Pierwsze nawrócenie to radość, szczęście, tak jak zakochanie, lekkość i robienie głupot z dobrymi intencjami.
Obecnie drugie - jest to wspinaczka na szczyt po długich schodach których końca nie widać, budzę się zmęczony i zasypiam zmęczony, mimo że robię prawie nic w domu i pracy zawodowej.

Jak probujesz wspinaczki na szczyt na raz to bedziesz zmeczony i nie dojdziesz.
Po jednym szczebelku na raz, az postawisz na nim druga noge, pomoz bliznim, odpocznij i spokojnie w gore. Nawet nie zauwazysz jak bedziesz u szczytu.

Teraz to małe szczebelki ale jak wspinaczka w górach. Dobrze, że choć tak jak dziś widzi się sens we wspinaniu, bo jeszcze poprzedni post na tą grupę był bez wiary.

Św. Jan od Krzyża napisał, że wiara podobna jest do drogi, która musi prowadzić przez etapy nocy i pustyni, duchowych kryzysów, ciemności i tęsknoty, kiedy zawodzą wszystkie dotychczasowe sposoby komunikacji z Bogiem. Tam, gdzie moce ludzkiej duszy - pamięć, rozum i wola - wkraczają w ślepą uliczkę, ponieważ doszły do granicy swoich możliwości, tam dopiero rodzi się prawdziwa nadzieja, wiara i miłość. Tam, gdzie obumierają religijne iluzje, zbyt ludzkie wyobrażenia o Bogu, tam dopiero rodzi się naga, prawdziwa wiara i miłość.

T. Halik napisał o wierze...
Wiara jest wolną odpowiedzią człowieka na Boże wezwanie. Kto słucha teologicznej mowy o zmartwychwstaniu, w której przestał być słyszalny krzyk Ukrzyżowanego, ten nie słucha już teologii, lecz mitologii; nie słucha Ewangelii, lecz mitu o zwycięzcy. Na tym polega różnica między teologią i mitologią. W mitologii pomija się pytanie.

Wiara nie jest zbiorem metafizycznych przekonań, ale wyraża się w naszej relacji do całej rzeczywistości. Znakiem rozpoznawczym wiary w chrześcijańskim znaczeniu jest postawa człowieka wobec 'tego świata'.
Więcej w wątku - co jest szkodliwego w wierze religijnej w Boga

Andy - masz problemy z wiarą, zmieniasz wpisy w profilu. Poruszasz się jednak - tak to odczytuję - wciąż w obszarze wątpliwości, ale nie tracisz wymiaru nadprzyrodzonego. Krzyczysz, że tracisz wiarę...i dobrze, że to wyrzucasz z siebie. Systematycznie pojawia się problem reinkarnacji. Nie potrzebujesz powtórki z życia. Postrzegam Cię jako niezwykle życzliwą osobę. Nigdy mi niczego nie odmówiłeś.

Kilka lat temu odesłano mnie do pewnego miejsca w sieci, bo kogoś interesowały wypowiedzi pewnego ateisty, który grzmiał tam jeszcze jako katolik i bronił wiary jak charyzmatyczny trybun ludowy. Czytał już w tym czasie sporo literatury, która miała go przenieść w wymiar niewiary; to wynikało z rozmów, które zaczął prowadzić w innych miejscach w sieci krótko po tych wypowiedziach jeszcze katolika. Z jego wypowiedzi, niezwykle agresywnych, czytałam mantrowanie o mitoligii. Tak mantrował, że sam przeniósł się w wymiar mitologiczny i utracił wszelkie punkty zaczepienia, by móc mu dziś pomóc. Ta literatura tak mu zaszkodziła, że teraz jest totalnie pogubiony. Pozostała mu mitologia i rozbite człowieczeństwo. Chciał sobie pomóc, ale zaczął leczyć psychikę odrzuceniem Boga, bo ten Bóg był dla niego widocznym problemem. Słowa kluczowe, które czytałam u niego to: indokrynacja, zacofanie wierzących, wolność to bycie ateistą, nauka daje szczęście, autorytet oznacza bycie ateistą (sugerowanie się na ststystykach dotyczących naukowców -> stastystyka wybranych obszarów jest dla niego wyznacznikiem prawdy -> przypisywanie prawdy imponowaniu ). Chce za wszelką cenę uznania. Nie potrafi go odnaleźć w sobie.
Gdyby wykorzystał naturalny potencjał, który posiada, bo natura dała mu wystarczająco, dziś nie byłby rozbity jak ewageliczna wdowa szukająca brakujacej drachmy. Nie ma też pewności, czy ją znajdzie.

Skoro piszesz o sobie i trudnościach. Jest pewna zasada: im bardziej czujesz się oddalony, tym mocniej trzymaj się Pańskiego kołnierza. Paradoks wiary, ale działa. Tonący uratuje się, jeśli uchwyci się tego, co mocno wrośnięte w podłoże. Natura podpowiada szukanie na oślep. Co z tego może wyniknąć, wyżej. Nie mogę tego podpowiedzieć tamtej osobie - przeczekaj, może nawet całe życie. Ona nie ma już się czego uchwycić. Ona chce nareszcie poczuć spójność, bo tylko to daje wewnętrzny spokój. Oznacza to, że wie co robi i dlaczego to robi. Nigdy nie zachowuje się w sposób niezrozumiały dla siebie. Poczucie rozdarcia to wewnętrzne konflikty.

Jeżeli chcesz zrozumieć znaczenie słowa 'szczęście', powinieneś je rozumieć jako nagrodę a nie jakiś cel, gdyż w przeciwnym razie ono nic nie oznacza /Antoine de Saint-Exupéry/
Nastawiając się w ten sposob, paradoksalnie cieszy wiele, już teraz.

Zmieniłem wpis w profilu na "katolik w łączności z papieżem". Mam pewne zastrzeżenia wobec Franciszka, ale paranoja wobec jego osoby zbiegła się w czasie ze zmianą leku, który przyjmowałem przez lata na inny lek. Ten czas - sierpień 2016, to czas rozmyślania o religii, apokalipsie, wtedy przy spowiedzi nie miałem innych zwykłych swoich grzechów, tylko te związane z nieuznawaniem papieża, byłem przekonany że nie dostanę rozgrzeszenia,bo nie mogę obiecać poprawy, ale rozgrzeszenie otrzymałem.
Teraz już nie obawiam się papieża Franciszka, zwłaszcza od wyborów w USA w listopadzie, bo przedtem miałem myśli że Obama i Clinton to satanizujący "władcy tego świata", i że wszystko zmierza do apokalipsy. W dniu wyborów USA nawet zmówiłem 50-kę różańca za Trumpa, i miałem radość w nocy obserwując wyniki.

Jest trochę inaczej, raz tak, raz tak, szarpie na wszystkie strony.

Tak się zaczynało 1.5-2 miesiące temu. Obecnie mam wrażenie jakbym miał przerwę we wspinaczce która trwała od kilkunastu lat. Tak jakbym w górach zrobił sobie przerwę we wspinaczce i rozejrzał się z góry widząc piękne widoki. Przypuszczam że to długo nie potrwa i trzeba będzie się znowu powoli wspinać aż na sam szczyt.

Tylko spokojnie Andy. Nie podchodź do tego nerwowo, nie martw się. Trzeba przeczekać.

Nie martwię się, czuję się komfortowo, widzę teraz sens mojego życia, tego czego nie rozumiałem. Teraz to odpoczynek przed kolejną wspinaczką.

Pan Jezus nie pozwolił swym uczniom na zbudowanie namiotów na górze Tabor. Chcieli tam zostać. Ich zadaniem było zejść do codziennej rzeczywistości. To właśnie trzeba wiedzieć, czas złapać odech przed kolejną wspinaczką.

Nie wiem, czy odpoczynek skończy się teraz czy później. U mnie duży wpływ odgrywają leki, poczułem się dobrze po zmianie leków ale tak od Bożego Ciała włączają się obsesje religijne. Będę we wtorek u lekarki to powiem.

Chyba będę musiał wziąć silniejsze leki, czy tylko umożliwią mi moją zawodową pracę?