Nie wiem, czy optymistyczne. Zło jest grzechem. Człowieka można skrzywdzić, ale skrzywdzonemu dzieje się krzywda, nie zaś grzech - ten popełnia krzywdzący. Do grzechu nikogo zmusić nie można, zawsze mamy wybór.

I bezmyślność nie równa się pewności, więc nie, te znaki zapytania wcale nie są dobre.

Tak, ale sprowokować można. Zwłaszcza mniej uporządkowanych emocjonalnie, zranionych już po wielekroć... Czasem to wręcz lawina. Na pewno czynione zło nie pozostaje nigdy bez wpływu na bliskie osoby, wspólnotę. Grzech osłabia.
W myśl tego co piszesz, grzech można by uznać za prywatną sprawę.

A czyją jeśli nie prywatną? Publiczną...?

Nie zmienia to faktu, że wybór jest zawsze nasz. Chrystus, kuszony na puszczy, miał wybór. Kuszony był Człowiek, bo Boga skusić się nie da. A kuszony był przez węża. Czy gdyby dał się skusić, to czy kogoś by wzruszyło, że został sprowokowany?

Jeśli Człowiek jest w stanie oprzeć się czemuś takiemu, to i my możemy. Dzięki Bogu zawsze możemy nie zgadzać się na zło.



Na to już odpowiedział Tartaglia.

Zobowiązani jesteśmy pomagać bliźniemu w dotarciu do Nieba, nie zaś utrudniać tę wędrówkę, bądź obarczając go tak mocno skutkami swojego grzechu - czynić tę wędrówkę wręcz niemożliwą. Prosty przykład: alkoholizm rujnujący szeroko rozumiane zdrowie (duchowe też) całej rodziny.
Żyjemy w większych lub mniejszych, ale jednak - wspólnotach (rodzina, współpracownicy, a przede wszystkim największa Wspólnota jaką jest Kościół), a więc nie ma miejsca na "prywatny grzech".
Nawet higiena nie jest moją prywatną sprawą (najłatwiej przekonać się o tym wsiadając w upalny dzień do autobusu), a cóż dopiero grzech i jego skutki dla towarzyszy podróży do Nieba

Ze stratą dla grzesznika byłoby zresztą, gdyby grzech był rzeczywiście prywatną sprawą grzesznika. Oznaczałoby to, że jest pozostawiony z nim sam sobie, musi radzić sobie sam, licząc na swoje własne wątłe siły (bo i jakiż z niego mocarz, jeśli trwa w stanie grzechu ciężkiego?). A Wspólnota bierze go na ramiona i niesie, jak paralityka na łożu - każdego dnia... Do Jezusa.
A grzesznicy to ...my wszyscy, niestety.
Kościół nas niesie...

Grzech jest chorobą. Choroba jest zawsze prywatna. Można się nią zarazić od kogoś i samemu, zarażonym, roznosić zagrożenie dalej, w różnoraki sposób (a i przecież nie każdą!, zaznaczmy). Kiedy przeziębiony jestem ja i mój sąsiad, to nie jesteśmy przeziębieni razem (choć można tak powiedzieć, tutaj wychodzi ułomność języków naturalnych). Ostatecznie sprawa jest prywatna, dotyczy naszego organizmu, tylko i wyłącznie - jesteśmy odpowiedzialni za zdrowie innych i dobrze jest wziąć te sprawy pod uwagę, ale grzech jest najpierw, przede wszystkim, jednostkowy. Nie publiczny.


Najpierw jesteśmy zobowiązani zbawić się sami. Zbawiaj się, a dookoła tysiące zbawiać się będą - święty Serafin z Sarowa.


A Bóg gdzie? Do toalety wyszedł?

To co prezentujesz to jakiś rodzaj chrystiańskiego komunizmu teologicznego. Grzech nie jest publiczny, nie przynależy do żadnej wspólnoty, nie jest przedmiotem jej uwagi. Wspólnota może tylko zewnętrznie dyscyplinować wiernych. To może pomóc, ale (hehe) nie musi.

Wspólnota może duuużo więcej, a mianowicie modlić się - przede wszystkim każdy za siebie, jak piszesz; za siebie nawzajem; za grzeszników nieobecnych na Świętym Zgromadzeniu; za dusze grzeszników przebywających w Czyśćcu.
Czyli - miłosiernie

Modlitwa tak nie działa. To nie magiczne zaklęcie zbierające punkty mocy z kolejnych mnożników liczby modlących się wyznawców. Wspólnota nie jest jakimś kolektywnym bytem dysponującym mocą modlenia się.


Okej, chyba domyślam się o co Ci chodziło, ale zabrzmiało tragicznie - jakby grzesznicy to byli ci nieobecni...


Bóg jest miłosierny.

Ależ tak, jak najbardziej. Gdzie dwóch, albo trzech...Oczywiście, że to nie działa w ten sposób. Owszem jest. Ale nie wg "mnożników".

Barney błagam, no ręce mi opadły jak zobaczyłem coś stworzył. Wypowiedź którą pokroiłeś na kawałki była funkcjonalnie powiązaną całością. Naprawdę, nie stosuj na mnie takich chwytów, na mnie to nie działa, nie jestem świadkiem.

Dzieńdoberek
Może mi ktoś w skrócie odpowiedzieć czy człowiek, który opuścił szeregi kapłanów może mieć ślub kościelny? Jak traktuje Kościół kogoś takiego?

Kurde.. Dawno Cię tu nie było, ale fajnie że jesteś.

Z tego co się mi wydaje, kapłanem się jest do końca życia i to żeby kapłan (nawet były) mógł się ożenić, musi uzyskać dyspensę od Papieża.. Nawet jeśli zostanie karnie wywalony..

Dzięki merss

Ja tylko przelotem, chyba, że znowu coś mi wpadnie do głowy.

Rozumiem, że to coś na zasadzie wyuczonego zawodu? Jak lekarz, czy pielęgniarka.