Jeśli chory nie skorzysta z tej metody to co mu pozostanie? Renty nie dostanie. Opieki lekarskiej także nie bardzo, bo proponują chemię a że chory nie chce to jego sprawa i jego odpowiedzialność. Kto się takim chorym człowiekiem wtedy zajmie? Hospicjum także nie przyjmie, no bo się ktoś nie leczy, nie ma dokumentacji. Czyż nie jest to forma przymusu na zasadzie - nie mamy innej skutecznej metody.

Widziałam z bliska cierpienie osoby transseksualnej, przed, w trakcie i po operacji zmiany płci. Cierpienie po operacji ... zostało. Nadal był (była) /jest transseksualistą... Zdałam sobie sprawę wtedy, jak MAŁO problemów rozwiązuje chirurg i że cała głębia sprawy tkwi nie w ciele, ale w sercu i psychice danej osoby. Jeśli myślisz, że operacja Ci pomoże i rozwiąże Twój konflikt wewnętrzny, to się mylisz. Problem pozostanie z Tobą na zawsze. Poradziłabym Ci rzetelną psychoterapię z dobrym psychologiem- terapeutą. Ale jeśli uważasz, że operacja to jedyna droga dla Ciebie, to masz do niej prawo. Ja tylko chciałam Cię ostrzec.

NIKT z ludzi, żyjąc na tym świecie, nie może być pewny zbawienia. Pozostaw ten temat Bogu. On wie wszystko i dlatego Jego sąd nad nami jest sprawiedliwy i wierny. Tylko Bóg zna Twoje serce i wie o rzeczach, o których Ty nie wiesz, nie zdajesz sobie sprawy. Bóg nigdy z nikim nie postępuje niesprawiedliwie, czy myślisz, że nie widzi Twojego cierpienia? Nie targuj się z Nim, tylko zaufaj. Odwagi!

Problem jest w tym iż takich terapeutów nie ma. Nie ma rzetelnej psychoterapii i takich specjalistów którzy podjęliby się takiego zadania. Obecne metody psychoterapii nie rozwiązują także problemu, mogą tylko nieco złagodzić konflikt który nadal pozostaje w człowieku. Po prostu mogą złagodzić nieco dysforię.

Nie istnieją nawet takie formy terapii ani ośrodki. Oficialne stanowisko brzmi mniej więcej tak - Nie jest możliwe psychologiczne, czy psychiatryczne leczenie transseksualizmu. Psychoterapia stosowana jest jedynie dla złagodzenia objawów w trakcie procesu korekty płci. Przeprowadzone w latach 50. i 70. XX wieku próby leczenia za pomocą prądu nie przyniosły rezultatów i obecnie metoda ta jest zakazana.

Transseksualizm jest najprawdopodobniej wynikiem zaburzeń hormonalnych, mających miejsce jeszcze na etapie płodowym rozwoju człowieka. U dzieci płci biologicznej męskiej, u których podwyższony jest okresowo poziom estrogenów, kształtuje się żeńska płeć psychiczna, natomiast u dzieci biologicznej płci żeńskiej, u których następuje wzrost poziomu androgenów, kształtuje się męska płeć psychiczna. Następuje to najpóźniej w 4 miesiącu ciąży. Później płeć psychiczna dziecka jest już stała.

Powyższa etiologia nie jest jednak powszechnie uznawana, ponieważ nie ma jednoznacznie popartych badaniami teorii tłumaczących przyczynę transseksualizmu.

Terapeuta zajmuje się CZŁOWIEKIEM w całości, a nie tylko transseksualistą, tak jakby ten problem był jedyny... Ktoś, kto chce zmienić płeć, ma mnóstwo innych problemów, z których nie najmniejszymi są zaburzenia depresyjne, tendencje samobójcze i autodestrukcyjne ( samookaleczenia), zaburzenia więzi rodzinnych, odrzucenie przez rodziców i środowisko itd. Od tego jest psychoterapia. Warto się przyjrzeć temu wszystkiemu ZANIM okaleczy się ciało. Bezpowrotnie. Elektrowstrząsów nie polecam.

To co wymieniasz jest skutkiem transseksualizmu, a dokładniej dysforii. I tutaj jest potrzebna psychoterapia o czym wspomina cytowany przeze mnie fragment powyżej - Nie jest możliwe psychologiczne, czy psychiatryczne leczenie transseksualizmu. Psychoterapia stosowana jest jedynie dla złagodzenia objawów w trakcie procesu korekty płci.

Depresja, tendencje samobójcze, odrzucenie przez rodziców to efekty transseksualizmu, efekty konfliktu jaki on powoduje w człowieku. Psychoterapia obejmująca te sprawy nie pomoże jednak w sensie zlikwidowania samego transseksualizmu czy dysforii. I tym samym nie istnieje psychoterapia likwidująca problem.

Wybacz, ale operacje TEŻ problemu nie likwiduje.

Polecam. Trwa 6 min.
https://www.youtube.com/watch?v=B4bqLhFV-S8

I co niby to ma oznaczać? Już samo określanie i utożsamianie transseksualizmu z ''ideologią gender'' jest błędne. To nie ideologia, ale transseksualizm jest niezależny od woli danej osoby, ona sobie tego nie wybiera, to po prostu dzieje się z tą osobą czy tego chce czy nie i ten prawdziwy transseksualizm jest określany jako wrodzony.

Transseksualista odczuwa silny konflikt płci psychicznej z płcią genetyczną / biologiczną, konflikt niezależny od niego samego, transseksualizm nie jest żadną płynnością płci czy tym podobnym zjawiskiem, nie jest także wyborem danej osoby. Kto wybrałby sobie poważne zaburzenie?

To środowisko przyciąga często osoby o zaburzonym postrzeganiu własnej płci ale nie będących transseksualistami, są to osoby zazwyczaj określające się na rozmaite sposoby w kwestii płci i one najczęściej utrzymują pojęcie płynności płci czy też prawo wyboru płci. Transseksualista jest kimś kto jest mocno osadzony w tradycyjnej płci, ale odczuwa ją na sposób przeciwny do płci genetycznej / biologicznej.



Tylko że te osoby są pozostawione praktycznie bez żadnej alternatywy. Wybierają taki sposób, bowiem nie ma skutecznej psychoterapii pozwalającej na dostosowanie płci psychicznej do płci genetycznej. Proponuje im się tylko korektę płci.

Psychoterapia w przypadku osoby transseksualnej w moim rozumieniu powinna mieć na celu złagodzenie cierpienia i na tyle na ile to możliwe, akceptację swego stanu. Tak jak osoba niepełnosprawna musi zaakceptować swoje kalectwo, nauczyć się z nim żyć. Operacja nie zmienia faktu, że biologiczna kobieta JEST dalej biologiczną kobietą, tylko, że po mastektomii i wytrzebieniu, a testosteron powoli rujnuje jej/ jego wątrobę.

Genetycznie jest nadal kobietą, w/g kariotypu, ale biologicznie już nie bardzo, bowiem ta biologia jest zmieniona drastycznie, estrogen jest zablokowany, testosteron jest podawany w dawkach męskich, usunięcie gruczołów piersiowych i narządów wewnętrznych kobiecych zmienia biologię organizmu.



Psychoterapia powinna łagodzić dysforię. Jednak nie są mi znane ani gabinety ani ośrodki zajmujące się takim rodzajem psychoterapii. Proponuje się tylko jeden rodzaj leczenia - korektę płci.

Moja psychika jest męska, jest na to sporo swego rodzaju dowodów. Trudno jest być kobiecą kobietą z męską psyche. Zawsze podświadomie wybiera się to co męskie jako bardziej pasujące do osoby / osobowości, ten wybór odbywa się poza świadomością nawet, w sensie nie jest spowodowany własną zachcianką. W moim przypadku silnie androgyniczny wygląd pomaga w złagodzeniu dysforii.

Konflikt jest odczuwany od dziecka, odkąd pamiętam, nigdy nie czułam się dziewczynką, ale odczuwałam siebie jako chłopca, całkowicie się z tym utożsamiając, spontanicznie.

Osoby transseksualne ktorych jest w Polsce około 800, nie utożsamiają się z żadną ideologią gender czy queer, osoby transseksualne określają siebie jako chorych, a transseksualizm określają jako chorobę, trudną chorobę, horomony określają jako leki a korektę płci jako leczenie.

Ich celem i marzeniem jest żyć jako mężczyzna / kobieta, zwykły mężczyzna i zwykła kobieta zgodnie do ich odczuwanej płci psychicznej. Środowiska Queer i LGBT zarzucają czasem transseksualistom że trzymają się mocno tradycyjnego postrzegania płci i roli płci, faktem jest że wielu transseksualistów dąży do hipermęskości lub hiperkobiecości, jakby chcąc podkreślić swoją płeć psychiczną / odczuwalną.

Nie popieram korkety płci bowiem to niewiele daje, w sumie nic bo nie zmienia kariotypu. Wierząc w plan Boga względem nas trzeba ten plan starać się odczytywać. Transseksualizm jest niewątpliwie poważnym zaburzeniem. Korekta płci jest bardzo kosztowna, terapia jest kosztowna, nawet tylko ta hormonalna. Biznes. Na ludzkim cierpieniu.

Odpowiem jako praktyk w temacie, nie wchodząc w przyczyny transseksualiznu bo te są jeszcze nieznane. Jestem wiele lat po operacjach, których nigdy nie żałowałem. Chodzę do komunii, pierwszy raz po operacjach spowiadałem się u księdza w rodzinnej parafii, który zna mnie od dziecka bo uczył mnie religii i przygotowywał do sakramentów. Pewnie dlatego było mi i jemu łatwiej. A czy po operacjach będziesz zbawiony - tego nie wie nikt, dowiesz się po śmierci jak każdy inny człowiek.