Najbardziej zwyrodniała filozofia to solipsyzm. Nazywana jest "grzechem satanistów" ponieważ satanista nie może być na tyle głupi by wierzyć w solipsyzm, jednak ma go propagować wśród innych. (typowo: a jak udowodnisz że nie?) O ile prawdziwych solipsystów można spotkać być może tylko w zakładach zamkniętych, to częściowe solipsystyczne myślenie jest rozpowszechnione. Każdy gracz w lotto musi podświadomie trochę być solipsystą. Bo myśląc że akurat on ma szansę zgarnąć te miliony, musi zakładać że on istnieje realniej niż miliony innych graczy.
Inną formą jest filozofia Berkeleya, to taki solipsyzm gdzie zamiast subiektywnego "ja" jest świadomość kolektywna nie potrzebująca realnego świata. W tej to kolektywnej świadomości nie jest ważne kto postrzega byle KTOKOLWIEK.
Filozofia ta zaprzecza realności świata: krzesło nie istnieje, jest to tylko halucynacyjny zwid.
Idealiści nabrali wiatru w żagle twierdząc że to fizyka kwantowa tak mówi. W istocie nie mówi tak fizyka lecz różne jej interpretacje, których błędność widać w doświadczeniach: wybór szczeliny następuje gdy foton obiektywnie padnie lub nie na detektor a nie gdy ktoś to świadomie zaobserwuje!
Gdy czytałem Berkeleya "Traktat o zasadach poznania", to nie zajmował się on bytami platońskimi jak matematyka. Współcześni idealiści i tym się zajmują, twierdząc że nie istnieje obiektywna Prawda, matematyka. Jeszcze do tego dochodzi neomarksizm twierdzący że to konstrukt kultury.
Skąd taka popularność? Idealiści w centrum stawiają człowieka, czy kolektywną świadomość, "wyzwalając" ją z "opresyjnych" okowów logiki, Prawdy. Wszystko staje się umowne.
O ile stary marksizm starał się być przynajmniej naukowy czysto ze względów propagandowych, bo w 19 wieku bardzo zaczęto wierzyć nauce. I stąd "byt określa świadomość" z czym można się zgodzić, ale niekoniecznie z tym co przez to rozumieli marksiści rozszerzający to na stosunki społeczne.
Współczesny neo-marksizm nie oznacza wcale materializmu. Jest otwarty na ezoteryzm, duchowość, twierdzi za Berkeleyem że odrzucenie realności świata pozwala wierzyć prawdziwiej. Tylko Prawda nie istnieje, wszystko jest dziełem umowy społecznej, nawet Matematyka.
Apostoł Paweł (?) pisze:
10 W końcu bądźcie mocni w Panu - siłą Jego potęgi. 11 Obleczcie pełną zbroję Bożą, byście mogli się ostać wobec podstępnych zakusów diabła. 12 Nie toczymy bowiem walki przeciw krwi i ciału, lecz przeciw Zwierzchnościom, przeciw Władzom, przeciw rządcom świata tych ciemności, przeciw pierwiastkom duchowym zła na wyżynach niebieskich3.

Tutaj ciekawie Krajski mówi o Platonie: https://www.youtube.com/watch?v=R6hzSK69WTk

Cały problem pojawił się w przypadku elektronów które tworzyły wzór interferencyjny jak fala. A kiedy zasłonięto jeden z otworów, wtedy zaczęły zachowywać się jak cząstki. I tak sobie fruwały, jako fala i cząstki, zależnie czy dajesz im jedną czy dwie szczeliny...

Na podstawie tego podano różne naukowe hipotezy a jedna z nich głosi że świadomość powoduje redukcję kwantowej fali prawdopodobieństwa.

Masz rację w tym, że fizyka kwantowa jest dziwna i całkiem inna niż fizyka klasyczna. Ale nie ma żadnego, najmniejszego powiązania doświadczenie z dwoma szczelinami ze świadomością!
Owszem - potrzebna jest obserwacja, ale obserwacja ta jest czymś obiektywnym i fizycznym - to wzmocnienie różnic stanów kwantowych do stanu klasycznego. Nieporozumienie wynikło ze słowa "obserwacja" które ma kilka znaczeń. Obserwacja - to ustawienie fizycznych przeszkód w postaci szczelin i detektorów jak klisza. Nic nie ma wspólnego ze świadomością!!
Ale to że "świadomość powoduje" jest atrakcyjne bo łechce naszą pychę, stajemy się jakby bogami, stąd twierdzenia "mechanika kwantowa pokazuje że rację ma buddyzm" czy "świat jest nierealny", itp.
Co ciekawe, są obalacze Teorii Względności Einsteina, nawet są tacy którzy uważają że ziemia jest płaska, za to teoria kwantów się podoba, gdy nieprawomocnie łączy się obserwację fizyczną, obiektywną ze świadomością.

Mechanika kwantowa / fizyka kwantowa ociera się niemal o filozofię a nawet metafizykę, z tą całą ''dziwaczną'' niecodziennością zjawisk, co jest chętnie używane przez różnych guru głoszących swoje odejchane teorie które mają niewiele wspólnego ze zdrową nauką.

Akurat te ze świadomością są wysnute przez naukowców. Nie są w stanie wytłumaczyć tego zjawiska, a powstają niesamowite interpretacje. Sam eksperyment daje do myślenia, może fragment mówiący nieco więcej -

Według interpretacji kopenhaskiej zaburzenie funkcji falowej jest spowodowane przez zmianę wiedzy eksperymentatora (doświadczenie L. Mandela z ’89 oraz M.O. Scully’ego i K. Drüchla przeprowadzone przez R. Y. Chiao w ’94).
Mendel ’89 – w żaden sposób nie badamy cząstek (a raczej „cząstek”) dających wzór interferencyjny, ale kiedy dowiemy się (!) którędy wędrują (ciągle bez ich badania) to interferencja zanika.
Chiao ’94 – na drodze „cząstek” ustawiamy urządzenie, które je „oznacza” (dzięki czemu wiemy którędy wędrują) i wtedy nie zachodzi interferencja (a zachodziła bez urządzenia oznaczającego); jeśli jednak dalej ustawimy urządzenie usuwające oznaczenie (czyli naszą wiedzę! o cząstkach), to interferencja znów się pojawi.


Tutaj można by raczej mówić o ''świadomości elektronów'' które ''wiedzą'' kiedy są obserwowane. Bynajmniej, to wszystko potwierdza że świat stworzony przez Boga kryje w sobie więcej tajemnic niż byśmy przypuszczali.

Nie "wiedzy eksperymentatora" a informacji która jest w systemie. Pod niewinną mechanikę kwantową podczepia się bardzo brzydką filozofię. Podobnie w absurdalnej interpretacji "wielu światów".
W mechanice kwantowej z grubsza chodzi o to, że cząstki elementarne danego typu są nieodróżnialne od siebie. Żadna taka cząstka nie niesie osobistej informacji na przykład na temat swojego wieku, dlatego gdy jest rozpad, rozpadają się losowo.

Elektrony mogą posiadać informacje procesów, taki swoisty rodzaj pamięci. Zrozumieć mechanikę kwantową to jest mission impossible.

Jednak w tym doświadczeniu zwanym jako dziwactwo kwantowe zdaje się iż świadomość ma wpływ na zachowanie elektronów. I nie świadomość elektronu ale świadomość obserwatora.

Jaka świadomość obserwatora? I to nie w doświadczeniu ze szczelinami??
Powtarzasz wciąż te śmieszne mity że "mechanika kwantowa udowadnia buddyzm"
To jest błąd ekwiwokacji jak w zdaniu za Wikipedią "Arytmetyka zajmuje się m.in. dodawaniem liczb. Dodawanie liczb jest czynnością psychiczną, więc arytmetyka zajmuje się czynnościami psychicznymi."
W doświadczeniu ze szczelinami mamy nieświadome szczeliny i nieświadomy detektor - klisza.

Nie, dlaczego buddyzm? Nad doświadczeniem ze szczelinami od lat łamią sobie głowy fizycy, poważni naukowcy i te ''niesamowite'' teorie wywodzą się właśnie od nich. Ale te hipotezy nie wskazują na buddyzm czy też metafizykę, chociaż sami naukowcy muszą czasem przyznać że fizyka kwantowa / mechanika kwantowa ociera się niemal o metafizykę i filozofię.

Świadomość obserwatora. To my jako obserwatorzy interpretujemy zjawisko. Widzimy że elektrony zachowują się nietypowo, na skutek naszej interwencji w doświadczeniu, to my obserwujemy te zmiany, to my podajemy próby wyjaśnienia i wytłumaczenia, to nasz umysł i nasza świadomośc dokonuje odczytu informacji, rejestruje te zjawiska.

Gdyby odsunąć od siebie atomy Twojego ciała to staniesz się niewidzialny dla innych. Istniejesz, ale świadomość innych nie rejestruje Cię.

A co z kotem Schrödingera? To bardzo podobny paradoks do doświadczenia z elektronami. Kiedy otworzysz pudełko z kotem to wtedy kot znajdzie się w tym jednym stanie, na skutek Twojej obserwacji i rejestracji tego stanu przez świadomość.

Naprawdę wierzysz że w pudle kot jest podwójny?
Mit o wpływie świadomości wziąć się z rozważań von Neumanna, który rozważał łańcuch przyczynowy: zdarzenie kwantowe powoduje inne - i tak dalej, aż doszedł do wniosku że świadomość dopiero powoduje redukcję.
Schrodinger wyśmiał to i udowodnił że tak nie jest w swoim paradoksie kota. Tymczasem niektórzy sądzą że ten paradoks opisuje rzeczywistość!

Oczywiście że nie opisuje rzeczywistości ale to raczej pewien chwyt myślowy. Ale, zakładamy w doświadczeniu że kot jest w superpozycji. Kot to obiekt kwantowy. Ale my nie możemy dokonać obserwacji efektów kwantowych w skali makro.

Tym samym eksperyment pozostaje bez rozwiązania.

Ludzie kpią z solipsyzmu. Nazywają go filozofią wariatów, a solipsyzm jest tak naprawdę najbardziej zdroworozsądkową filozofią, jaką można sobie wyobrazić.

Sartre powiedział, że piekło to inni. Ale piekło jest tylko piekłem, kiedy jest realne. Jaką ulgę musi poczuć człowiek, który uzna, że to piekło jest fikcją. Że ci wszyscy ludzie nie istnieją na takich zasadach jak ja. Po co się wściekasz na fikcyjną figurę? Czego zazdrościsz fatamorganie? W jakim celu porównujesz się z wytworem wyobraźni?

Płytkie rozumienie solipsyzmu może prowadzić do błędnego wniosku, że ten prowadzi do jakiejś psychopatii, znieczulicy, oderwaniu od rzeczywistości. Głębokie rozumienie solipsyzmu uświadamia, że kryje się za nim skierowanie uwagi ku sobie. Przestań uciekać w świat zewnętrzny. Na tym świecie najważniejszy jesteś ty. Jesteś najpewniejszy. Wszystko inne można podać w wątpliwość.

Solipsysta nie będzie konkurował z fikcyjnymi bohaterami. Nie będzie zabiegał o ich akceptację. Dla solipsysty Inni to Niebo. To nieskończone źródło inspiracji, które ma służyć jego wzrostowi.

Solipsysta wciąż na nowo stwarza świat na swoje podobieństwo.

Andy72 napisał.
Że prawda nie istnieje, a wszystko co jest przedmiotem informacji w obiegu, jest efektem umowy społeczmej, przykład matematyka.
Trochę to nierealne że nie jest to prawdą bo. To w czym się społecznie umawiamy to. Kierowanie się skrótami informacyjnymi, w postrzeganiu i obserwacji świata. I te obserwacje są prawdziwe, opisują prawdziwy świat, choć nie kompletnie. A według schematu kryteriów, np. matematycznych. Więc nie możemy patrzeć na te obserwacje, jako komplet informacji w ogóle, dający nam całą prawdę. A co najwyżej, na komplet informacji wedłud danych kryterii postrzegania. W to wpisuje się to że. W wierze mówimy że całej prawdy nie znamy, zna ją tylko Bóg twórca tego świata. Jest to prawdziwe twierdzenie, dla naszego skrótowego postrzegania świata. A co tu by nie mówić to, inaczej nie umiemy patrzeć, czyli całościowo. Patrzymy całościowo, tylko w ramach kryteri.

I teraz kwantowe dylematy. Są one pokusą skrótowego, częściowego widzenia badanych zasad. Bardzo przypominają one nasze potencjalne lecz i praktyczne zachowania. Typu skokowego, mowimy w bok. Bo nasze myślenie mające, potencjał przeskakiwania z myśli na inną odmienną od poprzedniej. Jest tu w efekcie zbliżone zasadzie kwantowej. Gdzie kwant wybiera losowo szczeliny.
To jest nasza projekcja zasady kwantowej, jak każdej innej. Tymczsem kwantowość niewiele dowodzi. Dowodzi temu, że kwanty nie znają się na naszym matematycznie skrótowym patrzeniu na wydarzenia. Nie wybierają szczelin, w zakresie matematycznych schematów. Przynajmniej według tych przez nas już ułożonych kryteri.

W tym ujęciu to nie widział bym tu, zagrożenia w filozofii jako takiej, na nasz rozum. A widzial bym klucz do pogodzenia naszego ułomnego patrzenia na świat, z jego rzeczywistą niezwykle skomplikowaną konstrukcją. Zagrożeniem może być tylko niewłaściwe używanie filozofii, tak jak z wszystkim innym.
Do pogodzenia naszego skrótowego myślenia o świecie, z jego pełnym obrazem powinna służyć filozofia. Natomiast kierunkowi filozofii, powinna nadawać wiara w Boga. By zajmować się tylko najwartoścowszymi dla nas sprawami, jeśli już widzenie całościowe jest dla nas niedostępne.