"Kobieta w czerni" - wciąga, krew leje się umiarkowanie, fajny nastrój, historia się klei, film fajnie nagrany... i zakończenie inteligentne... z "Szóstym zmysłem" raczej nie wygra, ale jak się ma chwilę wolnego czasu a nadmiar wirusów szalejących po organizmie wprawia mózgownice w stan odrętwienia i nie pozwala się skupić na czytaniu... to może być

A, oczywiście polecam "Cienką czerwoną linię"... mój ulubiony film i jeszcze nic go nie przebiło jak do tej pory


Ha, edytowałam bo pomyliłam damę z kobietą Wredne zarazy... wracam do podusi i soku malinowego...

Uwielbiam cię, jako że tak samo uważam.

O, niezmiernie mi miło

Bez mojej zgody (oryg. My Sister's Keeper)

Genialna gra aktorów od najstarszego do (przede wszystkim) najmłodszej, a film omija płycizny patosu i rafy żelaznego trzymania się pierwowzoru, jakie można by oczekiwać po takiej produkcji. Może trochę za dużo "cukierkowej" muzyki, ale bez tego ten ciężki temat pewnie by nie był strawny.

Właśnie wróciłem z kina z "Jesteś Bogiem". POLECAM!

A ja nie polecam - wynudziłam się na tym jak rzadko.

Tego się w sumie obawiam. Sama tematyka już mnie niespecjalnie interesuje. Zwykle filmy o muzykach z problemami to denne obyczajówki, w których problemy dnia codziennego urastają do rangi kataklizmów na skalę światową.

A jak jeszcze słyszę o "hicie wielkiego ekranu", tym bardziej staram się omijać kina szerokim łukiem. Jakiś taki modny ten rap-hop się zrobił.

Ale to wygląda na dobry towar, a przynajmniej ładny obraz

Dla ludzi zupełnie nie orientujących się kim była Paktofonika faktycznie film może być nudny. Ma jednak kilka cech, które odróżniają go od przeciętnych obyczajowych gniotów. Jest dość realistyczny. Główni bohaterowie ani fabuła nie są wyidealizowani. Nie są też przedstawiani jako czarni lub biali, ani jako ostatni sprawiedliwi walczący w nierównej walce z okrutnym światem. Film pokazuje losy grupy która nie miała wielkich pieniędzy, dobrego startu ani nie składała się z ludzi o nieskazitelnych charakterach. Mimo wszystko stworzyli płytę o której spokojnie można powiedzieć, że jest kultowa.

Rozumiem, dzięki wielkie za mini-reckę.

Problem mam w tym, że niespecjalnie mimo wszystko widzę to, jako dobry materiał do oglądania dla siebie - gdyby ktoś zrobił film o Alice in Chains zapewne też bym kręcił nosem, mimo że już sam wokalista nie miał lekkiego życia (bardzo delikatnie mówiąc).

No i jeszcze bardziej obawiam się realistycznych filmów (uwaga, następuje jedynie i wyłącznie moja prywatna opinia) - film nie ma być życiowy, ani realistyczny, film ma pomóc odpocząć od dnia codziennego. Może być ciężki jak Rokossowski na T-34, ale nie powinien opowiadać o "problemach dnia codziennego", bo takowe są nam serwowane od rana do wieczora. Kolegów-psycholi i napięty budżet mam 24/h na dobę

Tutaj się zgadzam. Lubię czasem zobaczyć jak jakiś facet biega z trzema kulami w nodze i nieco "odmóżdżyć" się po ciężkim dniu

Ogólnie tak, ale są pewne wyjątki. Np. Dzień Świra.

No takie są najpiękniejsze, jak jeszcze i tak nie żyje, a biega, to w ogóle czuję się zaproszony do kina



Fakt, tu inna sprawa. Aczkolwiek film jest dość porypany

I to jest jego wielki minus - film ma być interesujący dla wszystkich, a nie tylko dla wtajemniczonych w życie Paktofoniki.



Szczerze, to miałam wrażenie, że oglądam właśnie coś a la "Klan": nuda, nic się nie dzieje, smętne dialogi o niczym, drętwa gra aktorska.



W takim razie pierwowzory bohaterów filmu są do bólu nieinteresujący.



Ostatni sprawiedliwi? Boro, błagam. Oni o coś walczą? A niby o co? Chyba z własnym lenistwem i marazmem, aby wreszcie nagrać płytę, co akurat żadnym heroizmem nie jest. Świat wokół zaś wcale okrutny nie jest - wręcz przeciwnie, ciągle dostają drugą szansę, każdy z nich ma rodzinę, która go utrzymuje, wspiera, karmi i ubiera. Mogli skończyć szkoły i mieć normalną robotę, nie zrobili tego na własne życzenie, bo na przełomie lat 90. i 2000 wystarczyło umieć cokolwiek, by robić coś lepszego niż zmywanie podłóg. Nikt też nie kazał Magikowi zachowywać się jak ostatni dupek w stosunku do Justyny ani wiecznie żerować na Gustawie.



I wciska ludziom bullshit, bo w rzeczywistej rzeczywistości bohaterowie filmu byli ludźmi z doświadczeniem i pieniędzmi zarobionymi na wcześniejszych projektach. Szczególnie Magik, który był znany i dorobiony już (finansowo i artystycznie) na pracy z Kalibrem 44, w filmie dosyć obcesowo pominiętym (nawet nie jest powiedziane wprost, że dwóch gości na kanapie to Kaliber 44).

Przeczytaj dokładnie to co napisałem Chodzi mi właśnie o to co napisałaś. Tradycyjna biografia/obyczajówka to uzdolniony główny bohater o nieskazitelnym charakterze, któremu zawsze wiatr wieje w oczy, ale dzięki sile uporowi udaje mu się osiągnąć cel. Tutaj jest inaczej. Nic nie jest czarne ani białe.

Co do reszty Twojego postu, to kwestia gustu.

To, że film jest nietradycyjny nie oznacza jeszcze, że jest dobry. Co jest ciekawego w filmie o grupce leni bez ambicji, którym wszyscy jakoś zawsze idą na rękę (nawet odpuszczają ewidentne włamanie), a oni nie są na tyle ogarnięci, aby zrobić zakupy w Tesco? Dlaczego film o bohaterach, którzy mają problem ze zbudowaniem wypowiedzi w ojczystym języku miałby być dobry? "Ej, jaki jest wg ciebie sens życia?" "Co?" "No, na czym ci zależy" "Ale że co?" Błagam, kto to pisał?

Znam dobre filmy o podobnych ludziach, nie idealizujący, a nawet wręcz przeciwnie, w których jest dobra akcja i dialogi, są prawdziwe emocje - np. Football Factory, Boisko bezdomnych, Hooligans, Rezerwat. Można fajnie pokazać nawet lumpów i meneli. Na tle bezdomnych, kiboli czy lumpów z tamtych filmów "artyści" z Paktofoniki to wiecznie zjarane manekiny bez żadnych interesujących cech, tak samo ubrani, tak samo się zachowujący, wygłaszający te same monosylaby.

Nie twierdzę, że ci ludzie tacy byli (chociaż wszyscy się zachwycają realizmem, więc być może coś w tym jest), ale film ich IMHO przedstawia negatywnie. Co gorsza, przedstawia ich negatywnie w sposób niezamierzony, bo ich niezaradność ma rzekomo wzruszać (być może dlatego został pominięty muzyczny życiorys każdego z nich przed Paktofoniką - aby pokazać chłopców niewinnych jak nieobsrana łąka). Mnie tylko śmieszyła na przemian z irytowała.