Zbiorowa odpowiedzialność potomków za zbrodnię, jaką wyrządzili Adam i Ewa już jest dziwna, ale mam coś ciekawszego.

Czy zwierzęta cierpią też przez naszych protoplastów? Gdyby nie ich nieposłuszeństwo, nie byłoby klęsk żywiołowych, chorób, wzajemnego zjadania się itp.?

No i jak to obronić z naukową wizją "starej Ziemi", gdzie człowiek pojawił się dużo później niż wiele innych gatunków, które już doznawały cierpień? Czyżby skutek wyprzedził przyczynę?

Jeżeli grzech pierworodny wiązał się z uzyskaniem przez człowieka samoświadomości, to wraz z nim zwierzęta "zaczęły cierpieć". Wcześniej cierpienie nie istniało w niczyjej świadomości.

Zauważ, że to człowiek patrząc na życie zwierząt. postrzega je jako rzeź, ale same zwierzęta wcale nie są tego świadome. One po prostu żyją, są wrośnięte w życie, nie mają problemu z klęskami, chorobami, to jest ich świat. Dlatego jedna z interpretacji grzechu pierworodnego mówi, że przed skosztowaniem zakazanego owocu Adam i Ewa byli zwierzętami. A po skosztowaniu owocu otworzyły im się oczy na to, czym jest w istocie świat, a wraz z tym przyszło cierpienie.

Zwierzęta nie cierpią. Odczuwają ból, a to zupełnie co innego.

Alegoria rozwiązuje ten problem.

Odczuwają ból, ale nie cierpią?
Cierpią, ale nie jest to dla nich problem?
Słucham dalej ...

Na przykład za pomocą naukowej teorii wieloświatów.

Wbrew pozorom Kosa , to nie jest wcale takie głupie. A żeby nie było , to nie znaczy, że prawdziwe.

A właściwie to czemu nie mogłoby być tak, że jakieś wydarzenie w przyszłości spowodowało skutki w przeszłości?

Oczywiście łamie to podstawową zasadę przyczynowo-skutkową ale być może istnieją pewne nieweryfikowalne w tej chwili zjawiska we wrzechświecie, kiedy to jakieś zdarzenia w przyszłości potrafiły zmienić przeszłość.

Jest to dość często spotykany przeze mnie motyw, choćby w literaturze i filmach science fiction

Ze zwierzętami i ludźmi to jest tak:
To będzie porównanie i zobrazowanie na przykładzie Polski, Białorusi i granicy między tymi państwami.
Terespol to jest małpa a leżący po drugiej strony Bugu czyli granicy Brześć to jest człowiek. Miasta leżące we wschodniej Polsce to ssaki, dalej na zachód ptaki, jeszcze dalej na zachód gady itd. Pomimo, że małpa jest bliżej człowieka niż np. żaby czy muchy, to jednak nigdy nie przeskoczy tej granicy. Tą granicą jest pierwiastek Boży w człowieku, a więc dusza. To przede wszystkim wyróżnia człowieka. Zwierzę nie ma duszy. Cierpienie zwierząt to zbyt ogólna sprawa. Istnieją zwierzęta, które nie mają układu nerwowego, więc nie czują bólu. Czy komar cierpi? Czy Mucha ma duszę? Albo wszystkie zwierzęta mają duszę albo żadne. Nie możemy pominąć owadów.

Ciekawa analiza ale nie byłbym taki pewien czy zwierzęta nie mają duszy, wszak mogą mieć przecież jakiś inny rodzaj duszy, inny od człowieka. Filozofowie starożytni (stoicy) mówili o pneumie - tchnieniu, pierwiastku, który nadaje dynamizm ciału, przenika cały wszechświat. Oczywiście jest to co innego, niż dusza chrześcijańska ale widzę pewną analogię w tym kontekście. Czy życie zwierząt mogłoby funkcjonować bez tego ognia, który jest siłą napędową ciała?


A czemu mielibyśmy? No i czy fakt posiadania duszy implikuje konieczność cierpienia?
Przede wszystkim tutaj pojawia się spór semantyczny o słowo cierpienie. Czy pojęcie cierpienia odnosi się tylko i wyłącznie do człowieka? Czy też może objąć również zwierzęta? Poniżej definicja z PWN.

Cierpienie - Dojmujące, subiektywne przeżycie mające źródło zarówno w różnego rodzaju brakach (głód, nędza, choroba, kalectwo i niespełnionych pragnieniach — A. Schopenhauer), jak i w przesycie powodującym nudę, w wysiłku towarzyszącym twórczości i rozwojowi człowieka, w namiętnościach powstających w międzyludzkich relacjach (miłość, zazdrość, zawiść), a także w braku tych relacji (samotność), w nieszczęściach lub tragicznych zdarzeniach losu.

Pierwsza część definicji może zostać podciągnięta pod zwierzęta, natomiast druga dotyczy już tylko człowieka.

Dlatego, że aby cierpieć, trzeba być osobą. Cierpienie u zwierząt ma jedynie funkcję utylitarną - sygnalizacyjną.

Czyli zwierzęta cierpią, tylko inaczej, niż ludzie czy nie cierpią w ogóle?

No to dawaj. Zobaczymy, czy w ogóle rozumiesz to, co sam piszesz.

Do tych, którzy uważają że cierpienie zwierząt jest inne - czyli mogę np. spalić żywcem kota i nie ma w tym nic złego, bo on tak naprawdę nie cierpi, tylko sygnalizuje?

Odczuwają ból, ale nie cierpią. Wiem, ze we współczesnej kulturze popularnej przywykło się stosować te pojęcia zamiennie, podobnie jak uczucia i działanie instynktu stadnego i rodzicielskiego (stąd banialuki o zwierzętach jako o "istotach czujących"), ale to nie jest to samo.
To prowadzi do zrównania zwierząt z ludźmi - co zresztą jest już gdzieniegdzie postulowane (Magdalena Środa).
Drażni mnie, gdy się mówi że zwierzę "umarło" albo że ktoś "adoptował zwierzę". To kompletne nieporozumienie, nie mówiąc już o mówieniu o rzekomych "prawach zwierząt".
Tymczasem zwierzęta nie mogą - jako nie-osoby - być podmiotami prawa.
To my mamy obowiązki wobec zwierząt (chronić je przed bólem, okrucieństwem, nawet dbać o nie). Ale nie wynika to z jakichś wydumanych "praw zwierząt" tylko z naszych obowiązków wobec świata.

Z Twojej wypowiedzi wnioskuje, że cierpienie nie jest tożsame z bólem, a jest czymś więcej. Zatem czym jest to cierpienie?


No ale chyba z tego, że ktoś uważa, że cierpienie zwierząt jest inne nie wynika to, że ta osoba uważa, że nie ma nic złego w paleniu kota żywcem albo chciałaby to robić.