Dziś ludzie wierzą w Boga ale odrzucaja jakielkolwiek religie bo uważaja ze sami najlepiej dojdą do niego.

JEDNO czy ABSOLUT jest dla mnie nie do przyjęcia ze względu na to, że jest wewnętrznie sprzeczny. PUSTKA czy NIC jako istota wszystkiego wewnętrznie sprzeczna nie jest.

Uzasadnij.

Żeby coś uzasadnić muszę przyjąć jakieś założenie egzystencjalne a skoro je odrzucam żadnego uzasadnienia tak naprawdę nie potrzebuję, bo niczego nie twierdzę. Gdybym je przyjął popadłbym w sprzeczność.

A kto ma rację w dyskusji o wyższości jednej formy liturgii nad drugą? Kto ma rację w dyskusji o zaleceniach argentyńskich biskupów? Kto ma rację w dyskusji o tańczącym biskupie, wypowiedziach papieża na temat ochrony środowiska, stosunku do imigrantów czy innych tematach żywo poruszających katolików?
Zabawne, nie? często się podnosi argument, że to "nie jest nauczanie nieomylne, zatem MOŻNA się nie zgadzać". Co mi w tej sytuacji po ogólnych frazesach, że prawda jest jedna, skoro nie mam do niej dostępu w sposób dający mi pewność inną niż wynikającą z używania rozumu czy wiary w Bożą Opatrzność.

Można twardo wytyczać granice moralne powołując się na indeks czynów złych wewnętrznie. Ale życie jest zgoła bogatsze i nie sprowadza się do wyborów pomiędzy czynem wewnętrznie złym i czynem, który nie jest wewnętrznie zły. Można wytyczać granice teologiczne namysłu powołując się na indeks dogmatów itd.

A uwagi o niedojrzałych ateistach są tak samo aktualne jak uwagi o niedojrzałych katolikach. Wiara też może być i bywa jedynie formą radzenia sobie z własną niedojrzałością, skrywaniem jej pod fasadą kogoś, kto liznął trochę teologii czy biblistyki i mu się roi, że poznał prawdę. A tak naprawdę to gówno wie, jedynie absolutyzuje niekonieczne racje, nadając im walory ostatecznej prawdy.

A niesprzeczność nie jest założeniem egzystencjalnym?

Niesprzeczność to prawo myślenia. Mi chodzi o to, że mówiąc zwyczajnie o świecie posługujemy się słowami odsyłającymi do czegoś jako bytu, tymczasem byt nie istnieje i mówiąc o tym co nieistnieje muszę posługiwać się słowami odsyłającymi do tego co istnieje. Nie wiem czy to jasno wyraziłem.

"Byt", który według Ciebie nie istnieje, z definicji nie jest bytem. Niezmienny, trwały świat byłby trupem, skamieliną, o którym nikt nic nie mógłby powiedzieć, nikt nie mógłby go doświadczyć. To byłaby właśnie prawdziwa Nicość. Natomiast to co Ty nazywasz Pustką/Niczym jest właśnie prawdziwym bytem. Bytowanie implikuje życie, a życie implikuje śmierć, przemijanie, nietrwałą naturę.

Ludzie, którzy w negatywny sposób postrzegają przemijanie, nie śmierci się boją tylko życia. Osobowość nekrofilityczna czuje pociąg do tego co doskonale niezmienne, martwe, a wiec nieistniejące.

Nie możesz nazywać bytem to co jest w ciągłym ruchu, bo to jest mylące. To co jest w ruchu i co nie ma własnej natury jest właśnie niczym, bo byt zakłada jakąś trwałość której nie ma. I dalej to ciągnąc, podział na zjawiska i materię redukuje się do do samego zjawiska. Rzecz sama w sobie jest niczym.

To że pelikanica ma swoiste definicje bytu i niebytu, to jedno, ale to co Ty napisałeś to nonsens. Byt to w filozofii takie uniwersalne określenie na wszystko. Więc bytem jest i to co jest niezmienne, jak i to co jest w ruchu.
Człowieka też nie nazwiesz bytem? Przecież najpierw jest zarodek, embrion, potem dziecko, młodzieniec (panna), dorosły, starzec. Cały czas się zmienia i co człowiek nie istnieje? Nie jest bytem?

Zestawiając klasyczną filozofię bytu z filozofią procesu, byt można rozumieć dwojako. Po pierwsze jako to, co rzeczywiste (byt jako byt). Wtedy oczywiście, to co zmienne, też jest bytem.
Ale można też rozumieć zawężająco. I tak w przypadku klasycznej filozofii bytu substancja jest tym, co trwałe w tym, co podlega zmianie (np. człowiek pozostaje człowiekiem pomimo zmian). Z kolei w filozofii procesu substancją jest zdarzenie lub proces (człowiek nie jest człowiekiem pomimo zmiany, ale właśnie istotą człowieczeństwa jest zachodzącą zmiana).
Obecnie mam wrażenie, że ujęcie drugie jest coraz mocniej eksploatowane, szczególnie przy wszystkich rozważaniach o rozeznaniu, dorastaniu do norm przez człowieka i takie tam.

Mogę, bo nie defniniuję bytu jako czegoś samoistnego i trwałego i mam powody, zeby tak bytu nie definiować, mianowicie - takich bytów nie ma.
Wpadasz w pułpakę idealizmu - najpierw sobie wymyśliłeś jakiś idealny byt, a potem tę ideę przyrównujesz do rzeczywistości i jako że rzeczywistość nie spełnia kryteriów idealnego bytu to dochodzisz do wniosku, że rzeczywistość nie istnieje. Żeby uniknąć takich błędów, trzeba zawsze wychodzić od rzeczywistości i na podstawie tego jak jest formułować poszczególne definicje. W ten sposób po zauważeniu (słusznie), że rzeczywistość składa się ze zjawisk, że nie ma na świecie trwałych, samoistnych bytów, przymujesz taką definicję bytu, która to uwzględnia.

Nawet Bóg (rozumiany jako byt transcendentny) nie moze istnieć samoistnie, bo żeby jakiś byt zdefiniować jako takiego Boga to musi on w jakiś sposób udowodnić swoją boskość, np. Bóg-Ojciec musi mieć dzieci, żeby być Ojcem. Bóg stworzyciel domaga się świata, który stworzył, Bóg-Opatrzność domaga się świata nad którym czuwa etc.

Dam taki przykład, który rozjaśni to o czym mówię. Powiedzmy, że mamy kubek. Ten kubek rozkładam na części ciężar, kształt, kolor i tak dalej. Każda z tych części nie istnieje samodzielnie nie ma kształtu bez ciężaru, nie ma koloru bez czegoś co posiada kolor, nie ma ciężaru bez czegoś co posiada kształt. A skoro tak to złożenie tych części też nie istnieje. Staje się nazwą odnoszącą się do części które nie mają własnej natury. Więc kubek też nie ma własnej natury. Po odrzuceniu części nic nie zostaje, rzecz sama w sobie nie istnieje. Dlatego nie nazywam jej bytem, ale pustką.

Najpierw musisz dowieść, że istnienie implikuje samodzielność, tzn. jesli coś nie istnieje samodzielnie, to nie istnieje w ogóle. Nie możesz zrobić tego inaczej jak poprzez odowołanie się do własnej definicji bytu/istnienia i mamy błędne koło.

Złożenie nie staje się nazwą, tylko nowym niesamodzielnym bytem. Niesamodzielność kubka nie odbiera mu natury. Kubek jest o tyle kubkiem, o ile nie jest widelcem, uchem kubka albo herbatą, która go wypełnia. Jest czymś wyodrębnionym, jedynym w swoim rodzaju, mimo że niesamodzielnym, relacyjnym.

Istnieje tylko w relacji. To prowadzi do w wniosku, że świat składa się z samych relacji bez jakiegokolwiek podłoża, czy rzeczy samej w sobie.