Stosunek między dogmatem a liturgią wyraża się w słynnym aksjomacie lex credendi - lex orandi, co się tłumaczy jako:"prawo (norma) wiary jest prawem (normą) modlitwy". Sformułowanie tej zasady przypisuje się papieżowi Celestynowi I (422-432r.), tak naprawdę jednak po raz pierwszy użył jej św. Prosper z Akwitanii (ok. 390-ok.465), który był jego sekretarzem, a także przyjacielem św. Augustyna. Broniąc augustiańskiej nauki, a zwłaszcza doktryny o łasce, użył argumentu, który wyraził w zdaniu: legem credendi lex statuat supplicandi. (tłum. O prawie wiary niech stanowi prawo modlitwy błagalnej). W owym czasie toczył się spór z semipelagianami o to, czy łaska Boża jest konieczna do tego, aby uwierzyć w Chrystusa. Dla św. Prospera już sam fakt, że Kościół modli się o nawrócenie niewierzących, oznacza, że wierzy iż nawrócenie zależy od Boga i od Jego łaski. Można zatem powiedzieć, że to właśnie on jako pierwszy zastosował argument liturgiczny w teologii.

Zasada lex orandi lex credendi pozostaje w Kościele katolickim zawsze aktualna, choć czasem liturgia jako źródło dla teologii była niedoceniana. Liturgia ujmuje w konkretne słowa i obrzędy prawdy wiary wyznawane przez Kościół, dlatego jest uprzywilejowanym środkiem kształtowania wiary u katolików, którzy przecież uczestniczą w niej przez całe życie. Papieże nowożytni wielokrotnie to podkreślali.(...) Liturgia nie tylko kształtuje wiarę ludu, ale dostarcza też argumentów w uzasadnianiu tez dogmatycznych. Bł. Pius IX ogłaszając dogmat o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny powołuje się na argumenty z liturgii. (por. Bł. Pius IX, Bulla Ineffabilis Deus,s.9.n) Na lex orandi powołuje się także Pius XII, ogłaszając dogmat o Wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny (por. Pius XII, Konstytucja apostolska Munificentissimus Deus) (...) Nic dziwnego, że również ostatni sobór naucza, iż w liturgii znajduje się element konstytutywny świętej i żywej Tradycji: "I tak Kościół w swej nauce, w swym życiu i kulcie uwiecznia i przekazuje wszystkim pokoleniom to wszystko, czym on jest, i to wszystko, w co wierzy" (por.Sobór Watykański II, Konstytucja Dogmatyczna o Objawieniu Dei Verbum .

2. Zmiana w liturgii prowadzi do zmiany wiary

Wobec powyższego można zupełnie słusznie postawić tezę, że nie da się dokonać gwałtownej zmiany w liturgii (lex orandi) bez jednoczesnej zmiany jej lex credendi. Tak radykalna i nagła zmiana formy musi za sobą pociągnąć zmianę w rozumieniu samej nauki o Mszy Świętej. A jednak tak się właśnie stało. Nowa Msza Św. miała być pasem transmisyjnym dla nowej teologii, ta zrodziła nowe pojmowanie Kościoła (czyli nową eklezjologię), a to znowu otworzyło szeroko możliwości dla "nowego ekumenizmu". Reforma i jej konkretna aplikacja w Kościele rzymskim miała zmienić wiarę katolików. I robi to, permanentnie i dokładnie, ale czy na lepsze? Zmiana samego rytu Mszy Św., pod wydatnym wpływem nowej teologii, konsekwentnie prowadzi do pomieszania sfery sacrum i profanum, a to w prostej linii wiedze do desakralizacji, obecność kobiet przy ołtarzu, pojawienia się świeckich szafarzy Komunii Św.,podawania jej na rękę, co powoduje zanik należytej czci dla Najświętszego Sakramentu. Nie mówię tutaj o nadużyciach w sensie ścisłym, bo wiele z tych zmian jest wprowadzanych przez Konferencje Episkopatów, a nie samowolnie przez konkretne wspólnoty parafialne. To smutny rezultat nowych założeń liturgii.

To tylko niektóre jaskrawe przykłady, jakie w konsekwencji osłabiły wiarę w katolickie dogmaty dotyczące Realnej Obecności Jezusa Chrystusa w Najświętszym Sakramencie oraz ofiarniczego i przebłagalnego charakteru samej Mszy Świętej.

Cytowałem już fragment książki długoletniego ceremoniarza papieża Jana Pawła II, abp. Piero Mariniego, który jako młody ksiądz był sekretarzem abpa. Bugniniego, architekta nowej Mszy Św.. Abp. Marini expresis verbis pisze, że reforma soborowa była "jedną z największych reform liturgicznych w dziejach Kościoła zachodniego". I dalej: "W odróżnieniu od reform potrydenckich, te były większe, gdyż zreformowano również doktrynę".

cdn.

ew Marka 7:5-13

"5 otóż zapytali Go wtedy ci faryzeusze i uczeni w Piśmie tak: "Dlaczego Twoi uczniowie nie idą za tradycją przodków i jedzą chleb nie obmytymi rękami?" 6 On im odpowiedział: "Trafnie o was obłudnikach prorokował Izajasz. A jest to tak zapisane: "Ten lud czci mnie wargami, a serce ich daleko jest ode mnie. 7 Na próżno mnie czczą, bo podają nakazy nauki ludzkiej". 8 Odrzuciliście przykazanie Boskie, a trzymacie się tradycji ludzkich". 9 I powiedział im jeszcze: "Jakże sprawnie uchyliliście przykazanie Boskie, aby ustanowić swoją tradycję! 10 Mojżesz na przykład powiedział: "Czcij swojego ojca i matkę swoją", oraz: "Złorzeczący ojcu lub matce niech śmiercią umrze". 11 Wy tymczasem mówicie: "Jeśli ktoś powie ojcu lub matce: 'To, co miałeś otrzymać ode mnie na utrzymanie, jest korban'"" - to znaczy 'jest darem' [dla Boga] - 12 "to tak nie pozwalacie mu już niczego uczynić dla ojca lub matki. 13 W ten sposób unieważniacie słowo Boga dla swojej tradycji, którą narzuciliście. I wiele podobnych rzeczy czynicie".


Pomysl czy wlasnie podobnie nie dzieje sie teraz w KK?
Pomijajac niebiblijność dogmatów takich jak Niepokalane poczęcie Maryi czy Eucharystia.

Benedykt XVI i bł. Jan Paweł II twierdzą, że te dogmaty są biblijne. "Kto was słucha, mnie słucha" (Łk 10,14). Kościół jest zbudowany na Apostołach, na Piotrze (Mt 16,18) i jego następcach - Biskupach Rzymskich. Pozdrawiam

Pierwsza kwestia sporna to to czy apostoła Piotra mozna nazwać ojcem KK
(bo przeciez bylo duzo innych odłamow chrzescijanstwa )
Druga kwestia dogmat o Niepokalanym poczeciu Maryji jest niewlasciwy bo kosciol tutaj stwierdza ,że to Maryja jest niepokalanie poczęta. (nie mylić tego dogmatu z Jezusem) W tym wypadku musialaby być od początku doskonała a matka Maryji miala by cud jej poczęcia.

Jesli chodzi o Eucharystie to jest niebiblijna w sensie skladania doslownej ofiary i uwazania ,ze jest to niezbedne na odpuszczenie grzechów. Tak twierdzi koscil nie ja.

fragment z hebrajczyków 10:12,14,18 (jest ich wiecej)

"Lecz gdy On złożył raz na zawsze jedną ofiarę za grzechy, usiadł po prawicy Bożej."
"Albowiem jedną ofiarą uczynił na zawsze doskonałymi tych, którzy są uświeceni"
"Gdzie zaś jest ich odpuszczenie, tam nie ma już ofiary za grzech"

Markus, Kościół uznał, że ten dogmat jest biblijny. Czy wierzysz w Kościół?

Przecież on jest protestantem, na dodatek z jakiejś pentakostalnej denominacji, czyli pod względem eklezjologii bardzo daleko od wykładni rzymskiej. Po co pytasz o takie rzeczy MK?

„Musimy być bardziej posłuszni Bogu jako władcy niż ludziom” (Dz 5:29).

Autoretu nie warto szukać w ludziach, bo ludzie mogą zawieść lub sprowadzić na manowce. Nawet ci najbardziej wyjątkowi. Jedynie w Biblii i w osobie Jezusa nalezy upatrywać autorytetu.

@Tartaglia
Zdaję sobie z tego sprawę:)

Tak, ale Kościół jest zbudowany na Apostołach, czyli ludziach. O Św. Franciszku z Asyżu, Papież Benedykt XVI powiedział:

Franciszek mógł także nie przyjść do papieża. W ówczesnej epoce powstawało wiele grup i ruchów religijnych; niektóre z nich przeciwstawiały się Kościołowi jako instytucji albo przynajmniej nie szukały jego zatwierdzenia. Z pewnością postawa polemiczna wobec hierarchii Kościoła przysporzyłaby Franciszkowi niemało naśladowców. On jednak pomyślał natychmiast o oddaniu drogi swojej oraz swoich towarzyszy w ręce biskupa Rzymu, Następcy św. Piotra. Ten fakt ujawnia jego autentyczny duch eklezjalny. Małe „my”, które rozpoczął razem ze swoimi pierwszymi braćmi, pojmował od początku w łonie wielkiego „my” Kościoła jednego i powszechnego. A papież rozpoznał to i docenił. Papież, bowiem, mógł także ze swej strony nie zatwierdzić projektu życia Franciszka. Możemy nawet wyobrazić sobie, że wśród współpracowników papieża Innocentego III byli tacy, którzy doradzali mu to, obawiając się zbytniego podobieństwa tej grupki braci do innych instytutów heretyckich i pauperystycznych owego czasu. Papież jednak, poinformowany dobrze przez biskupa Asyżu i przez kardynała Jana od św. Pawła, potrafił rozpoznać inicjatywę Ducha Świętego i przyjął, pobłogosławił oraz użyczył wsparcia rodzącej się wspólnocie „braci mniejszych”.

https://www.kapucyni.pl/index.php?optio ... 1&Itemid=1

1Kor 3:11 "Albowiem fundamentu innego nikt nie może założyć oprócz tego, który jest założony, a którym jest Jezus Chrystus."

Fundamentem i skałą jest dla nas Jezus i o tym ,że Bóg jest skałą pisze tez w innym miejscu. Oraz kamieniem węgielnym.
Gdy Jezus mowil do Piotra to mial na mysli ,zeby to on prowadzil Zbor(kosciol) gdy Jezusa na ziemi nie bedzie. A nie pisze natomiast o tym ze "skala"(fundament) ma byc przekazywana z pokolenia na pokolenie na kolejnych ludzi.

Nie sądzisz, ze to jest logiczniejsze od wnioskow jakie przytoczyli kapucyni?

Sądzę, że należy słuchać Kościoła. To sam Bóg obdarza chwałą papiestwo. Gdzie Piotr, tam Kościół. Dlatego sam Bóg daje nam wielkich papieży: św. Piusa X, Piusa XII, bł. Jana Pawła II, Pawła VI, Bł. Jana XXIII, Benedykta XVI a na obecne czasy Ojca Świętego Franciszka Pozdrawiam:) M.K.

"A więc: Czy jecie, czy pijecie, czy cokolwiek czynicie, wszystko czyńcie na chwałę Bożą". 1 Kor. 10:31

"Nie nam, Panie, nie nam, ale imieniu swemu daj chwałę,
Dla łaski swojej, dla wierności swojej!" Ps. 115:1

"nie oddam mojej czci nikomu, ani mojej chwały bałwanom” (Księga Izajasza 42..

Na podstawie tych fragmentow nadal uwazasz, ze Bóg obdaża chwałą papieża?

Oczywiście, że tak. Bóg obdarzył chwałą Bł. Jana Pawła II i już niebawem kanonizacja. Urząd papieża jest zgodny z Pismem Świętym i Tradycją Kościoła. Protestanci widzą w nim antychrysta, jest to jednak uprzedzenie emocjonalne. Urząd papieża jest dobrze ugruntowany w historii Kościoła. Pozdrawiam.

"Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten w niebie."

"Ojciec Święty" to zwrot zarezerwowany dla Boga Ojca. Używa go np. Jezus podczas swojej arcykapłańskiej modlitwy:
"Już nie jestem na świecie, ale oni są jeszcze na świecie, a Ja idę do Ciebie. Ojcze Święty, zachowaj ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, aby tak jak My stanowili jedno." Jan 17,11

Bog go nie wyznaczyl tylko ludzie, ktorzy uwazaja ,ze dzialaja w imieniu Boga.

Czy zatem musimy to zdanie rozumieć dosłownie? Czy nie wolno nam nikogo na ziemi nazywać ojcem? Czy musimy zakazać dzieciom używania słowa "ojcze"? My możemy nazywać ojcami i nauczycielami tych, którzy troszczą się o swoje dzieci i w ten sposób uczestniczą w Ojcostwie Boga i w Jego władzy nauczycielskiej. Ojciec Święty to tytuł papieża, widzialnej głowy Kościoła.
Nie bardzo rozumiem. Zatem proroków którzy przemawiali w imieniu Boga nie wyznaczył Bóg? Pozdrawiam.