Z Boskiej Liturgii tak, z sakramentami byłabym ostrożna. Formalnie tak, ale... Przyjęcie Komunii w Cerkwi może być uznane za znak przejścia na prawosławie. Wiem, bo współpracuję (bardzo sympatycznie) z prawosławnymi, a i można to przeczytać tu: https://vademecumliturgiczne.pl/2017/01 ... nformacje/

Katolika nie interesuje to co pomyśli prawosławny w kwestii z automatu stania się prawoslawnym, poza swoją wolą. Nas obowiązują nasze przepisy, nie podlegamy w tej kwestii prawosławnym. Chodzi mianowicie o możliwość z korzystania z sakramentów w Cerkwi przy braku dostępu do kapłana katolickiego i brak wymuszania ich na prawosławnych, dlatego napisałam wcześniej o zgodzie... a tu mamy dowolność interpretacyjną u prawoslawnch. Mileliśmy kiedyś sporo sporów teologicznych z prawosławnymi, którzy reprezentowali różne poglądy, nawet taki, że komunia święta udzielona w szpitalu - w dobrej wierze - przez kapłana katolickiego chorej cioci jednego z nich skutkowała powtórnym chrztem staruszki w Cerkwi.
A tak naprawdę praktyka wygląda różnie tam, gdzie mieszają się wyznania na tym samym terenie. Prawosławni (i inne wyznania chrześcijańskie) chodzą do kościoła katolickiego, korzystają z sakramentów, obchodzą podwójne święta i wyznanie podają jako to, które mają z urodzenia. Nikt nie ingeruje w te miejscowe zwyczaje. Rodziny są też często międzywyznaniowe. To myślenie ludzi Zachodu jest takie stricte prawnicze.

Otóż mnie akurat, katoliczkę, interesuje i to bardzo, jak myśli prawosławny, ponieważ osobiście mam do niego sporo szacunku i nie chcę wywoływać zamętu.
Ale owszem, nie podlegam prawu prawosławnemu i w sytuacji braku wyjścia zastanowiłabym się serio na spowiedzią, to znaczy - nie wykluczam jej, ale chyba jednak nie nad Komunią, ponieważ istnieje dla katolika (dla prawosławnego zaś nie) Komunia św. duchowa.

Ujęłam to co myśli prawosławny w normy etyczne i zaznaczyłam, że nie powinno domagać niczego. Zdarzały się sytuacje, gdy kapłan prawosławny nie wyspowiadał umierającego katolika wyjaśniając, że taka spowiedź spowodowałaby jego potępienie. Różne są więc sposoby argumentowania i to wynikało nie ze złej woli. Natomiast to co dotyczy uregulowań prawnych mnie nie obowiązuje. Nie ma więc dla mnie znaczenia to, że ktoś by mnie poinformował po Boskiej Liturgii, że przeszłam na prawosławie. Nie muszę nawet wyprowadzać go z blędu, więc uczucia nie mają tu zastosowania, bo niczego nie wypowiem.
Oddzielam też sprawy etyczne, bo tu należy zachować poszanowanie dla cudzego wyznania od tego, że ktoś mnie wmówi, że zmieniłam wyznanie z automatu. Jeśli nie będą sobie życzyli mojej obecności na Boskiej Liturgii korzystam z etyki i nie narzucam się.
Kiedy byłam na spotkaniu z prawosławnym księdzem to sama zapytałam jak należy się zachowywać w cerkwi, by nie wyjść na nieokrzesańca. Po kolei wyjaśnił. O to samo zapytałam w synagodze a w protestanckim zborze pokazano nawet dwustronne ławki. Kiedy odbywa się koncert organowy to oparcie staje się siedziskiem i siedzi się w odwrotnym kierunku, tyłem do ołtarza. Nie ma Najświętszego Sakramentu, więc nie ma przeszkód, by obiekt kultu religijnego był jednocześnie obiektem kultury.

Do merss: chyba rezygnuję z dyskusji a Pania, bo Pani wypowiedzi to jeden wielki misz masz, wg mnie nie potrafi Pani zachować wewnątrznej spójności w większości tekstów, miesza Pani swoje odczucia z jakimiś prawdziwymi faktami i stwierdzeniami razem ze bzdurami i herezjami, które Pani wyznaje, jest to nie do zniesienia.
No i ta nowomowa z kosmosu.

A jakie są granice Kościoła skoro Bóg jest jego Głową? Wespecjanowe? Tylko Bóg zna granice Kościoła. Ja rozumien, że to niepojęte dla umysłu fundamentalistycznego. Wszystko co odbiega od jego widzenia świata należy do obozu wroga. Są więc swoi (moja kapliczka) i obcy. Nie zapomnij nie odpowiadać.

https://opoka.org.pl/biblioteka/T/TD/gr ... ciola.html

A ja myślę, ze jednak są. Polecam http://teologia-duchowosci.blogspot.com ... ci-do.html

"Studenci jednej z polskich uczelni katolickich wychowani na takim nauczaniu teologii, jak powyższe, zapytani o to, kto należy do Kościoła, dali odpowiedzi, które można podsumować następująco: do Kościoła należy cała ludzkość za wyjątkiem niektórych katolików (bo np. zostali ekskomunikowani)."

I kto za to jest odpowiedzialny? Jakie to drzewo zrodziło takie owoce?
Nie wiadomo czy się śmiać czy raczej płakać jak Pan Jezus nad Jerozolimą.

Z tekstu, który podrzucił Barney też nie zakreślimy granic Kościoła, takich granic, by móc wyrokować o mocy zbawczej. W tekście do którego link podał Barney to wyjaśniono. Abp. Ryś podaje inny obraz ludu Boga. Nie można więc diagnozować o tym, że konkretny człowiek jest na spalenie. Można być suchą gałęzią w samym środku drzewa, sądząc że jest się umocowanym w silnym i zdrowym korzeniu. Można czerpać sole mineralne z korzenia, ale tego nie wiedzieć. Można kreślić granice kanoniczne, my jednak skupiliśmy się na możliwości zbawienia, o stygmatyzowaniu niekatolików było, pewnie z bardzo wąsko zaznaczonymi warunkami brzegowymi, jak to u Wespecjana. Wszystko podaje się jako płynne z punktu widzenia ludzkiego. Jest tak płynne, że w procesach beatyfikacyjnych czy kanonizacyjnych czekamy na reakcję Nieba. Dopiero ona stawia kropkę nad i i kreśli granicę: ten człowiek jest w niebie. Dotyczy to jedynie katolików, bo innymi ludźmi się nie interesujemy. Kościół nie wypowiada się o potępionych, więc nie kreśli granic. Nie wiedzą członki o możliwościach i postanowieniach Głowy. Potrzeba charyzmatu, by umieć wnikać w serca ludzkie. Inaczej widzimy tylko działania i domniemujemy o intencjach. Antychryst zwiedzie wielu. To będzie człowiek Kościoła a tajemnicą jego serca będzie niewiara w Boga, więc gdzie te granice, które można zaznaczyć?
https://www.youtube.com/watch?v=_c4NssqsQT0