Zgadzam się z Tobą, że nie należy traktować Boga jako twór geometryczny. Jednak z braku precyzyjnych pojęć dotyczących Istnienia przed Stworzeniem, postanowiłem użyć określeń "przestrzeń" i "czas", ale biorąc je w cudzysłów.

Może spróbuję to opisać jeszcze inaczej.

Przed stworzeniem świata Bóg był równy sumie wszystkich bytów, bo jest jedynym i doskonałym bytem.

Po stworzeniu świata Bóg jest mniejszy (? - no właśnie) od sumy wszystkich bytów, która równa się Bóg + całe stworzenie. Choćby było ono nieskończenie małe w stosunku do Boga.

Jak to rozwikłać? Coś niecoś kiedyś czytałem głębiej o zbiorach w matematyce, i kojarzę, że jest w tym temacie wiele ciekawych paradoksów, ale już nie pamiętam.

Po pierwsze Bóg nie zajmuje przestrzeni. Bóg jest duchem czystym, kategorie przestrzeni go nie dotyczą. Stworzenie go nie wypycha z przestrzenie i nie ujmuje mu nic z bytu. Po drugie Bóg nie jest wszechobecny pod względem ontycznym. On istnieje niezależnie od świata stworzonego i działa poprzez swoje poznanie. Poza tym jest niepodzielny. Zobacz ile mamy kościołów a we wszystkich jest ten sam Chrystus w tabernakulum. Po prostu Bóg i stworzenie to dwa zupełnie różne porządki istnienia.

Skąd wiesz?

To tylko frazes. Jezus jest Bogiem i jednocześnie stworzeniem, prawda? Mogę się zgodzić co do tego, że nie wiemy, na czym polega paradoks Świętej Trójcy.

No ale to co, kwestionujesz prawdy wiary? Bóg jest niepodzielny, jest jednością w Trójcy. Ojciec, Syn i Duch Święty są jedyną i niepodzielną zasadą stworzenia.

Wracam do tematu, żeby oznajmić, że wycofuję się ze swoich wątpliwości Żeby nikt nie myślał, że trwam w nich.

Bóg stwarza z niczego, a nie z siebie, więc się nie umniejsza.
Wydaje mi się, że podobnie Pan Jezus, umierając na krzyżu, nic nie traci ze swojej Boskości, choć to paradoksalne.
Jest to Tajemnica, ale nie należy jej kwestionować.