Cześć. Przez jakiś czas dręczy mnie pewna myśl, dlatego mam do Was pytanie. Kiedyś prosiłem Boga o coś bardzo ważnego w moim życiu. Były to dwie prośby, i wszystkie na raz dostałem w jednym miejscu. Są to wielkie łaski, wiem, że Bog spełnił moje prośby.
Niestety nie wykorzystałem jego darów, jego łask i przez mój grzech zamknąłem się na Jego obecność, oraz raczej na pewno utraciłem wszystko co mi ofiarował Mogę sobie tego nie darować do końca życia. Ostatnio wydaje mi się, że Bóg mnie już nie chce, wiem, Bóg jest miłością, ale dużo razy odsuwałem się od niego przez mój grzech, w dodatku to o co prosiłem raczej utraciłem. On robił tak wiele dla mnie, tyle razy mi pomagał a ja Go odrzucałem po czasie przez grzech.
Wiem, możecie napisać, że przecież Bóg jest miłością, On kocha każdego człowieka. Ja to wiem, ale przecież w Starym Testamencie są teksty opisujące gniew Boga na ludzi nieposłusznych. Więc Bóg potrafi też się gniewać, karać? Nie czuję jego obecności przez dłuższy czas ostatnio, modlę się ale czuję, że mnie opuścił.

Bóg nam wybacza, ale często sami sobie nie możemy wydarować naszych grzechów i głupoty. On nas otacza płaszczem miłosierdzia, ale my wobec samych siebie jesteśmy niemiłosierni. Miłuj bliźniego, jak siebie samego - mówi Pan Jezus. Czy skoro wobec samego siebie nie potrafię okazać miłosierdzia, to czy będę mieć to miłosierdzie wobec bliźnich?
Ja również mam winy, które mi ciążą, których skutków nie potrafię naprawić, bo się nie da. Ale naprawdę uwierz, że jeśli bardzo żałowałeś, to Bóg Ci wybaczył. Teraz otocz sam siebie miłosierdziem. Grzechy można spróbować wynagrodzić, przebłagać. To, że sami sobie nie umiemy wybaczyć świadczy o naszej pysze. Ja zawsze będę mieć w pamięci moje grzechy, ale z czasem przeszłam na następny etap. Rozpocznij od nowa. Przecież i tak będzie upadać. I tak marnujemy tyle łask na co dzień. To, że zobaczyłeś że zmarnowałeś te łaski do tej pory, to wielka łaska i okazja do tego, byś przepraszał Boga za swe winy.
Bóg Cię na pewno kocha. I wciąż daje nam szanse. Na nic Ci rozpamiętywanie przeszłości, trzeba żyć tu i teraz.

Ja też tak mam ,Bóg stawial na mojej drodze różnych ludzi,a ja ich odrzucałam,źle wybierałam,i z czasem ogarnia wielki żal za utracone, to co mogłoby być piękne i niepowtarzalne,a jest pustka i wielki w sercu żal do samej siebie.Zastanawiam się właśnie czy mi Bóg wybaczy, daruje moją lekkomyślność,chciał dla mnie jak najlepiej,chciał mojego szczęścia,a ja w swojej pysze i nieumiejętności rozpoznania,niechęci rozpoznania odrzuciłam,to co dla mnie było dobre.W ten sposób zaprzepaściłam,wszystko co daje spełnienie i radość życia.

No właśnie Tesia, chyba gnębią Cię podobne uczucia do moich. Ja wiedziałem, że to jest od Boga i że to jest dar od Niego, o który prosiłem ale niestety przez mój grzech raczej straciłem coś co mogło być piękne i trwałe.

Wiesz tesiu według mnie Bóg nie będzie miał Ci za złe ,że wybierałaś tak czy inaczej . Każdy z nas ma prawo do własnego wyboru ,decyzji . Jeśli w swoich wyborach nie kierowałaś się grzechem czy przesadnym wyniesieniem to naprawdę nie ma się czego bać . Jeśli dalej będzie Cię to dręczyć to porozmawiaj o tym z Bogiem na modlitwie i w sakramencie pokuty. Któryś ze świętych mówił / a następujące słowa , nie wiem czy dokładnie takie one były ale chodzi o sens : Tak jak postrzegasz Boga żyjąc na ziemi jako surowego sędziego rozliczającego Cię z każdego grzechu lub miłującego ojca przebaczającego winy to taki Bóg będzie Cię sądził po śmierci .