Myślę że spór jest ubocznym skutkiem pewnego nieporozumienia zarówno co do tego czym jest Nowe Narodzenie jak i co do roli tego Narodzenia.
Nowe Narodzenie to jeszcze nie zbawienie.
Tak jak w życiu doczesnym - aby żyć, trzeba się narodzić - ale narodzenie to jeszcze mało. Żeby żyć po narodzeniu, trzeba jeść i pić. Żeby owocować, trzeba po narodzeniu jeszcze dorosnąć i się ukształtować.
I w życiu duchowym tak samo, po prostu.

Zgoda.
Jak więc nazwać to, czego doświadcza wiele osób dorosłych (zaznaczmy, że ochrzczonych np. jako dzieci - czyli nowonarodzonych z wody i z Ducha, którzy być może jako dzieci wierzyli, ale potem tą wiarę albo utracili, albo wcale się ona nie rozwinęła), a mianowicie doświadczenie silnego nawrócenia, właściwie niejednokrotnie stają się oni dopiero wierzący. To owe uświadomienie sobie czym jest tak naprawdę żywa wiara, życie z Bogiem, zaufanie Mu i poleganie na Bogu w każdej sytuacji, to owe doświadczenie realności i miłości Boga, to zobaczenie tego światła Bożej miłości (w przenośni zobaczenie ), ta realność zbawienia. Czy to nazwiemy nawróceniem, a co ewangeliczni nazywają właśnie nowym narodzeniem, gdyż dzieje się to po raz pierwszy w życiu, to jest jak przejście z ciemności do światłości, jakby się stało nowym człowiekiem, odrodzonym z ducha - gdyż serce i umysł człowieka ulega autentycznej zmianie - zwraca się ku Bogu. Pomińmy często temu towarzyszące emocje (choć nie jest to regułą), bo one są zwodnicze, ale oceniając owoce - ci ludzie żyją tzw. żywą wiarą, mają codzienną relację z Bogiem, nie tylko "niedzielną", często porzucają grzech w swoim życiu. A więc skoro nie może to być nowe narodzenie -wg nauki KK - to czy to jest li tylko nawrócenie?

Prawdę mówiąc jestem sceptyczny (częściowo na podstawie doświadczeń) co do owych "supernawróceń". Niemniej nie ma wątpliwości, że niekiedy mogą być pożyteczne - jako nawrócenia właśnie.
„Oddanie życia i wyznanie Jezusa” to zewnętrzna oznaka nawrócenia, forma, w jakiej postanawiamy wrócić ze swych błędnych dróg do wierności dziecka Bożego. Każde zaś nawrócenie musi nawiązywać do tego momentu, w którym darmowa łaska Boża nieodwracalnie nas zmieniła, czyniąc „dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa” (Rz 8,17) – a zmiana ta była tak gruntowna, że Biblia nie waha się nazwać jej „powtórnym narodzeniem z wody i Ducha” (J 3,5.7).

wszystko pięknie ładnie jeśli mówimy o ludziach, którzy juz byli wcześniej ochrzczeni, wtedy takie nawrócenie może rzeczywiście nawiązywać do tego momentu chrztu. Ale są też nawrócenia ludzi nie ochrzczonych - wtedy chrzest następuje po nawróceniu - i tu już tego nawiązania nie może być. Takie głównie nawrócenia mamy opisane w NT, takie są i dziś.