Chrześcijaństwo jest ralacją.
Relacja zakłada, że zna się osobę/osoby, których dotyczy. Nie tylko się o nich wiele wie, nie tylko się o nich słyszało, może widziało z daleka. Zakłada, że z ową osobą/osobami coś nas łączy, coś mamy wspólnego : albo więzy krwi, albo więzy małżeńskie, albo więzy przyjaźni czy koleżeństwa z racji wspólnie wykonywanej pracy, wspólnego zamieszkiwania czy wspólnej szkoły.
Bez relacji nie da się żyć. Człowiek rodzi się w relacjach. Do swojej rodziny : matki, ojca, rodzeństwa, dziadków, dalszych krewnych. Wchodzi w relacje z otoczeniem, w relacjach się wychowuje, uczy, dorasta. W relacjach zakłada własną rodzinę, rodzi dzieci, wychowuje je. W ciągu życia te relacje się zmieniają, dojrzewają. To one nadają kolor naszemu życiu, sens, poczucie spełnienia lub wręcz odwrotnie. Gdy ich brak, albo są złe, człowiek jest głęboko nieszczęśliwy.
Religia to zbiór rzeczy. Przepisów, zakazów i nakazów, praw moralnych, rytuałów, rytów i misteriów, liturgii i zasad prawidłowego świętowania, kalendarzy, budynków, budżetów, planów i grafików, ordynacji, doktryn, teologii itp..
Religia to struktury. Pudełko, w którym szczelnie zamyka się to, co dotyczy transcendencji.

Chrześcijaństwo jest relacją. Jest poznaniem osobistym i osobowym Ojca i Tego, którego posłał, Jezusa Chrystusa. Jest doświadczaniem Ojcowskiej Miłości na co dzień, Jego opieki, Jego Słowa, pouczenia, prowadzenia. Jest przebywaniem w towarzystwie Jezusa na co dzień Jest wzrostem. Miłość Ojca rozlewa się w naszych sercach przez Ducha Świętego, który został nam dany. W Duchu możemy wołać do Ojca Abba, w Duchu wiemy, kim jesteśmy. Możemy kochać samych siebie jako Boże Dzieci, i tą miłością obdarzać innych. Tworzymy z innymi wierzącymi Ciało: żywy organizm, gdzie każdy ma swoje miejsce, zadanie, funkcję. Gdzie są apostołowie, prorocy, ewangeliści, pasterze i nauczyciele. Gdzie objawiają się dary Ducha by uzdrawiać chorych, wskrzeszać umarłych, wypędzać demony, głosić ewangelię Królestwa, świecić i solić.

Widzisz, krecisz sie wkolko. to ze wierzysz nikt temu nie zaprzecza.
w tym co napisalas nadal jest krazenie w kolko, wpadlas w nie i krecisz sie dookola, nic nie zmieniajac.Powtarzasz wkolko Panie! Panie!, nie sluchajac i zgluszajac swoim wolaniem co do ciebie mowi.

Tak poza tym odpowiadasz na posty ktore ci pasuja a pomijas pozostale.

Sapper, bardzo dziękuję ci za troskę wobec mojej osoby. Myślę, że kieruje tobą troska i miłość do bliźniego. Ja też kieruję się tą miłością.
Szkoda, że nie mogę przeczytać twojego uwielbienia, a chciała bym.
Ja słyszę, co Jezus chce mi powiedzieć. Ty o tym nie możesz wiedzieć, bo to jest indywidualna relacja.

I co, kaze ci powtarzac wkolko twoje uwielbienia, czy spokojnie i logicznie wyjasniac innym prawdy wiary?

Ale właśnie główną prawdą wiary jest Jezus Chrystus i Jego uwielbienie, więc widzisz, to się wszystko łączy. Chcesz głosić prawdy wiary, to mów o Jezusie, o Jego miłości, o Jego darze zbawienia. Nie ma innej prawdy. Mówienie, że tylko przez Kościół jesteśmy zbawieni, jest herezją sprzeczną z naszą wiarą.
Bóg mieszka wszędzie i w każdym człowieku, który pragnie łączności z Nim.
Żadne prawa ustanowione przez człowieka tego nie zmienią.

Nie zauwazylas ze wielu tych Prawd wiary nie rozumie i trzeba im wyjasniac krok po kroku, a nie powtarzac gotowe formulki jak katarynka.
Ty sama nie wszystko rozumiesz, co widac po twoich wypowiedziach, a chcesz te prawdy glosic i to w niewlasciwy sposob.
Tak jak to robisz to namawiasz innych do trwania w grzechu, a to chyba nie jest nauka Jezusa.
On odkupil nasze grzechy i dal nam "narzedzia" do ich usuwania, ktore odrzucasz. On odkupil wszystkie grzechy ktore wyjda na swiatlo, wiec te pozostajace w ciemnosci nie sa tymi odkupionymi.
Dlatego tez wlasnie te grzechy wyjda na swiatlo na sadzie ostatecznym.

Jeżeli wysunąłeś do mnie oskarżenie, że namawiam kogoś do trwania w grzechu, to przytocz choć jeden mój post świadczący o tym.
Trzeba mieć tupet, by kogoś tak oskarżyć. Trzeba mieć w sobie tą złość, by to zrobić. To świadczy tylko źle o tej osobie.
Czekam na post potwierdzający twoje oskarżenie, lub na publiczne przeproszenie.

Barney mogę to powtórzyć, a nawet głośno przeczytać, ale nie w tym rzecz.
Ja po prostu kwestię uczynków postrzegam w innym znaczeniu.
Uczynki mające znaczenie u Boga są konsekwencją duchowego odrodzenia, a nie sposobem na jego osiągnięcie.

Przyjmuję, ale powyższy fragment mówi o wydarzeniu "wtórnym" do o wiele ważniejszego.
Nie można tu pominąć pewnego wcześniejszego i fundamentalnego wydarzenia, które wiązało się również z usprawiedliwieniem Abrahama:
[I Mojż.15.5-6]: 5. Potem wyprowadził go na dwór i rzekł: Spójrz ku niebu i policz gwiazdy, jeśli możesz je policzyć! I rzekł do niego: Tak liczne będzie potomstwo twoje.
6. Wtedy uwierzył Panu, a On poczytał mu to ku usprawiedliwieniu.
Pierwsze usprawiedliwienie było na podstawie wiary - bez uczynków.
Ofiarowanie Izaaka było konsekwencją tej wiary Abrahama, na podstawie której uzyskał wiele lat wcześniej usprawiedliwienie.

Oczywiście, ale werset 15 wskazuje znowu na serce i prawo, które w nim mają również poganie. Wszystko sprowadza się do postawy serca, bo z niego wychodzi to co kala człowieka, a dobre lub złe uczynki do efekt końcowy - Bóg zaś zawsze patrzy na serce.
Osobiście uważam, ze choć NT dużo mówi o osądzaniu z uczynków lub nawet o sądzeniu na podstawie słów:
[Mt.12.37]:Albowiem na podstawie słów twoich będziesz usprawiedliwiony i na podstawie słów twoich będziesz potępiony.
to tak na prawdę chodzi zawsze o to co w sercu.

Ależ ja wierzę całej Biblii tylko inaczej postrzegam pewne kwestie.
Wierzę również w poniższe słowa Jezusa:
[Jan.3.18]: Kto wierzy w niego, nie będzie sądzony; kto zaś nie wierzy, już jest osądzony dlatego, że nie uwierzył w imię jednorodzonego Syna Bożego.

[Jan.5.24]:24 Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam, kto słucha słowa mego i wierzy temu, który mnie posłał, ma żywot wieczny i nie stanie przed sądem, lecz przeszedł z śmierci do żywota.

Wierzysz w to?

Ty sama sie oskarzasz twierdzac ze nie grzeszysz i nie uznajesz Sakramentu Pokuty i Pojednania.
Ja ci jedynie chce to uswiadomic.

Nigdy nie stwierdziłam, że nie grzeszę. To Bogu wyznaje swoje grzechy i proszę o przebaczenie, bo tylko Bóg może mi je odpuścić.
Człowiek, oprócz 12 powołanych przez Jezusa Apostołów, nie ma prawa przyjmować praw Boskich. Ludzie mogą prosić siebie wzajemnie o wybaczenie przewinień, sobie wzajemnie wyrządzonych.
Pierwsi chrześcijanie nie wyznawali grzechów na ucho.
W XII wieku od "pokuty" przechodzi się do "spowiedzi". Okres pokuty uległ wydatnemu skróceniu, a czyny pokutne utraciły swe znaczenie. Nabrał natomiast znaczenia akt "wyznania grzechów", w związku z przypisywaniem mu ascetycznego charakteru upokorzenia i zadośćuczynienia.

Jeżeli taka forma spowiedzi ci odpowiada, to przecież nikt ci nie broni.
Taką spowiedz również Bóg słyszy. Ważna jest przede wszystkim chęć uznania, że się popełniło grzech, oraz szczera wyrażona chęć naprawy.

A jak myslisz, dlaczego Bog stal sie Czlowiekiem, dla naszego zbawienia?
Uwazasz ze jedynie zal za grzechy daje wybaczenie?

Tak, dla naszego zbawienia. Narodził się w swoim synu jako człowiek, byśmy my mogli bardziej poznać Boga. Dał żywe świadectwo wiary, byśmy bardziej uwierzyli. Nauczał nas jak wygląda Królestwo Boże, jak mamy się modlić, jak mamy żyć. Nauczał nas, że najważniejsza jest w naszym życiu miłość - bo Bóg jest miłością.

Tak, żal za grzechy oraz postanowienie poprawy. Sam żal nie dużo wnosi do naszego życia, jeżeli nie pragniemy stawać się lepsi. Nie ma takiego grzechu, którego Bóg nie wybaczy grzesznikowi, ale ten grzesznik musi uznać, że zgrzeszył, musi prosić bardzo Boga o przebaczenie, a przede wszystkim musi pragnąc by stawać się lepszym, by się nawrócić. Człowiek jako z natury grzeszna osoba, będzie upadał, ale najważniejsze, by pragnął się podnosić, nawracać. Modlitwa jest naszą bronią przed pokusami złego ducha. To przez pokusy złego ducha człowiek upada. W modlitwie prosimy Boga o ochronę przed złem. W modlitwie odkrywamy siebie, jak bardzo pragniemy Królowania Boga w naszym życiu. Bóg nas słyszy i bardzo wspomaga. Nasze wyznania muszą być szczere, a serce otwarte na Bożą Miłość. Człowiek nie raz jest zbyt słaby, by nie ulegać pokusą, ale przez modlitwę się umacnia.
Bóg pragnie zbawienia każdego człowieka i czeka na nasze nawrócenie i nas w tym wspomaga, ale my nie wszystko widzimy i nie wszystko słyszymy. W każdym momencie swojego życia możemy się nawrócić, a Bóg przyjmie nas zawsze z radością, tak jak ojciec w przypowieści Jezusa przyjął swojego marnotrawnego syna. Bóg jest najdoskonalszym Ojcem i kocha nas swoje przybrane dzieci wielką bezwarunkową miłością. Ramiona Boga są szeroko otwarte, by nas przytulić. Nie zrobi jednak nic bez naszej woli. To nasza wola musi przyjąć dar Jego miłości - dar zbawienia.

Jak wczesniej pisalem, nikt temu nie zaprzecza.
Napisalas sporo, a jednak ominelas odpowiedz na pytania.
Ciagle zaslaniasz sie Jezusem i Miloscia do Niego, a odpowiedzi obchodzisz dookola.
Jak zauwazylem to typowa taktyka protestancka, bazujaca na wykozystaniu wiary przeciwko wierze.
Uzywasz Milosci do Jezusa do chowania przed innymi wkomponowanej w to herezji, ktore glosisz.

Wiesz, ktos to w koncu musi nazwac "po imieniu".
I nie mysl ze jest to dla mnie przyjemne. Ani to, ani to co wczesniej pisalem.

Ujął bym to tak: KRK nie naucza, ale Biblia tak.
[Tyt.3.5]:Zbawił nas nie dla uczynków sprawiedliwości, które spełniliśmy, lecz dla miłosierdzia swego przez kąpiel odrodzenia oraz odnowienie przez Ducha Świętego,
[Ef.2.9]:8. Albowiem łaską zbawieni jesteście przez wiarę, i to nie z was: Boży to dar;
9. Nie z uczynków, aby się kto nie chlubił.
[Rzym.4.2-5]:2. Bo jeśli Abraham z uczynków został usprawiedliwiony, ma się z czego chlubić, ale nie przed Bogiem.
3. Bo co mówi Pismo? Uwierzył Abraham Bogu i poczytane mu to zostało za sprawiedliwość.
4. A gdy kto spełnia uczynki, zapłaty za nie uważa się za łaskę, lecz za należność;
5. Gdy zaś kto nie spełnia uczynków, ale wierzy w tego, który usprawiedliwia bezbożnego, wiarę jego poczytuje mu się za sprawiedliwość,
Biblia nazywa Abrahama ojcem wiary, a nie ojcem uczynków.
Powyższy fragment odnosi się do wydarzenia z I Mojż.15.5-6., a nie do tego o czym jest napisane w Jak.2.21-24.

Tak samo ma się sprawa zbawienia Izraela:
[Rzym.11.5-6]:5. Podobnie i obecnie pozostała resztka według wyboru łaski.
6. A jeśli z łaski, to już nie z uczynków, bo inaczej łaska nie byłaby już łaską.

Usprawiedliwienie i zbawienie jest darem łaski, na który nie możesz sobie zapracować czy zasłużyć poprzez swoje uczynki.
Tak mówi Biblia, ale KRK tego nie naucza i konsekwencją tego jest wasza niepewność co do zbawienia, bo nigdy nie będziecie pewni czy wystarczająco dużo spełniliście tych uczynków, aby Bóg obdarzył was zbawieniem.

Nie neguję w żadnym razie uczynków, ale dopiero człowiek usprawiedliwiony/zbawiony może wydawać dobre owoce.
Poza tym bez względu na ilość tych uczynków na końcu licznik naszych "zasług" zawsze będzie pokazywał wartość 0, aby nikt się nie chlubił przed Bogiem z tego co uczynił w kontekście zbawienia.
Jezus powiedział o tym wyraźnie:
[Łk.1710]:Tak i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono, mówcie: Sługami nieużytecznymi jesteśmy, bo co winniśmy byli uczynić, uczyniliśmy.
Zasada 'sola fide' jest jak najbardziej biblijna.
pozdrawiam