Tak to prawda.


Długość modlitwy jest uwzględniona formą modlitwy i "historią jej powstania" czyli np: 10 różańca jest cząstką różańca, tym samym jest to logiczne i spójne i w niczym nie kolidujące. Modlitwa św. Jana Chryzostoma i Modlitwa św. Symeona Nowego Teologa, jedna będzie 3 zdaniowa, druga z kolei 20 zdaniowa. Długość modlitwy nie odgrywa roli negatywnej.


Interpretujesz w sposób protestancki, błędny i zaprzeczający np: Modlitwie Jezusowej. Opierasz się na kilku wersetach z Pisma Świętego zapominasz o innych, które mówią: proście a będzie wam dane, kołaczcie a będzie wam otworzone itp.

W tym temacie polecam książeczkę która kosztuje 13 zł Św. Alfonsa Marii de Liguori "MODLITWA ŚRODEK ZBAWIENIA"

Nie miałem na myśli długości modlitwy jako takiej. Nie jestem jednak zwolennikiem praktyki typu: "odmów trzy razy "Ojcze Nasz" w intencji np. papieża". Takie podejście kojarzy mi się z transakcją, handlem i w mojej ocenie wykrzywia obraz Pana Boga.

Pozytywnie oceniam zarówno Modlitwę Jezusową, jak i Różaniec.



Nie zrozumiałeś co miałem na myśli. Poza tym w Modlitwie Jezusowej słowa nie są najważniejsze, ale trwanie w obecności Bożej.



Dziękuję.

Mimo, że w wielu kwestiach wykraczam daleko poza ortodoksję, to tutaj przyznaję Ci rację. Jednak wydaje mi się że te "trzy razy za papieża" to jest trochę spychologia księży, którzy w pokucie idą po najmniejszej linii oporu. Dlatego min. jeżdżę do spowiedzi do franciszkanów.
W każdej modlitwie o to chodzi.

Małgosiu my nie mówimy o formie spowiedzi, tylko o modlitwie jako takiej.

Aha. To te "trzy razy za papieża" mnie zmyliło, bo tylko podczas spowiedzi się z rym spotkałam .

Dotyczy to nie tylko spowiedzi. W praktyce codziennej również spotkałem się z takim schematem. Np. ksiądz mówi: "teraz pomódlmy się o X (np. ładną pogodę)", po czym odmawia się kilka następujących po sobie modlitw, np. Ojcze Nasz, Pozdrowienie Anielskie, Pod Twoją Obronę.

Łączy się modlitwy, które mają intencje same w sobie z określoną intencją.

Mimo, że to odrębna kwestia, ale również dość powszechną praktyką jest przyjmowanie Komunii Św. za kogoś/w określonej intencji.

Mam wątpliwości co do ortodoksyjności tego typu praktyk. Nie znajduję dla nich potwierdzenia w Piśmie Świętym, ani w tym co pisali Święci Ojcowie.

Pytanie:
Czy jeżeli mamy problemy w życiu,np z pracą, modlimy się codziennie np. na różańcu i chcemy, aby Pan Bóg nas wysłuchał i rozwiązał nas ze problemy, to czy musimy wymawiać intencję albo o niej pomyśleć w myślach?bo ja np. nie lubię wymawiać intecji, bo nie wiem, czy to, o co proszę jest dobre dla mnie.
Odpowiedź:
Pan Bóg zna nasze serca lepiej, niż my sami je znamy, więc nie ma potrzeby formułwania intencji. Natomiast bez wątpienia służy to nam. Uświadamia bowiem, o co naprawdę prosimy. A Pan Bóg nie jest złotą rybką, która rozwiąże problemy "za nas". Zachęcam raczej, by prosić, by Pan Bóg pomógł nam te problemy rozwiązać, a nie by rozwiązał je "za nas".
http://www.rozmawiamy.jezuici.pl/rozmaw ... /47/n/4299

Dziękuję Małgosiu, ale to co wkleiłaś to trochę nie na temat Chodziło mi o to, że, moim zdaniem, modląc się o zdrowie określonej osoby po prostu powinno się o to poprosić Pana Boga, powiedzieć Mu wszystko szczerze, a nie angażować np. Koronkę, która ma intencję sama w sobie ("Boże miłosierdzie dla nas i całego świata").

Najważniejsze jest jednak to co w sercu człowieka i jego intencje, dlatego myślę, że mimo nieortodoksyjnego podejścia każda modlitwa ma sens.

Miało być każda szczera modlitwa, gdzie to co na ustach jest tożsame z tym co w sercu.

Wiem, że trochę nie na temat, a chodziło mi o poszerzenie rozumienia modlitwy w intencji. nagle zdałam sobie sprawę, że właśnie tak ludzie rozumują: jeśli nie wypowiem intencji, to modlitwa nie będzie skuteczna

A czy ortodoksja zamyka cokolwiek w nieprzekraczalnych ramach? Chyba , że dotyczy to dogmatów. Reszta to przepisy i niestety praktykowane często formalnie, po faryzejsku. Przecież do Boga możemy zwracać się zawsze i wszędzie i każde nasze słowo jest wysłuchane, niezależnie czy jest to ułożona formuła czy słowa płynące prosto z serca, moje słowa.

Ja mało, że myślę, to jestem tego pewna. Byleby modlitwa płynęła z serca, a nie była zaklęciem.

Juz zdążyłam dopowiedzieć

No niestety. Dominuje bardzo sformalizowane podejście do wiary. Ostatnio znajoma zastanawiała się dlaczego Pan Bóg nie wysłuchuje jej modlitw i mówiła, że może dlatego, iż nie wypowiada właściwych słów. Zastanawiała się czy w modlitwie powinno być: "pokaż nam swojego Syna" czy "ukaż swojego Syna"...



Nie, ponieważ jesteśmy wolni w Chrystusie. Wskazuje jednak na właściwe usposobienie modlitewne, prawa życia duchowego i to wszystko, co jest potrzebne, aby człowiek wzrastał w wierze.



Legalizm zabija wiarę, ale ortodoksja nie jest z nim tożsama. Ortodoksja to wierność Panu Jezusowi Chrystusowi



Amen!

Nauczanie Kościoła jest oparte o te wskazówki. Gorzej z ludzkim poznaniem, bo i wśród "nauczycieli" niemało formalistów
I właśnie staram się zapobiegać temu legalizmowi, jak tylko umiem. Często odpuszczam temat (na szczęście nikt mnie nie rozlicza z tematów, a program zrealizuję), aby przegadać o tym, co interesuje młodzież, albo o tym co wynikło w którymś momencie. Dziś III G zahaczyła ni z gruszki ni z pietruszki o szatana i wywoływanie duchów i .... temat poszedł w odstawkę - to nie na temat, ale musiałam się pochwalić, że mam dociekliwa młodzież

To wspaniale



No proszę:) Mój znajomy ksiądz, który jest też katechetą, twierdzi, iż młodzież jest zamknięta na Prawdę Bożą. Osobiście mam przeczucie, że jest na odwrót, tyle, że są zrażeni do kleru, obrzędowości i wszelkich przejawów formalizmu. Trzeba mówić o Bogu w zrozumiałym dla nich języku ("stałem się wszystkim dla wszystkich" św. Pawła), pokazać własnym życiem, że relacja z Panem jest źródłem prawdziwej radości.

Myślę, że bardzo dużo zależy właśnie od podejścia. Fajnie, że nie traktujesz religii jak zwykłego przedmiotu.

Ksiądz ma trochę racji, ale trzeba chwytać się różnych metod, aby ich otworzyć. I małymi kroczkami do przodu. To nie jest tak, że wszyscy słuchają mnie z zapartym tchem. Czasem muszę nimi potrząsnąć . Kiedy miałam ich w I G, byli zupełnie inni. Po roku przerwy muszę na nowo ich poznawać (w czasie mojego L-4 i urlopu zdrowotnego uczył ksiądz). Ale pozostali bardzo chętni do współpracy poza lekcjami np. jakieś inscenizacje biblijne. Dzisiaj tymi pytaniami zaskoczyli mnie ci, którzy na co dzień nie za bardzo wykazują zainteresowanie, a to zainteresowanie i przerażenie w oczach (dotyczyło sprawy wywoływania duchów), jakie zauważyłam u nich, jest budujące. Nie są obojętni na Boga, zbawienie itp.
Różnie to bywa. Czasem nie mam siły na sentymenty i też potrafię ulepić bicz ze sznurków, ale generalnie staram się ich rozumieć. Pamięta wół jak cielęciem był - to moja dewiza i chyba dlatego są wobec mnie otwarci. Mimo wszystkich wad, bardzo lubię tę klasę (teraz nie mam takiej, której nie lubię - ostatnia taka odeszła w ubiegłym roku - pojedynczo fajna młodzież, w grupie - tragedia).
Ale modlitwę traktują poważnie. Utworzyłam z gimnazjalistów żywy różaniec, gdzie modlą się codziennie o tej samej godzinie, każdy w swoim domu, w intencji naszych adoptowanych duchowo dziewczynek z Kenii.
Ale zrobił się offtop

Szkoda, że śpiewy jednogłosowe zniknęły z Kościoła katolickiego. Miały potężną dozę mistyki, czego najlepszym przykładem jest zalinkowany chorał. Bardzo Wasz Kościół przez to zubożał.

W ogóle śpiew odgrywa ogromną rolę w trakcie nabożeństwa, ponieważ w dużej mierze to przede wszystkim on tworzy swego rodzaju duchową atmosferę w świątyni. Ta atmosfera wpływa na naszego ducha. Uwzniośla nasze dusze, ukierunkowuje je ku Bogu, pomaga w modlitwie.