Nie wiem czy wiesz, że Jezus był pierwszym nowo narodzonym człowiekiem w Duchu Bożym. Był pierwszym człowiekiem w którym zamieszkał Bóg.
Pierwszym człowiekiem Usynowionym - Dzieckiem Bożym.
My naśladując Jezusa, też możemy otrzymać miano dziecka Bożego.

To teraz poprosimy o konkretne fragmenty na te wnioski.

E.Jana
14:9
Odpowiedział mu Jezus: Tak długo jestem z wami i nie poznałeś mnie, Filipie? Kto mnie widział, widział Ojca; jak możesz mówić: Pokaż nam Ojca?
14:10
Czy nie wierzysz, że jestem w Ojcu, a Ojciec we mnie? Słowa, które do was mówię, nie od siebie mówię, ale Ojciec, który jest we mnie, wykonuje dzieła swoje.
14:11
Wierzcie mi, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we mnie; a jeśliby tak nie było, to dla samych uczynków wierzcie.

Tradycyjnie obok tematu. Jezus mówi że jest Bogiem. Jest w Ojcu, a Ojciec w Nim. Pełnia Jezusowego Bóstwa która jest Bostwem Ojca... Tylko tyle i aż tyle..

I jak zwykle fragmenty do czegoś innego niż to co udowadniasz.
Skup się. Twierdzisz że:

A fragmenty podajesz na udowodnienie tezy, że Jezus jest Bogiem

Jezus jest prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem.Jest jedną Osobą Boską z dwoma naturami, a nie człowiekiem, w którym zamieszkał Bóg.



Głosisz herezję adopcjanizmu którą Kościół potępił.Jezus jest jedynym prawdziwym Synem Ojca, a nie adoptowanym, przybranym.To chrześcijanie, stają się synami i córkami Boga przez adopcję.

Jezus był w pełni człowiekiem - z ciała.
Jezus był w pełni Bogiem - z Ducha.
Duch Boży zamieszkał w Jezusie.
Cieleśnie był człowiekiem, ale Duchem był jednością z Bogiem.
Jego myśli, słowa,uczynki - były z Ducha Bożego.

A teraz poprosimy o konkretne fragmenty udowadniające ze Jezus nie miał podwójnej natury.
Tylko fragmenty na temat a nie jak zwykle na inny temat.

Skoro Jezus jest w pełni Bogiem czyli duchem(J 4, 24) to twierdzenie iż Duch Boży zamieszkał w Jezusie jest pozbawione sensu...
A to cieleśnie nie był jednością z Bogiem ?

Chociaż ten artykuł jest na pierwszej stronie tego portalu, to pozwolę sobie go zacytować, bo być może nie każdy uczestnik forum zwrócił na niego uwagę.
Dziękuję autorowi tego artykułu, za ta właściwe i mądre ujecie tematu.
To wspaniale,że można go przeczytać na katolickim portalu.
Daje nadzieję na zmianę myślenia.
https://www.katolik.pl/kto-w-kosciele-j ... 16,cz.html

Myślę, że decydujące znaczenie dla wiary ma nasza deklaracja, że pragnę by Jezus mnie prowadził, że pragnę być dzieckiem Bożym, oraz nasza bezwarunkowa ufność, że chociaż nie wszystko pojmuję, nie wszystko rozumiem, to Jezus mi pomorze i wyprostuje moje drogi.
Dlatego wyznajemy - Jezu ufam Tobie i ufamy bezgranicznie w Jego miłość, w Jego miłosierdzie, w Jego prowadzenie.
Wiara bez ufności jest jak bąbel na wodzie. Tworzy się i rozmywa.
Trwając w tej ufności staramy się nie grzeszyć, a jeżeli nasze sumienie ma czasem obawy popełnionego grzechu, to ufamy, że Jezus wyprostuje nasze zbłądzenie i wyprowadzi na właściwą drogę.
Dlatego tak wielkie znaczenie ma nasza modlitwa i prośby o prowadzenie i prostowanie naszych dróg.
Modląc się ufamy, że zostaniemy wysłuchani, że zostaniemy wspomożeni, bo Bóg wspomaga proszącego.
Nigdy nie przestajemy ufać w miłość i wspomożenie Boże.

Wybrana, wlasnie dlatego mamy sakrament Pokuty i Pojednania, by Jezus mogl nas prowadzic dobra sciezka.
Ten Sakrament jest jednoczesnie szczerym wyznaniem ze chcesz by Jezus cie prowadzil.
W tym Sakramencie masz wszystko to o czym napisalas.otrzymujesz odpuszczenie grzechow i jednoczysz sie z Chrystusem duchowo i fizycznie.
Bez tego Sakramentu, to to oo czym piszesz jest czczym zyczeniem, bez konkretnego dzialania i fizycznej deklaracji zjednoczenia z Chrystusem.
Czy wedlug ciebie Chrzest bedzie Chrztem, jesli bedziesz tylko myslala o tym ze chcesz byc Chrzescijanka, ale fizycznie nie przystapisz do Sakramentu Chrztu Sw?
Tak samo jest z Sakramentem Pokuty i Pojednania, wiec jesli tego fizycznie nie robisz, to nie bedziesz w jednosci z Chrystusem.
Wszystkie Sakramenty Sw. maja jedna wspolna ceche, sa realnym fizycznym wypelnieniem duchowej rzeczywistosci.
Mysli i pragnienia tego nie zastapia.

sam2, ty piszesz o zewnętrznych - rytualnych oznakach wiary.
Ja pisałam o naszej wewnętrznej wierze opierającej się głównie na naszej wewnętrznej relacji z Bogiem.
Podstawą tej naszej wewnętrznej relacji jest nasza niezachwiana ufność w miłość, miłosierdzie i działanie Boże - umacniające nas.

Nie, jak pisze o realiach wiary jakie ustanowil sam Jezus, a ktore Protestanci odrzucaja bo nie potrafia ich zrozumiec, albo rozdzielaja zycie duchowe od fizycznego-materialnego.
To sa dwie strony tego samego medalu.
To co robisz fizycznie ma odzwierciedlenie w duchowej sferze twojego zycia.
To czego nie robisz fizycznie nie ma odzwierciedlenia w duchowej sferze twojego zycia.
Innaczej mowiac, jak nie grzeszysz, to nie ma grzechu po stronie duchowej, jak zgrzeszysz to jest grzech takze po stronie duchowej.
Nasze zycie fizyczne-materialne jest odzwierciedleniem naszegoo zycia duchowego.
Jesli fizycznie nie przystepujesz do Sakramentow, to i duchowo do nich nie przystepujesz.
Innaczej nasze zycie doczesne nie mialo by wplywu na nasza przyszloosc duchowa, a tym samym Zbawienie.
Pojmujesz te proste i oczywiste zaleznosci?
Czy Bog potrzebowal by naszego zycia na ziemi bysmy uksztaltowali swoje dusze tak by mogly z Nim przebywac?
Wypedzenie z Raju ma wlasnie takie proste zadaniie, bysmy zrozumieli.
Ci co nie zrozumieja nie beda zbawieni.
Czy to az takie trudne do zrozumienia i potrzeba tyle wygibusow teologicznych by takie proste Prawdy zrozumiec?

Tak, mamy walczyć z własną grzesznością z własnymi pożądliwościami i głównie z pożądliwościami ciała.
Główne zasadnicze znaczenie ma jednak dla nas nowe przymierze, w którym dzięki Chrystusowi otrzymaliśmy bezpośredni przystęp do Boga.
Ten przystęp daje nam duchowe zjednoczenie już tu na ziemi i po wieczność z Bogiem. W tym zjednoczeniu uwidacznia się działanie Ducha Bożego - Ducha Prawdy w człowieku nowo narodzonym w Duchu Bożym.
Pierwowzorem nowo narodzonego człowieka był Jezus i my wybierając drogę za Jezusem, naśladując Jezusa, również tak jak Jezus otrzymujemy miano dzieci Bożych, a Jezus staje się naszym bratem.
Bez tej duchowej łączności z Duchem Bożym, bez duchowej więzi z Bogiem, nasza wiara jest tylko zewnętrzną rytualną czynnością.
A jak zawieramy tą duchową więź? poprzez własną deklarację, że pragniemy zerwać z grzechem, że pragniemy walczyć ze swoimi porządliwościami, że pragniemy iść za Jezusem i pragniemy naśladować Jezusa, że mamy wiarę nadzieję i miłość, że w pełni ufamy Bogu - w Jego miłość, prawa, intencje, sprawiedliwość.
Nasze zewnętrzne uwidocznione wyrazy naszej wiary, muszą być przede wszystkim potwierdzone naszym wewnętrznym obrzezaniem serca.
Nie to kala człowieka, co wchodzi do ust, ale to, co człowiek wyraża z własnego wnętrza i uwidacznia to w swoim działaniu.
Nie każdy, kto woła panie, panie - mówi to z wiarą.
Nie każdy kto przyjmuje zewnętrzne oznaki wiary - czyni to z wiarą.
Wiara wypisana w sercu wierzącego i jej prawdziwość zna tylko Bóg.