Żołnierze wyklęci są dla mnie klasycznym przykładem tych co oddali życie swoje za przyjaciół,czyli okazali największą miłość jaką może okazać człowiek.
Jeśli ktoś myśli, że to było bieganie z karabinem i strzelanie z nienawiści do wroga to jest kompletnym ignorantem,który nie przeczytał nawet jednej strony z ich historii.
Zaczynało się oczywiście od romantycznej miłości do Polski. Początkowo dużo było w ich działaniu młodzieńczej brawury i buty, ale z czasem jak zaczęli ginąć koledzy i tkwić w więzieniach zrodziła się realna, prawdziwa miłość przyjaciół. Myśleli oni już tylko o zmarłych kolegach i o żywych torturowanych w więzieniach, a raczej tylko o tym jak ich stamtąd wyciągnąć. Większość akcji to było odbijanie kolegów z więzień. Dlatego uwięzieni mogli przeżyć te tortury bo żyli nadzieją, że przyjdą po nich koledzy. I to była realna nadzieja bo oni przychodzili,za cenę życia. Tam życie stawało się prawdziwą zapłatą za kolegów i nikt tej ceny nie żałował bo inaczej nie był prawdziwym wyklętym. Żaden nie przeżył. Prawdziwi wyklęci wyginęli, a zostali tylko ci co mieli za mało miłości.
Zapraszam do przedstawiania sylwetek żołnierzy. Sama postaram się też to robić.

Tadeusz Narkiewicz pseud."Ciemny".

Tadeusz Narkiewicz urodził się w 1926 roku w Łapach. Gdy wybuchła II wojna światowa, miał 7 lat. W 1943 r. dołączył do podziemia.Bardzo szybko awansował na dowódcę kilkunastoosobowego oddziału osłonowego. Odpowiadał za organizowanie odpraw komendantów powiatowych ze Sztabem. Dostał od razu odpowiedzialne zadanie czyli utrzymanie struktur organizacyjnych w krabach dyscypliny, co wiązało się z likwidacją patologi i nadużyć (samowolnych działań przestępczych bez rozkazu)Wymierzał też kary osobom, które sprzeniewierzyły się zasadom organizacji, także kary śmierci po rozpatrzeniu sprawy przez podziemny Sąd Wojskowy. Powierzono mu także zadanie, ponieważ mając 19 lat miał opinię odpowiedzialnego człowieka. Mówiono o nim, że był spokojnym, zrównoważonym człowiekiem, który nie podnosił głosu. Bardzo dobrze jeździł na koniu. Wymagał dyscypliny u podległych mu ludzi. Lubił nosić podwinięte rękawy w swojego munduru. Jako dowódca był lubiany i szanowany przez swoich podkomendnych, ale także przez ludzi z okolicznych wiosek Białostocczyzny. Świadczy o tym m. in. fakt, że był ojcem chrzestnym 20-ciorga dzieci, a w tamtym okresie ojcem chrzestnym nie mogła być osoba o wątpliwej moralności, czy też nie ciesząca się szacunkiem.
Oprócz wykonywania wyroków na funkcjonariuszach i agentach wykonywał akcje zaopatrzeniowe w żywność czy papierosy. Uwalniał także aresztowanych z więzień UB, zwalczał konfidentów oraz grupy bandyckie i rabunkowe, które były istną plagą w tamtych czasach.
W 1946 roku Tadeusz został ranny. Przebywał w domostwach życzliwych gospodarzy i był leczony przez doktora i pielęgniarkę z Łap, przy zachowaniu środków ostrożności. Wtedy napisał list takiej treści: „ Kochana Mamo i Ojcze. Piszę do Was te kilka słów w łóżku jestem tam gdzie wiecie jest mi dobrze i zostałem ranny dostałem siedem kul koło biodra nie ma nic poważnego nie martwcie się to wszystko dla kochanej Ojczyzny. Wasz Tadeusz”.
Gdy zbliżały się wybory w 1947 r. komuniści ogłosili amnestię. Podziemie podzieliło się na zwolenników ujawnienia się i przeciwników. „Ciemny” należał do tej drugiej grupy. Zakazał swoim żołnierzom wyjścia z konspiracji. Fragment jego rozkazu: „W związku z amnestią wydaną przez komunistyczny rząd Bieruta wyjaśniam: Amnestia ma na celu zlikwidowanie ruchu podziemnego.”
Gdy władze komunistyczne wykorzystały amnestię do dalszej walki z podziemiem, teraz poprzez agentów wprowadzanych do struktur „Ciemny” musiał zmienić pseudonim na „Roja” i „Rymicz”.W najbliższym otoczeniu pojawili się zdrajcy. Kiedyś taki jeden agent zaprosił ich na kolację. „Ciemny” wcześniej słyszał o tym koledze z podziemia, że przeszedł na stronę UB. Kiełbasę, którą miał na talerzu niespodziewanie rzucił psu. Pies zjadł i poparu minutach zdechł. Ciemny wtedy zastrzelił „Śrubę”.
Gdy ginął miał niecałe 21 lat. We wrześniu wpadł w zasadzkę. Kolega Jan Skowroński pseud. „Cygan” wcześniej w bardzo trudnych okolicznościach został ranny ciężko w głowę. Przeżył, a funkcjonariusze UB przetransportowali go do szpitala i tam lecząc podstawili jednocześnie agenta, sanitariusza rzekomego przyjaciela podziemia, przygotowując misterną prowokację, w efekcie czego „Cygan” wydał „Ciemnego” a wraz z nim kilkaset osób, opowiadając wszystko i podając wszystkie kontakty oraz bazy i kryjówki. „Ciemny” nie miał szans w spotkaniu z żołnierzami jadącymi ciężarówkami, Dostał w brzuch, a potem w obawie, że dostanie się w niewolę strzelił sobie w brodę. ”Cygan” potem też, został skazany na karę śmierci i zgładzony w białostockim więzieniu.

Nr 1 to "Ciemny", nr 3 "Cygan".

Hm.. no z matematyką trochę nie tego.. Nie 7, a 13 lat..

Oczywiście to pomyłka. Miało być że skończył 7 klas szkoły powszechnej gdy wybuchła wojna. Dzięki za zwrócenie uwagi.

lubczyk,

nie chcąc burzyć Twoich romantycznych wyobrażeń na temat losów członków antykomunistycznego zbrojnego podziemia po 1945, chcę Ci jedynie zwrócić uwagę na to, że dajesz się wykorzystywać politykom forsującym ich mit dla swoich celów.

Owa mitotwórczość zaczyna się od samej nazwy - "żołnierze wyklęci". Ludzi ganiających się po lasach z bezpieką po 1945 trudno nazwać żołnierzami, gdyż ten termin zarezerwowany jest dla członków formacji zbrojnych powoływanych i organizowanych przez państwa, albo miasta i działających w ich imieniu.
Tymczasem ludzie pozostający w konspiracji po wkroczeniu Armii Czerwonej i rozwiązaniu Armii Krajowej nie walczyli jako reprezentanci państwa, reprezentowali siebie i swoich kolegów. Nie reprezentowali też społeczeństwa, na wsiach ludzie mówili o nich "bandy" i nie wynikało to bynajmniej z komunistycznej propagandy, ale z tego jak ich działalność odbierała ludność terenów po których się poruszali.

"Wyklętymi", można ich było nazywać w PRLu, gdzie zakłamywano historię i usuwano ich na margines, ale nie w wolnej Polsce. Od 1989 bada się losy członków antykomunistycznego podziemia. Szuka miejsc kaźni i pochówków, oddaje im cześć. Na tym polu wielkie zasługi mają Prezydenci Kaczyński i Komorowski:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Narodowy_Dzie%C5%84_Pami%C4%99ci_%E2%80%9E%C5%BBo%C5%82nierzy_Wykl%C4%99tych%E2%80%9D

A na koniec chcę Ci zwrócić uwagę na fakt, że istnieli prawdziwi żołnierze wyklęci, bez cudzysłowu. Że było ich kilkadziesiąt razy więcej niż członków antykomunistycznego podziemia a ich losy były równie dramatyczne. Pomimo tego kilkadziesiąt lat po wojnie nie wolno o nich pisać, nikt się do nich nie przyznaje, nikt nie stawia im pomników, a rodziny wstydzą się o nich mówić. Wiesz kogo mam na myśli?

JA nie wiem.

Andy72,


Nie wiesz, gdyż nikt Ci o nich nie mówił, ani o nich nie uczył. I dlatego to są żołnierze prawdziwie wyklęci.

Jako wskazówkę napiszę, że było ich więcej, niż Polaków służących w PSZ na Zachodzie i w LWP.
Poszukaj.

Chodzi o Polaków?

______________________
Podaj słowa do Googlea, czy mam szukać "żołnierze naprawdę wykleci, których było więcej niż innych"?

Andy72,


Sami się za Polaków uważali.


Zimno, zimno.

Sprawdź co gen. Anders odpowiedział brytyjskim dowódcom, przestrzegającym Go, że jego korpus wykrwawi się w bitwie o Monte Cassino a przecież brak Mu uzupełnień?

Chodzi o Żydów?

Andy72,


Nie.

Spytaj Yarpena.

Co z Ciebie zrobił się taki sfinks? Jak zaczynasz mówić to powiedz.

Andy72,

jeszcze się wstrzymam - to naprawdę nie jest bardzo trudna zagadka.
Gdybyś był fanem filmu "Czterej pancerni i pies", wiedziałbyś od razu.

Partyzantka komunistyczna (Moczar)? przez lata, dziesięciolecia nie byli wyklęci, wprost przeciwnie,choć gdybym miał wybierać pomiędzy moczarowcami a kosmopolitami to wybrał bym zdecydowanie moczarowców.

Andy72,

odrzuć tych moczarowców.
Podpowiadam - Gustlik.