Obserwujac wspołczesnych ludzi i ich zachowania jawnie sprzeciwijące sie czystosci czy wierności małżeńskiej, gdzie na porzadku dziennym jest wspolzycie, zamieszkiwanie bez slubu, wychodzenia do klubow striptiz przez mezczyzn, nieskromny ubior kobiet, czlowiek moze dosjc so wniosku ze jesli tych wszystkich grzechow nie popelnia to jest "lepszy" czy to jest jakis rodzaj pychy?

Zamiast o "lepszym" może lepiej myśleć o sobie jako "szczęściarzu", którego ten problem omija?

A Tych co nie żalują? Czyz nie jest ktoś lepszy? To.przecież fakty

Jakie fakty?
To ze kazdy grzeszy, czy to ze grzeszyl, a teraz juz nie?
Jesli ktos robi co jeden juz robil ale przestal, nie znaczy ze ten co przestal jest lepszy od tego ktory zaczal?

Raczej ze nigdy nie popelnial takich grzechow jak inni

To jest dokładnie takie samo myślenie jak tego faryzeusza.

Można w jakimś sensie uważać się za szczęściarza, no ale fakty są też takie, że bez wkładu własnego tak by nie było. Czy jak mąż się stara, rodzina się stara w warunkach gdy reszta sobie odpuszcza to trzeba trochę poluzować żeby dorównać do przeciętnej i zabezpieczyć się na wszelki wypadek żeby nie być faryzeuszem? No nie wiem czy to metoda. Z drugiej strony każdy jest w czymś lepszy. Nie trzeba się porównywać i robić swoje. Ktoś inny np. ma przegrane na starcie bo rodziny się nie wybiera a ta rodzina ciągle rzuca kłody pod nogi i nie ma sposobu się uświęcić. No ale ktoś się rodziny nie wypiera i w rezultacie straci dobre imię reputacje, świętość itd no ale o takim można będzie powiedzieć że miał miłość do tej rodziny nawet większą niż miłość Boga. To też jest jakaś wartość której ten święty nie ma. Nie można chyba wszystkiego mieć.

Ale popelnil inne niz ci inni, ktorych ci inni nie popelnili.

Bardzo możliwe, że się mylę. Może właśnie trzeba być przeciętnym. Nie przejmować się upadkami, raz na wozie raz pod wozem. Wtedy dążenie do doskonałości czy to w wypełnianiu przykazań tj. Dekalogu czy też w miłości bliźniego i oddawaniu życia nie jest takie konieczne do zbawienia. Wystarczy się trochę starać i nie przysparzać innym dużego cierpienia ani siebie zbytnio nie eksploatować. Ja nie wiem podobnie jak Ty czy inni tutaj piszący. Ale to forum jest o tyle najlepsze spośród innych, że tu nikt nie jest pewny i się nie pyszni, że wszystko wie.

We mnie rodzą się wówczas dwie myśli. Pierwsza to taki jakiś naturalny odruch odrazy do zła i świata, a druga która od razu za nią się pojawia, że to zło trzeba w jakiś sposób uleczyć i mu zaradzić. W kategoriach lepszy/gorszy myślałem gdy jeszcze moja wiara była niedojrzała i myślenie ukierunkowane na siebie.

A jak życ z osobą z takim myśleniem w jednej rodzinie?

Dawac przyklad swoim zyciem zgodnym z przykazaniami i Naukami Jezusa, czyli glosic Ewangelie.

Jak córka ma dawać przykład awanturujacemu i robiącemy burdy oojcu?
Jak mąż ma dawać przykład szantażujacej go żonie i walacej patelnią ze jak nie zgodzi sie na jej fanaberie to go wyrzuci z domu albo zacznie zdradzać?
Jak matka ma dawać przykład synoei narkomanoei co jej podkrada pieniadze?

do tego trzeba miec jasne rozeznanie poszczegolnnych przypadkow i nie da sie udzielic jakiejs ogolnej rady na forum.