Mając 21 lat już chyba n-ty razy odchodziłam od Kościoła i wiele razy wracałam. Weszło we mnie od około roku przeogromne zwątpienie i do dzisiaj trwam w tym, że nie uważam siebie za katoliczkę i wypieram się wiary w której byłam wychowywana.

A z drugiej strony nie wiem - mimo życia w hulankach, życia bez jakichkolwiek zakazów/nakazów religijnych czuję jakąś tęsknotę znów za Bogiem. Kiedyś byłam bardzo głęboko wierząca, myślałam o zakonie, byłam silnie praktykująca oraz przestrzegająca zasad wiary.....teraz całkowicie odeszłam od tego. Mój obecny partner z którym mieszkam tym bardziej odwraca mnie od pomysłu na powrót do katolicyzmu (jest wojującym ateistą).

Z jednej strony chciałabym, z drugiej nie umiem znów zaufać Bogu, wiele krzywd mnie spotkało w życiu i poradziłam sobie sama z nimi bez modlitw i bez jakiegokolwiek myślenia o Bogu...

Wiary nikt Ci nie może wlać w Ciebie, jeśli tego nie chcesz (to Twoja wola). Natomiast co do radzeniu sobie.. Skąd wiesz że to tylko Twoja zasługa? Hę?
Bóg jest osobą w pełni wolną w swoich dziełach, więc nie musi reagować jedynie na modlitwy do Niego. Modlitwa tak na dobrą sprawę jest dla modlącego się - pomaga mu w jakimś drobnym stopniu zbliżyć się do Najwyższego, natomiast Bogu nie jest do niczego potrzebna.
"...bez jakiegokolwiek myślenia o Bogu.." No OK, ale właśnie teraz, a przynajmniej w chwili gdy ten post napisałaś to o Nim pomyślałaś, czyli nie jest jeszcze tak źle z Tobą

Aishha, nie wiem, czy to dobry pomysł pisać o takich rzeczach tutaj na forum. O intymnej części własnej wiary lepiej jest porozmawiać z dobrym duchownym - zapytaj kogoś, komu ufasz, o rzetelnego księdza/zakonnika. Czy on da Ci odpowiedzi na Twoje pytania - raczej nie sam w sobie, co najwyżej pomoże Ci samej na nie odpowiedzieć. Czy właściwie ukierunkować na to, jak należy zadawać sobie przez całe życie pytania.

Pomyśl też nad psychologiem, który pomógłby Ci wespół z księdzem uspokoić samą siebie i wjechać z pobocza z powrotem na drogę.

Co poza tym - nie mam pojęcia, czy Twoja droga będzie drogą katolicyzmu. Ba, nie wiem nawet, czy będzie drogą chrześcijaństwa, czy jakiejkolwiek bądź religii. Może i tak wypaść, że będziesz ateistką (czego Ci nie życzę, ale rozpatrujemy wszystkie opcje). Ale pamiętaj o jednym - unikaj jak ognia wojaków każdej dziedziny życia, bo ich miecz to znamię sekciarza. Wojujący ateista to taki sam ciemnogrodzki fanatyk religijny, co wojujący chrześcijanin.

Wybacz Aishha, że tak pociąłem twoją wypowiedź ale chciałem w ten sposób naświetlić pewną kwestię, a mianowicie to, że twój obecny partner odradzając ci nawrócenie wykazuje się myśleniem tylko o siebie, o własny interes, a nie o tobie i twoim dobru w perspektywie przyszłości.
On nie wierzy, że śmierć jest tylko progiem przez który przechodzimy do wiecznego życia więc twoja przyszłość w tych kategoriach nie ma dla niego znaczenia i korzysta z przyjemności, których oferuje mu teraźniejszość. Dla ciebie jednak to nie jest obojętne, bo nie dość, że wierzysz w Boga, to także odczuwasz tęsknotę za Nim czyli gdzieś tam w tobie tli się płomyk miłości Boga, który będzie się tlił w tobie tęskonotą dopóty, dopóki nie otworzysz się aby cię rozpalił miłością...No popatrz...a mimo to dalej tęsknisz...
Zatem może nie potrzebujesz Boga w charakterze automatu do załatwiania problemów, które cię nie przerastają, ale potrzebujesz Osoby, którą będziesz kochać bezinteresownie i o której będziesz wiedzieć, że cię kocha nad wszystko, do szaleństwa oddanie życia za ciebie...? ? ?