Poniżej to cytaty z różnych źródeł , więc niektóre mogą się powtarzać.


Sporo tradycji wielkanocnych ma niewiele wspólnego ze zmartwychwstaniem Jezusa. W Słowniku mitów i tradycji kultury Władysława Kopalińskiego można przeczytać: „Chrześcijaństwo wyparło szereg pogańskich świąt wiosennych, ale zachowało wiele zwyczajów świątecznych, nadając im odmienną symbolikę”. Na przykład o jajku i zającu, popularnych symbolach wielkanocnych, w dziele The Catholic Encyclopedia napisano: „Do świąt wielkanocnych przeniknęły liczne pogańskie zwyczaje obchodzone dla uczczenia powrotu wiosny. Jajko jest symbolem odradzania się życia wczesną wiosną. (...) Zając to symbol pogański, który zawsze był wyobrażeniem płodności”.
Philippe Walter, znawca literatury średniowiecznej, wyjaśnił, jak takie zwyczaje weszły w skład obrzędów wielkanocnych. Napisał, że dążąc do „chrystianizacji pogańskich religii” łatwo było powiązać świętowanie „przejścia od zimowej śmierci do wiosennego życia” ze zmartwychwstaniem Jezusa. W ten sposób „chrześcijańskie obchody” włączono do pogańskiego kalendarza, co ułatwiło masowe nawracanie.




WIELKANOC — ZAWOALOWANY KULT PŁODNOŚCI
Wielkanoc, mająca rzekomo upamiętniać zmartwychwstanie Chrystusa, w rzeczywistości wyrosła na gruncie religii fałszywej. Jak to się stało, że zaczęto z nią kojarzyć jajka, zajączki i króliczki? Encyklopedia Britannica — edycja polska wskazuje, że jajka wprowadzono jako symbol nowego życia i zmartwychwstania, zając i królik zaś od dawna były symbolami płodności. A zatem świętowanie zmartwychwstania Chrystusa to zawoalowany kult płodności. Zatem symbole Wielkanocy, takie jak zajączek czy pisanka, zostały przejęte z religii pogańskich. Nie mają żadnego związku ze zmartwychwstaniem Jezusa, które Wielkanoc rzekomo ma upamiętniać. Czy to ważne? Jak najbardziej! Słowo Boże nakazuje przecież odciąć się od fałszywych religii i „czcić Ojca duchem i prawdą” (Jana 4:23; 2 Koryntian 6:17).Co ciekawe, angielska nazwa Wielkanocy (Easter) ma związek z anglosaską boginią jutrzenki i wiosny, znaną jako Eastre albo Oestra. Uważano ją także za boginię płodności. „Miała na Księżycu zająca, który przepadał za jajkami, i czasami była przedstawiana z zajęczą głową” (The Dictionary of Mythology). . Jak informuje słownik, Wielkanoc była „pierwotnie świętem wiosny na cześć teutońskiej bogini światła i wiosny, znanej w języku Anglosasów jako Eastre” lub Eostre (The Westminster Dictionary of the Bible).




W The Encyclopædia Britannica czytamy: „Ani w Nowym Testamencie, ani w pismach Ojców apostolskich nie ma żadnej wzmianki o obchodzeniu Wielkanocy. Pogląd, że jakiś okres miałby być szczególnie święty, był obcy pierwszym chrześcijanom” (1910, t. 8, s. 828).
The Catholic Encyclopedia wyjaśnia: „Do świąt wielkanocnych przeniknęły liczne pogańskie zwyczaje obchodzone dla uczczenia powrotu wiosny. Jajko jest symbolem odradzania się życia wczesną wiosną. (...) Zając to symbol pogański, który zawsze był wyobrażeniem płodności” (1913, t. 5, s. 227).
W Słowniku mitów i tradycji kultury Władysława Kopalińskiego pod hasłem „Wielkanoc” można przeczytać: „Chrześcijaństwo wyparło szereg pogańskich świąt wiosennych, ale zachowało wiele zwyczajów świątecznych, nadając im odmienną symbolikę” (Warszawa 1985, s. 1276).
W książce Alexandra Hislopa The Two Babylons (Dwa Babilony) podano następujące wyjaśnienie: „Co oznacza sam wyraz Easter [angielski odpowiednik polskiego „Wielkanoc”]? Nie jest to nazwa chrześcijańska. Od razu rzuca się w oczy jej chaldejskie pochodzenie. Easter to nic innego jak Asztarte, jeden z tytułów Beltis, królowej nieba, której imię, (...) znalezione przez Layarda na pomnikach asyryjskich, brzmiało Isztar. (...) Takie są dzieje Wielkanocy. Popularne zwyczaje związane dziś z tym świętem wystarczająco potwierdzają historyczne świadectwo jego babilońskiego pochodzenia. Gorące, oznaczone krzyżem bułki w Wielki Piątek oraz kraszanki na Paschę, czyli Wielkanoc, były częścią składową zarówno obrzędów chaldejskich, jak i dzisiejszych” (Nowy Jork 1943, ss. 103, 107, 108; por. Jer. 7:18).


Pochodzenie świąt Wielkanocy
W wielu krajach anglojęzycznych Wielkanoc nazywana jest „Easter”. Książka Medieval Holidays and Festivals (Średniowieczne święta i uroczystości) informuje, że „nazwa tego święta wywodzi się od Eostre, pogańskiej bogini jutrzenki i wiosny”. Kim była ta bogini? W dziele The American Book of Days (Amerykańska księga świąt) podano: „Jak głosi legenda, Eostre otworzyła bramy Walhalli, by wpuścić tam Baldura, zwanego też Białym Bogiem, co nawiązywało do jego czystości, albo Bogiem Słońca, gdyż z jego czoła biła jasność rozświetlająca świat”. Dalej czytamy: „Nie ma cienia wątpliwości, że pierwotny Kościół przejął stare pogańskie rytuały i nadał im chrześcijańską treść. Ponieważ podczas święta Eostre czczono odradzanie się życia na wiosnę, więc po prostu nakazał świętować w tym czasie zmartwychwstanie Jezusa, którego ewangelię głosił”.
Tłumaczy to, skąd w niektórych krajach wzięły się pewne symbole wielkanocne, takie jak pisanki, królik czy gorące bułeczki z krzyżem. O przygotowywaniu bułeczek „z przyrumienioną skórką, na której widnieje (...) krzyż”, w książce Easter and Its Customs (Wielkanoc i towarzyszące jej obyczaje) czytamy: „Krzyż był symbolem pogańskim na długo przed wydarzeniami pierwszego Wielkiego Piątku, które nadały mu wiekopomne znaczenie, i już w czasach przedchrześcijańskich niekiedy znakowano nim chleb i ciasta”.
Pismo Święte nigdzie nie wspomina o takich zwyczajach, nie ma też żadnego dowodu, by hołdowali im pierwsi uczniowie Jezusa. Przeciwnie, apostoł Piotr nawołuje: „Rozwińcie gorące pragnienie nie sfałszowanego mleka mającego związek ze słowem, abyście dzięki niemu rośli ku wybawieniu” (1 Piotra 2:2). Dlaczego więc kościoły chrześcijaństwa przyswoiły sobie wyraźnie pogańskie symbole i wprowadziły je do swych wierzeń i praktyk?
Książka Curiosities of Popular Customs (Osobliwości zwyczajów ludowych) odpowiada: „Polityka Kościoła pierwotnego zawsze polegała na tym, by pogańskim obrzędom, których nie dało się wykorzenić, nadać symbolikę chrześcijańską. W wypadku Wielkanocy zamiana ta była wyjątkowo łatwa. Radość towarzysząca wschodowi słońca i odradzaniu się natury z zimowej martwoty przemieniła się w radość ze wschodzącego Słońca sprawiedliwości — Chrystusa wstającego z grobu. Wielkanoc połączono też z niektórymi świętami pogańskimi obchodzonymi dotąd około pierwszego maja”. Zamiast trzymać się z dala od pogańskich zwyczajów ludowych i rytuałów magicznych, przywódcy religijni tolerowali je, nadając im „symbolikę chrześcijańską”.
„Ale czy jest w tym coś złego?” — zapytasz. Niektórzy uważają, że nie. „Kiedy taka religia jak chrześcijaństwo dociera do ludzi z innych kręgów kulturowych, przejmuje i ‚chrystianizuje’ niektóre zwyczaje ludowe wywodzące się z dawniejszych wierzeń” — oznajmił kapelan Kościoła episkopalnego Alan W. Watts w książce Easter—Its Story and Meaning (Wielkanoc — dzieje i znaczenie). „Wybiera i wprowadza do liturgii obrzędy ludowe zdające się odzwierciedlać te same ponadczasowe wartości, których naucza Kościół”. Wielu uważa, że skoro ich kościół sankcjonuje owe uroczystości i uznaje za święte, to i oni mogą je zaaprobować. Ale pomija się ważne kwestie: Jak na te zwyczaje zapatruje się Bóg? Czy udzielił nam w tej sprawie jakichś wskazówek?
Poznanie Bożego punktu widzenia
„Dla Kościoła chrześcijańskiego Wielkanoc, czyli uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego, jest największym świętem” — napisała Christina Hole w książce Easter and Its Customs. Inni pisarze podzielają ten pogląd. „Żaden uroczysty dzień ani żadne święto w kalendarzu chrześcijańskim nie dorównuje doniosłością Wielkanocy” — zauważa Robert J. Myers w książce Celebrations (Uroczystości). W związku z tym nasuwa się jednak parę pytań: Jeżeli obchodzenie Wielkanocy jest tak ważne, to dlaczego w Biblii nie ma wyraźnego nakazu, by tak czynić? Czy istnieją jakieś doniesienia, że pierwsi naśladowcy Jezusa obchodzili to święto?
Biblia nie pomija milczeniem, które uroczystości należy świętować, a których unikać. Starożytny Izrael otrzymał od Boga ściśle określone wskazówki na ten temat, a jak zauważono wcześniej, chrześcijanom również niedwuznacznie polecono obchodzić Pamiątkę śmierci Jezusa (1 Koryntian 11:23-26; Kolosan 2:16, 17). W jednym z pierwszych wydań dzieła The Encyclopædia Britannica powiedziano: „Ani w Nowym Testamencie, ani w pismach Ojców apostolskich nie ma żadnej wzmianki o świętowaniu Wielkanocy. Pogląd, że jakiś okres miałby być szczególnie święty, był obcy pierwszym chrześcijanom. (...) Ani Pan, ani jego apostołowie nie nakazali obchodzenia tego czy jakiegoś innego święta”.
Niektórzy uważają, iż radość i szczęście towarzyszące świętom wystarczająco uzasadniają ich obchodzenie. Niemniej możemy się czegoś nauczyć z postępku Izraelitów, którzy przejęli od Egipcjan pewien zwyczaj religijny i nazwali go „uroczystością ku czci Jahwe”. Przy tej okazji ‛usiedli, aby jeść i pić’, a potem „wstali, żeby się bawić”. Ale takim zachowaniem bardzo rozgniewali Jehowę Boga i ściągnęli na siebie surową karę (Wyjścia [2 Mojżeszowa] 32:1-10, 25-28, 35, BT).
Słowo Boże wyraża się jasno. „Światło” prawdziwych nauk nie może mieć nic wspólnego z „ciemnością” świata podległego Szatanowi; nie może też być „zgody” między Chrystusem a kultem pogańskim. Dlatego nakazano nam: „‚„Wyjdźcie spośród nich i się oddzielcie”, mówi Jehowa, „i przestańcie dotykać tego, co nieczyste”’; ‚„a ja was przyjmę”’” (2 Koryntian 6:14-18).
Jedyną uroczystością, którą Biblia nakazuje obchodzić chrześcijanom, nie jest Wielkanoc, lecz Pamiątka.



Wielkanoc — pozostałość kultu Asztarte?
Uroczystości świąteczne rozpoczynają się już wczesnym rankiem, kiedy cała rodzina wstaje, by z nabożną czcią powitać wschodzące słońce. Dzieci są wystrojone w najlepsze, nowe ubranka i kapelusiki. Przygotowano koszyki z pisankami, zajączki i bułeczki z krzyżem. Zapewne chodzi tu o Wielkanoc. Czy rzeczywiście?
Wiosna była świętym okresem dla Fenicjan, uprawiających kult płci. Jajko i zając stanowiły symbole bogini płodności Asztarte, inaczej Isztar (w Grecji Afrodyta). Pałała ona nienasyconą lubieżnością i żądzą krwi. Posągi przedstawiały ją w różny sposób, na przykład z wulgarnie wyolbrzymionymi narządami płciowymi albo z jajkiem w ręku oraz zającem u boku. Kult Asztarte obejmował prostytucję świątynną. W Kanaanie boginię płodności utożsamiano z żoną Baala. Oddawano jej cześć podczas rozpustnych orgii pijackich, gdyż wierzono, że stosunki płciowe przebudzą Baala i jego małżonkę i zachęcą ich do obcowania ze sobą. Według książki Recent Discoveries in Bible Lands (Najnowsze odkrycia w krainach biblijnych) „w żadnym innym kraju nie znaleziono tak wielu, czasem wyjątkowo nieprzyzwoitych posążków nagiej bogini płodności”.
W Kartaginie pod pomnikami wspomnianej bogini odnaleziono kolorowe urny ze zwęglonymi kośćmi małych dzieci. Ich rodzice — a byli to zwykle utytułowani ludzie z najwyższych warstw społecznych — pragnęli uzyskać błogosławieństwo bogów dla swych bogactw i wpływów. Niektóre urny zawierały szczątki kilkorga dzieci w różnym wieku, należących być może do tej samej rodziny.
Ramka zamieszczona powyżej ukazuje współczesne formy tych rytuałów. Nawet nazwa Wielkanocy w niektórych językach (na przykład angielskie Easter) niewiele się różni od imienia starożytnej bogini pogańskiej. Czy w taki właśnie sposób mamy oddawać cześć świętemu Synowi Bożemu?


Posłuszni temu nakazowi biblijnemu, prawdziwi chrześcijanie obchodzili święto co roku w dniu 14 Nisan. Ale z biegiem lat ludzie zaczęli upamiętniać również zmartwychwstanie Jezusa. The New Encyclopædia Britannica wyjaśnia, że „na samym początku Pascha chrześcijańska odbywała się jednocześnie z żydowską, to znaczy w czasie pierwszej (paschalnej) pełni Księżyca w pierwszym miesiącu wiosny (14-15 Nisan). W połowie II stulecia większość kościołów przeniosła tę uroczystość na niedzielę przypadającą po święcie żydowskim”.
Książka Seasonal Feasts and Festivals (Święta i uroczystości sezonowe) podaje: „Pod koniec IV wieku w Jeruzalem uznano Wielki Piątek i Dzień Zmartwychwstania za dwa oddzielne święta”.
Niektórzy uczeni są zdania, że z powodu rosnącej nienawiści do Żydów część przywódców kościoła nie chciała, by główne święto chrześcijan zbiegało się z najważniejszym świętem żydowskim. Takie nastawienie spowodowało zmiany. Po jakimś czasie większość religii chrześcijańskich postanowiła upamiętniać zmartwychwstanie Jezusa w niedzielę poprzedzoną pierwszą pełnią Księżyca po równonocy wiosennej i uczyniła ten dzień swym najdonioślejszym świętem. W rezultacie rocznica śmierci Jezusa została usunięta w cień. Innymi słowy Święto jakie ustanowił Pan Jezusa [ dzień jego śmierci" zostało zepchnięte do zaledwie tła święta [dzień zmartwychwstania] które ludzie sami sobie ustanowili i wynieśli je ponad wszystko. Tym samym jest okazywana pogarda i brak szacunku dla osoby Pana Jezusa lekceważąc to czego uczył Chrystus
Jak zatem wynika z wyżej przytoczonych źródeł, „chrześcijańska” Wielkanoc bezprawnie zajmuje miejsce święta, które początkowo obchodzono jako rocznicę śmierci Jezusa.

I jak zwykle Jacek.J przypisał sobie teksty cudzego autorstwa. Co śmieszne, żaden z nich nie zawiera dowodów na to, co było istotą oskarżenia, tylko wszystkie odnoszą się do... zwyczajów ludowych towarzyszących świętom Wielkanocy. Dowodu, iż to święto jest przemalowanym świętem pogańskim... nie ma.

Oskarżenie zaś, co przypomnę, było takie:


Zaznaczenia moje.

Tak Jacku, dokładnie wiemy co praktykujemy jako święto. Zmartwychwstanie
Jezusa, zapowiedziane wcześniej przez święto Paschy.


Jeśli idzie o zająca, to jest to symbol anglosaski - i jako taki więcej ma wspólnego ze Świadkami Jehowy niż z katolicyzmem.

Tylko niedouczeniu (nie wiem - Twojemu czy tego, od kogo zerżnąłeś) wypada przypisać bzdury o rzekomo pogańskim symbolu jajka.
Jajko jest żydowskim symbolem nowego życia, i w takim charakterze jest obecne w obrzędach Paschy żydowskiej, spożywane podczas posiłku sederowego (takim właśnie posiłkiem była Ostatnia Wieczerza).

Poniżej żydowski talerz sederowy - każda z potraw na nim ma swoje znaczenie - jajko właśnie oznacza życie:



Jeśli ktoś jest ciekawy symboliki pozostałych potraw - zarówno paschalnych, jak i wielkanocnych - zapraszam do tekstu, który umieściłem tutaj http://analizy.biz/marek1962/wielkanoc.pdf