz. Bo czas to nasz wymysł w orientacji. Jeśli nie brać pod uwagę orientacji, to czas jest zbędny. Pozostaje więc wieczność. Więc to teraz to element wieczności. Z resztą Chrystus mówił że. Jeśli widzimy wielkie wydarzenia, czyli wyjątkowo znaczące. To królestwo niebieskie już jest wśród nas. A on sam będąc wzorem tego co jest niebem. Także o sobie powiedział, jeśli widzicie mnie w tym co wam ukazuję, to również jesteście w królestwie niebieskim.
Bo chodzi o to, by widzieć tą wielką wymowę tego co doświadczamy. Czyli ślepota ( piekło ) też istnieje tu i teraz. Nie chcąc widzieć tego co chcemy, czyli piękna. Skazujemy się sami na piekielne męki oglądania tego, czego nie chcemy. Bo w pięknie skupiają się nasze marzenia o chcianym i oczekiwanym dobru. To dobro zastyga i takim pozostaje. Chcąc dobra uzyskujemy spełnienie. Spełnienie daje poczucie nieba. Tak bym rozwinął to co zaczęłaś.

Myślę, że w tym cytacie umarły=niewierzący, lub też umarły ze względu na swój grzech.

Jezus niejednokrotnie używał słowa umarły odnosząc sie do grzeszników - czyli umarli do Nieba.

A czymże jest wieczność? Czy wiecznością jest możliwość przeżywanie tego samego momentu w nieskończoność? Jak kształtuje się nasze "ja" w perspektywie naszego umierającego ciała? W każdym momencie w czasie jesteśmy zmodyfikowaną kopią samych siebie. Inny mamy układ hormonów, komórek, bakterii. Zmienia się też otocznie w którym jesteśmy. Inaczej myślimy mając 10, 20, 50, 80 lat, więc który stan świadomości powinien być zapisany na wieczność, ostatni przed samą śmiercią, czy może ten "właściwy"?

Myślę, że wieczne życie będzie bardziej procesem doświadczania niż myślenia.
Doświadczania miłości Boga i miłowaniem Go.
W doświadczaniu miłości, w przeżywaniu tego stanu, czas jakby nie ma znaczenia, zanika. To myślenie i działanie potrzebuje czasu i przestrzeni. Doświadczanie miłości i szczęśliwości ich nie potrzebuje.

Po drugie, jest przeciwna, ciemna strona stanu doświadczania przez całą wieczność.
W tym stanie będą trwać ludzie, którzy odrzucili miłość Boga aż do końca swego życia, którzy Go odrzucili. Trwają więc przez wieczność ale w przerażającym nieszczęściu, w poczuciu straty największego szczęścia, w straszliwej męce, że mogli być szczęśliwi, ale przez swój upór i głupotę, przez pychę swojego rozumowania odrzucili Boga, zdecydowali, że nie chcą Boga.
Na ten ból nikt ich nie skazuje, oni sami się skazali i są tego świadomi. Męka nieogarniona - ta świadomość swego błędu i swej pychy, która kazała im wybrać nieszczęście.
I w tym stanie czas nie płynie, przestrzeń się nie zmienia. Niczego nie ma, tylko trwa ta strata przenikająca całą świadomość, świadomość, że to się nie zmieni, że nie ma już nadziei, że to jest koniec, że nie ma już żadnych możliwości zmiany, naprawy, że to stało się i będzie już zawsze takie samo.
Cierpienie przerażające, ten brak nadziei, żal okrutny, palący, duszący i ściskający świadomość w nieskończoność. Chciałoby się wtedy zabić, skończyć to, przerwać, mieć chwilę ulgi, chociaż małą sekundę jakiejś myśli o czymś innym. Ale o czym myśleć wtedy, gdy się poczuło, że straciło się najwyższe szczęście na zawsze z powodu swojej pychy? Żadna myśli nie przebije się przez ten ból. Żadna myśl nie przyjdzie, bo myśl potrzebuje czasu, a tam czasu nie ma. Jest tylko przenikający wszystko żal rozciągający się na wieczność. Piekło.

Wydaje się,że z tematu o wybraniu życia poświęconego posłudze ogłaszania itp.i wypowiedzi na to wskazującej tworzysz teorię odmienną od pierwotnego celu.
Tak naprawdę wypowiedź z Mat.8:18-22 wskazuje na wymogi stawiane wierzącym.
Przy czy dotyczą dwóch zagadnień [pytań].
"jeden uczony" wer.18
I "inny zaś z jego uczniów" wer.21
I stwierdzenie z wer.21 wg.tego sprawozdania odnosi się do "jednego z uczniów".
Przy czy równoległe do tego sprawozdanie z Łuk.9:57-62 przekazuje,że "ktoś powiedział"wer.57 i 59 ,że to "Jezus ...do innego powiedział",,a wer.62 "jeszcze inny rzekł".
I tak naprawdę wywody z Mt.8:18-22 ukazują wysokie wymogi jakie są stawiane wszystkim,którzy chcą iść,za...
Powołanie jest darem,przy czym nie toleruje się kompromisów,co ujmująco jest ukazane w Jer.15:10-21
Nie wykluczone,że sam nasz Zbawiciel umarłymi nazywa tych,którzy za nim nie podążają.
patrz.Mt.10:37
Z jednej strony pewne jest,że prorocy grozili tym,którzy nie "grzebali zmarłych"
patrz.Jer.23:19.
Niemniej w przypadku od podążających za... najważniejsze jest ogłaszanie,głoszenie.
Najistotniejsze jest wraz z powołanie głoszenie ,podążanie za.Pewnie pytający nie wiedział o supremacji głoszenia-jak pisał Hugolin Langkammer OFM
- "Dowiaduje się wiec,że w ekonomi zbawienia jest to sprawa najważniejsza i decydująca".
Nie wydaje mi się więc słuszne z wypowiedzi "zostaw umarłym grzebanie umarłych" tworzyć temat nie na temat.
Z drugiej strony śmierć jest tym,co dotyczy wszystkich bez wyjątku.
Niemniej kontekst i sens zacytowanej wypowiedzi wydaje się odbiegać od twoich wywodów.
Niemniej temat zasługuje na rozważenie i warty jest dyskusji.
Pozdrawiam.

Jednak aniołowie działają w czasie gdyż kontaktują się z ludźmi. Gdyby czas dla nich zniknął nie byliby w stanie pojawiać się w określonym miejscu i czasie. Objawienia Maryjne również odbywały się w określonym czasie.

Ja bym naszą rzeczywistość porównał do nagranego filmu albo gry komputerowej.
Bóg, czy też aniołowie mają możliwość dowolnego przewijania obrazu i interakcji w dowolnym momencie.
Ich nie obowiązuje czas jaki upływa w naszym filmie/grze.

Jednak podczas interakcji z nami wchodzą w czas inaczej nie mogliby nam nic przekazać. Poza tym będąc poza czasem jak można wiedzieć kiedy się włączyć nie odmierzając go.

Ja bym w tych rozważaniach, nie zapominał o ujęciu wieczności, w sensie zawsze aktualne. Czas sobie biegnie, lecz to co jest bardzo ważne w życiu ludzi, jest zawsze aktualne. Tak jest z wiarą w Boga. Tak jest z czymś bardzo ważnym. Że jeśli dotyczy to odkrycie przez kogoś konkretnego z krwi i kości. To przechodzi to na całą wieczność pod jego imieniem. Ono będzie cały czas brane pod uwagę jako dzieło danej osoby. Tak ujęta wieczność nie ma czasu. Czyli pozostali Ci co nie tworzą niczego na wieczność. Mają zająć się grzebaniem zmarłych, to taka inna rola życiowa. Jak rolą życia jednych, jest odkrycie czegoś przydatnego na całą wieczność. Chrystus to co uczynił, uczynił to raz na całą wieczność, jako aktualne i użyteczne. Taki rodzaj wyjaśnień nie przeczy faktom i rozumowi.