A co to jest pogoda ducha? Czy pogoda ducha to stan wesołkowatosci u ludzi którzy się smieją i usmiech nie schodzi z ich ust?

Pogoda ducha wynika ze scalenie w człowieku sfery zwierzęcej i boskiej. Panuje między nimi harmonia i odbieramy tych ludzi jako działających na innych pozytywnie, chce się z nimi być. Wesołkowatość to chyba nastrój, chwilowy, różnego pochodzenia. Nie musi innych bawić, gdy jest np sarkazmem. Stałą dyspozycją jest natomiast poczucie humoru. Należymy do dwóch światów, więc ze zwierząt śmiejemy się, gdy nam w zachowaniu przypominają człowieka. Z człowieka śmiejemy się, gdy załamuje się ten jego święty obraz i traci trochę godność ideału na który pozuje. Tylko człowiek rozumie dowcipy, puenty anegdot. To wymaga umiejętności skakania po poziomach logicznych. Śmiech z samego siebie (zdrowy) wymaga znajomości siebie i akceptowania siebie ze swymi słabostkami i wadami. Nie bierzemy siebie śmiertelnie poważnie.
Pogoda ducha jest szerszym pojęciem i obejmuje całego człowieka a poczucie humoru jest jego elementem. Kiedy wspominam o pogodzie ducha to widzę całego człowieka, który ma mniejsze lub większe poczucie humoru. Ludzie pozbawieni poczucia humoru to jak ciężka artyleria.

Czasem ten dar poczucia humoru ma właściwości lecznicze dla osób cierpiących.

Jeśli pogoda ducha jest tym co opisujesz to widzę ja czesciej u ateistów czy niewierzacych niz katolików.
Taki styl bycia że od razu kogoś lubisz.
Wiec dość srednio z tym jedniczeniem natury

Nic nie napisałam o lubieniu. Nie mogłam o tym napisać, bo ten element pojawia się jako doświadczenie. Nie ma żadnej wagi moralnej.
Nie dzieliłam też ludzi wedle wiary/niewiary, ale konstrukcji człowieka. Wartości duchowe nie dzielą ludzi na wierzących i niewierzących. Powinność wynika z odpowiedzialności. To etyka a nie wiara.

Ale sama napisałas ze pogoda ducha to połaczenie dwoch natur ludzkiej i boskiej
Znam osoby pogodne niewierzace i nie majace z Bogiem za wiele wspólnego. Wiec to chyba nie to o czym piszesz a własnie bardziej jakaś siła psychiczna, ktora u wierzacego powinna wynikać z własnie wiary, ktorej katolicy czesto nie maja i przy pierwszym lepszym niepowodzeniu zamykaja sie w sobie i kultywuja uzalanie nad swoim losem bo sa tak skupieni na sobie. A gdzie katolicyzm wzywa do działania.
No ale łatwo się mowi.

O matko...to ateiści nie mają duszy i jej władz? Nie mają woli i rozumu? Nie wychowali się w kochających rodzinach? Dziecko, które było otoczone miłością w dzieciństwie a do tego loteria genetyczna wyposażyła je w sporą liczbę neuronów lustrzanych jest ufne i pogodne. Doświadczając miłości samo też kocha. Nie rani innych, bo samo nie doświadczyło zranień. Wychowując się z innymi dziećmi uczy się wygrywać i przegrywać bez żadnych szkód emocjonalnych, ale wzmacnia to jego charakter. Jego osobowość ma szansę na harmonijny rozwój. Fabryczne wyposażenie w postaci neuronów lustrzanych powoduje, że czyta dobrze nastroje innych i potrzebującym chce pomagać. To pomaganie stwierdza się już u kilkumiesięcznych niemowląt, bo takie doświadczenia wykonywano.

Nie można dać nikomu miłości, jeśli tego sam nie otrzymałeś, jeśli nie różnicujesz poczucia bezpieczeństwa z miłością. Jest więc duża szansa, że tacy ludzie będą pomagać bezinteresownie. Darmo dostali, więc darmo rozdają. Trudno ich zranić, więc są naprawdę dobrzy wszędzie tam, gdzie potrzebne są zawody związane z ulgą w cierpieniu. Nie każdy chory jest pogodzony ze swą chorobą czy cierpieniem psychicznym. Potrafią być naprawdę nieprzyjemni. Pomaganie innym nie jest łataniem ich własnych głodów emocjonalnych. Nie potrzebując tego, bo siłę czerpią z siebie/ Boga nie wchodzą w relacje, gdzie mogliby być wykorzystywani.

Pomaganie jako odczytanie swej powinności jest zawsze cenne. Byle komuś tego nie wymawiać..ile dla ciebie zrobiłem!

Skoro niewierzacy może być na poziomie niewierzacego to po co wiara?
Jak mozna kochać odrzucajać źródło miłości jakim jest Bóg?
To slowa ks. Dziewieckiego.
https://m.fronda.pl/a/ks-marek-dziewiec ... 19169.html

Mamy miłość przyrodzoną i nadprzyrodzoną, czyli człowiek jest wznoszony coraz wyżej dzięki łasce. Miłość nieprzyjaciół jest wyrazem owej nadprzyrodzonej miłości. Najtrudniejsze przypadki chorych to jednocześnie najlepsza opieka ze strony sióstr zakonnych (chodzi o takie, które realizują w zakonie swoje powołanie a nie mają tam poczucie bezpieczeństwa). O tej sile czerpanej od Chrystusa opowiadała Matka Teresa z Kalkuty. Wiązała opiekę nad tymi cierpiącymi ludźmi z modlitwą i codzienną Eucharystią, czyli dopływem łaski na naturę gotową ją przyjąć.

Ks. Dziewiecki tak tego nie rozróznia twierdzi ze ateisci w ogóle nie sa w stanie kochać.

Ks. Dziewiecki podaje najpierw definicję ateisty i wyprowadza z tego (logiczną) sprzeczność miłości, a nie chodzi o to że nie kocha. Dziecko rodziców ateistów też nie kocha? Nie zna wiary. Jak wybiera ateizm to się resetuje cała miłość? Z powodu chemii mózgu są jej bliscy rodzice? Postaraj się czytać co napisano tam, gdzie jest nie napisane a jest napisane. Nie czytasz ducha, czytasz literę.
Nie dasz chyba rady...