@ Maciek

Brakiem pokory jest to, że uważasz, że jesteś święty i zrobiłeś wszystko co było zaplanowane przez Boga. Osiągnąłeś stan doskonałościi, który dzięki talentom i Bożej łasce mogłeś osiągnąć. Masz wiedzę o tym poziomie doskonałości miłości? Dlaczego brak pokory? Pokora na tym właśnie polega, że widzisz coraz bardziej w sobie grzech.

Nie widzę analogii w tych dwóch sytuacjach etycznych. Może skupmy się na św. M.Kolbem. On nie odebrał sobie życia. Miał wiedzę, że skończy życie jako męczennik, jak Jezus. To był jednak wybór. Nie szukał jednak pretekstów do męczeństwa, ale rozpoznał sytuację graniczną (Jezus też ją rozpoznał, wcześniej uciekal przed śmiercią). W życiu czynili to co nich należało.
W tej sytuacji etycznej mamy dwie wartości równorzędne: życie Gajowniczka i Kolbego. Gajowniczek nie miał żadnego wyboru. Wybór miał Kolbe. W danej sytuacji etycznej wybrał wartość najwyższą - miłość. Widział dobro wyższe w tym, że to on odda się do dyspozycji nazistom. Ryzykował, bo zgniąć mogli obaj. Tam nie bylo żadnej etyki, byl to obóz śmierci. Nie ma normy etycznej, z której ten czyn da się wyprowadzić. Miłować bliźniego mamy - ale którego? Gajowniczka, siebie czy niemieckiego oficera? Etyka mówi jedynie, że jest światło. Mamy więc do czynienia z aktem artystycznej twórczości. Nie ma jednak przepisów na taką twórczość. Występując w zastępstwie pokazał, że duszy zabić nie mogą. Mogą ciało. To nie była jego decyzja o zabijaniu niewinnych. Decyzję podjął ktoś inny, by zamordować więźniów. On wstrząsnął wszystkimi obecnymi, również nazistami. Nie chciał umierać, żył dalej w celi śmierci dając nadzieję umierającym. Zło tego nie mogło znieść i musiało unicestwić dobro zastrzykiem. Refleksja przyszła później. To nie była eutanazja, czyli kombinowanie jak się z tego świata ulotnić, bo nie ma sensu życie, ono się skończyło. Zanim odejdę to się usprawiedliwię, że komuś jeszcze pomogłem. Może wystarczy oddać płat wątroby i żyć dalej, jeśli oczywiście lekarze na to pozwolą i nie bedzie to obejście śmierci, by ją przyspieszyć?
W takiej sytuacji etycznej dobrem najwyższym jest dbałość o swe zbawienie, czyli postęp w duchowości. A miłość okażę poprzez dar swych narządów. Nie ja jednak o tym decyduję, ale Bóg. Może wcale tego ode mnie nie oczekuje?

Nie. przepisy dotyczące transplantologii ujmują to dokładnie. Zanim zostaną pobrane narządy powinna zostać stwierdzona śmierć pnia mózgu. Są procedury, Mogę zdecydować o swym ciele, co się z nim będzie działo po śmierci, w aspekcie miłości bliźniego. Mamy uregulowania bioetyczne, które są zgodne z etyką chrześcijańską.
Śmierć w aspekcie transplantologii

Uzasadniłam swoje zdanie kierując się etyką chrześcijańską i bioetyką. Nie tworzę etyki tam, gdzie są gotowe rozwiązania, Dopuszczenie eutanazji nie jest analogią w stosunku do uporczywej terapii, ale do możliwości aborcji. To są bowiem dwa skrajne punkty życia: powstanie i jego śmierć. Chodzi więc o ingerencję w te dwa momenty. Wolno czy nie?

Czy czekanie na śmierć człowieka, by pozyskać narządy jest etyczne?

Granica życia i śmierci ostatnio staje się coraz bardziej rozmyta.

To raczej wszystkim próbuje się wmówić, że ta granica jest rozmyta. Sprawa jest wbrew pozorom całkiem prosta: jeżeli człowiek jest zdolny do życia - to nie powinno się go uznawać za zmarłego z powodu jakiejś niejasnej "quasi-śmierci" i kroić żywcem na części zamienne.

To raczej wszystkim próbuje się wmówić, że ta granica jest rozmyta.

Sądzisz,że tak sie dzieje? Człowiek którego mózg umarł- w żaden sposób nie jest zdolny do życia

[ jeżeli człowiek jest zdolny do życia - to nie powinno się go uznawać za zmarłego z powodu jakiejś niejasnej "quasi-śmierci" i kroić żywcem na części zamienne.

Po śmierci pnia mózgu człowiek nie jest zdolny do żadnego życia.

Jak to? Jeżeli oddycha a jego serce bije- to przecież żyje. A co to znaczy "jego mózg umarł"? Czy to znaczy, że mózg rozkłada się i gnije, a reszta ciała ma się dobrze?

No właśnie o tym pisałem - zdarzają się i takie przypadki. Być może wynikłe z błędnej diagnozy, ale jednak.