Robisz - Wespecjan podstawowy błąd. Oddanie komuś czegoś co do niego należy, nie jest służeniem i jeszcze panu. Jest to po prostu powinność. Służenie Bogu wygląda inaczej, niż posługiwanie się pieniądzem. W niebie przy boku Boga pieniędzy nie będzie, bo i po co. Teraz mamy ziemskich panów, którzy obdarzają nas niedoborami. Łatając te niedobory, obiegiem pieniądza. Jeśli byś miał wszystko, to po co tobie pieniądz?
Tak wygląda ta dywagacja. Co nie oznacza, że można jakieś prawdziwe sprzeczności odnależć.

I jeszcze jeśli Tobie wyszło, służenie dwom panom. To oddając coś, co się słusznie komuś należy. Kierujesz się prawdą, służysz prawdzie. Więc służysz Bogu.

Nie ma żadnej sprzeczności. Władza jest instytucją społecznie potrzebną i pochodzi od Boga. Stąd:
"Każdy niech będzie poddany władzom, sprawującym rządy nad innymi.
Nie ma bowiem władzy, która by nie pochodziła od Boga, a te, które są, zostały ustanowione przez Boga.
Kto więc przeciwstawia się władzy - przeciwstawia się porządkowi Bożemu. Ci zaś, którzy się przeciwstawili, ściągną na siebie wyrok potępienia.
Albowiem rządzący nie są postrachem dla uczynku dobrego, ale dla złego.
A chcesz nie bać się władzy?
Czyń dobrze, a otrzymasz od niej pochwałę.
Jest ona bowiem dla ciebie narzędziem Boga, [prowadzącym] ku dobremu. Jeżeli jednak czynisz źle, lękaj się, bo nie na próżno nosi miecz. Jest bowiem narzędziem Boga do wymierzania sprawiedliwej kary temu, który czyni źle.
Należy więc jej się poddać nie tylko ze względu na karę, ale ze względu na sumienie.
Z tego samego też powodu płacicie podatki. Bo ci, którzy się tym zajmują, z woli Boga pełnią swój urząd.
Oddajcie każdemu to, co się mu należy: komu podatek - podatek, komu cło - cło, komu uległość - uległość, komu cześć - cześć."/Rz 13:1-7/

Z pozoru masz rację, ale tylko z pozoru, bo myślę, że Ewangelia o podatku ma większy wydźwięk niż tylko zwrot monety, temu kto ją wypuścił. Szerszym kontekstem jest istnienie dwóch panów: na Ziemi i w Niebie.

Jaruzelskiemu wiernie służyłeś? Hitlerowi, Stalinowi chrześcijanie ludzie powinni służyć bez szemrania?

Instytucja władzy (rodzicielskiej, administracyjnej, nauczycielskiej, wojskowej etc) tak, pochodzi od Boga, ale nie każdy człowiek realizuje tą władzę zgodnie z zamysłem bożym i takiemu delikwentowi nie należy się żadne posłuszeństwo. Instytucję Apostołów też Chrystus utworzył, ale czy to znaczy, że mamy służyć Judaszowi? To są pytania retoryczne.

Ale to na marginesie, bo nie o istocie władzy tym traktuje moje pytanie, tylko czy Ewangelia o podatku pozwala na służbę dwom panom. Z pozoru tak, bo jest pan ziemski i Pan niebieski. Ale Chrystus mówi, że sługa nie może służyć dwom panom. Tak więc jest to poważny dylemat ewangeliczny.

Najstarszy, najczęstszy i najgłupszy tekst na ten temat.
Po pierwsze, nie chodzi o "służbę", lecz o posłuszeństwo.
Po drugie, tak, w sprawach, w których działali zgodnie z powołaniem władzy, byłem posłuszny: płaciłem podatki, przechodziłem na zielonym swietle itd.
Tam gdzie byłem nieposłuszny, wiązało się to albo z grzechem, albo ze sprzeniewierzeniem się tej władzy interesom kraju, któremu służyli.

...i nie na temat. Jesli idzie o podatki, masz explicite napisane we fragmentach, które cytowałem. A zapewniam Cię, że cesarz był znacznie gorszym i okrutniejszym okupantem niż (skądinąd zbrodniarz) Jaruzelski.

Nie. Nie ma tam mowy o "służbie".Nie. Poważne Twoje niezrozumienie Ewangelii.

Łukasz (2, 29-40)
A gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swego miasta - Nazaret. Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim.

Wg Mateusza Święta rodzina udała się do Egiptu.

Czy Kościół tłumaczy tę rozbieżność inaczej niż tak ,że to iż Święta Rodzina wg Łukasza wróciła do Nazaretu nie znaczy ,że od razu i że, nie była w Egipcie.

W starożytności biografia to był gatunek literacki i co do zasady nie był on stricte oparty na dziennikach, rocznikach, etc. W taki sposób były pisane biografie cezarów i innych postaci historycznych. Biografie mają to do siebie, że niektóre wydarzenia/postaci/daty, etc. były uwypuklane, pomijane w zależności od celu, któremu służyła biografia.

Te zabiegi są bardzo fajnie opisane i skomentowane na kanale Polski Inkwizytor w materiale
"Plutarch i sprzeczności w Ewangeliach". Te zagadnienia poruszane są w kilku innych materiałach, ale ten jest najbardziej treściwy w tym względzie.

Trudno mówić o rozbieżności - po prostu ten epizod opisał tylko Mateusz.
Czemu, można spekulować - być może dlatego, że ów epizod był ważny tylko dla czytelników Mateusza (który pisał dla Żydów).
Mateusz przykłada bardzo dużą uwagę do wskazania, iż Mojżesz był typem Chrystusa - więc tu przybycie z Egiptu było ważnym elementem w relacji (Mateusz zresztą w wielu miejscach stosuje podobną analogię, budując swoją Ewangelię jak podróż Mojżesza - polecam prace biblisty, śp. ks. prof. Andrzeja Kowalczyka na ten temat:
https://bazhum.muzhp.pl/media//files/St ... s31-49.pdf
https://bazhum.muzhp.pl/media/files/Stu ... 89-192.pdf

Raczej można by przyjąć, że Mateusz i Łukasz opisują wydarzenia z różnej perspektywy czasowej, skupiając uwagę na innych faktach.
Np. mędrcy ze wschodu nie pojawili się w Betlejem od razu po narodzinach Jezusa tak jak pasterze. Ci ostatni znaleźli Jezusa położonego w żłobie, a mędrcy weszli nie do stajni, ale do domu gdzie zastali całą rodzinę.

Herod ​wydał rozkaz, aby pozabijać dzieci w wieku 2 lat i młodsze, a to wskazuje ile czasu upłynęło od spotkania z mędrcami, którzy do niego nie wrócili.
Józef z Marią i Jezusem mogli więc powrócić do Nazaretu gdyż w Betlejem byli tylko na czas spisu. Ucieczka do Egiptu to kolejny epizod.

Akurat w przypadku powrotu Jezusa z Egiptu nie ma żadnej analogii do Mojżesza. Ten epizod z Egiptem był wypełnieniem proroctwa Ozeasza, w którym Bóg mówi o wezwaniu swego Syna. Tu nie da się podpiąć żadnej wydumanej narracji o Ewangelii jako podróżny Mojżesza.

Zamiast fantazjować warto trzymać się biblijnych/ewangelicznych faktów.
Analogia między Mojżeszem, a Jezusem dotyczy zupełnie innej kwestii.

Wydarzenia biblijne (nie tylko zresztą one) mają zwykle więcej niż jeden typ - to nie jest zwykle tylko para typ-antytyp.
Odniesienia Mojżesz - Chrystus są dobrze udokumentowane. Sugeruję jednak przeczytać artykuły w linkach, zanim się wypowiesz.

Powiedziałbym, że te odniesienia są jasno opisane, ale kombinowanie z analogiami/typologiami jest tu zwykłym zaciemnianiem jasnego przekazu.
Ewangeliści w sposób jasny i czytelny odnoszą się do ST pokazując czytelnikowi sens niektórych wydarzeń oraz wypełnianie się starotestamentowych proroctw.
Dodawanie do tego teologicznych komentarzy-zawijasów, moim zdaniem, tylko zaciemnia prosty przekaz ewangeliczny.

Analogia Jezusa do Mojżesza w NT wypływa nie z jakiejś strategii kompozycji, ale z konkretnej Bożej zapowiedzi co do roli proroka takiego jak Mojżesz i ukazania wyższości Jezusa nad Mojżeszem.
I tylko tyle.

Co do kwestii powrotu Jezusa z Egiptu to stanowisko Biblii już przedstawiłem - wypełnienie konkretnego proroctwa i nic ponadto.
No, ale jeśli ktoś chce to co proste pozawijać na 1000 sposobów żeby wyglądało "mądrze" to jego sprawa( struktura koncentryczna czy geograficzna, cykle typologiczne itd.), tylko to niczego nie wnosi w kwestii poznania/rozumienia istoty przekazu Ewangelii, a wręcz przeciwnie.

Tak więc jedyne do czego byłaby przydatna analogia "podróży Mojżesza" to do stworzenia hasła reklamowego dla jakiegoś izraelskiego biura podróży typu: "Z Mojżeszem do Ziemi Obiecanej".

ps.
W kontekście mądrych wywodów teologicznych przypomniał mi się taki stary dowcip:

Któregoś dnia Pan Jezus przebywał razem z uczniami i zapytał ich:

- A wy, za kogo mnie uważacie?

Szymon Piotr wstał i stwierdził:

- Ty jesteś teofanią eschatologiczną, która podtrzymuje ontologicznie intencjonalność naszych relacji podświadomych i interpersonalnych.

Jezus otworzył oczy pełne zdumienia i zapytał:

- Jak, jaaak?

Piotr zaś nie był w stanie powtórzyć, gdyż zapomniał.

Jak wyżej Gregorze.
Nic więcej Ci nie jestem w stanie doradzić.

W tej audycji, ten teolog podał też moim zdaniem najbardziej trafną interpretację "Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą" Mt16, 18.
Przez posoborowców ten fragment jest używany jako alibi do pasywnego przyglądania się rozbiórki katolicyzmu, która wg nich rzekomo nie może się udać.

Tymczasem, jak pan Pawlak wyjaśnia, obietnica "bramy piekielne go nie przemogą" odnosi się do sytuacji, gdzie to Kościół jest stroną atakującą bramy piekielne, bo brama jest obiektem defensywnym a nie ofensywnym. Tak więc bramy piekielne Kościoła nie przemogą czyli mu się nie oprą, gdy Kościół będzie napierał na te bramy.

Natomiast ta obietnica nie dotyczy sytuacji gdy to piekło będzie atakować Kościół, które może zinfiltrować i zamienić w swoją ekspozyturę jak to widać dzisiaj po Watykanie (zaczęło się n dobre 60 lat temu, od smrodu szatana, który poczuł koło siebie czy spod siebie Paweł VI). Zresztą, tego się dotyczą gorzkie słowa Pana Jezusa: "Czy jednak Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?"

To się nazywa pokręcona interpretacja. Gdyby Chrystus chciał przekazać to, co ten facet wymyślił, to tam była by fraza "a bramy piekielne mu się nie oprą", a nie "go nie przemogą".

Jak przeczytamy całe zdanie to zobaczymy że kontekst tej wypowiedzi jest inny:

"Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr [czyli Skała], i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą."

Jeśli to Kościół miałby być stroną atakującą to nie miałoby sensu aby był budowany na Skale. Z nauk Jezusa wiemy, że budowanie na skale jest konieczne, ale z innego powodu:

"Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom. On jednak nie runął, bo na skale był utwierdzony."