Już któryś raz słyszę, że nie powinno dzielić się pieniędzmi z żebrakiem.
Czy danie żebrakowi pieniędzy jest czynem dobrym?

Nie wiem.
Jednak czytając pisma wczesnochrześcijańskie (a konkretnie "Didache" z I wieku) znalazłem takie coś:
"Niech twoja jałmużna przesiąknie potem Twoich rąk, dopóki nie dowiesz się, komu [ją] dajesz"
Myślę, że to dobra rada. I że lepiej dawać przez zaufane organizacje pomocy.

Byl taki temat i wyjaśniałam, że żebracy pracują w oparciu o biologiczną cechę człowieka, czyli litość (jest nierozumna). Jałmużna to nie litość, ale postawa miłosierdzia, czyli rozumna, by dać na wlaściwy cel pieniądze. Ewangeliczna wdowa wrzuciła pieniążki do świątynnej skarbony, więc była przekonana, że trafią do kogoś bardziej potrzebującego niż ona. Pomijam fakt, że dała nie z tego co jej zbywało.
Żebracy doskonale wiedzą, że człowiekowi będzie towarzyszyło psychiczne (a nie duchowe) poczucie winy, więc zachęcają swą nędzą, by im pomóc. Nigdy nie wspieram żebractwa. Kiedyś dałam firany, bo ktoś potrzebował, by wykończyc dom. Gdy po roku znów zadzwonił prosząc o firany na ten sam cel, zorientowałam się, że o szpaki chodzi. Powiedzialam to dość głośno, by słyszeli sąsiedzi. Już go więcej nie zobaczyłam. Pod kościołem też zakończyło się żebractwo, więc ktoś to pewnie uporządkował.

Zdarzało mi się dawać żebrakom jedzenie. Pieniędzy nigdy nie daję. A jeden co prosił o drobne na bułkę, dostawszy bułke, wyrzucil ja do śmieci. Nie zrozumiałam metafory.

Natomiast chętnie wrzucam monety do kapeluszy i futerałów ulicznych artystów. Nie traktuje tego jak jałmużnę, tylko zapłatę za doświadczenie piękna.

Piękne słowa. Można to traktować jako pewnego rodzaju wsparcie dla artysty i to że go doceniasz.

Też to poprę. Moim zdaniem warto takich ludzi wspierać, w końcu w jakiś sposób upiększają świat dookoła.
Co do wspierania żebraków - coś we mnie drga, gdy takiego widzę, ale prawie nigdy nie daję. Po prostu nie mogę być pewna, czy rzeczywiście komuś ulepszyłabym odrobinę byt, czy też raczej może to jakieś udawanie albo też czy pieniądze poszłyby na np. nałogi.

No tak, bo wspomaganie marnych ulicznych grajków którym się nie chce pracować, jest takie piękne...

Pewnego ciepłego i ciemnego wieczoru, czekałam na mojego męża siedząc na krawężniku przy jednym z supermarketów. Wokół nie było żadnych ludzi, a ja zmęczona dwunastogodzinnym dniem pracy, nie miałam już siły stać na dworcu i czekać kolejną godzinę, na opóźniony pociąg. Mąż miał przyjechać samochodem.
Nagle słyszę rozmowy pewnych mężczyzn. Podeszli do mnie i jeden z nich powiedział do mnie: Śliczna dziewczyno! Nie bój się nas. Przyszliśmy się zapytać czy ma Pani 2 zł... Nie będziemy kłamać że na bułkę czy mleko, jesteśmy jacy jesteśmy, ale powiemy prawdę! Potrzebujemy na piwo! Poratuje Pani spragnionych?
Odpowiedziałam im tak: Skoro powiedział pan prawdę, to docenię... Po chwili wyciągnęłam z portfela 2 zł i wręczyłam, otrzymując za to podziękowania i komplementy. Dżentelmeni ruszyli w drogę.
Sama nie wiem, czy dałam te pieniądze ze strachu, czy dlatego bo byli tacy szczerzy

Marni uliczni grajkowie? Posłuchaj ich czasem na Youtube. Są czasami lepsi niż te wylansowane ''gwiazdki''. Ja także jestem artystą i wiem jak to jest w tym świecie. Czasem nawet bardzo utalentowane osoby nie mają siły przebicia, nie mają sponsorów, mentorów. Jak grajek marny to nie musisz mu rzucać grosza, daj temu który Cię zachwyci.

Equuleuss grajkowie zapewne pracują, a graniem zajmują się dodatkowo, nie licząc na kokosy, ale możliwość szlifowania swojego muzycznego talentu, oraz możliwość zagrania przed publicznością.
Chyba, że są również tacy, którzy traktują to jako drugą pracę, bo wątpię, że jest to ich jedyne zajęcie.

Miałem kiedyś dokładnie to samo: "Wyjeżdżamy dzisiaj i chcieliśmy się trochę zabawić, jakaś wódeczka, dziewczynki. Rozumiesz (byli bardzo bezpośredni) o co chodzi"
I powiem szczerze, dałem nie 2 zł tylko 5 zł. Byli po prostu sympatyczni.
A że coś im się w życiu pogmatwało, zdarza się.

Kiedyś na dworcu PKS w pewnym mieście, w miejscu przeznaczonym dla palaczy zwróciłem uwagę na dwóch Panów (tego typu),którzy grzebiąc w popielniczce szukali dla siebie czegoś do palenia.
W przypływie ludzkich uczuć zwróciłem się do nich mówiąc:
-Panowie zostawcie te pety i weźcie ode mnie normalne.
Miałem w paczce może sześć,czy siedem sztuk więc dałem im wszystkie.
Spojrzeli na mnie z szokiem w oczach i jeden z nich wziął te fajki.
Kiedy podziękowali serdecznie (jak mają w zwyczaju) i zamierzali odejść-ten drugi sięgnał do starej zawiniętej wokół dłoni reklamówki i wyjął z niej pięć czekolad,które następnie wręczył mi puszczajac do mnie oko.
Nie wiem i nie pytałem skąd mieli.
Handel wymienny to piękna sprawa.
Wspaniałe i niecodzienne doświadczenie.

Jakiś czas temu czekam na pociąg, w pewnym momencie podchodzi do mnie Pani, widać mocno doświadczona życiowo, z zapachem opuszczonego człowieka. Mówi, że jest mocno głodna, czy nie dostała by kilku złotych. Dosyć niechętnie, ale wręczyłem kilka złotych. Obserwowałem, co dalej będzie się działo. Nie daleko za rogiem była koleżanka, razem poszły sobie kupić drożdżówki. Do teraz pamiętam z jakim apetytem zajadały się tymi drożdżówkami.

Wabienie "na szczerość" to kolejna socjotechnika (dość zresztą ograna).




Do tego stopnia, że jest już komercyjnie wykorzystywane:

Czasami marny grajek, czasami gra lepiej od niejednego, który zdobył sławę. Artystom nieraz jest trudno w dzisiejszym świecie.