Już ci na to odpowiadałem, zacięta płyto.
Uznałem, że brak wiary w Boga to w praktyce zaprzeczenie jego istnieniu.
Takie samo, jak zaprzeczanie istnieniu krasnoludków.
Więc o co jeszcze walczysz?

Wyobraźmy sobie, że ktoś twierdzi, iż w galaktyce Andromedy nie istnieje jakiekolwiek życie, gdyż brak jest dowodu na życie w galaktyce Andromedy (nie piszę tu o kosmitach). Nietrudno zauważyć, że nie da się w sposób logicznie uzasadniony przeskoczyć od wniosku „brak dowodu na życie” do wniosku „dowód na brak życia”. Non sequitur. Jedno z drugiego po prostu nie wynika. Tak więc brak dowodu na życie w galaktyce Andromedy nie jest dowodem braku życia w galaktyce Andromedy. W ten sam dokładnie sposób brak dowodu na istnienie Boga nie jest dowodem na nieistnienie Boga.


I następnie . Wyobraźmy sobie, że naprzeciw siebie staje dwóch wyznawców przeciwstawnych tez związanych z astronomią. Tym razem żaden z nich nic nie mówi o istnieniu, czy nieistnieniu czegokolwiek, lecz spierają się o to czy ilość gwiazd we Wszechświecie jest parzysta, czy nieparzysta. Jeden oponent twierdzi, że ilość gwiazd we Wszechświecie jest parzysta, drugi zaś twierdzi odwrotnie. Obaj jednak nie mogą dowieść swej tezy, obaj też nie mogą zaprzeczyć tezie oponenta, gdyż sprawdzić tego empirycznie po prostu się nie da. Przypuśćmy jednak, że nagle zwolennik tezy o parzystej liczbie gwiazd we Wszechświecie stwierdza, że skoro jego oponent nie może dowieść tezy przeciwnej, to tylko jego teza jest prawdziwa i ilość gwiazd we Wszechświecie jest parzysta. Ale w tym momencie widzimy, że jest on właśnie w błędzie, gdyż brak dowodu na jedną tezę nie dowodzi tezy przeciwnej. Brak dowodu na to, że liczba gwiazd we Wszechświecie jest nieparzysta nie dowodzi automatycznie tego, że liczba gwiazd we Wszechświecie jest parzysta. Non sequitur. Spór nadal pozostaje nierozstrzygnięty, bez względu na to w którą stronę przeprowadzalibyśmy to rozumowanie. Po raz kolejny widać, że ateiści są więc w błędzie gdy stwierdzają, iż można przyjąć, że Bóg nie istnieje, skoro nie mamy dowodu na Jego istnienie.


Pobawmy się jeszcze trochę w to rozumowanie. Wyobraźmy sobie, że ktoś twierdzi, zgodnie z ogólnie przyjętym konsensusem, iż Słońce w środku jest płonącym gazem. Ale nie ma na to jednak dowodu, gdyż nie można tego empirycznie sprawdzić. Nie wyślemy sondy badawczej mogącej przeanalizować wnętrze Słońca, gdyż zwyczajnie spłonęłaby. Teleskopy też tu nie pomogą. Czy więc brak dowodu na to, że Słońce w środku jest płonącą kulą gazu dowodzi tezy przeciwnej, czyli tego, że jest puste? Taki wniosek byłby absurdalny ale dokładnie taki błąd logiczny popełniają ateiści gdy twierdzą, że brak dowodu na istnienie Boga jest wystarczającym powodem do uznania tezy przeciwnej, czyli takiej, że On nie istnieje.

Czyli wg ciebie nieprzyjmowanie czy też zaprzeczanie istnieniu czegoś, na co nie ma przesłanek wymaga jeszcze większej wiary niż przyjęcie tego.

BTW. Przykład Hoyle'a jest chyba najczęściej cytowanym przykładem niezrozumienia, o co w ewolucji chodzi. Dodam tylko, że Hoyle o ewolucji nie miał pojęcia - to był astronom, a nie biolog czy genetyk.

Wyznawali w sensie że był to dogmat?

Czyli taka wiara jest obowiązkowa, żeby być ateistą?

Ja też ci odpowiedziałem, na twoje bzdury, małpo Darwina,. Więc czego jeszcze chcesz. Guzik mnie to obchodzi co ty uznajesz. Mnie obchodzą definicje ateizmu, a jest ich kilka, które niejednokrotnie są sprzeczne względem siebie i wykluczają się nawzajem. Zaprzeczenie istnienia Boga, to dużo więcej, niż po prostu brak wiary w Boga. Na twoje zaprzeczenie już ci odpowiedziałem, i podałem przykłady. Brak dowodu na istnienie, to nie jest żaden dowód że Bóg nie istnieje. Istnieje wiele rzeczy których nie można udowodnić, a wiadomo że istnieją. Wyłożyłem ci jak krowie na rowie, a ty dalej swoje.

W twoim wypadku jest, zaprzeczenie Inteligentnego Projektanta, całego Wszechświata, i naszej Ziemi. Więc według ciebie, Wszechświat, nasza planeta Ziemia, powstały same.

Chodziło ci o wyliczenia matematyczne , no ci je dałem.

Profesor Louis Bounoure - przewodniczący Towarzystwa Biologicznego wStrasburgu, dyrektor Muzeum Zoologicznego w Strasburgu, dyrektor badań wNarodowym Centrum Bada Naukowych we Francji, powiedział:

"Ewolucja jest bajeczką dla dorosłych. Ta teoria w żaden sposób nie
przyczynia się do rozwoju nauki. Jest bezużyteczna."

Wyznawali że to był początek ewolucji.

Czyli to co powiedział jeden z naukowców: Christian Boehmer Anfinsen,
biochemik: nagroda Nobla w dziedzinie chemii:Myślę, że tylko człowiek mało rozumny może być ateistą.

Napisałem, że krasnoludkom też nie mogę na 100% zaprzeczyć.
.................
A wg ciebie anioły dziergały każdą gwiazdę i planetę?
........................................
Co do Projektanta, to kto go zaprojektował?

Znowu płyta się zacięła ...
Są różne definicje RÓŻNYCH ateizmów, tak samo jak są różne definicje różnych pojazdów - też są sprzeczne ze sobą. Najogólniejsza definicja ateizmu jest jedna.Już ci przyznałem, że ateizm to zaprzeczenie Boga, a ty mi klepiesz, że to zaprzeczenie Boga. Czyli walczysz o coś, co przyznałem.

A wg ciebie anioły dziergały każdą gwiazdę i planetę?

I nigdzie nie piszę, że Wszechświat powstał sam - tak naprawdę nie wiadomo, co spowodowało jego powstanie.

Co do Projektanta, to kto go zaprojektował? Tu już problemu nie widzisz?

Poczytaj sobie, co to jest "cherry picking".
Płaskoziemcy też mają swoje autorytety - i to pewnie nie byle jakie.

Traktowali to jako dogmat?

Zadałem ci pytanie - kolejne "cherry picking" i wyrywanie zdań z kontekstu świadczy o tym, że jesteś mało rozgarniętym fanatykiem.

No najogólniejsza definicja,( czyli ta najpowszechniejsza) ateizm to zaprzeczenie istnienia Boga.

Boga nikt nie zaprojektował, ponieważ Bóg był zawsze. Tylko coś takiego jak wszechświat potrzebuje projektu , ale Bóg nie ma początku, zatem Bóg nie potrzebował być zaprojektowany

Najogólniejsza definicja ateizmu, zgodna z praktycznie każdą inną definicją, to brak wiary w istnienie Boga/bogów.

Najogólniejsza definicja ateizmu, zgodna z praktycznie każdą inną definicją, to brak wiary w istnienie Boga/bogów. Nawiasem mówiąc, jest to definicja, którą sam zacytowałeś w jednym z postów, pokazując że nawet nie czytasz dokładnie tego, co używasz jako źródła do poparcia swoich tez(w tym przypadku Wikipedii).

Skąd wiesz, że Wszechświat nie istniał "od zawsze"?

Możesz podać w którym miejscu ja to zacytowałem, bo ja nie mogę tego miejsc znajść.

A z punktu widzenia naukowego, że Wszechświat ma swój początek zostało niezaprzeczalnie potwierdzone jako wszech przyjęta racja i teoria "Big Bangu" przekreślająca na zawsze założenia możliwości istnienia świata stacjonarnego wg. Hoyle'a, a uznana i przyjęta przez naukowców tak wierzących, jak i ateistycznych po
dokonaniu odkryć.

Wielki Wybuch (ang. Big Bang) – najwcześniejsze znane wydarzenie w obserwowalnym Wszechświecie, jego najwcześniejsza znana faza (etap) ewolucji, a jednocześnie nazwa modelu tego procesu.

lajkonik.2 napisał(a):
Możesz podać w którym miejscu ja to zacytowałem, bo ja nie mogę tego miejsc znajść.

Post na 19. stronie.

Niezaprzeczalnie potwierdzone? Wierutna bzdura. Dokładnie dlatego zadałem pytanie naprowadzające, bo byłem przekonany, że nie wiesz czym jest Big Bang. Wielu ludzi myśli, że to jest moment powstania Wszechświata, całkowicie błędnie.

Teoria Wielkiego Wybuchu opisuje proces rozszerzania się początkowej osobliwości, którą teraz nazywamy Wszechświatem, nie jej powstania.
Ta teoria w ogóle nie zajmuje się powstaniem Wszechświata i obecny stan wiedzy nie pozwala nam na definitywne stwierdzenie, że można w ogóle mówić o "powstaniu".

Dalej nie mogę znajść. Możesz podać w jakim dziele, która strona.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Wielki_Wybuch

miał miejsce Wielki Wybuch – z bardzo gęstej i gorącej materii wyłonił się znany Wszechświat

I gdzie tu jest dowód że wszechświat nie maił swojego początku?

A no zacięła się płyta… To ze są różne definicje różnych ateizmów, które się nawzajem zaprzeczają , to już pisałem nie jeden raz, i nawet wymieniłem te ateizmy.

Zaprzeczenie istnieniu Boga/bogów jest orzeczeniem o charakterze ontologicznym.

To jest odpowiedź, typu piaskownica. Odpowiadają tak, tyko ci co nie mają nic do powiedzenia.

Co spowodowało jego powstanie, to wierzący w Boga wiedzą.

Nie widzę problemu, ale widzę nonsensowne pytanie. Boga nikt nie zaprojektował, ponieważ Bóg był zawsze.

Dostałeś już odpowiedź na to pytanie.

Dostałeś odpowiedź konkretną. Żadnych wyrywań zdań z kontekstu tu niema.

Nie w przypadku ateizmu - ateizm nie twierdzi, że Boga nie ma na 100%. Ateizm twierdzi, że można tę kwestię olać tak samo jak kwestię krasnoludków - czyli w praktyce zaprzecza istnieniu Boga, ale nie jako dogmat.

Czyli ateista to człowiek który się nie chce wypowiadać na temat krasnoludków..
Wszyscy jesteśmy ateistami..

Czyli ateista to człowiek który się nie chce wypowiadać na temat krasnoludków..
Wszyscy jesteśmy ateistami..

ateizm [gr. a- ‘nie’, theós ‘Bóg’], filoz. poglądy teoretyczne lub postawy praktyczne, negujące istnienie Boga.
Rozróżnia się: 1) ateizm dogmatyczny, kategorycznie zaprzeczający istnieniu Boga (bogów), 2) ateizm sceptyczny, zakładający niemożność udowodnienia jego istnienia (bliski agnostycyzmowi), oraz 3) ateizm praktyczny, negujący ważność samego problemu istnienia Boga. Powyższe formy ateizmu znajdują swoje dopełnienie odpowiednio w: 1) ateizmie polemicznym, czyli antyteizmie, 2) ateizmie semiotycznym, kwestionującym samo pojęcie Boga na podstawie filozoficznej analizy języka, oraz 3) ateizmie antropologicznym, negującym istnienie Boga w imię pełnej afirmacji człowieka. Ateizm jest często utożsamiany z areligijnością, bezbożnością. Terminem ateizm określano np. sprzeciw wobec religii państwowej i oficjalnego Kościoła, indyferentyzm religijny, relatywizm aksjologiczny, „ucieczkę od religii” w sferę prywatności itp. Za „ateistyczne” lub „ateizujące” uważano też wszelkie przejawy desakralizacji życia oraz zaniku praktyk religijnych. W aspekcie religioznawczym ateizm jest przede wszystkim brakiem religii i religijności, a zwłaszcza brakiem wiary w Boga osobowego jako stwórcy Kosmosu i człowieka. W starożytnej Grecji i Rzymie poglądy ateistyczne najczęściej głosili rzecznicy materializmu filozoficznego (Epikur, Lukrecjusz). W Azji Środkowej i na Dalekim Wschodzie ateizm przejawiał się w formie różnorodnych systemów filozoficznych, zarówno materialistycznych (ćarwakowie, lokajatowie w Indiach, klasyczna myśl chińska), jak i spirytualistycznych (sankhja). W Europie ateizm upowszechnił się zwłaszcza we Francji XVII i XVIII w. (P. Bayle, J. La Mettrie, J. Meslier, P. d’Holbach), oraz w Niemczech XIX w. (J. Moleschott, K. Vogt, L. Büchner, E. Haeckel, L. Feuerbach). Pod ich wpływem K. Marks i F. Engels sformułowali tezy ateizmu marksistowskiego, upatrującego genezy religii w źródłach społeczno-klasowych (alienacja) i odcinającego się od ateizmu oświeceniowego. W XIX i XX w. myśl ateistyczna często odwoływała się do wyników nauk ścisłych i przyrodniczych (pozytywizm, scjentyzm), ale również dominowała w twórczości tak różnych myślicieli, jak F. Nietzsche, Z. Freud, C. Lévi-Strauss czy J.P. Sartre. Dominujące w europejskich społeczeństwach postawy konsumpcjonizmu sprzyjały postępom sekularyzacji, a tym samym rozpowszechnianiu się ateizmu, zwłaszcza ateizmu praktycznego. U schyłku XX w., tj. w okresie dominacji świadomości globalnego kryzysu cywilizacji, widoczne były oznaki zmniejszania się wpływów ateizmu na społeczeństwa europejskie i początki procesu delaicyzacji. W ZSRR ateizm jako oficjalna ideologia państwowa był głoszony od 1917. Po II wojnie światowej często nadużywano hasła ateizmu (zwłaszcza w państwach komunistycznych) dla indoktrynacji politycznej i ideologicznej, przypisując ateizmowi rangę jedynego światopoglądu naukowego. Fakt ten pomniejszył ważność sporu filozoficznego o możliwość lub konieczność stawiania problemu tzw. pierwszej przyczyny świata oraz o istnienie transcendencji, przyczyniając się do jego spłycenia i upolitycznienia.