Mi kiedyś pomogła ta modlitwa:
https://egzorcyzmy.katolik.pl/przeciw-b ... koszmarom/
Z Panem Bogiem i Maryją.
Pozdrawiam

Jeszcze raz wielkie dzięki Wam wszystkim za odpowiedzi. Dobrze, że są takie fora, bo sama to już bym zupełnie z tym zwariowała... Jeśli taki stan będzie się nadal utrzymywał, i w końcu samo mi to nie przejdzie, wybiorę się do lekarza, porozmawiam o tym z rodzicami. Mam jeszcze 2 pytania: czy jeśli czuje, że taka zła, bluźniercza myśl przyjdzie, i pozwalam jej przelecieć przez moją głowę, nie odrzucam jej ani nie powstrzymuję (chodź jej nie chcę) to jest to grzechem? I czy ogólnie, biorąc pod uwagę wszytskie te moje przejścia z myślami i to co się teraz ze mną dzieje mogę przystępować do Komunii? Pragnę tego... Ksiądz powiedział mi, żebym się tym nie przejmowała, ale nie wiem czy mnie zrozumial, bo u mnie problem jest bardziej złożony, te myśli pochodzą ode mnie, ale nie mam siły ich już powstrzymywać i jestem już „przyzwyczajona” do nich... Może dlatego ciagle przychodzą. Z Bogiem!

Pogadaj z księdzem.

Znajdź spokojną chwilę, poproś o wiecej czasu i pogadaj z księdzem (który też ma czas). Nie wiesz, czy Cię dobrze zrozumiał? To mu to powiedz. I wyjaśnij do końca. Nie kwestionuj tego, co mówi, po zakończeniu rozmowy.
Pozwalając sobie na takie kwestionowanie, napędzasz problem.

Bardzo dobrze, że dorastasz do decyzji o porozmawianiu w świecie realnym (rodzice, lekarz itd). Przez internet się nie leczy i nie spowiada zresztą też.

Możesz poszukać pomocy u psychologa- pedagoga w Twojej szkole, ona/ on porozmawia z rodzicami. Śmiej się z tych myśli, nie traktuj ich poważnie- złe duchy tego nie lubią Pokaż im język, powiedz sobie w duchu: "coś podobnego! co jeszcze wymyślisz?!". Gardź nimi, odwracaj się do nich plecami. To jak ze szczekającym za płotem psem: szczeka, a Ty idziesz dalej. I nie bój się, odwagi.