Witam, dołączyłam niedawno, chociaż czytuję "Katolika" od dwóch lat.
Rocznik 82. Z zawodu lekarz. Mężatka z dwójką dzieci, rodzina wielopokoleniowa.Duże miasto, uniwersyteckie.
Katoliczka wierząca, praktykująca, chociaż ciągle poszukująca.
I czasem-troszkę-zbuntowana. Lubię, jak zakaz jest poparty sensownym argumentem Tak zawsze uczyli mnie rodzicie, dlatego drogę młodzieńczą przeszłam bez większych trudności.
Liczę na dyskusje wartościowe i eleganckie. Na poziomie braterskim.

Witam,
miło Was poznać. Dając poznać siebie chciałbym napisać:
obecnie trwa moja terapia, szczegółów nie chcę tu jeszcze zamieszczać, ale to był główny powód mojej rejestracji na tym forum. Dostałem zadnie, które tu wykonuję - Poznaję Wasze zdanie na moje temat mojego "wypracowania terapeutycznego".

Czy tu na forum zostanę dłużej - nie wiem. Lubię takie dyskusje, szczególnie takie jakie się tu prowadzi, uważam, że mam w nich wiele sensownych rzeczy do powiedzenia. I właśnie to jest niebezpieczeństwo i powód, dla którego nawet jeśli, to postaram się nie udzielać za dużo. Nie chcę "wsiąknąć".

Na wypadek gdybym tu jednak dłużej został, na co mam wielką ochotę, poznajcie mnie:
lubię, rozumiem, znam, uczę się fizyki. Z nią wiążę Boga. Do Boga podchodzę na poziomie i płaszczyźnie rozumowej, gdyż na tym się znam, tu wiem, że mogę coś zrobić, wymyślić, skomentować. Jestem wyznania rzymskokatolickiego i cieszę się z tego, że rodzina mnie w tym wyznaniu właśnie wychowała. Bo nie musiałem daleko szukać religii, które się na rozumie opiera. Co poznaję inne, to widzę uczucia, wiarę, łaskę, uczucia, inne dziwne rzeczy. A w katolicyzmie jest rozum. Oczywiście, nie tylko rozum, uczucia, wiara, łaska, to też ważne filary bez których naszej religii by nie było, może i ważniejsze od rozumu... Ale jednak katolicyzm też na rozumie się opiera. Bez rozumu by go nie było. I dlatego się cieszę, że nie musiałem daleko szukać.

Więc moje komentarze będą się opierać na moim wyobrażeniu stosunku nauki i religii, będę gromić katolików mówiących, że "to tylko wiara, po prostu trzeba uwierzyć, nie rozumowo podchodzić do sprawy" na wstępie rzucając w nich odpowiednim fragmentem KKK, a następnie będę odwracać się w drugą stronę i grożąc ateistom palcem, wymieniać Doktorów Kościoła i znanych wielkich filozofów oraz fakty naukowe, które można podciągnąć pod "dowody na istnienie Boga". Choć oczywiście nie stuprocentowe.

To wszystko jeśli tu zabawię dłużej.
I jeśli moja terapia przyniesie odpowiednie efekty...

Witam
jestem kobieta, ateistka. Powody ateizmu sa dwa. Pierwszy, rozumowy. Na podstawie wiedzy, poslugujac sie wlasnym rozumem nie moge nawet w najmniejszym stopniu uwierzyc.
Powod drugi - gdybym chciala na serio wyznawac wiare byla bym naprawde nieszczesliwa. Musiala bym odrzucic to z czym sie identyfikuje, co czyni mnie pelna, szczesliwa osoba. Od razu uprzedze -nie chodzi o powtorne malzenstwo, uzaleznienie czy grzech. Tylko o wartosci obce chrzescijanstwu.

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Jestem katolikiem rzymskim zafascynowanym chrześcijańskim Wschodem. Bardzo cenię również duchowość franciszkańska.

I, póki co, to by było na tyle.

Pokój i Dobro.

Hej.
Jak się macie, ja fantastycznie.
Mam nadzieję, że fajnie pogadamy.

Jestem tu nowa, mam 17 lat, i mam nadzieję że nie będzie tu nudno

'Chociażbym chodził ciemną doliną,
zła się nie ulęknę, '

Dzień dobry Jestem Tomek z... Narodu żydowskiego, jeśli chodzi o pochodzenie. Zaczynam się rozwijać po tym, jak się zwinąłem w kłębek.
Pozdrawiam wszystkich

Jestem tu nowa. Mam nadzieję, że na tym forum miło spędzę wolny czas, pozdrawiam Was.

Dodam jeszcze coś do swojej wypowiedzi... Mam na imię Joanna. Jestem licealistką, wierząca i praktykująca. Lubię poznawać wartościowe i wierzące osoby i jestem otwarta na nowe znajomości. Uwielbiam naturę, stare rzeczy i wieczorne spacery. Moją nową pasją stało się pływanie. Jest coraz lepiej, bo właśnie niedawno nauczyłam się pływać...

i chciałem się przywitać. Mam nadzieję na owocne dyskusje. Cenię przede wszystkim:
* umiejętność czytania ze zrozumieniem
* zdolność do jasnego formułowania myśli
* logikę i rzeczowość (kontr)argumentacji
* dokumentowanie stawianych tez przez odesłanie do źródeł (jeśli to możliwe)
* pisanie zgodne z zasadami języka polskiego


Bardzo nie lubię, jak rozmówca:
* odmawia odpowiedzi na konkretne, a niewygodne dla niego pytanie argumentując tym, że jest ono głupie/nie na temat/prowokacyjne itp
* uporczywie udziela odpowiedzi wymijających lub
* udaje, że nie widzi zadawanych mu pytań, ale nie powie wprost, że nie chce na nie odpowiadać, bo nie (do czego ma przecież prawo)
* przypisuje mi to, czego nie powiedziałem
* nie potrafi udowodnić stawianej przez siebie tezy (wskazując na jakieś ogólnodostępne źródła), a żąda dowodów przeciwnych ode mnie
* w sprawach, których dowieść nie można, stwierdza, że mimo braku dowodów tak właśnie jest jak on mówi, a nie że jemu się wydaje, że on sądzi, że on wierzy że tak jest - to istotna różnica, jakże często przez wielu niezauważana


To tak z grubsza. Ja staram się stosować do powyższych zasad i mam nadzieję, że fajnie się nam będzie rozmawiało.

Witam wszystkich. Blisko 40 lat. Ateista. Deklarowanie się jako agnostyk jest takie mdłe, takie nijakie... jakby człowiek musiał się powstrzymywać od sądu w momencie, gdy żadne świadectwa zmysłów oraz zdolności umysłowe nie zaświadczają na rzecz istnienia elfów, różowych jednorożców, czajniczków do herbaty na orbicie, duchów i Bogów wszelakich. Ateista zatem. Jeszcze bardziej niż ateista - antyklerykał. Mający za złe Kościołowi aktywną rolę w niszczeniu lokalnego rodzimowierstwa tych ziem, i kontynuowany obecnie wpływ na władze administracyjne Polski. Poganin. Zwolennik porozumienia, opartego na szacunku i obojętności wobec inności. Przeciwnik ideologii. Sława!

To mój pierwszy post i również chcę się przywitać
Mam na imię Kachna, 33 lata, jestem panteistką.
Lubię rozmawiać i dlatego tu jestem.

Witaj Rojza

Dzień dobry,

Wziąwszy pod uwagę wcześniejsze posty, może wydać się to niekonwencjonalne, ale tak – jestem katolikiem. Nie najlepszym, ale to już z uwagi na własne słabości i pojawiające się od czasu do czasu wątpliwości.

Mam już za sobą budowanie relacji z Bogiem na własną rękę – jak to zwykle bywa w takich przypadkach: zakończone całkowitym zobojętnieniem na sprawy duchowe – oraz psioczenie na instytucjonalizację wiary. Prawdę powiedziawszy, łatwiej przychodzi mi zaakceptowanie Kościoła z czysto pragmatycznych względów, chociaż do katolicyzmu kulturowego nie mam estymy, aniżeli w jego wymiarze duchowym. Ten drugi łamie się o moje słabości i grzechy. Nie wiem, czy kiedyś przekroczę te bariery. Nie o poglądy już bowiem idzie, ale o charakter i nawyki.

Czy jest tu więcej katolików czy ateistów?

Cześć wszystkim,
Jestem Kuba. Studiuje na UR w Krakowie, aktualnie I-wszy rok.
Pozdro

Cześć,

Zarejestrowałem się tutaj w związku z ostatnimi, że tak to ujmę, turbulencjami. Po 5 latach niepraktykowania, brnięcia w różne filozofie i odwrócenie się od Boga, chciałbym powrócić do wspólnoty w pełnym wymiarze, jednak ze względu na bluźnierstwa jakich dopuściłem się przez te 5 lat, nie wiem, czy w ogóle jest to możliwe, mając na uwadze Mt 12:30-32.
W każdym razie, chciałem się przywitać.