Witam
Takiego tematu chyba nie było, a jest, moim zdaniem - ważny. Mówię krótko: czy i w jaki sposób głosicie ludziom kerygmat/Dobrą Nowinę/Jezusa Zmartwychwstałego? Moje osobiste doświadczenia są mizerne: ludzie kwestionują autorytet: Biblii, Kościoła, chrześcijaństwa. U części spory antyklerykalizm lub ignorancja. U innych: ateizm, więc to jest ściana. Część nie potrzebuje zbawicieli, bo nie ma poczucia grzechu, ale czasem jedynie winy. Z tym sobie radzi na terapii. Jakie są wasze doświadczenia i, być może jesteśmy skazani na katakumby. Głoszenie Dobrej Nowiny/kerygmatu opiera sie na założeniach, które dla współczesnego człowieka nie są oczywiste np. nadprzyrodzoność, istnienie bogów, grzech. Św. Paweł pod tym względem miał chyba trochę łatwiej. Gdy to wszystko się zakwestionuje, to ofiara Jezusa jawi się jako mityczna, zbędna, odległa - nie mająca bezpośredniego związku z doczesnym życiem.

Jeśli ktoś ma odpowiednie talenty i jest powołany do głoszenia słowem mówionym czy pisanym, to będzie to robił.
Jeśli ktoś nie ma ani zdolności ani powołania, niech się stara żyć maksymalnie zgodnie ze swoją wiarą, niech będzie spójny i w ten sposób będzie najlepiej głosił.
Reszta jest w rękach Boga.

Czy głosisz i jak Dobrą Nowinę?

Bezpośrednio nie głoszę, bo nie mam predyspozycji.
Ale w sytuacjach, które się nieraz pojawiają opowiadam się za Jezusem Chrystusem i Kościołem. Staram się być uczciwym i cierpliwym dla ludzi w nadziei, że jeśli zobaczą mnie w kontekście chrześcijaństwa, to się nie zgorszą.

No tak to ciekawy temat.
Głoszenie Ewangelii u katolików ogranicza sie w dużej mierze do kapłanów.
Wierni niezbyt. SYtuacja która tu opisujecie jest realna. Tez to widzę. Bardzo trudno jest obecnie głosic Ewangelie zwyczajnemu człowiekowi. Bardziej chyba efektowny jest dobry przykład poprzez zachowanie i czyny z miłości niz takie dyskusje z ateistami, antyklerykałami itp..
Dzisiaj nawiedzili mnie SJ. Juz drugi raz w tym miesiącu. To dobrzy ludzie. Niestety nie przeszli za próg mieszkania głównie ze względu na moją żone, która tego nie cierpi. Osobiście nie mam nic przeciwko dyskusji przy stole. Maja teraz akcje o cierpieniu. Dostałem ulotkę pt. Czy cierpienie kiedys sie skończy". Reasumując któtki dialog w tym co przez próg głosili nie było rozbierzności z nasza katolicka wiara toteż powiedziałem im że ta rodzina jest katolicka i też nie winimy Boga za nasze cierpienie. Odeszli. Teraz mam niesmak że może powinienem cos więcej podyskutować. W zasadzie różnimy sie detalami - ale konkretnymi. Czasem jest ciężko podjąc dobrą decyzję.

Jesli ogolniie wiadomo ze przychodza przede wszystkim po to by podwazac twoja wiare, to najlepszym rozwiazaniem jest nie podejmowanie dyskusji.
Ale jak sie czujesz na silach, i twardo stoisz w swojej wierze, to mozna podyskutowac i miec nadzieje ze cos od ciebie zrozumieja i sami sie nawroca.
Do mnie jak przychodzili to dyskutowalem w drzwiac, bo nie mam warunkow do przyjmowania niezapowiedzianych gosci.

Zawsze gdy przychodzili jeden byl starszy a drugi mlodszy (mniej doswiadczony) i starszy kierowal dyskusja pozwalajac mlodszemu na pewne wypowiedzi do tego co mowil jakby chcial uzyskac cos w rodzaju potwierdzenia i autorytetu.
Zawsze wtedy kierowalem pytania do tego mlodszego, ktory zaczynal sie platac albo czekal na pomoc starszego, co w sumiie skutkowalo tym ze sami odchodzili, bo watek im sie zaczynal platac, jakby mylili wyuczone na pamiec zwrotki wierszyka.

Niestety, ŚJ nie przychodzą po prostu pogadać o Bogu. Mają specjalne szkolenia marketingowe, wprost schematy rozmowy (niemal jak centra sprzedaży telefonicznej).

Zgadza sie.
A wiedzac o co chodzi latwo poprzestawiac im linijki wierszyka.

Niekoniecznie. To są naprawde dobre szkolenia.
Nadto katolicy zazwyczaj czytają Pismo w celach pogłębiania wiary, a nie wyszukiwania fragmentow mogących się przydać w dyskusji.

Niemniej, rozumiejac prawidlowo slowa Pism, szybko da sie zauwazyc odbieganie od Prawdy.
Moze nie dla kazdego jet to takie oczywiste, ale wlasnie ci dla ktorych nie jest to oczywiste, nie powinni wdawac sie w dyskusje z SJ.

Właśnie o tym mówię.
Zresztą ŚJ są pouczani, by nie rozważać argumentów zwoich rozmówców.

Skoro tak - to dobrze zrobiłem. Na marginesie Barney mam pewien dosyć dręczący temat do obadania przez jakiegos dobrego apologetę ew. analityka.
Mnie przerasta!!!
Na to forum sie nie nadaje bo paskudny i sięga końca 8 wieku i papiestwa. Jakby dało sie na PW - daj znać. Pewnie już wiesz o co chodzi.

SJ to nie są chrześcijanie, przynajmniej dla mnie. Problem z głoszeniem kerygmatu często jest taki, że wielu katolików go nie zna. Jednemu kiedyś zaczałem tłumaczyć, to patrzył na mnie jak na nawiedzonego. Generalnie wielu z nich utożsamia: wiara w Boga=wiara w Jezusa=akceptacja kerygmatu. To, jak wiadomo, nie jest tożsame. Część ludzi nie ma chyba potrzeb religijnych, i dla nich kerygmat to religia=KK, a ten odrzucili. Kerygmat opera się na założeniach, któredla współczesnego człowieka nie są oczywiste: istnienie zjawisk nadprzyrodzonych; istnienie Boga (osobowego); grzech; zbawienie; wiarygodność Biblii itd.

Obawiam się, że mówiąc o "Kerygmacie" masz na myśli to, co sie zwykło przyjmować za takowy w RŚŻ czy Szkołach Ewangelizacji. Niestety, rodzi on wiele wątpliwości.

Mógłbyś to rozwinąć? Problem przekazu kerygmatu w kościele apostolskim (jeszcze przed spisaniem Ewangelii), ale też w pozniej fascynuje mnie pod względem np.: psychologicznym. Staram się wczuć w rolę poganina-sceptyka i zrozumieć, jaki przekaz i dlaczego miałby mnie przekonać? Zdaję sobie sprawę, że wczesnym kerygmat różnił się (na ile- do dyskusji) od współczesnego np. katolickiego, gdzie w centrum jest miłość Boga. http://www.snegdansk.pl/kerygmat-11655/ ... boza-11656 Czy Apostolowie i pierwsi chrześcijanie też kładli akcent na ten aspekt w ustnym przekazie? O ile wiem, to w Dziejach Apostolskich zupełnie tego nie widać. Zwroty: Bóg kocha człowieka, miłość Boga do człowieka i pokrewne - nie padają. ZAuważ, że w katolickim kerygmacie (choć w protestanckich też) cytowany jest ST, którego raczej nie znali poganie i nie mogł być dla nich autorytetem; tym bardziej N.T. ( Ewangelie), bo przecież jeszcze za życia Apostołów nie istniały. Zresztą nawet, gdy powstały, to też ciekawe, czemu miał być dla pogan autorytetem?